Teren Otwarty za akademią

Niten ruszył przed siebie, utrzymywał praktycznie stałe tempo i rytmiczne przeskoki. Większość ruszyła na znacznie większy obrotach i praktycznie wszyscy go wyminęli, za nim biegła tylko dwójka geniuszy z zajęć o demonicznej magii. Jednak taktyka na utrzymanie średniej prędkości zaczynał przynosić efekty, z kolejnymi metrami wymijał pojedynczych zmęczonych rywali, który spalili większość swojej energii na stracie, teraz już tylko człapali ciężkimi nogami. Koniec końców arystokrata dobiegł jako trzeci na metę. Jako pierwszy ku zdziwieniu wszystkich był Sadao Oba, za nim niski blondyn, którego Niten widział wczoraj. A potem za nimi cała reszta, wszyscy łapali oddech i ocierali ciała z potu.
-Dobrze! Jak chcecie, to potraficie biegać. Wszyscy ukończyli bieg poniżej 5 minut, na koniec roku każdy z was będzie kończył bieg poniżej 4 minut. A teraz czas na nagrodę, zaskoczyłeś mnie chłopcze. Miałem cię za lenia i bumelanta, a tu takie coś. Trzymaj, ciasto.- Wręczył młodzieńcowi drewniane pudełko na lunch. -Teraz jest czas na przerwę śniadaniową, zasłużyliście. Tam macie bento, każdy po jednym.- Wszyscy ociężali udali się do miejsca, w który stały przygotowane porcje. Gdy Okamibara wziął swój zestaw, zobaczył jak Yamamoto do niego macha i woła. Jego stołówkowi koledzy zajęli miejsce pod jednym z drzew.

Kiedy zobaczyłem Yamamoto który do mnie macha od razu się uśmiechnąłem i ruszyłem w jego stronę żeby razem z nimi zjeść śniadanie. Kiedy doszedłem przywitałem się z oboma z lekkim ukłonem po czym usiadłem wygodnie tak żebyśmy się widzieli ale żeby też przykrywał mnie przyjemny cień drzewa. - Jak minął wam wczorajszy dzień? Działo się coś ciekawego? - Początkowo chciał zapytać czy rzeczywiście Yamamoto musiał ogarniać Obe który wpadł w kłopoty ale postanowiłem że nie będę irytował chłopaka już na początku dnia. Powoli otworzyłem bento i zacząłem jeść czekając na odpowiedź i możliwe pytania z ich strony.

Blondyn podszedł do swoich kolegów, którzy uśmiechnęli się na jego widok. Sami już zaczęli jeść swoje śniadanie, ale po pytaniu Nitena przerwali posiłek, spojrzeli po sobie i uśmiechneli się.
-Od czego by tu zacząć?- Zastanawiał się Yamamoto, który stukał się placem po policzku. Oba natomiast od razu zaczął mówić, lekko się podśmiechując.
-Jeden ze studentów drugiego roku popił w karczmie i nie udało mu się dotrzeć do własnego łóżka. Zasnął biedny na korytarzu, a później w środku nocy wchodził każdemu do pokoju szukając swojego. Za to jakiś inny as z pierwszego roku, próbował zakraść się do żeńskiej części akademika. W nocy tylko huczało od krzyków i desperackie pogoni, pani dozorczyni ma pełne ręce roboty. Obaj dorobili się odpowiednich przezwisk, jeden to kamerdyner, a drugi niepoprawny romantyk. - Blondyn nigdy wcześniej nie słyszał podobnych opowieści, akademik to było dziwne miejsce. Ale nie ma się czego dziwić skoro mieszka tam masa młodych dusz.
-Nie zapomnij powiedzieć, jak miałeś problem z otwarciem naszego pokoju, bo wkładałeś odwrotnie kluczy. Jak widzisz u nas same atrakcje, a jak Tobie minął wieczór?- Sadao aż zakrztusił się ryżem i lekko poczerwieniał, burczał coś pod nosem.

Na początku od razu lekko się nachyliłem i zacząłem słuchać z uwagą stwierdzenie od czego by tu zacząć obiecywało dobrą historię i nie zawiodłem co jakich czas musiałem zatrzymać się z jedzeniem żeby przypadkiem się nie zakrztusić przy śmiechu. Z jednej strony żałowałem że mnie tam nie ma a z drugiej strony wiedziałem że bym tam nie przeżył. - Nie robiłem nic szczególnego, uznałem że żeby utrzymać się w klasie muszę ćwiczyć więc poświęciłem czas na medytację i trening walki mieczem. Gdybyście chcieli możemy czasem potrenować. No i moja opiekunka w sumie to niemal babcia biorąc pod uwagę jak mnie traktuje chciała was spotkać. .

-Ooo fajnie, jeszcze nigdy nie byłem w posiadłości arystokraty. Jestem ciekawy, jak wygląda architektura w takim miejscach. U nas domy były proste i ciężko było mi się przyzwyczaić do widoków w społeczności dusz. Trzeba się jakoś ładnie ubrać Sadao, a nie cały pomięty chodzisz.- Szturchnął go łokciem.- Tak bardzo chętnie skorzystamy, ale musisz na powiedzieć co Twoja babcio opiekuna lubi, może jesteśmy z rukongaiu. Ale wiemy, że nie przychodzisz się o pustych rękach.- Chłopcy jedli sobie spokojnie bento, a na deser Sadao położył ciasto z mąki ryżowej i owocami leśnymi.
-Okamibara-san mógłbyś przeciąć to ciasto na trzy części swoim wakizashi? Wiem, że trochę szkoda, ale nie mam czym tego zrobić. Najwyżej Yamamoto Ci ją wyczyści tą swoją sztuczką z reiatsu.- Po jedzeniu nauczyciel zawołał wszystkich i rozpoczęli naukę podstaw hakudy. Robili proste uderzenia, kopnięcia i różne inne kombinacje.  Te zajęcia nie był tak męczące, nauczyciel pokazywał kilkukrotnie porwaną technikę wyprowadzenia uderzeń. 
-Dobrze teraz zobaczymy, co zapamiętaliście. Dobierzcie się w pary i przeprowadzimy sparring. Wiem, że części z was może to się podobać, ale musicie umieć walczyć i przezwyciężyć stres.

