Teren Otwarty za akademią

Widząc, że nikogo nie ma w pobliżu, Masakazu zaczął się zastanawiać, czy lekcje nie zostały przeniesione gdzieś indziej. Zajrzał nawet na rozpiskę, by upewnić się, że poszedł we właściwe miejsce. Chwilę potem zobaczył dwie koleżanki idące w jego stronę. -Gzie jest reszta?- Zapytał się Masumi i Ryi wychodząc im naprzeciw.

-Cześć Masakazu, też się cieszę że cię widzę. Tak to jest jak się przychodzi za wcześnie. O właśnie idą...- pokazała w stronę zbliżającej się z tej samej strony z której one przyszły masy ludzi.

Byłem zdenerwowany. Sensei mnie nastraszył i bałem się, że poszłem w złe miejsce...-Próbował się tłumaczyć. -Przepraszam.- Mruknął w końcu, po czym spojrzał na zapełniającą miejsce resztę grupy. Cóż, przynajmniej się nie spóźnił. Czas pokaże, jakie będą konsekwencje uniknięcia tego poprzez sprzeczkę z nauczycielem...

-Wiesz, masz szczęście, że ciebie jedynie straszył. Były już przypadki, że wyzywał uczniów na pojedynek albo kazał im wykonywać ostre ćwiczenia.

Masa uczniów wraz z wykładowcą przybyła na miejsce. Nie obyło się oczywiście bez wymiany obelg przez obie drużyny wobec siebie.

-Dzisiaj będziemy się uczyć o rozbrajaniu wroga, czyli utrudnieniu mu w sposób maksymalny przeprowadzenie ataku. W znakomitej większości przypadków przeciwnik jest zdezorientowany, jeśli usuwa się mu grunt spod nóg. O tym dokładnie będą dzisiejsze zajęcia.

Po tym jak zachowywał się Tathonou-sensei, Masakazu nie był zaskoczony jego metodami karania uczniów. Musiał przyznać, że perspektywa walki ze złośliwym nauczycielem przedstawiał się dla niego jako bardziej niewygodna. Zniósłby sam fakt, że jako Shinigami i tak jest dla niego prawdopodobnie za silny. O wiele bardziej przeszkadzał mu fakt, że mężczyzna z jednej strony reprezentuje autorytet, a z drugiej wyraźnie nie jest do końca sprawny. Nie ważne jak silny lub irytujący może być ktoś taki, walka z nim, tak jak z dziewczyną lub dzieckiem była dla niego niehonorowa. Zaintrygowany tematem lekcji, zaczął uważnie słuchać nauczyciela. Hakuda była w końcu jednymi z dwóch rodzajów zajęć, którym zadeklarował się poświęcić najwięcej uwagi.

-Istnieje masa sposobów, by powalić przeciwnika na ziemię. Może zacznijmy od najbardziej klasycznego podcięcia.

Ustawił się przez lalką treningową, a następnie piekielnie szybko opadł w przykucnięciu na jednej nodze, drugą wyprostowaną wyprowadzając coś w stylu niskiego kopnięcia z półobrotu.

-Jak w większości przypadków w Hakudzie, znaczenie będzie miała masa przeciwnika i jego siła. Im większe obie te wartości, tym większa szansa, że wasza noga po prostu uderzy w przeciwnika, który nadal będzie stał. Może mu to umożliwić atak od góry, lecz uderzenie w łydkę powinno odrobinę go spowolnić lub sprawić, że rozproszy się na sekundę lub dwie, umożliwiając wam przeprowadzenie kolejnego ataku bądź ucieczkę. - wskazał ręką rząd kukieł treningowych - Teraz wy spróbujcie.

Słowa Inahara-sensei przypominały chłopakowi trochę wykłady ze znienawidzonej przez niego, jak zresztą większość przedmiotów szkolnych, fizyki. Na szczęście nauczyciel mówił krótko i zwięźle, więc nawet on mógł się w tym połapać. Podcinanie było jednym z najczęściej stosowanych przez chłopaka manewrów. Niewątpliwy wpływ na częstotliwość z jaką go używał miał wpływ fakt, jak pomyślne były zwykle rezultaty. Masakazu podszedł do kukły. Zatrzymawszy się przed nią, wyobraził sobie, gdzie znajdowałyby się jej łydki, gdyby była żywą osobą. Następnie usiłował powtórzyć manewr zaprezentowany przez mężczyznę. Kucnąwszy na jednej nodze, drugą, w pełni wyprostowaną wykonał kopniak z półobrotu starając się trafić we właściwe miejsce. Normalnie po takim kopniaku tą samą kończyną próbowałby natychmiast wykonać drugi atak, prosto w miejsce w którym powinien znajdować się żołądek przeciwnika. Będąc pod okiem nauczyciela najpierw chciał jednak, upewnić się, że dobrze wykonuje wprowadzenie, zanim zacznie kontynuować. Bez względu na to czy atak mu się powiedzie czy nie, młody Hayashi powtarza atak, dopóki Inahara-sensei nie każe uczniom robić czegoś innego.

