Główny Budynek

Mimo, że był w stanie euforii to jednak czuł się odrobinę zakłopotany kolejnymi wydarzeniami. Delikatnie przybliżał się do Midori, by po raz pierwszy ją pocałować. Nogi miał jak z waty, lecz zapach kwiatów dodawał mu odwagi. Niestety wielkie uczuciowe przełamanie Kaz'a zostało przerwane przez Manę.
- Osz ty! Teraz miało nastąpić coś zupełnie innego...
Inugami stał zadziwiony reakcją Many oraz tym, że zielonowłosa tak szybko od niego odskoczyła. Spoglądał to na nią, to na dziewczynkę.
- Nie... nie, wszystko w jak najlepszym porządku. - próbował odpowiedzieć dość niezręcznie wujkowi Midori, unikając wzroku wszystkich.

- Hmm... - Tetsuya spojrzał nieco podejrzliwie na chłopaka, to na Midori. Po chwili uśmiechnął się jednak szeroko - Fakt, miłość krąży w powietrzu.
Mana zdążyła się już ulotnić, ale mleko się rozlało. Próba wykonania kroku milowego w życiu w postaci złożenia pierwszego pocałunku zakończyła się porażką.
- Cóż, to może teraz porozmawialibyśmy o czymś innym. - Tetsuya podszedł do Kaz'a. - Mianowicie słyszałem, że masz w domu pewną pannę, z którą nie wiesz co zrobić. Powiedzmy, że nasza rodzina mogłaby ją przygarnąć.
- Powiedziałam wujkowi o Kamone - wyjaśniła szybko Midori, która była chyba wdzięczna za zmianę tematu. Wszakże ile można się rozwodzić o miłości.
- Z tego co powiedziała mi bratanica, ta istota niewiele różni się od zwykłej duszy, a nasza rodzina specjalizuje się w przygarnianiu biedactw, które nie mają dokąd pójść. Zapewniam, że będzie jej u nas dobrze.

Chłopak wolał już nie komentować sytuacji która zaszła chwilę temu. I tak kumulowało się w nim teraz wiele emocji, wolał ochłonąć i nie roztrząsać tego teraz. A już na pewno nie przy wujku Midori. Cały czas czuł się strasznie nieswojo przez to, że znalazł się w centrum uwagi. Dlatego też nawet się ucieszył, że Tetsuya zmienił temat.
- Muszę przyznać, że jestem tym zaskoczony. Eh, trochę dziwna sytuacja. Do tej pory próbowałem ją... no... sprzedać. Próbowałem z nią porozmawiać, ale zdaje się mieć to w nosie, mimo, że się na mnie boczy. W każdym razie nie rozważałem jeszcze oddawanie jej komuś. - powiedział powoli, zastanawiając się co zrobić. - Cóz... właściwie... czemu nie? I tak nie mam co począć, szlachta nie za bardzo chce ją przyjąć. Skoro wam się przyda, to będę szczęśliwy, że wam pomogłem.

Brew Tetsuyi powędrowała do góry.
- Sprzedać, co? To bardzo nieładnie traktować rozumną i czującą istotą jakby była zwykłym towarem.
- Kazue nie miał tego na myśli wujku. - W obronie Kaz'a stanęła jego nowa, a właściwie pierwsza dziewczyna. - On mógł pójść na skróty i oddać Kamone w ręce złych ludzi, ale nie zrobił tego, bo szukał kogoś uczciwego.
Przez chwilę Tetsuya spoglądał na Midori, po czym pokiwał głową.
- Cóż, kupić nie kupimy, ale przygarniemy z chęcią. Oczywiście jeśli się na to zgodzi.

Kaz zawstydził się po wypowiedzi Tetsuyi.
- Ja... wiem, że to nie w porządku. Ale proszę mnie zrozumieć... rozmawiałem z nią, ona zdawała się nie mieć zdania na ten temat, było jej to obojętne. Jednak co mi po tym... i tak nie znalazł się nikt, kto chciałby ją przygarnąć.
Inugami spojrzał na Midori wzrokiem, który miał wyrazić nieme 'dziękuję, że się za mną wstawiłaś'.
- W takim razie spytam się jej. Ja sam nie widzę w tym żadnego problemu. - powiedział spokojnie.