Przez chwilę musiałem zastanowić się co mogła by chcieć. - Lubi strugane drewniane drobiazgi, zbiera je. Nie wiem czemu głownie zbierają kurz, ale niektóre są naprawdę piękne. Natomiast u nas dużo jeziorek i ogrody. Budowle nie wiem jak ci opisać lepiej jak zobaczysz. - Skinąłem głową i rzeczywiście przeciąłem ciastko przy pomocy wakizashi. - Proszę ciastko na trzy, I rzeczywiście Yamamoto-san gdybyś mógł je oczyścić był bym wdzięczny. - Pilnie uczyłem się powtarzając co nam kazał i próbując zapamiętać wszystko co nam mówił. Skupiając się dokładnie na jego ruchach podczas prezentacji. Kiedy zarządził sparring próbowałem znaleźć sobie partnera na spokojnie nie śpiesząc się tak żeby najlepsi przyjaciele się dobrali w pary i wtedy zaczął kogoś szukać.

Ciasto, które zjedli nie było zrobione z mąki ryżowej, czekoladowe ciasto z pistacjami. Było to bardziej wyrafinowane danie i droższe od regularne mochi czy bułki z fasolą. Niten nie raz jadł podobne ciasto, ale dla rukończyków było bardzo niecodzienne i wyjątkowo smaczne. Inohara widać chciał faktycznie pogratulować zwycięzcy, a nie tylko zrobić pusty gest. Wszyscy dobrali się w pary, Sadao wybrał największego ucznia z tej klasy, a Yamamoto znowu połączył się w parę znowu z chłopakiem, którym ćwiczył kido. Chyba reprezentowali podobny poziom i wszysy to zauważyli podczas wyścigu. Los bądź przypadek połączył go z niskim blondynę, który cały czas się uśmiechał.
-NO dobrze! Więc zaczniemy, od Okamibary i Ohashiego. Zapraszam na środek, przedstawcie się sobie, ukłonicie i przyjmijcie pozycje. W tej walce nie używam energii duchowej, walczycie tak długo, aż wam nie przerwę. Czy są jakieś pytania? START!- Nauczyciel dał chwilę uczniom na rozwianie wątpliwości i rzucił hasło do startu i machnął ręką na znak.

Z chęcią zjadłem ciastko dodatkowy słodycz lub jakiekolwiek jedzenie zawszę były mile widziane i zjadłem je powoli delektując się smakiem. Nie ważne czy juz wcześniej jadłem podobne zawsze trzeba się cieszyć tym co się ma. Kiedy już dobrałem się w parę powoli ustawiłem się w nauczonej pozycji wcześniej lekko skłaniając się przeciwnikowi. Na razie wolałem podejść do walki ostrożniej nie wiedząc jak dobry jest przeciwnik. Ocenić jak walczy i jaka roznica sił jest miedzy nami. Dlatego przygotowałem się żeby blokować i unikać ciosów i jeśli zobaczę otwarty punkt to wtedy kontrować bo defensywa jest łatwiejsza niż atak.

Niten podszedł do walki z rezerwą i planem, aby sprawdzić co potrafi jego przeciwnik. W końcu prawie niczego o nim nie wiedział, a teraz musiał się z nim zmierzyć i znaleźć sposób na zwycięstwo. Miał lekkie obycie z walką, ale niestety zamykało się to w szermierce, a walka na pięści to już kompletnie inna para kaloszy. Niższy blondyn ruszył na Okamibare i nie traciły czasu, od razu z marszu wyprowadził pierwszy prosty, przed który szlachcic uskoczył. Za nim nadleciało kopnięcie, które zablokowała gardą i do razu wyprowadził kontratak na niższego przeciwnika. Na jego niekorzyść zdążył się on zasłonić przed jego ciosem i zatrzymał on się na gardzie. Niten widział, że chłopak albo wcześniej coś ćwiczył albo miał niebywały talent, że zdołał przyswoić wszystko z nauk senseia Inhary.
-No No czyli jednak coś tam potrafisz panijczyku. Zaraz zobaczymy, jak długo wytrzymasz i kiedy się wypompujesz.- Okamibara czuł, jakby chłopak patrzył na niego z lekką wrogością czy złościom. Chyba nie lubił szlachetnie urodzonych albo czymś innym mu podpadł nasz bohater. Wymienili jeszcze kilka ciosów, ale żaden nie był na tyle czysty, żeby uznać go za trafienie.