Wykładowca przyglądał się całej klasie wykonującej ćwiczenie. Pozwolił by zostało powtórzone kilkanaście razy. W międzyczasie podszedł do Masakazu.

-Musisz uderzać trochę wyżej. Oprócz tego idzie ci znakomicie, widać, że wiesz z czym masz do czynienia. Co zwykle zrobiłbyś po wykonaniu takiego ciosu?

Po raz pierwszy ktoś specjalizujący się w walce pochwalił Masakazu za jego technikę. Chłopak zastanawiał się przez chwilę, czy Inahara-sensei nie szydzi przypadkiem z niego. Ale przecież mężczyzna sprawiał wrażenie kogoś kto poważnie traktuje swój zawód i wciąż nie był bezkrytyczny. Kopnąłbym przeciwnika, o tak.- Zaprezentował nauczycielowi. Tym razem wykonując swój atak nastolatek stara się zgodnie z instrukcją nauczyciela trafić manekina we właściwe miejsce.

-Całkiem nieźle. Podobasz mi się. Podczas walk też dałeś niezły popis.

Wykładowca cofnął się, a następnie zaklaskał dwa razy żeby przykuć uwagę uczniów.

-Wystarczy. Teraz przejdziemy do części mniej przyjemnej. Dobierzcie się proszę w pary i spróbujcie powalić przeciwnika podobnym ciosem jaki przed chwilą ćwiczyliście. Tam są materace, weźcie sobie po jednym. - ręką wskazał na stertę średniej grubości przedmiotów.

Zaraz po słowach wykładowcy przed Masakazu pojawiła się Masumi.

-Chcesz poćwiczyć razem?

Masakazu nie był pewien co myśleć o pochwale nauczyciela. Nie podobała mu się apatia z jaką Inahara-sensei potraktował fakt, że jeden z jego podopiecznych złamał koledze szczękę, naumyślnie czy nie. Musiał jednak przyznać, że pochlebiała mu pochwała doświadczonego w dziedzinie Hakudy trenera. Komplement ze strony kogoś takiego był solidnym argumentem za tym, że nastolatek w istocie ma potencjał na porządnego Shinigami, dodatkowo motywując chłopaka do rozwijania swoich umiejętności z większym zaangażowaniem i entuzjazmem. Gdy nauczyciel zarządził trening w parach zanim młody Hayashi samemu wybrał sobie sparingpartnera Masumi zgłosiła swoją kandydaturę. Z jakiegoś powodu perspektywa treningu z dziewczyną w walce wręcz budziła w nim większy dyskomfort niż szermierka. Złożył jednak dziewczynie obietnicę, że pomoże jej stać się silniejszą razem z nim i odmowa wspólnych ćwiczeń brzmiała jak jej zaniedbywanie. Wybrawszy materac dla siebie, rozłożył go na podłodze i stanął na nim czekając na koleżankę. -Podcinamy się na przemian, OK?- Zaproponował dziewczynie.

-W porządku.- odpowiedziała entuzjastycznie podczas gdy Masakazu zajmował miejsce na środku materaca by mieć gdzie upaść, jeśli dziewczynie się powiedzie.

Jej próba była jednak tragiczna. Obniżając się, dziewczyna prawie się przewróciła i zahaczyła uderzającą nogą o ziemię, co w rezultacie spowodowało, że chłopak prawie nie poczuł uderzenia. Dziewczyna zrobiła jedynie kwaśną minę, a następnie zamieniła się z Masakazu na miejsca.

-Twoja Kolej.