- W takim razie należy ją nauczyć posiadania własnego zdania. - Tetsuya poklepał się po piersi. Zdawał się już być udobruchany, bo zwrócił się do bratanicy z uśmiechem. - Może zaszczycisz swojego starego wuja jednym tańcem?
Midori zerknęła na Kaz'a, po czym przytaknęła. I tak szarowłosy znowu został sam. Zauważył, że Tsukino zmierza ku wyjścia z sali. Nieco dalej, przy jednym ze stolików, siedziało rodzeństwo Hono wraz ze swoim srogim dziadkiem, narzeczoną Soraty i Katsuo. Obok Kaz'a przemknął Benjirou tańczący ze Shiori, ładną brązowowłosą dziewczyną z ich klasy. Nawet sensei Mito ruszył w tańce i śmigał po parkiecie razem z piękną panią porucznik V oddziału. Hayate wciąż podpierał ścianę, a Mana stała przy stole z jedzeniem i opychała się jak tylko mogła.

Szarowłosy skinął tylko potwierdzając pierwszą myśl wujka Midori. Powątpiewał jednak w powodzenie takiego planu, lecz skoro on chce spróbować, to czemu nie? Jego prawo. Popatrzył jeszcze tylko jak zielonowłosa odchodzi z wujem na środek sali. Nie miał nic przeciwko.
Rozejrzał się wokół, jednocześnie zastanawiając się co mógłby teraz robić. Następna z kolei niezręczna chwila tej nocy. W końcu postanowił, że podejdzie do Many i przekąsi coś. W końcu był to jeden z punktów planu na dzisiejszy wieczór. Spyta się dziewczynki co poleca i zabierze się za konsumpcję wskazanego dania.

Mana wzdrygnęła się, gdy odkryła kto obok niej stoi. Odłożyła miseczkę ramenu, z którą się rozprawiała i spojrzała na Kaz'a niepewnie.
- Znasz mnie... mnie wszystko smakuje. Ale to nie bardzo - wskazała na półmisek ostryg, którymi tak zajadała się Tsukino. - Wiesz, przepraszam za tamto - rzekła po chwili. Dziewczynka podrapała się z konsternacją po głowie. - Taka ważna chwila, a ja wam ją zepsułam. No chyba, że już od dawna z sobą kręcicie, tylko się dotąd z tym kryliście. - Wyraz skruchy na jej twarzy uległ zaciekawieniu.
Przed Kazue znajdował się stół, na którym ustawiono tacę z kilkoma porcjami ramenu, piramidkę ryżowych kulek hojnie oblanych ziołowym sosem, dzbanek z miętową herbatą, oraz wspomniane ostrygi.

Gdy tylko mała się do niego odezwała, to nijako Kaz wcisnął mentalny przycisk odpowiadający za ponowne wyłączenie wszelkich emocji. Niewątpliwie jak na dzisiaj było ich dość dużo i szarowłosy podświadomie uznał, że starczy mu wrażeń tego wieczora.
Gdy Mana mówiła, Kaz przysłuchiwał się wpatrując się w zastawiony stół, zastanawiając się jednocześnie czego spróbować na pierwszym miejscu. Zdecyduje się na ryżową kulkę, pochwyci ją i włoży do ust, sprawdzając jakość dzisiejszego menu.
Gdy już przełknie wspomnianą potrawę odezwie się:
- Eh... nie martw się... nic... nic się nie stało. - mówił wahając się. Spojrzał spode łba na Manę. - Nie, nie kręciliśmy ze sobą, jak to powiedziałaś. - powiedział już na spokojnie, po czym chwycił jedną z porcji ramenu, by spróbować czegoś innego.

Jakość potraw była odczuwalnie większa od tego co kosztowali na stołówce, aczkolwiek musiał przyznać, że posiłki serwowane przez Kamone smakowały jeszcze lepiej.
Mana schyliła pokornie głowę, gdy Kaz na nią spojrzał.
- Zawsze tak jest... Zawsze muszę zrobić albo powiedzieć coś głupiego. Ta moja głupia makówka nie przynosi mi nic dobrego - stwierdziła zbolałym głosem. - Mam nadzieję, że w siódmej dywizji nauczę się najpierw myśleć, a potem mówić.
Ramen okazał się dosyć pikantny, ale smaczny. Do stołu podszedł wielki Nobu. Zerknął na nich przelotnie, po czym nalał sobie herbaty i odszedł.