~Rui Zetsu 02~

Spory, uklepany siłą tysiąca stóp, kawałek ziemi oraz wschodzące słońce - oto krajobraz jaki zaprezentował się Rui'emu i Muzanowi, którzy udali się tu na mały, przedlekcyjny sparing. Obaj przyszli tu pewnym krokiem, przy czym starszy fechmistrz co jakiś czas rozciągał to barki czy łokcie, by nie marnować na to czasu tutaj.
Wreszcie stanęli naprzeciw siebie, a dookoła nie było ani jednej żywej duszy, która mogłaby obserwować nadchodzący pojedynek.
-Co powiesz na pozorowane starcie? - rzucił Muzan, sięgając po bokken. -Walczymy do rozbrojenia i gdy mamy okazję uderzyć, zatrzymujemy bokkeny tuż przed tym. - wytłumaczył, upewniając się, że Rui wie, co ma na myśli.

Rui po drodze na plac szedł tak by też trochę rozgrzać ciało. Co jakiś czas deprymowało go strzelanie kości u starszego kolegi, ale jakoś to zniósł. Gdy dotarli na miejsce, dobył swojego drewnianego miecza robiąc nim kilka młynków.
Na słowa Muzana kiwnął tylko głową, że zrozumiał. Ustawił się na skraju pola walki. Przyjął neutralną pozycję obronną z lekko wyciągniętą bronią ku górze, ustawioną była na skos. Stał nisko elastycznie na nogach. Wiedział, że dobra praca stóp to też połowa sukcesu, co dobra praca mieczem. Czekał na atak przeciwnika, ale tak by go podpuścić powoli płynnie szedł w stronę przeciwnika szybkimi płynnymi krokami jakby płynął po ziemi. Zawsze dużo ćwiczeń poświęcał na pracę stóp i poruszanie się podczas walki, a przyjmując pozycję obronną chciał poznać sposób walki przeciwnika.

Widząc gotowość Zetsu, Muzan również przybrał pozycję bojową, lecz nie czegoś takiego spodziewał się Rui. Wykonał on krok do przodu lewą nogą i lekko ugiął obie. Jego ręce wolno opadały wzdłuż ciała, za wyjątkiem prawej, w której trzymał bokken - opadał on ku ziemi, a kąt czterdziestu stopni zapewniał mu tylko usztywniony nadgarstek Muzana. Cały jego tors, a także głowa były zupełnie nieosłonięte, a z tak ułożoną ręką ciężko będzie wykonać mocniejszy cios, bądź faktycznie efektywne parowanie. Zetsu mógłby nawet pomyśleć, że walczy z absolutnym nowicjuszem, który pierwszy raz w życiu trzyma w ręce bokken.
Rui nie musiał nawet podpuszczać sparingpartnera - widząc defensywną postawę, Muzan momentalnie przystąpił do ofensywy. Kilkunastoma solidnymi i bardzo szybkimi krokami, skrócił dystans między nimi do ledwie dwóch metrów. Gdzieś w trakcie pokonywania tej drogi wykonał młynek bronią tak, że teraz trzymał ją w odwróconym chwycie. Jego kolejnym, równie błyskawicznym ruchem był horyzontalny atak na wysokości głowy Rui'ego. Ten zablokował atak, lecz spotkał się z siłą, która znacznie przekraczała jego możliwości. Momentalnie spuszczając z nacisku, pozwolił Muzanowi na wykonanie pełnego ruchu, kuląc się przy tym i robiąc krok w kierunku, z którego wyszedł atak, podczas gdy sparingpartner przesunął się w przeciwną stronę. Nie zamierzał jednak odpuszczać, więc szybko obrócił bokken, wracając do tradycyjnego chwytu i wykonał atak po tym samym łuku co poprzedni. I tym razem spotkał się jednak z defensywą, lecz tym razem Rui zamiast stawać na drodze, postanowił zbić atak w tym samym kierunku, w którym i tak podążał, samemu wykonując półkrok w tył. Gdy niebezpieczeństwo było już solidne osiem cali od niego, Zetsu wykonał wznoszące cięcie, celując w tors Muzana. On natomiast obrócił się lekko razem z trajektorią własnego bokkena, prze co minął się z kontratakiem i wycofał się o dwa kroki.
-Masz świetny refleks. - powiedział, robiąc kolejne parę kroków na bok. Rui zaś instynktownie też zaczął się przemieszczać, w przeciwnym kierunku, tak by patrzeli na siebie pod tym samym kątem.

Rui instynktownie wiedział, że otwarta postawa jego przeciwnika miała go zmylić, rozproszyć, spowodować zignorowanie swego napastnika i zbagatelizowanie jego umiejętności. Potem nastąpił płynny atak połączony z odwrotnym chwytem ostrza co cechowało wprawnych szermierzy. Rukończyk miał po swojej stronie refleks i umiejętności z walk w turnieju jak i sparingów z własnym ojcem. Tym razem się obronił i teraz krążył w przeciwnym kierunku niż jego oponent.
Doskoczył szybko do Muzana gdy byli równo po skosie od siebie, w szybkim biegu, wykonał piruet w swoje prawo, a lewo oponęta, by turze przednim wykonać wspomniany piruet i wycelować w biodro, gdy prawie kończył obrót szybko zmienił kierunek na przeciwny, by zaatakować przeciwne biodro, gdy ma pewność, że cios trafi markuje go tak jak ustalili przed walką. Kiedy jednak poczuje opór broni wielkoluda wykorzystuje to by odbić się swoją bronią i wycofać w piruecie do tyłu. Uważając na defensywę gdyby w ślad za Ruim ruszył Muzan.
Rukończyk był rad z przebiegu walki i doświadczenia jakie może z niej wynieść. Promieniował radością co okazał promienistym uśmiechem wykonując swój atak.

