Wschodnia pustynia

No proszę, proszę. W końcu Martellowi udało się powiedzieć Cascarze coś czego ten nie wiedział. Nie było to jakiś wielki ani znaczący sukces, ale jednak przyniósł rosłemu stworowi przyjemne poczucie satysfakcji odczuwane w brzuszku. Po chwili to uczucie zostało trochę popsute, bo wężowy tak zachwalał polowanie w Świecie Żywych, że aż Młotnikowi zrobiło się przykro, że w jego wypadku ten sposób zdobywania pożywienia odpadał. No, ale trudno, tak jak mówił jego towarzysz, zamiast żałować, że nie może bywać w tamtym wymiarze, powinien cieszyć się z daru mocy kierowania się do Soul Society gdzie też było fajnie. Do tego nie było tych cholernych łuczników, więc to jak dwie pieczenie na jednym ogniu.
- No to ja kurde chce zostać Arrancarem. - Wypalił bezpośrednio Fortalesa gdy ten potwierdził jego domysły. Uwolnienie się od głodu byłoby czymś tak fantastycznym, że aż nie potrafił sobie tego wyobrazić. Cały jego byt, który pamiętał powiązany był z tym podłym uczuciem, w mniejszym lub większym natężeniu. Ba, można było poważyć się o stwierdzenie, że jego życie było kierowane przez te żądze zdobywania kolejnego pokarmu. Wizja pozbawienia się go brzmiała jak... Wolność. Możliwość decydowania o tym co się będzie robiło kierując się tym na co rzeczywiście ma się ochotę, a nie tym co choć trochę uśmierzy głód. Mimo tego Martell zgodził się na propozycje Cascary, tak jak wcześniej sobie rozważał. Wolał stanąć przed tymi całymi Arrancarami gdy będzie lepszy, silniejszy, prezentując się korzystniej, tak aby rozpatrywali w nim wartościowego sojusznika po zdarciu maski, a nie nic nieznaczące mięso armatnie.
- No to jadziem. - Powiedział podźwigając się z pozycji siedzącej do stojącej pomagając sobie ręką zakończoną dłonią. Przyszedł czas otworzyć Gargantę, co Humanoid robił bodaj pierwszy bez presji zewnętrznej. Postanowił, więc to wykorzystać i spróbować czegoś. Mianowicie starał się kontrolować miejsce, w którym się pojawią chcąc, by było bardziej oddalone od tego wielkiego miasta, które widział będąc z Foscorem w Soul Society. Nie mógł być pewien, ale podejrzewał, że to tam jest największe zagęszczenie tych całych Shinigami. Po otwarciu Garganty przeszedł się nią zmierzając do celu, którym był inny świat. Gdy tylko wyszedł po drugiej stronie nie zamierzał znowu dać się uprzedzić Cascarze samemu stojąc jak słup soli. Od razu rozejrzał się po okolicy, a jeśli dostrzegł jakieś dusze od razu cisnął w najbliższe swoim uniwersalnym młotem. Zrobił to w ten sposób, że zwolnił go z nadgarstka kładąc na lewą dłoń i wydłużając łańcuch, by móc wykonać spory zamach zakończony ciśnięciem ciężkim narzędziem. Rzucił prosto w cel, bez żadnego łuku, tak aby wyszło mu to jak najprędzej. Przy samym rzucie naturalnie zrobił krok do przodu zdając sobie sprawę jak bardzo to poprawia jakoś takiego ruchu.

~Mesher 01~

Ciepłe piaski przywitały Meshera, amortyzując jego upadek, gdy wyskoczył z Garganty. W tym samym momencie zbroja, która do tej pory utrzymywała się na plecach, również odpadła. Wokół panowała absolutna cisza, więc dookoła nie było nikogo, kto mógłby dobić zmęczonego Goliata...

//Robimy sobie 12 godzin skipu, więc opisz co tam porabiasz

Goliat został pokonany. Uważany, przez samego siebie, za najpotężniejszego spośród żyjących stworzeń musiał uznać wyższość jakiegoś całkowicie losowego człowieka. To nie tylko było porażka, która spowodowała wiele ran na jego ciele, ale przede wszystkim to był pojedynek, w którym Mesher stracił swój honor i dumę. Zderzenie z rzeczywistością było trudne, a przyznanie samemu sobie, że ucieczka to była jego jedyna szansa przeżycia, godziła w jego umiejętności oraz wyobrażenie o sobie.