Pierwsza próba nie wyszła Masumi najlepiej. Masakazu nie spodziewał się po dziewczynie niczego wielkiego, ale nie spodziewał się, że nie uda się jej go nawet tknąć. -Wiesz co? Spróbuj jeszcze raz. Aż trafisz.- Zaproponował koleżance, gdy ta podnosiła się z ziemi. Nie chciał zmieniać zasad zaraz po ich ustaleniu, ale miał nadzieję, że dzięki temu, gdy po każdej turze Aśce uda się chociaż sięgnąć celu, utrzyma to lepiej jej motywację w dążeniu do jakiegokolwiek. Miał tylko nadzieję, że nie za bardzo jej folguje...

-Na pewno nie chcesz spróbować...? Okej...

Dziewczyna ustawiła się ponownie w pozycji poza materacem gdy Masakazu stał na jego środku.

-Masz może jakieś rady, jak ty to robisz? Sam Sensei cię pochwalił...

Masakazu zaczął się zastanawiać z jak dużym zaangażowaniem dziewczyna obserwuje go podczas ćwiczeń. Tak czy inaczej, Masumi powinna zauważyć, jak rzadko chłopiec zdaje się na cokolwiek innego niż intuicję. - Nie mam pojęcia, jak ci tego wytłumaczyć, to dla mnie zbyt... Naturalne.-Westchnął lekko. -Po prostu kucam, wyobrażam sobie gdzie jest cel i kopię... Mówiłem ci już, że jestem tłukiem.- Młody Hayashi z trudem powstrzymywał gotującą się w nim frustrację swoją niekompetencją. Nauczenie się walki, wręcz czy na miecze było dla młodej Asano zapewne równie trudne jak dla niego nauka Kido. A przecież młodzieniec nie był w tej dziedzinie nawet w połowie tak dobry, jak ona w Demonicznej Magii. Z nim jako nauczycielem dziewczyna była jak ślepy prowadzony przez ślepego. Już gdy składał jej obietnicę, zaznaczył że może jedynie stać się silniejszy razem z nią, że jego wytrwałość i inicjatywa są jedynymi jego atutami. Tym niemniej przygnębiały go przytaczane przez nieubłagany los implikacje, że najwyraźniej w istocie nie może pomóc dziewczynie w żaden inny sposób. Początkujący Shinigami zaczął się coraz bardziej obawiać, że po raz kolejny zawiedzie czyjeś oczekiwania pokładane w nim. Zastanowiwszy się na chwilę, jakie konkretne pomyłki mogła popełnić jego koleżanka, Masakazu przedstawił dziewczynie jakiekolwiek propozycje poprawy jakie przyszły mu do głowy. -Może... Nie spiesz się za bardzo... Staraj podnosić nogę wyżej... i lepiej utrzymać... równowagę?

-Spróbuję dwa razy, raz powoli a drugi raz szybciej, okej?

Podejście drugie: Masumi ostrożnie i precyzyjnie wykonała ruch nogą w tył kolana. Problem był jedynie taki, że całe przedsięwzięcie wyglądało jakby to było mocne slow motion a jeśli siła może być ujemna, to taką właśnie miałby jej atak. Dziewczyna wycofała się, wzięła kilka głębokich oddechów i starała się powtórzyć poprzednie podejście szybciej. Nawet jej się udało, trafiła Masakazu w udo. Jej siła nie była wystarczająca, by ten chociaż się zachwiał, ale poczuł uderzenie.

-Dobra, twoja kolej. - powiedziała Masumi cicho sapiąc.

Mając nadzieję że dziewczyna czuje się choć trochę lepiej, wykonuje własne podcięcie. Powinno mu wyjść od razu, w końcu używał go wielokrotnie i to znacznie większych od Masumi przeciwnikach. Zastanawiało go czy doświadczenie tego posunięcia na własną rękę, w wykonaniu kogoś kto posiada jakiekolwiek umiejętności w tej dziedzinie pomoże nastolatce szybciej je opanować. Ma tylko nadzieje, że nie przesadzi jak niedawno i przypadkowo jej nie zrani...

Ok... Masakazu zrobimy chwilowo po twojemu, czyli przerzucimy chłopaka z klasy do klasy. Jednak daj mi czas na zapoznanie się z twoją przygodą bardziej szczegółowo. Mimo wszystko pamiętaj, że dawni npc (innych mg) odpadają...