Podczas gdy Rui wykonywał pierwszy większy krok, Muzan wpadł na ten sam pomysł, również skracając dystans między nimi. Przeciwnik szybko wykonał wertykalny atak, którego karzeł uniknął wykonując właśnie swój piruet. Po nie trafionym "cięciu", za Ruim podążało kolejne, tym razem horyzontalne, aczkolwiek ponownie nie mogło go trafić, dzięki jego wzrostowi. Wtedy to wykonał swój drugi piruet, tym razem faktycznie próbując trafić przeciwnika, lecz spotkał się tylko z jego bokkenem. Ponownie siła Muzana była wyczuwalna, lecz przydatna przy robieniu tanecznego uniku w tył.
Jednakże trzeci taki gwałtowny, w tak krótkim odstępie czasowym od poprzednich dwóch piruetów,  zaburzył zmysł balansu karła do tego stopnia, że nie był w stanie skupić się na defensywie tak, jak zamierzał. Choć udało mu się solidnie stanąć na nogach, to gdy obrócił się twarzą do sparingpartnera przed nosem nie miał około metra dystansu, a bokken ledwie trzy centymetry od jego szyi. Koniec. Pojedynek przegrany.
-Tańczysz też nieźle. - rzucił Muzan, chcąc troszeczkę dogryźć Rui'emu.

Była to krótka walka, acz intensywna. Przeciwnik był dobry, widać iż posiadał praktykę w normalnych starciach. Rui przedobrzył, wykonując o jeden piruet za dużo. Stracił równowagę i dlatego przegrał. Mimo to nie czuł żalu, wiedział co ma poprawić. Na uwagę starszego kolegi odpowiedział uśmiechem.
- Być może zaproszę Ciebie kiedyś do tańca. Dzięki za pokaż. Widać, że posiadasz wiedzę w walkach z prawdziwym wrogiem. Ja miałem okazję na poważnie tylko powalczyć z własnym ojcem, lecz to nie to samo. - powiedział, chowając swoją broń. Poczekał aż starszy kolega zrobi to samo. Po chwili poszedł za nim spowrotem by przygotować się do zajęć lekcyjnych i zabrać przybory do nauki. W głowie jak zawsze miał Nin, dziwna była ta jego obsesja na punkcie przyjaciółki. Od razu jakby wyraźnie posmutniał.
Szybko starał się wyprzeć te myśli z głowy. Szedł do przodu, lecz powoli, jak dziecko we mgle.

Muzan uśmiechnął się, słysząc odpowiedź Zetsu. Zupełnie jakby dokładnie takiej reakcji spodziewał się po koledze z klasy. Zdziwił się jednak, gdy ten postanowił się już zbierać z powrotem do pokoju.
-Nie chcesz się jeszcze rozgrzać? - zapytał. -Mamy jeszcze dużo czasu do zajęć. - dodał, gdy Rui stanął zamyślony, z lustrzanym odbiciem uśmiechu. Starszy kolega już zbliżał się do karzełka, gdy nagle cały teren rozległ się donośny, łagodny głos.
-Widzę, że od rana robi się tu tłok! - taki nieprzewidywalny okrzyk momentalnie wyrwał Zetsu z zamyślenia. Zobaczył nadchodzącego, kolejnego ucznia. Blondyna o znacznie mniejszym wzroście niż Muzan. Z daleka było widać, że uśmiechał się od ucha do ucha, a otaczała go aura magii przyjaźni.
-Wam też się nie chciało czekać na zajęcia? - zapytał, szczerząc się do tego stopnia, że jego oczy niemalże chowały się w policzkach.

Rui już miał odpowiedzieć Muzanowi, gdy jak grom z zamyślenia wyrwał go głos tajemniczego blondyna. Już na wstępie się owy typ karłowi nie spodobał, dziwny nienaturalny uśmiech i ta niby aura nieograniczonej przyjaźni. Aż wszystko co mogło w środku Zetsu to się cofnęło mimowolnie.
- Kim jesteś i od jak dawna nas zaobserwujesz? - spytał z obojętnym tonem karzeł, mierząc wzrokiem nowego przybysza.
- Innym razem dokończymy poranny rozruch. Straciłem na dziś ochotę na rozgrzewkę. - powiedział do Muzana, schylając głowę w przepraszającym geście. Wyprostował się i czekał ciekaw co zrobi i powie nowy przybysz?

Nowy przybysz widocznie się zdziwił na słowa Zetsu, aczkolwiek jego uśmiech nie schodził z twarzy. Teraz, gdy był już na wyciągnięcie ręki, karzełek mógł przyjrzeć się dokładnie jego aparycji. Solidne trzydzieści centymetrów więcej wzrostu, blond włosy żyjące własnym życiem i jasnoniebieskie, wręcz lazurowe oczy. W dodatku to, jak mundur układał się na nim, pokazywał że pod nim kryje się co najmniej atletyczna sylwetka. Rui zauważył też bandaż przy prawym nadgarstku.
-Dopiero przyszedłem. - rzucił nowy. -Ah, no tak! Gdzie moje maniery... Yakushi Toneri. Miło mi cię poznać! - dodał, przedstawiając się. Nazwisko Yakushi od razu zadzwoniło w uszach Zetsu. Była to rodzina, mieszkająca w tej samej części Rukongai co on. Byli kimś w rodzaju miejscowych celebrytów, znani z bycia wyśmienitymi wojownikami. Wielu z nich było utalentowanymi Shinigami. Część z nich pełniła też rolę kogoś w rodzaju "straży obywatelskiej", zajmując się drobnymi rzezimieszkami w okolicy.
-Masz trochę markotną minę... - powiedział Toneri. -Muzan się chyba nad tobą nie znęcał? - dodał, zerkając w stronę starszego, wyższego kolegi, na co ten wykrzywił usta w swoim niby uśmiechu. Sprawiał powoli wrażenie uczulonego na śmiech. Gdy usłyszeli deklarację Rui'ego o utraconej przez niego ochocie na sparing przytaknęli mu tylko. Żaden z nich nie zdawał się chcieć go powstrzymywać czy trzymać na siłę.
-Dobra. Widzimy się na zajęciach. - powiedział Muzan, kierując wzrok na Toneri'ego, który usunął się z drogi karzełkowi, by ten mógł przejść. Gdy oddalał się, słyszał dyskusję, jaka się między nimi zaczynała nawiązywać, głównie o tym jak Toneri chce zmierzyć się z "nowym". Yakushi cały czas nie tracił ani uśmiechu, ani wigoru nawet na ułamek sekundy. Absolutny kontrast dla opanowanego i spokojnego Muzana...