Czas leciał jednak naprzód, a niegdyś wielki i potężny Hollow leżał ranny na pustyni w bezruchu. Czy teraz dalsza podróż miała sens? Co jeśli znowu spotka silniejszego od siebie? Jaka jest pewność, że jeśli istnieje chociaż jeden silniejszy od niego przeciwnik, to czy takich nie jest o wiele, wiele więcej? Cała mentalność Pustego chwiała się w posadach. Wszystko co do tej pory uznawał za jedyną prawdę, okazało się kłamstwem.

Po pewnym czasie podniósł się z ziemi, ponownie stając się Goliatem z Hueco Mundo. Bestią, której jedynym motywatorem był brutalny instynkt. Całkowicie odrzucił on psychologiczne rozterki, stając się jeszcze bardziej prymitywną i agresywną siłą. Kierował nim głód, rządza zniszczenia oraz, przede wszystkim, instynkt przetrwania. Zrobi wszystko, co tylko pozwoli mu stać się jeszcze potężniejszym i nie zawacha się użyć wszelkich sztuczek aby pozostać przy życiu.

Teraz, najistotniejszym było przekonanie się, na ile rany będą problematyczne. Żeby odzyskać pełnie sił i zaspokoić swój apetyt będzie musiał znaleźć cel, a jedynymi przeciwnikami w okolicy mogę być inne Hollowy. Biorąc pod uwagę, że to on dopiero co został pokonany, to jest dobrym celem dla innych. Zanim jednak ruszy na wyprawę, zaczął testować swoje możliwości, wykonując kolejne ataki, przy okazji przypominając sobie ostatnie starcie. Musiał stać się silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały. Jego umiejętności panowania na Reiatsu był mizerne, co zostało wielokrotnie wykorzystane. Możliwości odbijania się od powietrza były świetne do uników i sprawnego poruszania. Zbieranie reiatsu do wystrzelenia pocisku były o niebo lepsze od umiejętności na jakiej bazował Mesher. Do tego wspomaganie możliwości fizycznych pozwalające zwykłm uderzeniem powalić nawet największych z Hollowów. Trening w tym momencie był nawet bardziej niż wskazany. I to właśnie na nim skupiłsię Mesher przez ostatnie godziny.

Pusty był bardziej zmęczony niż mogło mu się wydawać. Gdy cały kurz walki i emocje opadły Mesher poczuł się dużo słabszy. Potrzebował odetchnąć, zażyć spokojnego siedzenia na czterech literach i odpocząć. Okazało się to dla niego bardzo przydatne. Kilkugodzinna przerwa pomogła mu nieco zregenerować swoje zasoby, a Hueco Mundo było o tyle łaskawe, że nikt nie postanowił przerwać mu odpoczynku. Poziom Reiatsu zbliżył się nieco do normy i rany nieco się zregenerowały, choć nie do tego stopnia, do którego Mesher mógłby pragnąć. Ale fakt faktem, że czuł się znacznie lepiej. Znacznie bardziej czuł się na siłach by dalej prowadzić jakąś batalię. Wybrał jednak trening swoich umiejętności, by nigdy już nie spotkać się z taką sytuacją. Zdolności fizyczne potrzebowały szlifu, lecz nie tak jak zdolności związane z Reiatsu. Spędzając dłuższą chwilkę na ćwiczeniach Goliat ponownie usiadł na piasku, trochę zmachany.

[+17 PŻ, +10 PR, +1 K. Reiatsu]

Po walce, Masher z początku ledwo mógł się ruszać. Czas, który spędził na regenerowaniu sił był mu bardzo potrzebny. Na całe szczęście chociaż raz pustynia okazała się łaskawa i nikt nie przeszkodził w ponownym zbieraniu sił. Trenowanie swoich możliwości również było rzeczą, którą ostatnia porażka wymusiła. Inaczej jego szanse przetrwania na tym świecie będą malały z każdą chwilą. Kto się nie rozwija, ten się cofa. Nawet najpotężniejsi, jeśli zlekceważą konieczność szkolenia, mogą stracić swój status.

Była to cenna lekcja, którą Goliat na pewno zapamięta. Do tej pory zapewne po prostu szukałby kolejnych przeciwników, jednak nawet traktując walki z innymi jako element poprawiania własnych zdolności. Teraz, oprócz przemierzania pustynnych terenów, Goliat regularnie poświęcał czas na trening oraz odpoczynek. Siła, którą władał była spora, jednak większość przeciwników posiada dużo większy arsenał umiejętności zarówno ofensywnych jak i defensywnych. Rozwój w tej dziedzinie, oprócz poprawy kondycji, to był absolutny priorytet.