Wspomniany manewr został wykonany wręcz idealnie. Masakazu zupełnie odruchowo podciął nogi zmęczonej koleżance. Przynajmniej tym razem nie upadła, a jako tako wylądowała na kolanach. W pierwszej chwili nie zrozumiała, że odniosła minimalny sukces. Zaraz potem uniosła wysoko ręce, jednocześnie wstając niczym gimnastyczka. Jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. Jednak zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć albo zrobić ktoś zakłócił tę sielankę. Chłopak mógł dostrzec jednego z nauczycieli, a konkretnie Inaharę. Niby miał przejść obok ćwiczącej dwójki obojętnie, ale koniec końców wskazał dłonią na Masakazu...
-Dzień dobry. Chciałbym z tobą porozmawiać w cztery oczy. Myślę, że moja propozycja znacznie odmieni twoje życie...- Mężczyzna mówił cicho, jednak wyraz jego twarzy wyraźnie sugerował powagę sytuacji. No cóż... Nowej koleżance nie trzeba było powtarzać dwa razy. Wykonała lekki skłon i niechętnie odeszła w kierunku akademika.

Masakazu spojrzał na oddalającą się dziewczynę. Miał dziwne przeczucie, że już jej nie zobaczy… Dlaczego mężczyzna zagadywał go na mu tylko wiadomy temat dopiero teraz, a nie na przykład chwilę temu, gdy zwrócił uwagę na jego trening? Propozycja może zmienić jego życie. Ciekawy dobór słów. Nie decyzja nastolatka, lecz propozycja Inahara-sensei. Musiał być bardzo pewien, że młody Hayashi ją przyjmie. Czego mógł chcieć od niego nauczyciel? Czyżby chciał nastolatkowi zaoferować jakiś specjalny program nauczania? Jeśli tak, czemu akurat mu? Był przecież świeżo upieczonym uczniem. I tak, był dotąd aż nazbyt hojnie chwalony, ale nie wierzył że nauczyciele byli gotowi okazywać mu aż takie względy. Prędzej taką ofertę powinna otrzymać jego koleżanka z jej umiejętnościami w dziedzinie magii. O co więc mogło chodzić? Może o jego udział w konkursie? Może chcieli powierzyć mu zadanie które było powiązane z wydarzeniami które miały podczas niego miejsce. „Może jeszcze będę musiał znowu współpracować z tą parą palantów?”- Wzdrygnął się na myśl o byciu skazanym na dalszą kolaboracji z Shirotorim i Toshim. Nie, to też nie mogło być to. Oczywistym było, że chłopiec przeżył spotkanie z Yuzuru i Arrancarem tylko dlatego, że Natsuo zajął się pierwszym, a druga miała ważniejsze rzeczy do roboty niż walkę z dwoma nowicjuszami. Młody Hayashi był pewien, że nikt nie powinien być na tyle głupi ani zdesperowany, by nasyłać kogoś takiego jak on na tak niebezpiecznych przeciwników. Nie mogąc samemu wymyślić logicznego wyjaśnienia, ani żadnego innego wyjaśnienia w ogóle, chłopcu nie pozostawało nic innego, jak mieć nadzieję, że otrzyma je od nauczyciela. -O czym pan mówi?

Mężczyzna westchnął przeciągle, jednocześnie nie spuszczając Masakazu z oczu. Jego nietęga mina sugerowała powagę obecnej sytuacji. Najwyraźniej naprawdę miał coś ważnego do przekazania. Niestety chłopak musiał go wysłuchać. Niespodziewanie Inahara podparł rękami swoje boki/biodra. Dzięki temu wyglądał niczym niedźwiedź, który zaraz złowi łososia. Jednak wielkim nietaktem byłoby przeciąganie wszechogarniającej ciszy...
-Rozmawiałem z pozostałymi nauczycielami młodzieńcze. Każdy widzi w twojej osobie jakiś ułamek potencjału. Jeśli naprawdę zależy tobie na rozwijaniu umiejętności, to doradzałbym zmianę klasy. Owszem są tam wyjątki potwierdzające regułę jak ty, ale większość zdaje za drugim-trzecim podejściem. Osobiście uważam, że środkowy pułap będzie idealny. Gdybyś zechciał spytać zawczasu.. Tak istnieją klasy stworzone specjalnie dla prymusów albo szlachetnie urodzonych. Jednakże podobny poziom uczniów pomoże się tobie wpasować bez większych frustracji.- Nauczyciel zakończył swój monolog z lekkim uśmiechem. Właściwie nie próbował jakkolwiek zadrwić, a bardziej rzucić wyzwanie nastolatkowi. Niby bardzo rzadko ktokolwiek dostaje taką szansę. Poza tym sensei byłby w stanie poświadczyć za Masakazu u dyrektora. Pozostawał jeden minus... Odpowiedź należało podać jak najszybciej. Lepiej minimalizować straty niż je zbytnio pogłębiać, prawda?