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2537-sala-113#76221

Ryutaro Tensai

Rankiem pokój był pusty, a bliznowatego już w łóżku nie było. Pozostałej dwójki również. Dojrzały student mógł, więc spokojnie się przygotować, udać do stołówki na śniadanie i zjeść. Grunt, żeby bez przesady, bo zaczynali semestr z kopyta - ćwiczeniami ogólnorozwojowymi.
- Nazywam się Inahara Mito! - Przywitał ich ekspresyjnie Shinigami o posturze niemal niedźwiedzia o czarnych włosach. Zajęcia te odbywały się na terenach zielonych akademii co było okolicznością niezbyt sprzyjającą, bo dziś mżyło, wiało i ogólnie aura była dość niesprzyjająca. Senseiowi to, jednak nie przeszkadzało, studenci wydawali się być bardziej niezadowoleni. - Będę prowadził Wam zajęcia nie tylko rozwojowe, ale też z hakudy, także jesteście moi na całe 6 godzin. Zacznijmy je przyjemnie od skromnej przebieżki wokół terenów akademii. Obejrzyjcie jak tu ładnie, tylko żeeee... Biegiem. Nie będę tolerował na swoich zajęciach żadnych leniów czy bumelantów! Raz, raz, raz! - Pogonił ich i wskazał palcem, w którą stronę mają biec. Po chwili zniknął i znalazł się na przedzie truchtając. Tempo było cóż... Imponujące.

Ryutaro wstał dosyć późno jak na niego. Wczorajszy dzień był bowiem obfitujący w ciekawe przeżycia i dużą dozę nowej wiedzy. Na szczęście, Tensai wciąż nie był jeszcze spóźniony, jeśli wierzyć zegarkowi, także wstał, ubrał się, a następnie umył we wspólnej łazience.
Gdy był już gotowy, to zszedł do jadalni, by tam zjeść jakieś przyzwoite śniadanie. Z tego co się orientował, to zaczynał dzisiejszy dzień od ćwiczeń ogólnorozwojowych, zatem musiał mieć siłę na wysiłek, ale nie mógł się jednocześnie zbytnio najadać, by nie czuć przykrych konsekwencji żołądkowych. Dobrze, że mężczyzna nie miał w zwyczaju się najadać do syta.
Gdy skończył śniadanie, to poszedł na tereny zielone, chociaż pogoda nie była zachęcająca do przebywania na zewnątrz. No ale nic nie mógł na to poradzić.
Na miejscu spotkał już swoją grupę oraz nauczyciela, który był wielki i z pewnością bardzo silny. Jak można się było spodziewać, zajęcia zaczynały się od rozgrzewki, więc gdy Mito -sensei wyznaczył tempo, to Ryutaro ruszył za nim, próbując nadążyć i jednocześnie spróbować nie wypluć płuc. Zapowiadał się ciężki dzień.

Poszli, ruszyli w bieg! Jak się okazało nie tylko Ryutaro przyjął taktykę trzymania się blisko Senseia. Niektórzy wręcz starali się deptać mu po piętach. Wyglądało, jednak na to, że znaczna część ze studentów zakładała, że bieg szybko się skończy. Tak się nie stało, a wielu z nich szybko zaczęło z każdym krokiem oddalać się od Inahary zostając w tyle. Przebiegli jedno okrążenie, potem drugi i trzecie. Tensai był już solidnie zmęczony, jednak wtedy zdał sobie z czegoś sprawę. Trafili na pierwszych odpadłych, którzy nie byli w stanie biec już ani kroku dalej albo przeszli do tempa spacerowego, a nawet trzymania się pod bokami i sapania w schylonej pozycji. Mijając każdego z nich Mito-Sensei rzucał dowcipne uwagi głosem takim, jakby nie był ani krztynę zmęczony, jakby wołał to z fotela do bawiących się nieopodal dzieciaków. Biegli, jednak dalej. Po godzinie łydki Ryutaro płonęły żywym ogniem, a przynajmniej tak mu się zdawało. W pobliżu Shinigami nie został już prawie nikt, ale nasz student w średnim wieku wciąż dzielnie się trzymał. Coraz częściej trafiali na poległych. Po półtorej godziny mężczyzna uznawał, że biegnie już bardziej siłą woli niż mięśni. Nie był w stanie nadążać za tempem Inahary, który nie zwolnił ani trochę. Tensaiowi czasem wydawało się, że Bóg Śmierci wręcz przyspieszył, ale za pewne to tylko wrażenie spowodowane zmęczeniem. Pocieszającym było to, że już nikt nie nadążał za nauczycielem, a tak naprawdę tylko garstka została na placu boju. Reszta albo leżała pokonana albo ledwie człapała będąc przez Ryutaro dublowana. Mito-Sensei zniknął mu z oczu, ale biegł dalej i dalej i dalej. Zakręt i nagle zobaczył Shinigami stojącego przy drzewie.
- Nieźle, całkowicie nieźle. Dotarłeś jako pierwszy, dobra robota. - Stwierdził witając Tensaia, który ledwo zipał. Wyglądało na to, że przebieżka wyszła mu najlepiej z całej grupy. Do celu dobiegło jeszcze kilka osób, w tym współlokator, z którym nie zdążył się zapoznać, każdy z nich jednak wolniej od niego, niektórzy momencik, ale ostatni to koło dziesięć minut. Reszta docierała tu pokonana przez "przyjemną, skromną przebieżkę wokół terenów Akademii". Gdy już studenci się zebrali znowu przemówił Inahara.
- Jak widzicie przed Wami jeszcze wiele pracy, potu i łez. Teraz macie chwilę wolnego, ale nie rozchodźcie się. Następne zajęcia macie ze mną i też zorganizujemy je na świeżym powietrzu. - Powiedział po czym po prostu sobie poszedł.
-------------------------------------------------
+ 1 do wytrzymałości i psychiki