Goliat zatem ruszył w głąb Hueco Mundo. Nie był w pełni sił, na swoje nieszczęście. Co gorsza na pustkowiu może jeszcze spotkać innego Pustego, który mógłby wykorzystać ten fakt. Generalnie póki co, prawie wszystko było przeciwko Mesherowi, za wyjątkiem czasu, który jako jedyny mógłby być aktualnie sojusznikiem. Czas na odpoczynek, czas na trening, czas na regenerację. Tego Goliat najpewniej potrzebował najwięcej. Ale niestety tyle nie było mu dane. Dosłownie dwie minuty po tym jak ruszył się z miejsca, napotkał dwoje innych Pustych. Jeden z nich, przypominający abominację jakiegoś ptaka krążył nad drugim, wyglądającym jak oryks. Dosyć szybko zauważyli Goliata i od razu zwrócili się w jego stronę. Nie wyglądało na to, że byli przyjaźnie nastawieni...

Po poprzednim starciu Goliat nie będąc w pełni sił, wolał nie rzucać się w wir walki. Hueco Mundo rządzi się jednak swoimi prawami i tym razem stawiając na jego drodze dwóch przeciwników. Współpraca dwóch, tak zupełnie różnych od siebie pustych nie była czymś, co było często widoczne. Tym bardziej zdziwiło to Meshera, który całej idei współpracy nie rozumiał. Przypuszczał, że jeden z przeciwników musi być tym ważniejszym, któremu podporządkowany jest drugi. Czy tak w rzeczywistości było? Być może.

Po dostrzeżeniu dwóch możliwych celów, Goliat póki co wstrzymał się z przyjęciem pozycji bojowej. Nie ukrywał się przed nimi, to byłaby oznaka tchórzostwa. To czy dojdzie teraz do starcia zależeć będzie od tamtej dwójki. Mają przewagę liczebną, ich przeciwnik nie jest w pełni sił, a do tego nie zachowuje się w sposób agresywny, co można było uznać za przejaw słabości. Byliby głupcami gdyby tego nie wykorzystali i Mesher doskonale o tym wiedział. Stojąc w miejscu obserwował jak zachowają się tamci dwaj.

Nie trafił doskonale. Szlag. Musi przyzwyczaić się do tego, że z tymi dłuższymi ramionami celowanie wypada trochę inaczej. Nie wziął tego pod uwagę, tylko mierzył jak przed ewolucją przez co kulę nieco zniosło i chybił maski. Na pocieszenie trafił tuż obok niej, w szyję, a z ten porożowaty chyba dobrze ocenił, iż nie był potężną istotą, bo wyglądało na to, że ten atak zrobił mu dużą krzywdę. Wyglądało na to, że sam również potrafi dobrze ocenić siłę przeciwników na podstawie ich wielkości... Albo miał farta. Jedno z dwóch. W każdym razie ten czworonożny zdaje się, iż przestał być problemem, Martell zakładał, że to wielkie bydle się nim zajmie. Teraz trzeba było podjąć próbę uniemożliwienia ucieczki temu fruwającemu. Młotem to raczej go nie dosięgnie, ale za to miał inną zdolność dystansową, która dawała takie nadzieje. Otworzył, więc paszcze i skumulował w formie kulki przed nią spore ilości Reiatsu, choć znacznie mniejsze aniżeli w przypadku poprzedniego użycia tej zdolności, wszak zależało mu na czasie. Podczas kreowania się złotej kulki on wycelował próbując przewidzieć gdzie zaraz znajdzie się ptaszysko. Wiadomo było, bowiem że jak strzeli w miejsce, w którym ten się teraz znajdował to chybi, gdyż siłą rzeczy nim promień zagłady doleci to latający Hollow będzie już w innym położeniu, toteż trzeba było wykazać się tu pewną dozą sprytu, a potem liczyć, że uciekinier nie zorientuje się na czas skręcając, a tym samym omijając strumień energii. Wiedział, bowiem że drugiej możliwości nie będzie. Latadła były tak frustrujące z tym swoim uciekaniem. Tak czy siak...
- Cero. - Powiedział Fortalesa gdy wszystko było już gotowe i wystrzelił skondensowane Reiatsu w formie promienia w miejsce, w które przymierzył przed chwilą. Pustym z porożem w ogóle się nie przejmował, podobnie jak tym dryblasem. Zakładał, że te dwa zaraz zewrą się ze sobą w walce. Teraz szanse były równiejsze, oba ranne, do tego jeden na jeden... Choć może przesadził, w tym względzie czworonożny Hollow miał gorzej, wszak został powalony. Tak czy siak była w tym jakaś ironiczna sprawiedliwość. Młotnikowi zaś pozostało tylko ściągnąć swój kiścień z powrotem do siebie, co by nie leżał kilkadziesiąt metrów od jego ręki, a także obserwacja czy udało mu się strącić latającego.

