Kryjówka Kuyoshi

Mesher ruszył więc dalej w głąb ciemnego tunelu. Z głównego szybu dochodziły go wciąż odgłosy wielu potencjalnych przeciwników. Nie mógł jednak dotrzeć do nich nie ryzykując upadku z dużej wysokości. Szukanie drogi w tunelu wydawało się jedynym możliwym rozwiązaniem. Mały towarzysz Meshera zabrał swoją eksplodującą maczugę i ruszył za nim. Fakt ze wcześniej nie korzystał z tak silnej broni musiał oznaczać że jest to dla niego męcząca technika, albo że musi minąć trochę czasu nim będzie w stanie użyć jej ponownie. Goliat nie zaprzątał sobie tym teraz głowy, wytężał wzrok w ciemności próbując odnaleźć drogę. ostatni posiłek byłby może sycący gdyby mogli się najeść, wilkowaty po zniszczeniu maski zaczął się rozpływać w nicości, Mesher zdążył więc wyszarpać z jego ciała jedynie kilka strzępów które wystarczyły by się najeść.
Olbrzym nagle się zachwiał gdy pod przednią łapą nie poczuł gruntu, nim zdążył zareagować już nurkował głową w czeluści. Spadek nie był pionowy, był jednak dość stromy. brak chwytnych łap też nie umożliwiał chwycenia się krawędzi. w tym momencie Olbrzymowi pozostało tylko liczyć że na końcu tego zjazdu korytarz złagodzi kąt. Tak jednak nie było. Stromy zjazd zakończyło uderzenie w kamienną podłogę jaskini z pełnym impetem. Podążając za instynktem goliat zdążył aktywować swój pancerz i odwrócić się nim w kierunku upadku, twarda skorupa jednak nie była idealna w amortyzowaniu upadku z wysokości. Od uderzania Meshera zamroczyło, tak silnego uderzenia nie poczuł dawno. Skorupa jednak pęła pod wpływem uderzenia amortyzując część siły. Odgłos uderzania rozszedł się po jamie w której zajaśniały czerwone ślepia. Z pewnością nie był tu sam, co więcej, z chwili na chwilę jak stawał ponownie na nogi zaczął dostrzegać kolejne Hollowy, to było jakieś stado. Był najpewniej otoczony, choć nie widział dokładnie przeciwników, w tym czasie z góry zeskoczył Mały wraz z kościaną maczugą. Pozostałe Hollowy nie reagowały, jakby na coś czekały.


-45 HP
-7 Rei
[Pancerz aktywowany na plecy i automatycznie roztrzaskany.]

Rozważania na ile wybuchowa jest kość, którą posługuje się mały towarzysz nie zostały przez Meshera specjalnie podjęte. Nie uznał tego za coś wartego uwagi, podobnie jak większość różnego rodzaju umiejętności innych Pustych. Napotkał na swojej drodze już tyle dziwactw, że gdyby miał marnować czas na przemyślenia na temat wszystkich z nich, to do tej pory tkwiłby na środku pustyni i myślał. A myślenie zajmowało mu i tak stanowczo za dużo czasu. Do tego męcząc go niesamowicie. Niezbyt sprzyjająca do tego okoliczność wynikała też z braku solidnego posiłku. To bez różnicy, czy po posiłku czuł się jakby wszystkie siły mu wróciły, czy ledwo się najadał czy może zyskał jeszcze więcej sił niż miał kiedykolwiek. Chwilę po każdym posiłku Głód wracał i był coraz bardziej nieznośny. Zawsze chciał coś zjeść, zawsze liczył, że natrafi na kolejny posiłek. Niestety do tej pory żaden nie był wystarczająco dobry aby wystarczyć na dłużej. Dlatego konieczne było szukanie dalej i kroczenie przed siebie.

No i właśnie takie ślepe podążanie przed siebie nieco go zgubiło. Zorientował się o krok za późno. Brak podparcia pod jedną kończyną i już leciał do przodu. Nie wiedział nawet czy się potknął, fragment ziemi się przed nim osunął, czy zapadł się, czy też może ktoś otworzył jakąś zapadnię. Zanim potrafił wypowiedzieć przynajmniej jedną literkę, to już gruchnął z impetem o ziemię. Instynktowne otwarcie pancerza nieco mu pomogło, choć nie byłą to specjalnie efektywna zbroja przed tego typu obrażeniami. Na dodatek całkiem się roztrzaskała. Kolejny raz sobie udowodnił, że tylko on jest w stanie ją zniszczyć, nawet jeśli przypadkiem i niecelowo.

Teraz trzeba było szybko przekonać się gdzie jest. Rozejrzał się wokół, dość nerwowo. Nagła zmiana okolicy, problemy z rozpoznaniem sytuacji. Niezbyt dobre warunki dla niego. Nie lubił takich i bardzo szybko się tym denerwował. Wlepiające się z każdej strony czerwone ślepia nie pomagały. Uderzył kilkukrotnie nogami na zmianę, prowokując rywala do ataku, albo przynajmniej pokazania się. No bo przecież czymkolwiek był ten ktoś inny w okolicy, z całą pewnością musiał być wrogiem. Goliat nie miał przyjaciół. Istniała szansa, że ten osobnik tutaj również zechce się podporządkować, ale dla Meshera nie miało to znaczenia. Swoją dominację i siłę musiał pokazać.

Z czasem oczy Meshera nawykły do półmroku w jakim się znalazł. Stosunkowo szybko zdał sobie sprawę gdzie teraz był. Była to tak pieczara, którą dostrzegł z góry gdzie stał ten karłowaty Gilian. Teraz już nie bardzo stał, bo ten egzemplarz, przed którym inne Puste się uchylały właśnie kończył konsumpcje jego maski. Tymczasem reszta czaiła się na pokarm, który spadł im z nieba. Było ich wielu, przynajmniej kilkunastu na pierwszy rzut oka, a w dalszych, bardziej osnutych ciemnością krawędziach pomieszczenia mogło być ich jeszcze więcej. Przez słabą widoczność też Goliatowi trudno było określić wielkość miejsca, w którym się znaleźli. Małemu chyba cała ta sytuacja nie służyła. Nerwowo oglądał się po bokach po kolejnych parach ślepi wbitych w ich osoby, przy tym wywijając kijem jakby nie wiedząc czy się nim zasłonić, machnąć czy rzucić. Do tego delikatnie sapał. Widać ten wybuchowy atak sporo go kosztował. Tymczasem zewsząd zaczęły docierać do niego dźwięki zwiastujące napięcie. Mruczenie, ryczenie, sapanie, syk, warczenie, te wszystkie dźwięki, które wydawały z siebie dość prymitywne Puste gdy bardzo pragnęły mięsa. Żaden z Hollow, jednak nie ruszył ani o metr, nawet po Mesherowej prowokacji.
- Cisza! - Rzekł Pusty od pokłonów, który w końcu skończył posiłek. Powiedział to stosunkowo cicho, jednak zaraz nastąpiła grobowa cisza. Miał posłuch. - Gdzie Wasze maniery ja się pytam? Powitać należy gości, a nie na nich łypać jak na kawał mięcha. - Rzucił takim tonem jakby wyraźnie mu to przeszkadzało. Potem zwrócił się już w stronę Meshera i Małego.
- Witajcie w Caverna Baixa, najniższym poziomie Kuyoshi! Możecie mówić mi Markizie, bo jestem drugim po samym szefie i twórcy tego miejsca. Moje słowo jest tu prawem, dostosuj się do prawa lub bądź pokarmem. - Był szalenie pewny swego. Gdy inni Puści byli w pozycjach bojowych on kroczył na dwóch nogach, a rękami gestykulował w rytm swej wypowiedzi. Znajdował się obecnie jakieś na oko dziesięć metrów od Goliata.