Masakazu nie mógł uwierzyć w to co mówi nauczyciel. Chłopak zawsze starał się nigdy nie oczekiwać zbyt wiele by oszczędzić sobie rozczarowań. Gdy zapisywał się do Akademii, spodziewał się, że będzie mu bardzo ciężko. Nastolatek nie był w końcu wysportowany, inteligentny, a kiedy na poważnie rozpoczął naukę na shinigami, miał już szesnaście lat. Zawsze wydawało mu się, że Bogowie Śmierci powinni zaczynać naukę rzemiosła jak najwcześniej. Tak robili bohaterowie książek w których się zaczytywał. Tak robił jego wuj, który przecież u szczycie swoich możliwości był najwyżej przeciętnym Shinigami. Rozpoczynając edukację do tego zawodu w jego wieku młody Hayashi czuł się jak ktoś kto po osiemdziesiątych urodzinach próbuje nauczyć się pisania. Był gotów na problemy zarówno z nauczycielami, jak i kolegami, tak jak w poprzednich szkołach. Obawiał się, że będzie musiał zakuwać dniami i nocami by zyskać choć minimum wymaganych umiejętności. Spodziewał się, że zaliczenie szkoły będzie graniczyło z cudem. Że równie dobrze jak to osiągnąć, może umrzeć próbując. Ewentualność, na którą był niepokojąco otwarty. Tymczasem szło mu zaskakująco łatwo. W istocie nie uniknął zatargów z paroma kolegami, ale z większością z nich jako tako się dogadywał. Tak samo było z nauczycielami, przez których został nawet kilkakrotnie pochwalony. Wiedzę na temat profesji wydawał się przyswajać o wiele lepiej niż cokolwiek próbowali mu wbić inni nauczyciele czy rodzice w ciągu dziewięciu lat edukacji. W dodatku spotkał psychopatycznego Vizarda i Arrancara i przeżył obie konfrontacje. A teraz, po zaledwie czterech dniach nauczyciel proponuje mu przeniesienie do klasy dla uzdolnionych. Można by oczekiwać, że z jego pełnym niepowodzeń życiu, przepełniałaby go duma i radość. I tak w istocie czuł on te emocje, ale towarzyszyły im też silne zaskoczenie i niepokój. Chłopak czuł się jakby wszystko szło mu zdecydowanie ZA ŁATWO. Masakazu nie zdziwiłby się, że Inahara-sensei kpi sobie z niego. Na tyle na ile był w stanie młody Hayashi był w stanie ocenić, mężczyzna był jednak śmiertelnie poważny. Czy w młodzieńcu w istocie tkwił potencjał na Shinigami i to o wiele lepszego niż dotąd miał nadzieję się stać? Może nawet godnego własnej opowieści. Ale co jeśli nauczyciele się mylą? Co jeśli przez przez te cztery dni chłopak miał po prostu bardzo dużo szczęścia? Co jeśli przeceniają jego możliwości? Co jeśli okaże się być nigdzie na poziomie jego nowych rówieśników? Być może niedługo odeślą go z powrotem do podstawowej klasy. Co wtedy zrobi? Cóż, tak czy inaczej dopiero zaczął edukację. Jeśli nie zasługuje na lepszą edukację, zadowoli się taką jaka mu zostanie. Nawet jeśli jego nauka będzie trwać jeszcze dłużej niż o przeciętnego ucznia, nie ma mowy by opuścił akademię bez dyplomu. Gdzie indziej mógłby potem iść. Zostanie shinigami było dla niego ostatnią szansą na zdobycie pracy. Młody Hayashi spojrzał w stronę w którą oddaliła się Masumi. Zastanawiał się czy mógłby w jakiś sposób przenieść się razem z nią? Jak krótko ją znał, była dla niego najbliższym co chłopak kiedykolwiek mógł nazwać przyjacielem. Wątpił jednak by był w pozycji do stawiania warunków. Cóż, dziewczyna jest mądra, powinna sobie dać radę bez niego. Dziw że jej również nie zaproponowali przeniesienia z jej umiejętnościami w dziedzinie Kidou. Życzył jej jak najlepiej, ale za bardzo zależało mu na lepszym programie by dla niej z niego zrezygnować. -To... Kiedy będę mógł zacząć?- Zapytał.