Gdy przychodził tutaj to nie spodziewał się, że Kamone spełnia się jako kucharka o wiele lepiej niż Ci którzy przyrządzili obecne tutaj jedzenie. Prawdopodobnie był tak zajęty treningami, że nie zauważył jaki skarb ma w domu pod postacią jego zmodyfikowanej duszy. Żal mu będzie ją oddawać.
- Nic przecież nie zrobiłaś... tylko wpadłaś na nas. Przecież... eh, do niczego nie doszło, więc się nie martw. - starał się ją pocieszyć. Dopiero po chwili dotarła do niego dwuznaczność ostatniego zdania.
Kazue zadowolony był z ramenu, który dane mu było zasmakować. Jego pikantność okazała się dla niego idealna, zresztą zawsze uważał, że taki posmak nadaje potrawie wartości. Dla równowagi, zaraz po Nobu, nalał sobie herbaty.
- No... to czego oczekujesz po tej całej siódmej dywizji? Wiesz już może na czym będzie polegać twoja praca? - postarał się zręcznie zmienić temat, po czym wziął łyk napoju.

Mana wcale nie wydawała się być pocieszona. Westchnęła cicho i na nowo zajęła się zajadaniem ramenu, co robiła jednak dosyć niemrawo, a było to dla tej małej zjadarki dosyć niespotykane.
- Ech, sama nie wiem co mi każą robić. Hayate mówi, że żółtodzioby są zaganiane do pracy przy grządkach kwiatowych. Wiesz... wyrywanie chwastów i sypanie nawozu. Ale pewno mówi tak tylko żeby zrobić mi na złość, jak on to lubi. W sumie to do siódemki chciałam pójść, bo podobno trafiają tam dobrzy ludzi, które potem robią dobre rzeczy. - Przechyliła miseczkę i wlała resztę ramenu do ust, a następnie otarła usta wierzchem dłoni. - No i w sumie nie koncentrują się na jednym typie zadań, więc nie powinno być nudno.

Gdy chłopak napił się herbaty, powrócił do ramenu by go dokończyć. Jednocześnie słuchał co dziewczynka ma do powiedzenia o siódmej dywizji. Trochę się zdziwił, że nie ma żadnych sprecyzowanych planów czy czegoś w tym stylu. Wyrywanie chwastów? To tak na serio?
- Każdy z absolwentów mógłby powiedzieć to samo o każdym z oddziałów, w końcu wszystkie mają na celu obronę soul society, odsyłanie dusz i tak dalej. Każda z tych rzeczy może zostać uznana, za 'dobrą'. - powiedział spokojnie, po tym gdy odstawił jedzenie.
- Nuda... mam nadzieję, że mnie nie czeka. Ale pielenie ogródka też mi raczej niegroźne.

- No nie wiem czy każda dywizja jest taka dobra. - Mana uśmiechnęła się pod nosem. - Na przykład w jedenastce są podobno sami brutale, a w dwójce zabójcy znający sto sposobów na uśmiercenie człowieka bez pomocy broni. - Spojrzała rozbawiona na Kaz'a. Chyba zapomniała już o swoim niszczącym wkładzie w próbę złożenia pierwszego pocałunku Kazuego. - Tak więc ty raczej nudzić się nie będziesz.
- Hej, ja już idę. - Za nimi stał Hayate. - Muszę przed snem wyłapać dżdżownice do kompostownika.
Mana zmarszczyła brwi.
- Dżdżownice to ja będę ci do śniadania wrzucać, jak dalej będziesz opowiadać kłamstwa.
Niezrażony Hayate wzruszył ramionami.
- Może doda to trochę pikantności tym mdłym kleikom, którymi nas karmią.
Uniósł dłoń na pożegnanie, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia lawirując między gośćmi.