Walka, do której szykował się Mesher, a która mogła okazać się jego zgubą, została przerwana szybciej niż się zaczęła. Praktycznie znikąd pojawił się jeszcze jeden osobnik, który atakiem z dystansu posłał pierwszego z przeciwników na deski. Biorąc pod uwagę jego dużo mniejsze rozmiary, trzeba mu było przyznać, siał postrach. Latający ptak chyba zauważył i zrozumiał zagrożenie, które się pojawiło. Na drodze tchórzostwa i chęci zachowania własnego życia, nie zwlekał ani chwili i rzucił się do ucieczki.

Ingerowanie w tym momencie w przebieg starcia byłoby akcją na granicy głupoty oraz szaleństwa. Ucieczka, podobnie jak wcześniej, nie wchodziła jednak w grę. Czekanie na to jak sytuacja się rozwinie również nie pasowała do Goliata. Pozostało mu więc jedynie wykorzystać sytuację i w miarę możliwości dorwać rannego rogatego Pustego. Częściowe wzmocnienie się po niedawnych ranach byłoby bardzo wskazane, zwłaszcza, jeśli ten Mały-Czarny nie planuje się zatrzymać, tylko wybić wszystko na swojej drodze.

*Zaraza, będę musiał popracować nad kontrolą Cero.* Pomyślał Martell, któremu akcja strącania latającego skubańca nie wyszła do końca tak jakby tego sobie życzył. Od początku zresztą nie było tak jak zaplanował. Z jakiegoś powodu nie był w stanie przerwać dopływu energii do Cero, które to chłonęło coraz to kolejne i następne porcje Reiatsu. Cholerna technika nie była łatwa w kontroli, przez co nieco wyrwała się Pustemu z jego jarzm nabierając, jakby własnej autonomii. Na szczęście nie ściągała z niego energii, by go wysuszyć do cna, albo aż do momentu eksplozji rozrywając jego ciało w strzępy tylko w końcu wystrzeliło. Młotnik mógł dać tu sobie samemu komplement, bo pomimo znacznie większej mocy promienia, aniżeli zaplanował i tak udało mu się bezbłędnie wycelować. Dzięki, jednak drastycznej sile Cero nie tylko strąciło latającego Hollow, ale zdaje się, iż totalnie go zdezintegrowało, zostawiając po nim, ledwie garśc prochu. Szkoda. Hueco Mundo nienawidziło i nie akceptowało marnotrawstwa, a takie się właśnie Fortalesie nadarzyło. Będzie musiał jakoś z tym żyć. Było to o tyle mniej bolesne, że z tego Pustego był raczej cherlak... Choć jakby na to spojrzeć z drugiej strony to zmarnowanie pokaźnych ilości energii na taką płotkę mogło być, również frustrujące. Tak czy siak Martell miał inne problemy na głowie. Oto, bowiem pokonany przez niego porożowaty zwierz był bezczelnie pożerany przez tego dużego, którego uratował. To, jednak jeszcze nic. Głównym kłopotem było, jak tu teraz przejść do nawiązania sojuszu, albo zdecydowania czy ten drab jest warty komitywy? Wyglądało na to, że jeleniowaty w zasadzie został znokautowany przez cios kiścieniem i ten tu nie miał jak się wykazać. Do tego dwóch wcześniejszych towarzyszów Młotnika pojawiało się znikąd i samemu proponowało mu polowanie we dwójkę, on sam tylko decydował czy powiedzieć "tak" czy "nie". Teraz zaś musiał sam wykonać jakiś pierwszy ruch. Cóż za upierdliwość.
- Eeeee... - Wydał z siebie przeciągłe steknięcie. Miały to być jakieś słowa, rozwarł paszczę, jednak doszedł do wniosku, że głupio wymyślił i tak jakoś wyszło niezręcznie... W końcu, jednak się przemógł i rzucił próbując oderwać go od konsumpcji - Nie sądzisz, że w dobrym guście byłoby zaproponować dołączenie do posiłku komuś kto uratował Ci skórę? - Zapytał ostatecznie. Uznał, bowiem że rzucenie się do pożerania porożowatego mogłoby zostać odebrane przez wielkoluda za jakiś atak albo coś w tym guście, a nie chciał go spłoszyć, wywołać bezsensownej walki. Mimo wszystko znajdował się w dość niezłej sytuacji. Świeży, zdrowy, silny mógł walczyć dość długi czas, więc albo ten dryblas przystanie na jego sugestię albo po prostu będzie miał w zamian za jeleniowatego to kopytnego na posiłek. Co prawda byłoby mu z tego powodu przykro, bo miał w planie go zwerbować, ale chyba zawsze warto mieć jakąś alternatywę. Przynajmniej Cascara zdaje się, że by to pochwalił. Martella to zaskakiwało, ale od przemiany wydawało mu się, że już nie zawsze myśli jak on sam, lecz często zbliża się rozwiązaniami kierować w stronę właśnie wężowatego kolegi. Może nie był tak przenikliwy i dalekowzroczny jak on, lecz wciąż bardziej bazował na rozumie, niż przedtem... Przynajmniej tak mu się wydawąło.