Od uderzenia jeszcze nie doszedł do siebie. Narobił sobie sporo szkód, nawet jeśli nie chciał tego przed sobą przyznać. Powinien więc teraz szczególnie uważać i nie pchać się w nieznane. Tym bardziej że okolica nie wyglądała na zbyt bezpieczną. Panujący półmrok utrudniał obserwacje otoczenia, a do tego przebijające się ślepia, które były w nich wpatrzone miały ewidentne ich wystraszyć. Na małego to podziałało. Nie czuł się on komfortowo w takiej sytuacji, a do tego, chyba jeszcze nie doszedł do siebie po ostatnich wydarzeniach. Jego problem. Jeśli chce przetrwać jako podwładny, musi umieć o siebie zadbać. W innym przypadku Goliat nie będzie miał z niego pożytku.

Prowokacyjne ruchy Meshera nie zadziałały, nikt nie zabrał się do ataku. Pozycja Goliata pośród słabych Pustych była zauważalna. Ktoś jednak postanowił ją podważyć. Jeden z Pustych, który kończył posiłek, odezwał się, pokazując, że zebrany tutaj tłum wiernie go słucha. Miał on więc zdecydowanie większą armię, aniżeli Goliat, który ze sobą miał jedynie Małego.
-D...U...Ż...O...M...Ó...W...I...- Mesher postanowił wejść w słowo tutejszemu władcy. Markizie, uważał się za silnego, a skoro tak, to trzeba było rozwiązać pewną kwestię. Mesher nie uznawał nikogo ponad siebie, dlatego w każdym takim przypadku dążył do konfrontacji. Zrobił kilka kroków do przodu, mocno stawiając swoje kończyny, aby wywrzeć wrażenie na pozostałych oraz dać jasno do zrozumienia temu jednemu Pustemu, że Mesher za nic w świecie nie ma zamiaru się podporządkować.

Reakcja Meshera Markizowi zdecydowanie się nie spodobała. Nie było, jednak widać u niego typowego dla Pustych gniewu, agresji, szykowania się do walki. Pomimo stanowczych kroków Goliata ten nie cofnął się choćby o centymetr, ani nawet nie sprawiał wrażenia jakby przygotowywał się do boju. Jego reakcja wyglądała natomiast na zawód i znudzenie. Westchnął ciężko, by potem mówić dalej, chyba serio lubił dźwięk swojego głosu. Tu trzeba przyznać, że (szczególnie jak na Pustego) mówił składnie, z przyjemnym tonem, który aż chciało się słuchać, był aż wręcz bardziej przekonujący.
- Wiesz, że nawet zwierzęta czują gdy stoją na przegranej pozycji? Wilk ukorzy łba gdy stoi przed samcem alfa, a hiena to nawet wytarza się w gównie. To straszne, że tylu z naszego gatunku jest głupszych od zwykłego zwierzęcia, niby coś powiedzieć potraficie, walczyć czasem też, ale z pomyślunku brak. Dramat. - Tu jego spojrzenie się zmieniło, ze znudzenia w obrzydzenie. Maski Pustych ograniczały mimikę, ale na facjacie Markiza wyraźnie czuć było totalną odrazę. - Głupi, jednak ma szczęście. W tym momencie brzydzisz mnie tak bardzo, że nie tknąłbym Cię nawet choćbyś mi się na talerzu podał. Won stąd pókim dobry! - Tu wskazał korytarz prowadzący w górę, a potem skręcający wgłąb ściany, przez co z zupełnie niewidocznym wnętrzem.

Różnica pomiędzy tą dwójką była niemalże pod każdym względem. Jeden olbrzym i drugi znacznie mniejszy. Jeden chcący jedynie zniszczenia, drugi zachowujący się w sposób opanowany. Najbardziej było jednak widać różnicę w sposobie wysławiania się. Mesher tego aspektu nigdy nie opanował w sposób płynny, a jego wymowa była tragiczna. Markiz natomiast wypowiadał się składnie, co odróżniało go nie tylko od giganta, ale także od wielu innych napotkanych Pustych. W tym momencie Goliatowi powinna zapalić się lampka ostrzegawcza. Kiedyś spotkał już przecież istotę, która wyglądała na małego Pustego, wysławiała się znacznie porządniej od zwykłych Pustych, a byłą przy tym niezwykle silna. Mesher jednak zdawał się o tym nie pamiętać albo po prostu nie chciał pamiętać swojego spotkania z kimś, kogo nie był w stanie pokonać, a któremu zawdzięczał życie. Wielokrotnie. Czy znowu była to przyjemność spotkania się z kimś pokroju Martella?

Mesher nie byłby sobą, gdyby nie zechciał tego sprawdzić w walce. Zdecydowanie nie miał zamiaru korzystać z możliwości ucieczki kolejnym korytarzem. Mimo tego, że był ranny, to musiał pokazać, że jest najsilniejszy. Dla niego nie liczyło się nic innego. Sam posiłek złożony z tylu Pustych co prawda też byłby całkiem ciekawy, jednak to nie o to chodziło. Pusty podszedł już wcześniej kilka kroków, więc po zmniejszeniu dystansu, gdy tylko przeciwnik był w zasięgu jego ramion, postanowił zaatakować. Wzmocnił swoje ciało reiatsu, przyspieszając swoje ruchy, aby pierwszy cios, który spadnie, był trudniejszy do uniku [Szybkość +8].
PR -8