Trzeba zaznaczyć, że Masakazu właśnie stanął przed pierwszym, życiowym dylematem. Jego niby samodzielna decyzja mogła ułatwić bądź utrudnić zrealizowanie odległego marzenia o czarnym kimonie. Mimo wszystko drugiej takiej szansy czy propozycji już nie otrzyma. Dlatego nauczyciel uśmiechnął się szeroko, kiedy usłyszał słowa nastolatka. Nawet podchwycił jego smutny wzrok i jakby czytając w myślach młodziana zaczął cierpliwie tłumaczyć...
-Chłopcze... Mam nadzieję, że naprawdę przemyślałeś wszystkie za oraz przeciw. Spontaniczna zmiana zdania nie wchodzi już w rachubę, rozumiesz? Niestety musisz uśmiercić wszystkie dotychczasowe relacje. Twoi przyjaciele, wrogowie, miłosne obiekty przestaną istnieć, bo zaczynasz od nowa... Widzisz Masakazu... Wiele dusz posiada jakieś zdolności bardziej lub mniej interesujące akademie. Dlatego podzieliliśmy klasy na trzy systemy. Pierwsza przyjmuje jednostki wybitnie zdolne w kilku dziedzinach. Druga kumuluje dusze, które mają predyspozycje do ogólnej nauki. Natomiast trzecia zbiera uczniów, którzy dysponują czymś, ale konkretnie nie wiadomo czym. Wytłumaczę to inaczej, abyś dobrze mnie zrozumiał. Są osoby, które mają słuch absolutny i odtworzą z pamięci każdy dźwięk czy piosenkę po pierwszym razie. Normalny człowiek musi poświęcić wiele lat nauki, żeby dojść do perfekcji. Natomiast niektóre jednostki w ogóle nie rozróżniają podstawowej gamy dźwięków. Owszem czasami wykazują talent w malowaniu czy pisaniu, jednak zdecydowana większość zawyża swój talent. Twoja przyjaciółka jest właśnie takowym przypadkiem. Zna magię demonów lepiej od rówieśników. Jednak najprostsze ataki czy ćwiczenia fechtunku wychodzą jej dość mizernie. Zginęłaby zjedzona przez hollowa. Dlatego panna Masumi stanie przed podobnym dylematem. Czy przedłoży zaklęcia uzdrawiające, jak również siedzenie w oddziale medycznym nad pełnoprawne misje terenowe? Któż to wie... No dobrze chłopcze. Masz jeszcze jakieś ewentualne pytania?- Inahara wyglądał na dość zadowolonego. Jeszcze nigdy nie wygłosił podobnego przemówienia dla indywidualnej osoby. Poza tym miał swego rodzaju powód do dumy, czyli raczkujący talent nastolatka. Bez zbędnych słów zaczął iść w stronę akademii. Oczywiście dał znak Masakazu, aby ten podążył za nim. W razie większych wątpliwości to był ostatni moment na rezygnację...

„Jakbym zdążył przez cztery dni stworzyć sobie wiele relacji do zniszczenia…”- Pomyślał. -Chce pan powiedzieć, że ja jestem z tych z predyspozycjami do ogólnej nauki, a Masumi z tych z „nie wiadomo czym”?- Zapytał by upewnić się że dobrze wszystko rozumie. Uczeń Akademii zastanawiał się czy celem przemowy nauczyciela było przekonać go dlaczego bardziej się do tego nadaje niż jego koleżanka. Jeśli tak nieszczególnie mu to wyszło. Dziewczyna była nie tylko dobra w Kido, była też bardzo mądra i dobra w naśladowaniu. On natomiast, przynajmniej w swoim mniemaniu był przeciętny we wszystkim. Może nie był tak wrażliwy jak ona, ale nie wydawał się być też nigdzie tak utalentowany w czymkolwiek jak dziewczyna w tym w czym jest. Czy jedynie przez słabe ciało dziewczyna nie zasługiwała na żaden specjalny program? Nie żeby miało to wpływ na jego decyzję. Jeśli faktycznie uważają, że on powinien mieć specjalny program, a jego koleżanka nie, nie ma mowy by był w stanie zmienić ich zdanie. Propozycja może nie być perfekcyjna, ale była zbyt dobra, by mógł ją odrzucić. Nastolatkowi pozostaje mieć nadzieję, że bez względu czy mają rację co do młodej Asano czy nie, nie mylą się co do niego. Gdy Inahara-sensei dał znak, początkujący Shinigami w milczeniu ruszył za nim.