- Wiadomo, ale ja mówiłem o ogólnych zadaniach. To oczywiste, że w każdym z oddziałów znajdzie się ktoś 'zły', jakiekolwiek miałoby być rozumienie tego słowa. - odpowiedział chłodno, pozostawiając interpretacje Manie. - Sto? Hmm... zobaczymy ile będę znał ja po roku szkolenia. - swą wypowiedź celowo ubarwił nieco wesołym tonem.
Takim samym gestem Kaz odpowiedział Hayate, gdy ten postanowił opuścić już bal. W sumie nie dziwił mu się i rozpoczął zastanawiać się, czy aby też nie wrócić już do domu. Zdecydował się jednak zostać jeszcze trochę, poza tym niezbyt miło byłoby wyjść bez pożegnania się z Midori... no i jej wujkiem oczywiście.
- Wiesz... ciekawe czy to co on mówi to rzeczywiście prawda. - powiedział całkiem na powaznie. - Nie bardzo chciałoby mi się zabierać do ostrych treningów jedząc sam kleik. - Przerwał na chwilę.- Huh... całkiem zapomniałem, że to u nas są ponoć najcięższe warunki... cholera. Może to mnie się trafi ten kleik albo inna breja. - mówił bardziej do siebie niż do dziewczynki.

- Hehe, trzeba było pomyśleć o tym wcześniej. - Mana szturchnęła Kaz'a pałeczką. - No, ale z drugiej strony jesteś twardym rukończykiem.  Nie wiem jak ty, ale nie wyobrażam sobie takiej pannicy Kasumi Ouji w dzień w dzień pochłaniającej kleik na śniadanie. - Chrząknęła i zaczęła udawać napuszony ton szlachcica. - Och, ale jedzenie tego źle wpływa na moją aksamitną cerę!
Tymczasem ziściło się marzenie Kaz'a i pojawiła się Midori. Dziewczyna miała zaróżowione od tańca policzki. Na widok koleżanki Mana znowu spokorniała zapewne sądząc, tak jak było to z Kazue, że ma jej za złe zburzenie romantycznego nastroju.
Midori jednak nie rzuciła w nikogo pretensjami. Podeszła i nalała sobie herbaty.
- Wujek jest w swoim żywiole. - Uśmiechnęła się do nich lekko i wypiła łyk. Zmarszczyła brwi jakby naszło ją coś złego. - Mam tylko nadzieję, że nie zacznie się naprzykrzać pani porucznik z V dywizji czy sensei Sekine. Odkąd pamiętał miał słabość do ładnych kobiet.
Spojrzała na Kaz'a nieśmiało i odwróciła wzrok, aby przenieść go na pobliskie stoliki przy których ucztowali i rozmawiali absolwenci i goście.

- Co prawda to prawda. - skinął głową Kazue. - Jeśli tylko będę miał dość energii to będę dawał z siebie tyle ile mogę. Czego to się nie robi, by poznać ponad sto sposobów na zabicie człowieka nie? - powiedział niby na serio. - Pani Kasumiouji to pewnie będzie mogła mieć swoje własne śniadania - odparł ze szczerą niechęcią. Nie ukrywał tego, że nie lubi szlachty wszelakiej.
Jednak, co dziwne dla istoty pokroju szarowłosego, od razu uśmiechnął się, gdy tylko przyszła Midori.
- No, nie byłoby przyjemnie gdyby podpadł sensei Sekine. Ale kto wie... może jednak spodobają się sobie nawzajem. - mówił pół-żartem pół-serio.

- Och, wątpię... Chociaż ciekawie byłoby mieć sensei Sekine za ciocię. - stwierdziła, a po chwili zaśmiała się do tej myśli.
Posiadanie nauczyciela w rodzinie mogło być nawet pomocne. W końcu zawsze miałoby się dostęp do osoby mogącej udzielić pomocnej rady, a w drastycznych przypadkach nawet podciągnąć kiepską ocenę młodego krewniaka. No chyba, że za ojca chrzestnego miałoby się Zori'ego, który chyba nawet rodzonej matce nie oszczędziłby paru rundek wokół akademii, gdyby ta zachowała się głośno na wykładzie.
- Uhh... to ja ten... nie będę wam przeszkadzać - odezwała się nieśmiało Mana i szybko czmychnęła wgłąb sali.
Midori podążyła za nią wzrokiem, po czym przeniosła pytające spojrzenie na Kaz'a.
- Coś się stało? Wyglądała na smutną.