Tak łatwa okazja do posiłku nie zdarzała się zbyt często. Wyszarpując kawałki z ciała pokonanego przeciwnika ledwie usłyszał co dzieje się z latającym. Coś żółtego błysnęło w okolicy, ale dopiero dziwny dźwięk sprawił, że Mesher oderwał się na chwilkę od swojego jedzenia. Wyraźnie poczuł, że to co się właśnie wydarzyło było spowodowane przez kogoś o ogromnej mocy. Dokończenie posiłku było więc priorytetem, zanim nieznajomy z kulą jako cel obierze Goliata.

Nie musiał długo czekać, czarny Pusty podszedł w jego stronę. W Hueco Mundo zazwyczaj kończyło się to pojedynkiem na śmierć i życie. Mesher nauczył się już, że mniejsze wymiary przeciwnika wcale nie oznaczają, że jest on dużo słabszy. Ostatnia przegrana walka nauczyłą go, że trzeba ostrożniej podchodzić do oceny ryzyka. Tutaj jednak ryzyko było aż nadto oczywiste. W dwóch prostych atakach pokonał on dwa w pełni sprawne Hollowy, z któymi starcia obawiał się Mesher. Gdyby doszło do walki, Młotnik po prostu rozsmaruje go przez pół Hueco Mundo.

Wycofanie, będzie przyznaniem się do swojej słabości i strachu przed drugim osobnikiem. Pycha i przeświadczenie o własnej potędze, którymi do tej pory się kierował zostanie właśnie wystawiona na próbę. Zawahał się wyrażnie z tym co powinien zrobić. Wreszcie jednak rzucił pozostałościami swojemu wybawcy, samemu dalej nie ruszając się z miejsca. Uznał, że takie rozwiązanie nie godzi w jego dumę, a pozwoli znacząco zwiększyć szansę na przeżycie. To była jego własna decyzja, że Czarny również zasłużył na część tego posiłku, a może zawiąże się między nimi współpraca. A przynajmniej w taki sposób wielkolud tłumaczył sobie obecną sytuację.