Najwyraźniej Masakazu posiadał jako takie wyrzuty sumienia względem współtowarzyszki. Jednak prawdziwa walka z hollowem wygląda zupełnie brutalniej niż kontrolowane ćwiczenia. Dlatego tak wielu studentów odpadało przy pierwszym roku. Międzyczasie Inahara wydawał się coraz bardziej zadowolony z błyskotliwości chłopaka. Może brakowało mu zdolności odnośnie demonicznej magii, ale nadrabiał logiką, kojarzeniem faktów. Wreszcie mężczyzna przytaknął Masakazu, jednocześnie obierając kierunek: gabinet dyrektora....

Z/T

Dyrektor

Aoto - Kuchiki Kisuke

Mimo przygody w bibliotece czas jaki młodzieniec miał nie uszczuplił mu się za wiele. Po powrocie do swego nowego domu zaburczało mu w brzuchu, więc uzupełnił zawartość swego żołądka i jak typowy kujon zabrał się do nauki, a właściwie podręcznika traktującego o kwestii Zanpaktou. Początki jak to zwykle bywa nie były zbyt ciekawe. Wprowadzenia, przedmowy, wstępy i takie tam w efekcie młodzieniec niewiele się nauczył, a już nadeszła pora wyjścia. Zebrał się, więc i udał w kierunku drzwi akademii. Słońce powoli zaczęło chylić się ku zachodowi, a w okół placówki nauki Shinigami hulał delikatny, ale chłodny wietrzyk. Kisuke musiał chwilę poczekać na pojawienie się swojego Senpai, który nadszedł z falą ludzi wychodzących z akademii przez główne wyjście po godzinie dziewiętnastej.
- Czołem młody. - przywitał się w swym mocno wyluzowanym stylu przedstawicielu rodu Shiba - Sorki za spóźnienie, ale na zajęciach nas przeciągnęli... a co u Ciebie? - zapytał, gdy Kuchiki zdał sobie sprawę, że musi walczyć ze sobą z całych sił, aby nie usiąść na chodniku tak go nogi bolały.

01#104

-Witaj Eizo Senapi nic się nie stało i tak przyszedłem chwile wcześniej. Miałem ciężki dzień, a raczej tydzień. Na zajęciach u Sekiny sensei musiałem biegać z bokenem nad głową i jeszcze w dodatku dookoła grupy uczniów, którzy biegali. Moje nogi dzisiaj chyba pobiły wszelkie możliwe ograniczenia. A na domiar złego chyba nie rozumiem kobiet... dostałem dzisiaj kosza. Wychodzi na to, że mam wolną niedzielę, ale co mnie nie zabije to mnie wzmocni. Prawda Senpai? - Lekko uśmiechając się próbuje ukryć swoje frustracje.
-To, gdzie dzisiaj się udamy? Czy Twoje początki w akademii też były takie wyboiste?- Zapytał zaciekawiony młodzieniec.

Kisuke postanowił nieco się wyżalić starszemu koledze, który miał być jego opiekunem przez najbliższy rok. Członka rodu Shiba słowa szlachcica, jednak wyraźnie rozbawiły.
- Satelitki, co? Musisz się przyzwyczaić, Sekine-Sensei jest surowa, ale to w porządku babka, bardzo sprawiedliwa i nauczyłaby walki mieczem nawet wieśniaka. - powiedział młody mężczyzna, który widocznie czuł spory respekt, wobec nauczycielki Zanjutsu, choć z jego oceną Kuchiki pewno by się nie zgodził.
- A kto z nas rozumie, bracie? - zaśmiał się na informacje o koszu, którzy otrzymał dziś jego podopieczny i klepnął go pokrzepiająco w ramię.
- Cóż... początki zawsze są ciężkie. Jednym to zajmuję dłużej innym krócej, ale każdy musi się zaadaptować do nowych warunków. Co do miejsca to planowałem pójść do jednej knajpy, ale to kawałek stąd, więc chyba lepiej będzie zdecydować się na plener. - powiedział przy tym spoglądając na Ciebie i widząc, że czasami nawet trzęsą Ci się mimowolnie kolana mają problem utrzymywać ciężar całego organizmu. Eizo kiwnął, żeby młodzieniec ruszył za nim samemu idąc po trawniku w okół akademii, tam dotarł do sporego drzewa, pod którym usiadł opierając się plecami o pień.
- Więc... może zacznijmy mówić do rzeczy. Powiedz czego oczekujesz ode mnie jako Twojego opiekuna. - po czym spojrzał na twarz Kuchikiego ciekawsko.