Mesher bynajmniej nie miał ochoty słuchać kolejnej wypowiedzi Markiza. Generalnie był istotą, która wolała gdy przemawiały czyny, więc do takowych równie szybko przeszedł. Problem w tym, że czyny przychodziły mu ciężko. Nawet tak wytrzymała istota jak on odczuwała ogromny ból pleców, który był hamujący. Co gorsza z pleców wychodził praktycznie każdy ruch, więc przy szybszym kroku, zamachnięciu czy jakiejś próbie uderzenia cierpienie potęgowało wprawiając go w odczucia jakby ktoś przykładał mu do pleców rozżarzone pręty. Co gorsza jego visa vi chyba się takiego obrotu sprawy spodziewał, a płomień Reiatsu, który buchnął wokół Wielkoluda tylko go w temacie upewnił. Rezultat dla rosłej bestii musiał być niesatysfakcjonujący, oponent odskoczył do tyłu umykając ciosu. To wywołało natychmiastową reakcje, najbliżej stojące Hollow już postawiły kilka kroków w stronę Goliata szykując się do ataku w obronie swego przywódcy. Przed obskoczeniem przez okoliczne drapieżniki Meshera uratował sam Markiz.
- Stać. - Rzucił tylko, a tych wryło jakby zdębieli. - Mamy tu proszę państwa nie zwykłego idiotę, lecz prawdziwego tytana wśród kretynów. - Rzucił, lecz tym razem nie z odrazą tylko kpiną. Pomimo, że ładnie uniknął ciosu Wielkoluda to wcale nie kwapił się do kontrataku.
---------------------------------------------------------------
Jak chcesz dalej z nim walczyć to opisz strategię na całe starcie, jak zamierzasz go capnąć, jak hojnie stymulujesz się PR'ami itd.

Ból nie był dla niego przeszkodą. Był dalszym powodem do walki, był tym, co mogło go napędzać. Im większy dyskomfort odczuwał, im bardziej paliło go od odniesionych ran po upadku, tym bardziej się denerwował, a jego agresja rosła. Był twardy, silny, niepokonany i wszechmocny. A przynajmniej za takiego się uważał. Prawda była jednak nieco inna, ale nawet zderzenie się z nią, nie sprawiło, że Mesher zrozumiał swój błąd. Markiz uniknął ciosu zwyczajnym odskokiem. Teoretycznie nie było w tym nic niezwykłego, Mesher przywykł do tego, że jego ciosy są unikane. Poza skrajnymi przypadkami nie wygrywał jednak nigdy pojedynczymi ciosami. Zawsze była to walka na wyniszczenie i zmęczenie przeciwnika. Teraz liczył, że mniejszy od niego Pusty także podda się po długiej walce.

Walka mogła szybko przybrać na liczbie uczestników, jednak Markiz ponownie rzucił swoim kpiącym tekstem, kolejny raz obrażając większego od siebie. Zapewne efekt miał być jeden. Prowokacja i zdenerwowanie rywala. Udało mu się to bez żadnego trudu. Zamiast podejść do walki w sposób taktyczny, dobierając wzmocnienia swojego ciała do sytuacji, Mesher po prostu atakował. Na pancerz nie mógł liczyć, bo niedawno całkowicie go rozwalił i potrzeba czasu, aby ponownie stał się możliwy do użycia. Jego kolejna umiejętność także nie bardzo pasowała do takich walk. A nawet gdyby pasowała, to nie przejmował się takimi szczegółami. Musiał atakować i atakował. Nie powstrzymywał się w żadnym stopniu, a widoczna wokół niego uwalniana energia jasno dawała do zrozumienia, że Mesher korzysta z niej bezustannie. Skupiał się głównie na wzmacnianiu szybkości ataków, które w połączeniu z jego naturalną siłą miały zmusić Markiza do kolejnych uników albo prób blokowania. Chciał go wymęczyć kolejnymi atakami górnymi kończynami, na przemian atakując raz prawą, a raz lewą łapą. Czekał na moment, aż przeciwnik będzie próbował go zaatakować lub znajdzie się w powietrzu, wtedy przechodzi do wzmocnienia siły, aby zadać druzgocące uderzenie dwoma kopytami jednocześnie, aby wybić przeciwnika jeszcze wyżej w powietrze, a następnie spróbować wbić go w ziemie kopnięciem. W przypadku zwiększania dystansu Mesher wykonuje atak barkiem (czy właściwie całym ciałem biorąc pod uwagę różnicę rozmiarów) z rozbiegu, używając siebie w roli tarana. Ani na chwilę się nie zatrzymuje, ani na chwilę nie zwraca uwagi na siebie, czy zagrożenie, które stanowi dla siebie. Po prostu za wszelką cenę musi ten pojedynek wygrać.

[Wykorzystuję małą korzyść mechaniczą]

No i do boju. Mesherowi udało się sprowokować kolejną walkę, której teoretycznie dało się uniknąć. Ze sobie znanym tylko brakiem subtelności zaszarżował na przeciwnika. Raz, drugi, trzeci. Za każdym razem zaś kosztowało go to kolejne porcje bólu w plecach. Szczególnie, że się nie oszczędzał i zmuszał swe ciało do ogromnego wysiłku poprzez symulowanie je energią. To też męczyło go, choć znowu nie tak szybko, wszak Reiatsu, akurat nie zużył do tej pory zbyt wiele. Problemem okazał się przeciwnik, a właściwie jego nieuchwytność. Markiz zdawał się wdrążać w czyn swe słowa o totalnym obrzydzeniu Goliatem, bo raz za razem umykał przed jego atakami, a samemu nawet nie próbował choćby się odwinąć. Żadnego kontrataku, uderzenia z dystansu, nic. Jedynie uniki, a przy co którymś jakiś złośliwy komentarz, np. "ruszasz się jak kloc". Meshera, jednak to nie hamował i szarżował dalej. Raz nawet przypadkiem wpadł na jakiegoś biedaka, który stał za Markizem, jak zwykle umykającym z drogi Wielkoluda. Przez to całe starcie nieco przypominał korridę, brakło tylko rogów oraz czerwonej płachty. Problem był też w tym, że ten byk był ranny, a z każdą szarżą jego rany się poszerzały, czemu towarzyszyła fala bólu. Przy którejś z nich go zamroczyło, stracił na chwilę przytomność, a cucąco zadziałało na niego uderzenie o ziemie. Nie był w stanie już powstrzymać ciężkiego sapania wydobywającego się z jego ust, a plecy paliły żywym ogniem.
- I jak? Tyle wystarczy, żeby coś doszło do tego zakutego łba? - Zapytał Markiz z drwiną w głosie. Otoczenie wybuchło dziwacznym śmiechem Pustych, który nieraz przypominał bardziej szczekanie czy rechotanie oraz inne odgłosy zwierzęce niż prawdziwy śmiech.
----------------------------------------------------------------------
- 15 PŻ
- 40 PR

Próbował wszystkiego, co potrafił. Zazwyczaj to wystarczało. Był przecież niezwyciężonym Goliatem z Hueco Mundo. Wielu naiwnych myślało, że da mu radę, a tymczasem on pokonywał wszelkie przeciwności. Tak wyglądało życie Pustego, zabij albo zgiń, a skoro on nadal żył, to oczywiste było, że był najsilniejszym. Było to oczywistym tylko dla niego. Nie zawsze przecież najsilniejszy musiał przetrwać. Liczyło się wiele innych zdolności i możliwości. Czasami ukrywanie się było drogą do przetrwania. Czasami spryt. A czasami odrobina dyplomatycznej gadki. Na nic z tych rzeczy nie mógł jednak liczyć Mesher, dlatego robił to, co mu pozostało - walczył. To jednak nie szło mu za dobrze. Niedawne rany ciągle dawały o sobie znać i mocno go spowalniały, przez co nawet taki mały przeciwnik był w stanie unikać jego ciosy bez żadnego problemu. Goliat przecież nie mógłby przegrać w normalnych warunkach z kimś takim.