- Ciekawie? Czy ja wiem... może tak, może i nie. Wyobraź tylko sobie, że zaciągałaby Cie do treningów za każdym razem kiedy się z nią widzisz. Jak dla mnie to niezbyt przyjemna wizja. - rzucił pierwsze co mu przyszło do głowy.
W ogóle posiadanie jakiegokolwiek belfra lub też znawce pewnego fachu może być dla niektórych kłopotliwe. W końcu wiele osób pracuje tak samo jak rodzice lub inni krewni, a takowi mogą być strasznie surowi.
Kazue zdziwił się, że Mana tak prędko uciekła gdy tylko przyszła zielonowłosa. W końcu z nim samym rozmawiała dość swobodnie, więc ciężko stwierdzić czy chodziło jej o wcześniejsze wydarzenia dzisiejszego wieczoru.
- Jej? Ugh... obstawiam, że o wydarzenia sprzed kilku minut. No wiesz, gdy tańczyliśmy...

Wystarczyło wspomnienie o sytuacji sprzed kilkunastu minut, aby wprawić Midori w zmieszanie, które jeszcze przed chwilą było udziałem Many.
- Och... no tak, ale ona przecież nie zrobiła tego umyślnie. - Tym razem zielonowłosa zaczęła błądzić wzrokiem po stole. - Sam wiesz jaka ona jest... czasem powie o jedno słowo za dużo. Mhmm... pewno dlatego tak szybko sobie poszła. Wiesz, chciała wynagrodzić nam tamto i zostawić nas w spokoju. - Nieśmiały uśmiech rozpogodził twarz Midori. - Hmm, miałbyś ochotę na mały spacer? Trochę tutaj duszno, a jestem pewna, że wujek nie obrazi się jeśli na chwilę zniknę.

[Lecimy ze spacerem w normalnym tempie czy też może robimy TS do końca balu, a może i do chwili stanięcia u progu kariery shinigami?]

Kaz starał się tego nie okazywać, jednak w obecności Midori był teraz dość mocno poddenerwowany. Można uznać to za dość zrozumiałe, w końcu pierwszy raz był w podobnej sytuacji.
- Wiem, że nie zrobiła tego specjalnie. - potwierdził Inugami spoglądając na bawiących się ludzi. - Całkiem możliwe. Może jednak sama poczuła się... ekhm, no trochę niezręcznie. - dodał.
Pomysł spaceru wydał mu się świetny. Wreszcie mógłby odrobinę odetchnąć od tego gwaru i gorąca.
- Pewnie, trafny pomysł. - rzekł. Po małej chwili zmieszania, chwyci zielonowłosą za rękę, i jeśli ta nie będzie miała nic przeciwko, wyjdzie razem z nią z sali.



[Możemy przejść do progu kariery :P]

Midori przez moment wydawała się zaskoczona śmiałością Kaz'a, gdy ten wziął ją za rękę. Potem jednak uśmiechnęła się promiennie i skinęła głową.
Na Seireitei spłynął chłód nocy, ale Kazuemu z jakiegoś powodu to nie przeszkadzało. Spacerował wraz z Midori po terenie akademii. Mijali budynki, w których mieli zajęcia, przechodzili obok placu gdzie Mito wyciskał z nich siódme poty. Dwójka absolwentów rozmawiała cicho na różne tematy i jeśli tylko Kaz chciał mógł zwieńczyć wieczór czymś naprawdę wyjątkowym*.

*mam tu na myśli TYLKO pocałunek. Żeby potem nie było ;p

https://bleach.forumpolish.com/t1757p270-dom-kazuego-inugami

Ahito Wabanaki

Po wejściu na schody i skierowaniu się za innymi znalazł się w dużej sali w której powoli gromadziły się dusze. Z każdą minutą panował coraz większy gwar, nasilały się rozmowy uczniów. Ludzie raczej nie zwracali uwagi na Ahita, jednak niektórzy zatrzymywali wzrok dziwiąc się, że ktoś o takiej posturze przystąpił do akademii. Wśród innych nie spostrzegł równie młodej osoby jak on, byli tu ludzie w wieku szesnastu i więcej lat. Zauważył, że są o wiele wyżsi i bardziej wysportowani.
W sali tworzyły się małe grupki osób które prawdopodobnie już wcześniej się poznały, na tyłach stali samotnicy, sądząc po wyglądzie byli rukończykami. Chwilowo nic się nie działo, nie było żadnych nauczycieli ani nikogo kto miałby ich poinstruowac co do dalszego postępowania.