Ryutaro ruszył za senseiem starając się dotrzymać mu kroku, co nie było łatwe, ze względu na całkiem szybkie tempo jakie tamten narzucił. Niemniej jednak, Tensai przez jakiś czas dzielnie znosił trudy "przyjemnej przebieżki" i chociaż z każdym krokiem coraz bardziej zaczynał odczuwać zmęczenie, tak uznał, że jeszcze nie było dramatu. Przynajmniej w jego przypadku, bowiem zaczął trafiać na pierwszych poległych, którzy ledwo stali na nogach, inni zaś człapali żółwim tempem. Spojrzał na nich lekko zdziwiony, ponieważ spodziewał się, iż przyszli shinigami są lepiej wyćwiczeni.
Postanowił jednak nie zaprzątać sobie głowy mniej sprawnymi kolegami i koleżankami.
Po jakiejś godzinie czuł, jakby nogi miały mu zaraz pęknąć z bólu, ale nie poddawał się. Doskonale znał to uczucie, gdyż było ono nieodłącznym jego towarzyszem w Rukongai. Tam, żeby cokolwiek zarobić i mieć za co przeżyć trzeba było się solidnie napracować.
Bieg ciągnął się w nieskończoność i Ryutaro już naprawdę miał ochotę się po prostu poddać. Kompletnie nie miał siły, ale wmawiał sobie, że to juz ostatnie okrążenie, że oto za tamtym zakrętem bieg się skończy. Gdy się nie kończył, to chłopak powtarzał jak mantrę, że jeszcze musiał przebiec parę metrów, że jeszcze jeden zakręt...
Za którymś razem jego mantra wreszcie się spełniła. Dostrzegł stojącego przy drzewie nauczyciela, który nawet go pochwalił za wytrwałość. Potem dał im trochę wolnego. Ryutaro chciałby po prostu położyć się na drodze i w ten sposób odpocząć, ale padający deszcz sprawił, że wszędzie było błoto. Nie miał wyjścia, musiał stać. Przynajmniej nogi mógł utrzymać w jednym miejscu, chociaż te drżały i wydawały się jak z waty.

Już bez przesady z tym błotkiem i deszczem, toć to mżawka ledwie
--------------------------------------------------------------------------------------------
Okazało się, że dwugodzinny bieg nie wpływał korzystnie na poziom integracji i rozmowności wśród studentów pierwszego roku. Część udała się do budynku, aby się ogrzać, inni klapli prosto na trawę, zaś inni uznali za wystarczające opieranie się o pobliskie drzewo. Znacznie częściej niż słowa słychać było ciężkie sapanie, a gdy już jakieś się pojawiały to prędzej składały się na złorzeczenia recytowane pod nosem aniżeli konwersację. Ryutaro nie stanowił tu wyjątku. Sam też kwadrans, który miał poświęcił na wypoczynek, a nie poszerzanie znajomości. W rezultacie wolne minęło mu na uspokajaniu oddechu i staniu. Niezbyt to ciekawe zadanie, choć w tych okolicznościach trudniejsze niż by się mogło
wydawać. Przy tym pogoda nie uprzyjemniała czynności, a czas ze względu na nudę się dłużył. W końcu, jednak drzwi się otworzyły, a na zewnątrz wyszła masywna postaci Mito-Senseia przy tym wyganiającego z budynku tych studentów, którzy jeszcze nie wrócili na tereny zielone.
- No dobrze. Zajęcia hakudy zaczniemy od czegoś co się rzadko będzie na nich pojawiać, czyli od teorii. Kto mi powie, co to właściwi jest hakuda? I czemu każdy szanujący się Shinigami powinien znać jej choćby podstawy? - tu spojrzał po zebranych studentach, z których część wciąż sapała jak miechy.