Tak to sobie tłumaczył podczas kolejnych niepowodzeń, aż wreszcie w którymś momencie całkowicie go odcięło. Uderzenie musiało być mocne, bo natychmiast go wybudziło. W takiej sytuacji nawet on musiał sobie zdawać, że kontynuowanie tego nie ma absolutnie żadnego sensu. Nie mógł się jednak poddać. Uciekać nie mógł, bo to godziłoby w jego honor. Walka odpadała. Dogadać się raczej nie będzie umieć. Uderzył więc kilkukrotnie z wściekłości w ziemię. "Twój ruch", "Decyduj". Mowa ciała Meshera wyrażała znacznie więcej, niż byłby on w stanie opisać słowami. Oddanie inicjatywy nie oznaczało przecież porażki ani poddania się. Po prostu czekał na to, co zrobi przeciwnik.

Mesher postanowił nie wstawać. Było to o tyle fortunne, że przynajmniej jego plecy odpoczęły... No przynajmniej do czasu, aż zaczął w furii tłuc o ziemię. Wówczas ból zapłonął po raz kolejny sprawiając, że aż zawył, nie potrafiąc tego powstrzymać (-2 PŻ). Cała sprawa wprawiła Markiza w rozważania. Ten spacerował to w jedna, to w drugą stronę. Gapiąc się na rozciągniętego na podłodze Goliata mówił.
- Co by tu z Tobą zrobić... Jesteś taki głupi, ale jednocześnie skłamałbym gdybym rzekł, że taki upór nie bywa użyteczny. Czasem. Poza tym masz jakiś tam potencjał... Ale przy tym półtrup... Co tu zrobić, co tu zrobić. - Mamrotał pod nosem definitywnie mówiąc do siebie. W końcu stanął. Spojrzał na ziemie, potem z powrotem na Wielkoluda. Zazgrzytał zębami i rzekł:
- No dobrze, znaj Pańską łaskę... Dam Ci jeszcze jedną szansę: pochyl łeb albo won stąd. - Dał Mesherowi wybór przypominający ten z samego początku ich znajomości.

Leżąc na ziemi, przynajmniej mógł odpocząć. Najchętniej przeleżałby teraz długie godziny, czekając, aż jego ciało zregeneruje się. Niestety okoliczności nie były do tego sprzyjające, więc jego duma nie mogła mu pozwolić na dalsze utrzymanie tej pozy. Musiał się podnieść. Koniec jednak ze wzmacnianiem własnych ruchów. Jego ruchy stały się znacznie powolniejsze, ale jednak wreszcie stanął ponownie na nogach. Olbrzym ponownie zaczął górować nad całą resztą. Było to jednak tylko pozorne górowanie, bazujące jedynie na efekcie wizualnym. Jego wzrost pozwalał na to, ale stan zdrowia jasno dawał do zrozumienia, że o żadnej wygranej nie może być mowy z jego strony.

-N...I...E...- Żadna z tych opcji nie zadowoliła Meshera. Pochylenie się przed innym oznaczałoby utratę statusu najsilniejszego, a na to pozwolić sobie nie mógł. Ucieczka była już od tego lepszym rozwiązaniem. Choć on nie rozważał jeszcze tej opcji do końca, to i tak uznałby ją bardziej za prowizoryczne zawieszenie walki, aniżeli poddanie walki. Po odzyskaniu sił walka musiałaby być kontynuowana. Z takiego założenia wychodził i tylko na to pozwalałaby mu jego duma. Raz już tak przecież zrobił. Miał niedokończone porachunki z jednym z ludzi w ich Świecie.

-W...S...P...Ó...Ł...P...R...A...C...A- To chyba jedno z najdłuższych słów, które udało mu się wypowiedzieć. Rozwijał się. Zarzucona propozycja była jednak dość zaskakującą ofertą. Był tak głupi, że liczył na taką drogę rozwiązania tego sporu? Prawdopodobnie. Nie potrzebował przecież kupić sobie czasu, aby mieć lepszą pozycję do wycofania się. Nie potrafił nikogo zaskoczyć podstępem ani bardziej skomplikowanym planem. Dostrzegł jednak pewne możliwości. Ostatnia nadzieja na rozwiązanie tego w ten sposób, zanim będzie musiał opuścić to miejsce, aby się zregenerować.

Gdy Mesher wyszedł z propozycją innego rozwiązania sporu to Markiz wybuchł śmiechem. Zawtórowały mu inne Puste, a i Goliat dostrzegł coś niepokojącego. Mały Hollow z kością w ręce, również wydał z siebie coś na kształt wyduszanego śmiechu. Zdaje się, że bardziej niż lojalnością kierował się kultem siły i wolał podczepić się pod tego, który stoi i jest zdrowy, a nie leżącego, ciężko rannego dotychczasowego towarzysza. W końcu przywódca kiwnął ręką, a w Caverna Baixa nastała cisza.
- Masz tupet, przyznaje. Problem w tym, że nie masz żadnego argumentu, który by go popierał. Jeden ruch ręką, a pożrą Cię moi podkomendni. - Tutaj pokiwał ręką jakby chciał Mesherowi wskazać, która to ręka może doprowadzić go do zguby. - Wracamy, więc do punktu wyjścia. Nawet moja cierpliwość ma swoje granice, więc pytam po raz ostatni. Zginasz łeb czy idziesz precz? A może wolisz umrzeć? - Wyglądało na to, że na negocjatora to się Goliat nie nadawał, bo nic mu się uhandlować nie udało.

Wybuch śmiechu. Nie tylko u Markiza, ale także pośród innych Pustych, czy nawet dawnego sprzymierzeńca Meshera. Mały kościany szybko zmienił stronę, gdy dostrzegł, w jakim obecnie stanie jest Mesher. Goliat był obecnie przez to mocno wkurzony, jak i całą sytuacją. Gdyby nie niedawne uderzenie o ziemię, pozamiatałby wszystkimi w okolicy podłogę, ale obecnie nie może stanąć do równej walki, dopóki jego rany nie zostaną zaleczone. Niestety nie umiał tego w żaden sposób przyspieszyć, więc potrzebował na to sporo czasu, aż jego ciało zrobi to samo.