Zagajenie rozmowy między dwoma Pustymi nie wyszło Martellowi zbyt dobrze. Ten przez dobrą chwilę nie reagował, a Adjuchas nie był przekonany czy w ogóle dotarło do niego co ten mówił. To byłoby niefortunne, musiałby przejść do ataku. W końcu, jednak wielki Hollow cisnął tyłkiem pobitego przeciwnika do Młotnika, dając tym znak, że głuchy to on raczej nie jest. Nie, żeby mu to przeszkadzało. Żarcie, to żarcie, z Pustego zawsze jest paskudne, a w sumie ogólnie rzecz biorąc szyneczka nie jest zła, przynajmniej nie chrupie jak maska. Niewygodna sprawa i niebezpieczna, może pokaleczyć podniebienie. W każdym razie uzyskanie posiłku drogą inną, niż machaniem młotem było jakimś sukcesem. Może Fortalesa odzyska część energii, którą pochłonęła mu niesforne Cero.
- A umiesz Ty gadać? - Wypalił pytaniem bezpośrednio, stawiając na brak owijania w bawełnę, a potem wgryzł się w ochłap, który mu pozostał odgryzając kolejne kęsy mięcha. Miał nadzieje, że ten dryblas się odezwie. Bywali tacy, dla których małomówność u towarzysza jawiła się, jako ogromna zaleta, ale Martell stał po drugiej stronie barykady. Hueco Mundo nie obfitowało w rozrywki, Puści mieli właściwie jedynie walkę i jedzenie, przy czym oba wynikał raczej z chęci przetrwania, niż zabawy. Toteż skoro dało się pokolorować czas między walką o wytrwanie kolejnego dnia w tym okrutnym świecie rozmową to jak dla Młotnika głupio byłoby to marnować. Przy jedzeniu, więc zastanawiał się czemu ten tutaj się słowem nie odezwał. Tak bardzo boi się Adjuchasa, że zgubił język w gębie? A może jest tak prymitywny, że zatracił zdolność mowy i jedyne co wydaje to ryki, piski czy szczekanie? Nie wiedział. Zresztą nigdy nie był dobry w tego typu rozważaniach, a przeważnie kończyły się tym co i w tej chwili, czyli krótką myślą: *A pies to trącał.* Za którą szło stwierdzenie, że nawet jeśli by doszedł to prawy to nie miałoby to znaczenia, więc nie ma co się było nad tym rozwodzić. Tak, nie należał do myślicieli. Tym bardziej, więc miał nadzieje, że ta góra mięcha w końcu się odezwie. Inaczej ciężko będzie o to, aby Fortalesa mu zaufał, a bez tego z kolei trudno o współpracę. De facto, bowiem nie wiedział czy w ogóle ten wielkolud chciał współpracy. Może rzucił Młotnikowi truchło, by ten się czymś zajął, a zaraz da w długą? Albo miał jakieś niecne plany? Jeny jeny. Czy ta ewolucja na Adjuchasa była tak dobrym pomysłem? Tak, teraz by pałętał się dalej z Cascarą, przeskakiwali między Soul Society, a Hueco Mundo polując zgodnie, z którymś z autorskich pomysłów wężowatego, a on sam nie musiałby zadawać sobie tyle pytań, podejmować tylu stresujących decyzji, szukać kolejnego kompana.

Posiłek był bardzo wzmacniający i pozwolił odzyskać większość sił, które po poprzedniej porażce nadal były nadwyrężone. Możliwość pożywienia się przeciwnikiem na podobnym poziomie było dużo bardziej zaspokajające niż większość posiłków, które mógł do tej pory doświadczyć. W normalnych okolicznościach zapewne nie byłoby mu dane tego doświadczyć, biorąc pod, że tych Pustych było dwóch.

Po rzuceniu drugiemu jego części, nadal wpatrywał się w niego swoimi ślepiami. Młotnik nie próbował pokazać swojej potęgi, nie próbował nikogo straszyć ani dobitnie zaznaczać, że to on tutaj rządzi. Był inny niż każdy Hollow, który do tej pory stanął na drodze Meshera. Mimo tego wszystkiego Goliat zdawał sobie sprawę, że nie ma żadnych szans z tym osobnikiem.

-T...A...K- Powiedział bardzo powolnym głosem, całkowicie wypranym z uczuć. Rozmowa nie była czymś, do czego można przywyknąć w tym pustym świecie. Do tej pory Goliat do nikogo nie wypowiedział ani słowa. Teraz jednak było zupełnie inaczej. Czarny wydał mu się godnym towarzyszem.

-W...S...P...Ó...Ł...P...R...A...C...A- Padło z jego ust kolejne słowo, podczas gdy ten drugi był nadal zajęty jedzeniem. Podobnie jak pierwsze jego stwierdzenie, tak i to było całkowicie pozbawione jakiegokolwiek emocjonalnego wydźwięku. Nie można było nawet uznać czy to była propozycja, stwierdzenie czy rozkaz.