01#105

Słowa Eizo, którymi skomentował wypowiedz młodzieńca dodały mu otuchy i podniosły na duchu.
Szedł powoli za starszym kolegą uważając, aby nie potknąć się o jakieś nierówności.
Usiadł naprzeciwko niego i poczuł wielką ulgę tak jakby ktoś zdjął z niego ogromny ciężar.
-Hmmm... czego oczekuje ciężko powiedzieć po słowach, którymi mnie uraczył dyrektor i pani porucznik wnioskuje, że masz mnie obserwować i notować postępy. Nie wiem jak często i czy w ogóle mamy spędzać razem czas wolny oraz czy masz być biernym obserwatorem. Czego ja bym chciał? Abyś czasami coś mi poradził albo pomógł w treningach. Mentalne wsparcie też byłoby miłe, aby wyjść gdzieś razem i coś zjeść. Nie cieszę się dużą popularnością wśród uczniów, pewnie już mogłeś słyszeć jakieś dziwnie plotki. Wyglądasz na miłego gościa więc wydaje mi się, że się polubimy.- Chłopak postanowił położyć się i popatrzeć w niebo między liśćmi korony drzewa.
-Jak ja zazdroszczę chmurom nie muszą nic robić tylko płyną po niebie. Pani porucznik nie dała Ci żadnych instrukcji? Jeżeli masz ochotę  jutro w ramach rewanżu zapraszam Cie na jedzenie po zajęciach.- Powiedział stanowczo młodzieniec.

- Określanie swojej popularności w jakimś miejscu po spędzeniu w nim niecałego tygodnia nie jest zbyt rozsądne... myślę, że powinieneś w kwestiach akademii i ludzi w niej bardziej wyluzować, takie przejmowanie się wiele Ci nie pomoże. - powiedział dość lekko Eizo, by po tym skomentować wizję ich współpracy jaką ukazał Kisuke - Niezbyt konkretne masz te wymagania, ale może to i dobrze, wyjdzie w praniu jak to mówią. Pani porucznik? Nie... bycie opiekunem jakiegoś z młodszych studentów to moje zadanie na zaliczenie przedmiotu, w którym uczymy się tajników pedagogiki. Mnie przydzielono Tobie, ale żadnych specjalnych instrukcji, żeby jakoś wyjątkowo Cię traktować nie dostałem. Fakt jest też taki, że mam nie tylko pomagać Ci w rozwoju, ale też ganić jak dasz ciała, nadzorować Twoje zachowanie, żebyś nam nie zboczył na złe tory. - ostatnie zdanie Shiba skwitował salwą śmiechu, widać było że nie należało do niego, ale zwyczajnie zacytował kogoś. Wypowiedź o chmurze zdecydowanie zdziwiła Eizo, który podrapał się po swej lekko zarośniętej brodzie i odpowiedział:
- Przecież możesz też taki być... oboje możemy. Jesteśmy arystokratami, możemy zrezygnować z Akademii i żyć jak pączek w maśle, ale nie wiem jak Tobie mnie by coś takiego nie odpowiadało. Bez celu, bez ambicji, bez ruchu, tylko nuuuda, może i spokojna, ale nuda. - ciekawe czy Kuchiki Raidon miał takie samo zdanie i pozwoliłby Kisuke żyć wygodnie bez żadnych trosk przez resztę żywota.

01#106

-Ale skąd będziesz wiedział, kiedy zrobię coś złego? Przecież nie ma Cię na moich zajęciach. Tu nie chodzi, że chce być popularny czy lubiany przez wszystkich, ale każdy patrzy na mnie przez pewien pryzmat, większość z nich uważa mnie za panicza, a druga strona twierdzi, że jestem tylko mierną duszą z rukonu przygarnięta przez wielki ród. Widzisz rodzina, która mnie przyjęła do siebie ma w zwyczaju wysłać wszystkich młodych szlachciców do akademii. Ciężko powiedzieć co by mi odpowiadało, jak na razie mam jedne cel, chce stać się silniejszy. Rozmowa z Tobą dała mi trochę do myślenia dzięki Eizo Senpai.- Kisuke leżał na trawie i relaksował się.
-Zapomniałem jak może być przyjemne, odpoczywanie pod drzewem, gdzie wiatr delikatnie muska skórę.-