Negocjacje były krótkie. Puści często przystawali na tego typu propozycje, bo albo byli silniejsi, albo sądzili, że są. Mesher natomiast zdawał sobie sprawę, że pomimo swojej potęgi, jak zwykle jego przeciwnicy wykorzystują chwilowe słabości. Nigdy nie miał okazji stanąć do równej walki z kimś równie potężnym. Zawsze przegrywał, choć on uznawał to za niemożliwość wygrania, przez nierówne warunki. Teraz było podobnie. Walka została wstrzymana do czasu, aż Mesher wróci do swoich sił. Ukłonienie się nie wchodziło w grę, więc wybrał odejście. Prychnął i ruszył w stronę korytarza. Nawet nie obracając się do swojego dawnego podwładnego.

Całe to spadnięcie na dół nie wyszło Mesherowi na zdrowie. Upadek mocno go zranił, został pokonany bez zadania choćby ciosu, opuścił go towarzysz i został wygnany. Mimo tego mógł mówić o szczęściu, gdyby Markiz nie byłby taki ekscentrykiem to z pewnością Goliat skończyłby w jego żołądku. No, bo ilu Pustych na tysiąc zrezygnowałoby z tak łatwego posiłku? Przyszło mu, więc żyć dalej, acz to życie nie malowało się w zbyt jasnych barwach. Plecy bolało go tak diabelnie, że nawet wstanie było utrudnione, a potem jak zbity pies musiał opuścić Caverna Baixa jedyną drogą, która wznosiła się w górę szybu, na początku dość łagodnie. Potem nastąpiło wejście w głąb ściany. Mesher odczuwając każdy krok zbliżał się do niego widząc mniej więcej co tam jest. Niewiele niespodzianek, tam szedł dalej korytarz, który skręcał w lewo. Nim, jednak w niego wszedł usłyszał znad siebie wściekły pisk i coś na kształt kraczenia, a potem coś spadło mu na łeb, a potem uderzyło o ziemie obok niego.

Nadszedł ten moment, do którego nie przyznawałby się nawet w momentach największej słabości. Uciekł, pokonany i upokorzony. On co prawda traktował to jako czas na zebranie sił, aby powrócić i stoczyć walkę ponownie. Jednak w przeszłości miał już kilka podobnych epizodów, za każdym razem, gdy kończył się one takim przeczekaniem na zregenerowanie sił, do rewanżu już właściwie nie dochodziło. Teraz to się jednak nie liczyło, bo trzeba było powrócić do pełni swoich możliwości. Mocno ranny po upadku i wyczerpany po próbie walki. Każdy ruch bolał go niesamowicie, o walce właściwie mógł zapomnieć, a i energii nie miał już tyle, co wcześniej.

Wydostanie się, jednak nie będzie proste, a wręcz przeciwnie. Ledwo co wykaraskał się z jednego problemu, a tutaj na głowę zwalił mu się kolejny. Coś na niego spadło, a potem uderzyło o ziemię. Wolał sprawdzić, czy nie jest to coś żywego. Możliwe, że inny Pusty przeliczył się i nawet rannemu Goliatowi nie był w stanie zagrozić. Bardziej prawdopodobnym było jednak, że to pewnie jakiś kamień albo inna tego typu rzecz, którą na głowę zrzucił mu ten sam osobnik, który chwile wcześniej wydawał z siebie to irytujące krakanie. Mesher miał przestać walczyć, ale wygląda na to, że na kimś słabszym będzie musiał wyładować swoją złość. Przy okazji jest to dobry sposób na odzyskanie sił, więc czemu by z tego nie skorzystać.

Jak się okazało, mimo pozorów, szczęście Meshera nie opuszczało. Gdy spojrzał w bok, w miejsce, w którym usłyszał łupnięcie tego czegoś co spadło mu z góry na łeb ujrzał duszę, która była na skraju śmierci. Mężczyzna miał skrępowane ręce oraz poważnie rozbitą głowę o kamienną posadzkę. Pominąwszy to miały rany po pazurach oraz obrzydliwie oderwany kawał mięcha u prawego boku. Gdy zaś Goliat spojrzał na górę to dojrzał, że nad nim nie było jednego stwora, lecz dwa. Jeden, który wydał pisk przypominał czarną harpię, zaś drugi to było ptaszysko. Oba ze sobą zajadle walczyły i zdaje się, że dusza, która spadła pustemu z nieba była własnością, któregoś z nich... Znaczy do czasu. Tak czy siak do poziomu, na którym się pojedynkowali Mesherowi brakowało dobre dwadzieścia metrów, więc będzie mu trudno włączyć się do tego pojedynku. Przy tym zdał sobie sprawę, że wciąż widoczne bestie z dołu dalej na niego łypały, jakby mając żal do swego przywódcy, że pozwolił smacznemu kąskowi opuścić ich talerz.

Nadzieją matką głupich. Coś w tym najwyraźniej było, bo liczący na, chociaż odrobinę spokoju Mesher, natrafił na całkiem ciekawą okazję. Spodziewał się, że trafił go jakiś Pusty albo kamień, a tymczasem z nieba spadało mu jedzenie. Ktoś mógłby zastanawiać się, czy to nie kolejna pułapka, ale Mesher przejechał się już na czekaniu. Skoro dwóch przeciwników u góry nadal się biło, to ich strata, a Goliat natychmiast złapał paszczą niewinną duszę. Posiłek był Pustemu bardziej niż potrzebny i każdy najdrobniejszy kęs się przyda, nawet taki przypadkowy i nieco wybrakowany.

Dopiero później można było się zastanawiać co dalej. Mesher rozejrzał się, żeby jakoś zebrać możliwe kierunki swojej drogi. Do góry nie poleci, był zbyt ciężki, a wysokość była zdecydowanie zbyt duża nawet jak na jego duże rozmiary, aby był w stanie do latających sięgnąć. Mógł liczyć, że któryś z pojedynczych Pustych z dołu oddzieli się od reszty i postanowi powalczyć z Mesherem. Może z Markizem sobie nie poradził, ale z jakimś jego marnym podwładnym da radę nawet w takim stanie. Pewnie nawet z kilkoma, bo przecież Goliat był tak potężny, że nie mógł przegrać. Prawda? Wciąż jednak obstawiał, że raczej nikt tam się nie zbuntuje, duża zgraja, która żyła wyłącznie dzięki Markizowi i nikt mu się nie sprzeciwi. W takim razie pozostawało wielkoludowi znaleźć dalszą drogę i ruszyć dalej. Liczył, że w kierunku jakiegoś wyjścia, ale tak krążył po tym dziwnych tunelach, że całkowicie stracił rachubę czasu i przestrzeni. Nie zgubił się, bo nigdy nie miał żadnej drogi.