Ryutaro szybko odzyskiwał siły, ale liczył mimo wszystko czuł się obolały i zmęczony. Nie było to niczym dziwnym, gdyż taka przebieżka jak dzisiejsza należała do rzadkości w jego wykonaniu, mimo iż Tensai szczycił się całkiem dobrą kondycją oraz wytrzymałością.
Niemniej jednak, piętnaście minut to było zbyt mało, by mężczyzna odzyskał wszystkie siły. Nic więc dziwnego, że gdy pojawił się Mito-sensei, część studentów ciąż dyszała, jakby ich życie zależało od kolejnego wdechu. Cóż, w niektórych przypadkach tak właśnie mogło być.
Gdy nauczyciel zadał pytanie, to Ryutaro postanowił udzielić odpowiedzi. W końcu należał do pierwszej grupy, a zatem, teoretycznie, tej najzdolniejszej.
- Hakuda to system walki wręcz bez użycia broni. Bronią wtedy staje się ciało walczących. No, a każdy Shinigami powinien znać podstawy, ponieważ nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć sytuacji w jakiej się znajdziemy. Czasem może nie być czasu na wyciągnięcie broni. - odparł. To była chyba jego najdłuższa wypowiedź, jaką skierował do kogokolwiek od czasu zamieszkania w tym miejscu.
Ciekawiło go jednocześnie, że skoro sensei wspomniał o tym, że dzisiaj zaczną od teorii, to czy znaczyło to, iż później przejdą do praktyki?

Ryutaro udało się wyrwać i odpowiedzieć jako pierwszy. Początkowo po mimice nauczyciela trudno było rzec czy z tej był zadowolony. W końcu, jednak odpowiedział:
- Zgadza się. - Wyglądało na to, że Tensai zapunktował i był na dobrej drodze do zostania ulubionym uczniem Inahary. Ten kontynuował - Ale to nie wszystko. Życie Shinigami jest pełne niewiadomych. Możecie nie mieć przy sobie broni albo wróg może jej Was pozbawić. Zresztą zdarzają się też takie zadanie, które wymagają by cel nie został posiekany na plasterki. - tu spojrzał po studentach, którzy chyba mieli co do tego mieszane uczucia. Nic dziwnego, wszak pewnie byli tu i tacy co widzieli się wyłącznie z mieczem w ręku lub też w ogóle na dystansie miotając zaklęciami. Część też z pewnością zamierzała tak pokierować swą drogą kariery, by nie musieć za często brudzić sobie rąk w walce. Wyglądało na to, że na tyle było teorii.
- No dobra. To skoro już wiecie czemu Hakuda jest Wam niezbędna to też rozumiecie czemu lenistwa tolerował nie będę. A teraz to roboty. Niech każdy zrobi podstawową, szybką rozgrzewkę we własnym zakresie. - Nakazał nauczyciel i wykonał zamaszysty gest pokazujący, by rozeszli się po mżystych terenach zielonych co by nikt nikogo przypadkiem nie uszkodził.

Ryutaro kolejny raz zaplusował u nauczyciela. Co prawda, nigdy nie był typem lizusa, gdyż przez większość swojego życia był zdany na siebie oraz "gang", którym dowodził, tak nie miał nic przeciwko utrzymywaniu pozytywnych relacji z potężniejszymi od siebie. Tutaj akurat Tensai po prostu kalkulował. Lepiej było nie robić sobie wrogów wśród nauczycieli.
Wysłuchawszy senseia, przytaknął jedynie głową na znak tego, że zgadzał się z nim w stu procentach. Nie trzeba było być geniuszem, by zdać sobie sprawę z tego, że wyciąganie miecza to nie jedyny sposób rozstrzygania walk, czy wykonywania misji.
Gdy jednak nauczyciel ogłosił czas na rozgrzewkę, to Tensai podniósł brwi w geście zdziwienia. Zaczął się zastanawiać w takim razie, po jakiego grzyba tyle czasu biegali? Czy to nie była wystarczająca rozgrzewka?
Tak czy inaczej, postanowił porobić jakieś ćwiczenia rozciągające różne partie mięśni, bo co jak co, ale nie chciał się nabawić kontuzji na tak wczesnym etapie swojej edukacji w Akademii.
Porobił więc trochę skłonów, trochę pajacyków, kręceń biodrami, kolanami i nadgarstkami, jak również i parę innych ćwiczeń, których nie było sensu tutaj wymieniać.