Ahito zaczął wątpić w to, czy podjął słuszną decyzję. Był już gotów do ucieczki z sali, gdy przypomniał sobie całą rodzinę.-Nie, nie mogę tego zrobić.- burknął pod nosem. Skoro, już się upewnił, że chce zostać w Akademii, wiedział, iż musi się z kimś zapoznać. Zdecydował się wykorzystać swoją wiedzę na temat szlachty w Soul Society. Poszukał takiej grupki, która składałaby się ze szlachciców o podobnym statusie do Wabanakiego. Uznał też, że kiedy taką znajdzie, podejdzie blisko niej licząc na to, że jej członkowie sami zaproszą go do rozmowy.

Chłopak zdołał zwalczyć swoje wewnętrzne rozterki i zamierzał podejść do jednej z grupek. Gdy wykonał już pierwszy krok sporo osób odwróciło głowy w kierunku wejścia. Do sali zaczęli wchodzić shinigami. Prezentowali się bardzo dumnie, choć widać było, że są bardzo rozluźnieni. Gdy weszli już wszyscy drzwi zamknął starszy mężczyzna który wchodził ostatni.

Spoiler:

Stanął wśród pozostałych shinigami, którzy spojrzeli na niego jakby oczekując, że coś zrobi. Ten tylko podrapał się po głowie. Chwilę to trwało, jednak w pewnym momencie, jakby rażony piorunem, wyszedł pospiesznie do przodu.
-Witam was drodzy uczniowie. Nazywam się Fugunaga Matsudaira i tak się złożyło, że jestem dyrektorem tego przybytku zwanego akademią Shino. To pierwszy dzień w którym zmierzycie się z trudami przedmiotów których uczą Ci nauczyciele - wskazał na stojących za nim shinigamich. Uśmiechnął się - Czeka was sześć lat ciężkiej nauki, wylewania potu, a może nawet i łez. Jednym słowem - nauka. Nie ukrywam, że jeśli sobie na to zapracujecie to okres ten może się skrócić, jednak jest to opcja zarezerwowana tylko dla tych najbardziej uzdolnionych. Musicie zapracować na uznanie ciężką pracą i wysiłkiem, niejednokrotnie będziecie się zastanawiać czy to dobra droga i czy przyszłe życie jest warte takiego poświęcenia i bólu. Ja jednak w was wierzę i mam nadzieję, że wszyscy spotkamy się tutaj na balu kończącym waszą edukację. - przerwał, rozejrzał się po sali, jakby sprawdzając reakcje uczniów. Z jego twarzy nie znikał uśmieszek. - No, dość już tego przynudzania. Powodzenia ziomkowie! - wykrzyczał radośnie i roześmiał się. Nauczyciele zaczęli lekko przyklaskiwać, natomiast uczniowie najpierw okazywali zdziwienie, a później przyłączyli się do oklasków.

Kiedy shinigami zaczęli wchodzić do sali młodemu szlachcicowi zabrakło tchu. Każdy z nich wyglądał na zarówno potężnego i doświadczonego Boga Śmierci. Ciekawe, czy on też kiedyś osiągnie ich poziom? Pomimo ekscytacji wysłuchał przemówienia starając się zapamiętać, jak najwięcej z mowy Fugunaga-sama. Czyli się zaczyna! Jeszcze tylko 6 lat i będzie nosił czarne kimono i asauchi! Ale najpierw musiał skupić się na teraźniejszości. Zaraz po zakończeniu mowy chłopak dołączył się do oklasków i pełny radości, zaniepokojenia i niecierpliwości czekał na to, co ma się wydarzyć za chwilę.

Ahito musiał odłożyć marzenia i plany na przyszłość na dalszy plan. Oklaski powoli słabły aż w końcu ucichły zupełnie. Shinigami popatrzyli po sobie po czym niespodziewanie zaczęli wychodzić. Wyglądało na to, że to tyle jeśli chodzi o powitania w akademii. Nikt nie pokwapił się by wytłumaczyć im co teraz ma nastąpić. Ale zaraz... jedna z kobiet, wyróżniająca się z tłumu włosami koloru wiśni, odwróciła się, kiedy ostatni z nauczycieli już wychodził.
- Zaraz dostaniecie wasz przydział oraz plany zajęć. Radzę się nie spóźnić. - powiedziała głosem równie melodyjnym co surowym.
Wabanaki usłyszał małe chrupnięcie nad głową. W powietrzu ujrzał wiele jasnych obłoków. Momentalnie zniknęły, a na jego ręce spadła małych rozmiarów kartka. Każdy spośród obecnych tu uczniów otrzymał taką notkę. Jeśli chłopak zdecyduje się zwrócić wzrok na nauczycielkę to już jej nie zobaczy. Musiała szybko się ulotnić kiedy oni byli zajęci łapaniem karteczek.