Mesher nie zwlekał zanadto i prędko rzucił się na biedną, umierającą powoli duszę. W sumie pod tym względem można powiedzieć, że sprawił jej pewnego rodzaju dar łaski. Jej męczenie zostało bardzo skrócone, choć zintensyfikowane, bo było słychać krzyki ogromnego bólu gdy zaciskały się zęby Goliata. Natomiast Pustemu ten posiłek był bardzo potrzebny. Za sprawą odżywczej wartości zjedzonej duszy ten poczuł odrobinę ulgi. Jego rany częściowo się zasklepiły, a i przybyło nieco energii. Przyda się, by przeżyć w tej wielkiej arenie przemocy Pustych. Jednocześnie Wielkolud dobrze zgadł, ostatecznie żaden z podkomendnych Markiza się na niego nie rzucił, a jednie odprowadzili go wzrokiem do korytarza, w którym po chwili zniknął. W nim Mesher nie czuł się zbyt komfortowo. Mieścił się, ale ze względu na swoje rozmiary było dość klaustrofobicznie. Jak na złość nie miał on kilka metrów, także Hollow musiał nim przemieszczać się przez jakiś czas, dość trudny do oszacowania w tym miejscu. Ulga w końcu nadeszła, bo dojrzał, że korytarz się kończy, a zaczyna jakaś większa sala. Z niej dobiegała walka, a konkretniej uderzanie czymś ciężkim o ziemie czy ścianę. Gdy Goliat dotarł wystarczająco blisko zdążył jeszcze na jej finał. Humanoidalny Pusty trzymał w nim, drugiego w kształcie kota za końcówki ciała, a następnie łącząc ruch rękami i kolanem dosłownie złamał go w pół, czemu towarzyszył przeszywający, agonalny dźwięk wydany przez tego drugiego. Swoją drogą ten, który wygrał miał dość ciekawą formę. Poza tym, że miał klasyczną maskę na głowie, która była w kształcie jaja z okrągłymi dziurami, oraz dość prostymi zębami, to jeszcze maski zdobyły górę jego ud, barki oraz dwie na szczycie jego klatki piersiowej. One, jednak były martwe, nie migotały w nich oczy, nie ruszały się usta. Hollow ten dostrzegł nowego przybysza.
- Oddam Ci połowę jak zostaniesz moim towarzyszem. Ten nie chciał. - Rzucił mówiąc niskim, tubalnym głosem przy okazji wymachując truchłem kota na znak o kogo mu chodziło.
--------------------------------------------------------------------------
+9 pż + 17 PR

Posiłek to zawsze najważniejsza z czynności Pustego. Głód każdego osobnika napędzał go do dalszego działania i poszukiwania kolejnych kąsków. To właśnie głód skłaniał Pustych do walk pomiędzy sobą, wręcz wymuszał pożeranie kolejnych, bo zwykła jednostka nie była w stanie się temu przeciwstawić. Mesher nie był tutaj specjalnym wyjątkiem, choć tłumaczył to sobie nieco inaczej. Był potężnym Goliatem, wiec posiłki mu się należały. Ten, który spadł mu na głowę, był raczej mały, choć odczuwalny. Odzyskał nieco sił, część ran powoli zasklepiała się. Daleko mu było do pełnej sprawności, ale był to odpowiedni początek. Gniew prowadził go dalej. Musiał odzyskać pełne siły, aby zmierzyć się ponownie z Markizem. Jego podwładni nie gonili Meshera, pokornie słuchając swojego pana.

Po długiej, niewygodnej wędrówce, Mesher znalazł się w nowej sali. Jak należało się spodziewać po tym miejscu, także i tam prowadzona była walka. To miejsce było naszpikowane Hollowami, a przy takim zagęszczeniu walki były nieodłącznym elementem wystroju. Jak się jednak okazało, była to jednak dość jednostronna walka, którą właśnie jeden z Pustych wygrał. Mesher spodziewał się pojedynku, a tymczasem otrzymał propozycję współpracy. Przez chwilę rozważał to. Pamiętał nadal o sytuacji z Markizem. Jeśli chciał tam wrócić i go pokonać, nie mógł tak szybko wyrabiać sobie nowych wrogów, a skoro ten tutaj odda mu połowę swojego łupu, to zasłużył na to, aby pracować dla Meshera. Goliat kiwnął więc twierdząco głową, a zaraz po tym rozejrzał się po otoczeniu, czekając na swoją część łupu.

- Małomówny, co? - Stwierdził Pusty jakby w ten sposób potwierdzał zawarty przez nich interes. Sam chyba był dość oszczędny w słowach, choć w tym aspekcie Mesherowi do pięt nie dorastał. Następnie przycisnął ofiarę do ziemi nogą, a rękami rozerwał biednego kota w pół. Przed Goliata rzucił zadnią część Hollowa, a samemu zachował sobie te smaczniejszą - tj. zawierającą maskę. Ona zawsze smakowała niewiele, ale jednak lepiej, przy tym była bardziej wartościowa. - Się wiele nie spodziewał, płotka. Jestem Falciro. - Dodał od razu po tym zabierając się za konsumpcję. Radził sobie z tym sprawnie, bo i kot był dość drobny jak na Hollow, szczególnie przepołowiony. Mesher też miał niewiele czasu, bo w związku ze zgonem trup zaczął już powoli rozkładać się na cząstki duchowe. Po konsumpcji ten wskazał palcem umięśnionej łapy w stronę korytarza, którym przyszedł Wielkolud i zapytał:
- Co tam jest? - Sala ta, bowiem była jakby przerwą w przeciągu korytarza. W efekcie miała ona dwa wyjścia. Jedno z korytarzem biegnącym w dół prosto do Caverna Baixa, zaś drugie wejście rozpoczynało dalszy ciąg korytarza, bliźniaczo podobnego, który piął się, jednak pod nieznacznym kątem w górę.

-M...E...S...H...E...R...- Odparł Goliat, przedstawiając swoje imie, przy okazji rozwiewając wszelkie wątpliwości, skąd wynikała jego małomówność. Zanim jednak to zrobił, marnując spore ilości czasu i wysiłku, musiał pożywić się swoją połową, żeby ta przypadkiem mu nie zniknęła. Otrzymał zgodnie z umową połowę, chociaż w tym przypadku była to tak zwana "mniejsza połowa", a właściwie gorsza. Musiało mu to jednak wystarczyć, regeneracja i zaspokojenie głodu stanowiły obecnie priorytet, a wybuchowy temperament Meshera oraz jego skłonności do agresji musiały poczekać. Odbije to sobie, gdy tylko wyzdrowieje.

-P...U...Ś...C...I...D...U...Ż...O...- Opis ten co prawda nie wspominał bezpośrednio o Markizie, ale chyba wystarczająco jasno dawał do zrozumienia, co znajduje się w miejscu, z którego tutaj przyszedł. Mesher wskazał kopytem drugi korytarz i spojrzał na Falciro pytającym wzrokiem. Nie wypowiedział tego pytania, ale po niezbyt wylewnym Mesherze było widać, że interesowało go, co jest na końcu drugiego z korytarzy.