*Trafił mi się prawdziwy kurwa retoryk.* Zakpił w myślach Martell. Co prawda sam, by się do tego nigdy nie przyznał, a jedynie zapierał się, iż był to niewinny żarcik, jednak gdyby powiedział to na głos to z pewnością ktoś mógłby poczuć się urażony, co już samo w sobie swoje mówiło. Młotnik dał wielgaśnemu Pustemu na spokojnie wyrazić swoje niezbyt wylewne myśli samemu kończąc spożywanie kupra porożowatego, którego wcześniej zatłukł. Zdecydowanie zapamięta go na długi, długi czas, w końcu była to pierwsza jego ofiara, którą upolował, jako Adjuchas. Takie rzeczy zostawały na całe życie. Przynajmniej tak mu się wydawało. Tak czy siak był z siebie dumny, że udało mu się go powalić, ledwie jednym ciosem. W końcu stał wyżej w ewolucji, tak własnie to powinno wyglądać. Fortalesa miał, jednak inną zagwostkę. Okazało się, bowiem że kolos, na którego trafił umiał mówić, ale ledwo ledwo. Wyraził coś co wydawało się propozycją współpracy, choć mniejszy z Pustych nie miał pewności czy dobrze zgadywał. Nie był dobry w zgadywanki, więc miał nadzieje, że język tego tutaj, również się "rozbiega". Rzecz w tym, że nie bardzo miał pomysł na kontynuowanie rozmowy.
- Jestem Martell. Zwą Cię jakoś? - Zapytał stawiając słowo po słowu mimowolnie z trochę większymi przerwami, dostosowując się do rozmówcy. Musieli stawiać małe kroczki do przodu, bo może być nielekko. - Zmierzasz gdzieś? - Dodał jeszcze jedno zapytanie. Uznał, bowiem że waląc Cero w niebo mógł przypadkiem ściągnąć im na głowę masę silnych Hollow, którzy zwietrzą krew. Dlatego lepiej było się przemieścić, aby nie ułatwić im zadania dotarcia do epicentrum promienia zagłady.

W czasie gdy ten drugi spokojnie pałaszował swój posiłek, Goliat wygłaszał swoje przemówienie. Rozmowa nie była jego mocną stroną, co dało się natychmiastowo wyczuć. Mesher jednak zdawał się całkowicie ignorować również fakt, że w podobny powolny i przerywany sposób mówienia zaadaptował jego rozmówca. Słowa nie wyrażające żadnych emocji i mina, po której nie dało się nic wywnioskować. Wielometrowy potwór jedynie w czasie walk wydawał się prezentować inaczej. Obecnie spokojnie mógł być porównany do niewzruszonego głazu.
-M...E...S...H...E...R- Przedstawił swoje imię, nie widząc żadnego powodu w tym aby je ukrywać bądź kłamać z tego powodu. Był prostą jednostką, dla której liczyło się jedynie zdobywanie potęgi i szerzenie swojej mocy na możliwie największym obszarze. Na kolejne z zadanych mu pytań nie odpowiedział werbalnie, a przecząco pokiwał głową. W swojej wędrówce nie miał konkretnego celu, zwykle szedł prosto przed siebie nie zważając w jakim kierunku jest obecnie zwrócony. Ich następne kroki mogły być różne. W przypadku Meshera wygrał jednak pierwotny instynkt.
-G...Ł...Ó...D- Rzucił krótkie słowo, które dla niego było informacją oczywistą. Musiał zapolować na następną ofiarę. Jego życie do tej pory składało się tylko i wyłącznie z walki, dlatego gdy tylko pożywił się pokonanym z poprzedniej natychmiastowo zechciał szukać kolejnego oponenta. Nie zastanawiał się nad tym jak go znaleźć, po prostu powolnymi, acz długimi krokami zaczął iść przed siebie. A przynajmniej tak właśnie zaczął, ale spojrzał w stronę Martella oczekując jego reakcji. Do tej pory nie musiał spoglądać na innych w kontekście wspólnego działania, dlatego było wyraźnie widoczne jego pewna nieporadność w kontaktach "międzypustych".