Chłopaka przepełniała ciekawość i mnóstwo pytań. Czy to już koniec? Mają już wracać do domów? Czy będzie z tymi wszystkimi duszami w klasie? Co mają dalej robić?Czego uczy ta pani? Jaka będzie jego pierwsza lekcja? -Oby nic fizycznego, bo nie chcę się skompromitować na pierwszej lekcji...- Tak bardzo się zamyślił, że nie zauważył spadającej notki. Przez tę małą kompromitację Ahito się zawstydził i bezzwłocznie rozejrzał, by upewnić się, że nikt tego nie zauważył. Jednak zanim sprawdził zawartość karteczki, w jego głowie pojawiło się wiele nowych pytań. Co zrobiłby mu ojciec, gdyby to zauważył? Czy mocno by mnie zbił? Pewnie Fumiaki wyśmiałby mnie za to... Odgonił jednak wspomnienia rodziny ręką i energicznie otworzył kartkę, by sprawdzić jej zawartość. Spodziewał się, że znajdzie tam najzwyklejszy plan lekcji. Jednak stryj powiedział mu, że każdy rocznik podzielony jest na pomniejsze grupy i miał nadzieję, że znajdzie tam jakąkolwiek informację na ten temat.

W sali znów zaczęło robić się głośno, do uszu Wabanaki'ego zaczęły dochodzić szczątki rozmów. Ludzie cieszyli się ze swoich planów zajęć lub przydziału do tej czy innej grupy. Nie musiał się przejmować swoją gafą, nikt nie zwrócił uwagi na jego wpadkę. Ojcem także nie musiał się zamartwiać, bowiem prawdopodobnie przez pewien czas się z nim nie zobaczy.
Otworzył na wpół zgiętą kartkę.

Uczeń nie posiada zbyt dobrych warunków fizycznych, nie ma doświadczenia zarówno w hakudzie jak i zanjutsu. Kandydat wyróżnia się nieprzeciętną inteligencją i sprytem. Zna kilka kidou i z powodzeniem potrafi ich używać. Należy odnotować jego dużą łatwość w przyswajaniu nowych zaklęć i wiedzy.

Nieco niżej zamieszczony był plan lekcji. Kątem oka Ahito dostrzegł, że sala powoli pustoszeje.

Spoiler:

Gdy młodzian przeczytał już swój plan zajęć spostrzegł, że był jedną z niewielu osób które zostały w sali. Z planu wynikało, że czeka go teraz wykład o pustych. Musiał zacząć się spieszyć jeśli nie chciał się spóźnić.

Ahito uważnie przeczytał opis swoich wad i umiejętności. Jednak szczególną uwagę zwrócił na plan lekcji, który kilkakrotnie przeczytał i włożył do jednej z wszytych do stroju kieszeni. Na razie najlepsze wydawały się środy, bo nie było zaplanowanych na nie żadnych zajęć fizycznych. Największą niechęć za to odczuwał do, cóż, poniedziałków i czwartków. Wtedy zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Na sali zostało tylko kilka osób, co znaczyło, że zajęcia zaraz się zaczną oraz, że chłopak nie ma pojęcia, gdzie się odbędą. Na szczęście nie zajęło mu długo wymyślanie planu. Wysilił całą swoją pamięć, by przypomnieć sobie, czy widział gdzieś plan budynku. Miał też w zanadrzu kilka innych planów. Tym, który wydawał się najpraktyczniejszy było pójście wgłąb Akademii i szukanie odpowiedniej sali. Miał tego dokonać na dwa rożne sposoby. Pierwszym było znalezienie sali idąc wgłąb Akademii. Natomiast drugim- szukanie członka wyższej szlachty, który był na uroczystości i pójście za nim do odpowiedniego pomieszczenia.