Jak się okazało Ryutaro nie było odosobniony w wątpliwościach co do sensowności robienia rozgrzewki. Jeden z bliźniaków, z którymi mężczyzna zwarł się słownie w stołówce okazał się nawet je zwerbalizować.
- Sensei, niewystarczająco się rozgrzaliśmy biegnąc przed chwilą do końca Rukongai i z powrotem? - Mito spojrzał na niego jak na kompletnego kretyna, westchnął ciężko i odpowiedział:
- Hakuda angażuje praktycznie wszystkie mięśnie ludzkiego ciała, również te które właściwie nie pracują podczas biegu. Także bez gadania do roboty. - Rozkazał, a następnie zaczął z wolna spacerować wokół trenujących studentów. Jego twarz nie zdradzała emocji, trudno było orzec co uważa. Znaczy... Do czasu, aż nie skończyli i nie wypowiedział tego na głos.
- Żałosna rozgrzewka! Tak dalej, jeśli chcecie, aby każde zajęcia ze mną kończyły się dla Was wizytą w skrzydle leczniczym. - Podrapał się po brodzie po czym dodał - Skoro nie potraficie się przyłożyć do rozgrzewki to pokażę Wam jak się ćwiczy. Nauka walki musi poczekać skoro prosta rozgrzewka Was przerasta. - Tu z zawodem spojrzał na Ryutaro. Dalsza część zajęć była mocno nieprzyjemna, a Hakudy były dwie, jedna po drugim. To dało Inaharze bite cztery godziny na przeciągnięcie ich przez młynek do mielenia mięsa od stóp po czubek głowy... A przynajmniej takie Tensai odniósł wrażenie. Sensei wyraźnie urażony ich rozgrzewkami chodził między nimi i nie rzucał żadnymi dowcipnymi tekstami, komentarzami czy czymkolwiek co mogłoby przejawiać dobry humor. Mówił tylko ćwiczenie i kazał robić, aż nie powie dość, ewentualnie pospieszał opieszałych lub korygował technikę. Ćwiczenia dotykały kolejnych części ciała maltretując łydki, uda, pośladki, brzuch, klatkę piersiową, plecy, ręce na różne sposoby czy barki. Przy tym, jednak Sensei robił to umiejętnie przeplatając różne ćwiczenia, tak aby dać odpocząć segmentom mięśniowym przed kolejnymi seriami, a także robiąc pauzy, które jednak nie były dłuższe niż dwie minuty. W rezultacie po Hakudzie może i nie powalczyli, ale za to i tak Ryutaro bolały wszystkie mięśnie. Nie było dobrych wieści, po tym czekały ich kolejne zajęcia fizyczne, tj. Zanjutsu, do tego prowadziła je Sekine-Sensei słynąca ze swej surowości. Tymczasem na koniec zajęć u Mito znaczna część grupy nie bardzo miała ochoty wstawać.
- No, mam nadzieje, że to da Wam do myślenia i za tydzień już przejdziemy do tematu. Do zobaczenia. - Pożegnał się na koniec nauczyciel, w którego głosie czuć było nutkę satysfakcji. Plus był taki, że do kolejnej lekcji było, aż pół godziny przerwy. Był to czas obiedni, który część studentów spędzała w stołówce, którą Tensai miał przyjemność odwiedzić wczoraj.

Powiedzieć, że rozgrzewka, jaką wykonali na własną rękę studenci nie była dla nauczyciela satysfakcjonująca, to tak, jakby nic nie powiedzieć. Mito-sensei zbeształ ich, a następnie zaczął nadzorować każde wykonywane przez nich ćwiczenie. Jedne były łatwiejsze, inne zaś bardzo trudne. Dotykały mięśni, o których istnieniu Tensai nie miał pojęcia.
Przez resztę lekcji zatem byli na zarzynani, a co słabsi po prostu nie dawali rady. Jeśli tak miały wyglądać każde lekcji Hakudy to Ryutaro zaczynał powoli rozumieć, dlaczego niektórzy zaczynali specjalizować się w zaklęciach.
I mimo iż na koniec lekcji Tensai miał wrażenie, że nawet włosy go bolały z wysiłku, tak zdał sobie sprawę z tego, że ten wysiłek był jakiś dziwnie...oczyszczający. Zupełnie tak, jakby jego ciało zostało doprowadzone do granic wytrzymałości, a następnie przekroczyło je osiągając swego rodzaju Katharsis. To wtedy właśnie zdał sobie sprawę i upewnił się w przekonaniu, że nigdy w życiu nie zamieniłby wysiłku fizycznego na jakąś papierkową robotę czy walkę zaklęciami na odległość. Zamierzał znosić wszystkie te treningi bez słowa sprzeciwu, by stać się wytrzymałym jak głaz i silnym jak niedźwiedź.
O ile wcześniej nie padnie z wyczerpania.
Wreszcie lekcja się skończyła. Część studentów po prostu padła na twarze i nie zamierzała się ruszać. Ryutaro stał na nogach, ale trzymał się w pozycji wyprostowanej chyba tylko jedynie dzięki sile woli. Gdyby zwątpił w swoje możliwości, możliwe, że już by się nie podniósł z ziemi do końca dnia.
- No cóż, nie było tak źle... - próbował wmówić sam sobie, ale wiedział też, jak absurdalnie te słowa brzmiały.
Do następnych zajęć mieli pół godziny. Pół godziny na regenerację, po której znowu przyjdzie czas na ciężką harówkę. Sekine-Sensei ponoć była bardzo surową nauczycielką, tak słyszał.
Na glinianych i uginających się nogach ruszył więc do stołówki, by tam zregenerować się w jak największym stopniu.

Jak się okazało nie tylko Ryutaro wpadł na pomysł udania się do stołówki. Znaczna część studentów gdy się już zwlekła to postanowiła właśnie tam skierować swoje kroki, aby nieco odrobić kalorie spalone podczas mordęgi u senseia Mito. Ich widok musiał być dość zabawny łamane na żałosny. Przypominali w ćwierci ludzi, a w trzech czwartych chodzące trupy, przy czym (być może) z pewną satysfakcją Tensai zauważył, że pośród towarzyszy z grupy trzyma się względnie nieźle. Widok ten w stołówce został spostrzeżony przez studentów i studentki z wyższych lat akademii. Ci reagowali z rozbawieniem, ale na ich twarzach widać było także nutki zrozumienia. Wyglądało na to, że nie byli pierwszymi, których spotkał brutalny chrzest akademicki u Inahary. Padły nawet jakieś słowa wsparcia dla nich typu "no to teraz to już z górki!". Tak czy siak nadszedł czas posiłku. Był smaczny, zwłaszcza jak dla kogoś kto wychował się w odległych rewirach Rukongai gdzie jakiekolwiek jedzenie było luksusem. Niestety przerwa obiadowa, choć była najdłuższą w godzinach studiów to minęła jak z bicza strzelił. Przyszedł czas spotkać się z surową Sekine-Sensei.

Dalej piszemy tutaj.