Falciro przekrzywił łeb jakby próbował połączyć ze sobą poszczególne litery, które razem tworzyły imię Meshera. Ostatecznie, jednak nic nie powiedział. Dobrali się dwaj elokwentni mówcy. W każdym razie Goliat nieco ugładził swe obyczaje i pominął milczeniem kwestie podziału zdobyczy. Posiłek zaś był paskudny w smaku. W większości mięso Hollow bylo fatalne, łykowate, glutowate, ogólnie fujka, a im mniej to było napełnione energią tym efekt ten był bardziej nasilony. Tutaj było to czuć bardzo, więc kot rzeczywiście musiał być niezły słabiakiem. Ostatecznie, jednak Wielkolud potrzebował nawet tak obrzydliwego posiłku. Przyniósł mu on jeszcze nieco ulgi w kwestii ran pleców, jak i Reiatsu (+8 PŻ, + 15 PR).
- No to lepiej tam. - Stwierdził Falciro po tym gdy Mesher poinformował go o sytuacji na dole. Przy tym nowy towarzysz Goliata wskazał paluchem na drogę prowadzącą w górę. No i ruszył w tamtą stronę. Jeśli Wielkolud nie zgłosił wątpliwości to poszli dalej korytarzem, w którym było mu ciasno, ale dał radę przejść. Kąt nachylenia cały czas był łagodny, ale nie zmęczyli się, szczególnie że ten etap okazał się krótki. Korytarzem szli może kilkanaście minut, aż dotarli do wyjścia. Doszli do tej głównej sali z wielką przestrzenią po środku oraz ścieżką idącą na jej krawędziach. Ta niestety, jak Mesher pewno pamiętał była zasypana. Ponownie dotarł do tej przygody, tylko że od drugiej strony w stosunku do poprzedniego razu. Pozostało im więc ruszyć swoimi śladami do tyłu lub udać się w lewo, również w dół, ale tą ścieżką. Goliat dostrzegł również, że harpia z ptakiem, które zrzuciły mu opacznie prezent na głowę wciąż ze sobą walczyły, choć ta pierwsza zyskiwała coraz większą przewagę. Teraz byli już tylko pięć-dziesięć metrów od niego (w zależności od momentu), jednak wciąż poruszały się w pustej przestrzeni będącej dla nielatającej jednostki przepaścią.

Darowanemu Pustemu nie zagląda się w maskę. Gdyby Mesher nie był takim dumnym i pyszałkowatym osobnikiem, to nawet on sam musiałby przyznać, że przyszły jego "chude lata" i czas na nabranie nieco pokory. Tak słabego przeciwnika już dawno nie miał okazji jeść, no ale musiało mu to na razie wystarczyć. Przynajmniej dopóki nie odzyska większości sił, żeby powrócić do Caverna Baixa i odegrać się na Markizie oraz jego słabej armii za to, jak potraktowali Meshera.

Teraz jednak plany zemsty musiały poczekać, a Mesher ruszył za swoim nowym towarzyszem oraz przewodnikiem po tym dziwnym miejscu. Falciro prowadził go jakimś dziwnym korytarzem, których tutaj było mnóstwo. Po ostatniej jeździe i upadku, tym razem Goliat ostrożniej stawiał kroki. Mimo że przed nim szedł inny pusty, który ewentualnie pierwszy by wpadł w taką dziurę i zleciał, to jednak Mesher wolał przeciwdziałać, aniżeli narazić się na powtórkę z poprzedniej sytuacji.

-T...Ę...D...Y...- Odezwał się, wskazując kopytem drogę w lewo. To była właściwie jedyna ścieżka, którą mogli się teraz udać, cofanie się nie wchodziło jeszcze w grę, zaś latająca dwójka nadal była zajęta sobą. Dopóki nie skończą, nie będą obierały następnego celu, więc szkoda sobie nimi zaprzątać głowę, skoro są poza zasięgiem. Kolejny raz zabierając głos, Goliat musiał zaskoczyć nawet samego siebie. Ostatnio coraz częściej mu się zdarzało coś mówić, ale przy Falciro nie czuł tego dziwnego uczucia, które wielu nazwałoby skrępowaniem (a Mesher irytacją). Nowy towarzysz nie zwracał chyba szczególnie uwagi na sposób mowy Goliata, przez co ten chętniej się wysławiał.

- Dobra. - Skomentował Falciro i ruszyli w stronę, którą wskazał Mesher. Małomówny duet ruszył, więc po ścieżce sunącej po obwodzie przepaści. Podobnie jak Goliat również jego towarzysz postanowił zignorować walczące ze sobą latające Hollow, a i one zupełnie miały gdzieś obecność większych od siebie Pustych. Za bardzo były zajęte sobą. Duet natomiast po niedługim spacerze dotarł na kolejny korytarz, które odchodziły od tej głównej części jak gałęzie od trzonu. Ten był szerszy, zmieściłyby się w nim dwa takie Wielkoludy jak on idące obok siebie. Gorzej, że nie było zbyt wysoko, także Mesher musiał nawet delikatnie uchylić łeb, żeby się tamtędy poruszać. Mierzący około cztery metry Falciro nie miał takiego problemu, dla niego ten korytarz z pewnością mógł wydawać się bardzo komfortowy co do rozmiarów. W półmroku korytarza dojrzeli najpierw parę świecących się ślepiów. W końcu dojrzeli posturę bestii. Była ona nieco dziwna. Jego ciało wyglądało jakby składało się ze skręconych ciasno ze sobą gałęzi i pędów. Te zakończone były głową, na której znajdowała się maska przypominająca czaszkę koziorożca, a ten miał również rogi. Po samym Reiatsu czuć było, że to wróg znacznie poważniejszy, aniżeli ten kot, którego Falciro zmasakrował.

W całkowitej ciszy, pośród głębokiej ciemności, dwóch Pustych poruszało się po dziwnej ścieżce prowadzącej dookoła wielkiej dziury. Co było na jej górze lub na jej dole? Tego tylko można było się domyślać. Wszędzie jednak mogło czekać zagrożenie. Z większością poradziłby sobie jednak nawet Mesher w tak kiepskim stanie, a w dodatku ma całkiem dobrego kompana, który, póki co wiernie mu towarzyszy i nie rzuca żadnymi niepotrzebnymi uwagami. Nie zgłaszał on także żadnych protestów, gdy Mesher wybrał dalszy kierunek ich ścieżki. Najwyraźniej uznał on wyższość Goliata, a przynajmniej wielkolud chciał tak sądzić.

Wreszcie jednak znaleźli kolejny tunel. Szeroki, ale za to niezbyt wysoki, przez co Mesher musiał w bardzo niewygodnej pozycji iść przed siebie. Zanim jednak na dobra zagościli się tutaj i mieli czas przemyśleć kolejne minuty wędrówki, dostrzegli kolejną istotę. Najpierw dostrzegli oczy, ale największą uwagę zwróciło ciało tego potwora. Wyglądało na to, że przeciwnik, zamiast posiadać humanoidalne ciało, potrafił wykorzystać znacznie większą ilość zakończeń do walki. To pewnie stawia go w lepszej sytuacji, ale czy ma szanse z dwoma Pustymi? Mesher musiał to sprawdzić. Wydobył z siebie ryk Pustego i kilka razy przejechał kopytem po ziemi, oczekując na atak ze strony rywala. Praktycznie zawsze na to pozwalał, co traktował jako szansę dla słabszych, aby mogli oni wykonać ruch jako pierwsi.

Trafili na porządniejszego przeciwnika. Tym razem, jednak nie było chęci pertraktacji i to zdaje się, że z obu stron. Mesher od razu rozpoczął sposobić się do bitwy, Falciro warknął, a drewniany przybysz wydał z siebie piskliwy skowyt, który był wyjątkowo nieprzyjemny dla uszu. Wyglądali jak trójka zwierząt, która samą swoją prezencją i gestami czy dźwiękami stara się przekonać visa vi, że nie ma czego tu szukać i niech lepiej zwiewa gdzie pieprz rośnie. Żadna ze stron, jednak uciekać nie zamierzała. Pierwszy ruch wykonał przybysz stojący na ich przeciwko. Wbił w ziemie jedną ze swoich gałęziowych łap, a z ziemi wystrzeliły pędy. Za cel wziął sobie towarzysza Goliata. Bardzo prędko zaczęły one zaczynając od nóg pętać jego ciało. Ten starał się je rozrywać silnymi łapami, jednak gdy jeden pęd rozerwał, dwa pozostałe krępowały go od drugiej strony. Wyglądało na to, że wpadł w niezłe tarapaty. Mesher natomiast był w tym momencie nie niepokojony, więc miał swobodę w podejmowaniu decyzji o tym co zrobi na początku walki.

Nikt tutaj nie przebierał w środkach. Nikt nie bawił się w konwenanse. W próby rozmów, czy też przekonania drugiej strony. Cała trójka chciała tylko jednego. Walki. Musieli ją dostać, to leżało w ich naturze. Każdy po kolei z nich wydał z siebie swój charakterystyczny ryk. W przypadku Meshera był to przedłużający się krzyk, dla Falciro warknięcie, a dla ostatniego piskliwy skowyt. To też potrafiło powiedzieć sporo o tym, jakim Pustym był każdy z nich.

Każdy dba o siebie. Podstawowa zasada, którą kierował się Mesher. Zdarzały się sytuacje, gdy pomagał innym lub inni pomagali mu, jednak także wtedy wychodził z założenia, że wynikało to jedynie z samolubnej chęci zadbania o własny tyłek przez ratującego. Kompan do pomocy zawsze może się przydać, więc czasami warto coś zrobić, aby go głupio nie stracić. Goliat jednak postanowił skupić się na swoim przeciwniku. Jeszcze zanim rozpoczął bieg, uwolnił energię, aby zwiększyć szybkość swoich ruchów i z większą prędkością wpaść jak taran w drewnianego Hollowa [szybkość +8]. Spodziewał się wykonania uniku, dlatego natychmiast potem w ruch poszły jego przednie kończyny, które opadającymi ciosami, jak młotami, chciał powalić przeciwnika na ziemię. Celował kopytami zwłaszcza w maskę, wiedząc, że jest to wrażliwa część ciała Pustego, ale w gruncie rzeczy wystarczyło mu atakowanie w cokolwiek. Brutalność jego ataków zawsze miała pierwszeństwo przed finezją i celnością.

PR -8

Mesher postanowił nie udzielać pomocy swemu towarzyszowi, który ewidentnie wpadł w tarapaty. Zamiast tego posłużył się właściwie tym samym atakiem co zwykle. Mianowicie ruszył szarżą na wroga i wymachiwał kopytami. Tym razem od początku wzmocnił swoje ciało energią nie oszczędzając. Przy tym szybko odczuł, że jego ciało w ciąż jest ciężko ranne. Gdy tylko ruszył dynamicznie to z powrotem poczuł przeszywający ból w plecach. Ewidentnie to ograniczało jego ruchy spowalniając je i zmniejszając impet. Biegł, jednak pewien swych możliwości gdy nagle zdał sobie sprawę, że coś zablokowało jego nogę. Co prawda siła z jaką przebierał kopytami sprawiła, że z trudem się wyrwał przerywając blokadę, jednak zaburzyło to rytm jego biegu. Z największym trudem udało mu się uniknąć wywalenia się prosto na łeb. Zamiast tego sadząc długie, chaotyczne susy przebiegł obok roślinnego Pustego, który usunął mu się z drogi. Zahamował dobre dziesięć metrów dalej. Stojąc jeszcze plecami do wroga poczuł jak poczynając od kopytek jego nogi zaczynają być silnie owijane przez pnącza i gałęzie. Dobrą informacją było to, że Falciro znalazł sposób by się wyrwać. W oczodołach jego martwych masek nagle zaświeciły oczy, a Hollow dosłownie podzielił się na kilka części, z których każda miała swój łeb, nogi czy ręce. Co prawda dwie z nich zostały schwytane przez pnącza i nie dały rady się ruszyć, ale pozostałych kilka popędziło prosto na ich oponenta.

Rany dawały o sobie znać. Towarzysz nie radził sobie najlepiej. Ogólnie rzecz biorąc, początek nie wyglądał zbyt dobrze dla tej dwójki. Trafili na porządnego przeciwnika, ale Mesher nie uznawał możliwości, jakoby istniał ktoś silniejszy od niego. Ten pojedynek był więc dla niego z góry przesądzony tak jak wszystkie inne. Pytaniem pozostawało jak bardzo upierdliwy i irytujący będzie ten posługujący się pnączami Pusty. Jego ciągłe oplatanie kończyć było denerwujące i utrudniało poruszanie się, ale z drugiej strony, w pewien sposób skracało dystans. Mesher nie musiał biegać do tego Hollowa, aby móc mu zaszkodzić.

Postanowił skorzystać z tego faktu. W dalszym ciągu uwalniał z siebie energię, tym razem jednak nie przyspieszał swoich ruchów, a postawił w całości na poprawę możliwości fizycznych [Siła +8]. Oparł się mocniej na jednej nodze, a drugą próbował wyciągnąć w tył, aby jak najwięcej i jak najdłuższa część pnączy wystawała z ziemi. Gdyby posiadał dłonie, zapewne złapałby je i zaczął bawić się w przeciąganie liny. Jego kopyta nie były jednak do tego przystosowane, skorzystał więc ze swojej paszczy, chwytając zębiskami za pnącza i spróbował pociągnąć w swoją stronę przeciwnika. W międzyczasie próbował się także odwrócić twarzą w kierunku tego drewnianego Pustego, aby mieć na oku to, co on robi. Biorąc jednak pod uwagę, że jego ataki mogły wyskakiwać spod ziemi, nie miało to aż takiego znaczenia.

PR -8