- Mes-her... Ciekawe imię. Tak z obca brzmi. - Stwierdził Martell wcale go nie chcąc obrazić. Do tej pory co prawda nie poznał za wiele imion Pustych, bo poza własnym imię dryblasa było dopiero trzecim, ale wciąż pozostałe trzy (licząc własne miano) brzmiały jakoś tak inaczej. Inna sprawa, że Adjuchas nie miał pojęcia skąd biorą się imiona ich rasy. On sam nie miał pojęcia o swej przeszłości, obudził się i pamiętał wszystko dopiero od wtedy gdy był taki, wiedział też że się tak nazywa. Zresztą gdy odzyskał zmysły po ewolucyjnej przemianie, też pierwsze co mu się skojarzyło z jego osobą to właśnie miano. Może byli z nim jakoś magicznie związani? Cholera to wie. Osoba, która to odkryje pewnie będzie z siebie bardzo dumna, ale z pewnością nie będzie nią Młotnik, temu bowiem tak szybko jak ten temat wszedł do głowy, tak wyszedł. Fortalesa nigdy nie przywiązywał się do tematów rozmyślań. Pojawiały się i znikały.
- Intrygujący masz cel. Jak dla mnie sensowniej zmierzać to bycia najedzonym, aniżeli głodnym. To samo przychodzi... Niestety bardzo szybko. - Stwierdził nie bardzo umiejąc się domyślić co przez to jedno słowo chciał mu Mesher przekazać. Jak wspominałem Martell nie należał do orłów w zgadywanki.
- Zatem chodźmy. Nie ma co tu sterczeć, jak te dwa kołki. - Powiedział po czym zastanowił się gdzie, by tu się udać. Za siebie nie było sensu, tam znajdowały się podziemia, gdzie raczej Los Nachos nie znajdzie. Przed siebie lutnął Cero, więc idąc tam będzie dłużej w strefie ryzyka ściągania silnych istot, także pozostało pójście w lewo lub w prawo. Zasadniczo minusem pustyni było to, że jeden kierunek niewiele różnił się od drugiego, więc często trzeba było zdawać się na czysty przypadek. W wyniku takowego Fortalesa wybrał udanie się w prawo.
- Wypatruj z góry, może coś dojrzysz do przekąszenia. A właściwie to umiesz Ty coś? - Zapytał na koniec, bo nieszczęśliwie nie nadarzyła się okazja, by obejrzeć co ten wielkolud potrafi, ze względu na to jakim cherlakiem okazał się jeleniowaty.

Młotnik okazał się lepszym rozmówcą aniżeli jego nowy towarzysz. Na całe szczęście, bo inaczej ich szanse na współprace drastycznie spadłyby do zera, a tak przynajmniej Adjuchas był w stanie podtrzymywać łączącą ich więź. Będący na niższym stadium ewolucji Goliat zachowywał się dość prymitywnie. Nawet jak na społeczeństwo Pustych. Owszem, wiele z nich jedyne co miało w głowie to pożeranie innych, ale spora część wykazywała istotne cechy, które umożliwiały wygodne porozumiewanie się z nimi. Mesher przy swoich odpowiedziach, już wielokrotnie pokazał, że komunikacja z innymi nie jest w jego kręgu zainteresowań i całkowicie nie potrafi on jej poprawnie stosować. Można było zastanawiać się czy wynikało to z jego małego poziomu inteligencji, prymitywnego stylu życia, uwarunkowań czy jakiegoś rodzaju traumy z przeszłości. Jedno było pewne , dialog z nim jest nieomal niemożliwy.
-C...I...O...S...- Powiedział, przedstawiając pokrótce swoje najważniejsze umiejętności. Wiadomo, główną jego zaletą było wyprowadzanie mocnych ciosów, zwykle właśnie tym pokonywał swoich przeciwników.
-Z...B...R...O...J...A- Dodał, odwracając się karkiem w stronę Martella i pokazując mu tym samym swoje opancerzenie. Nie zakrywało zbyt dużej powierzchni jego ciała, ale wdawanie się w szczegóły działania raczej nie wchodziły w grę. Po prostu to miał i przydawało mu się walkach.
-P...O...C...I...S...K- Po chwili kontynuował temat, tym razem pokazując palcem na Czarnego. W ten niewyszukany sposób chciał zrewanżować się pytaniem, ale przez brak jakiegokolwiek akcentowania słów, bo ciężko akcentować literowanie wszystkiego, trudno było z samego tonu wywnioskować, że nie mówi o swoim pocisku a próbuje dowiedzieć się co potrafi jego kolega.

Wyglądało na to, że nowy kolega Martella raczej nie rozbiega swojego języka i nie była to kwestia nierozgrzania tej części ciała tylko ów Mesher miał zwyczajnie z góry tak prymitywne zdolności komunikowania się. Spore to ograniczenie. Wniosek taki wynikał z tego, iż wielkolud dalej dukał z siebie jedynie po jednym słowie na temat i to wyraźnie z problemami. Podobnie nierozwinięty wydawał się emocjonalnie. Był jak chodząca kupa kamieni, totalnie bez wyrazu. Z tą różnicą, że jednak czasem wydał z siebie jakiś dźwięk. Młotnik zastanawiał się czy ten pójdzie za nim gdy ruszy w siną dal, ale ten stał jak kołek.
- Idziesz? - Obrócił się na pięcie w jego stronę i zapytał. Stanie tutaj było jak niepotrzebne proszenie się o kłopoty, szczególnie z prawdziwą wieżą, jaką był Mesher. Ten, natomiast skupił się na wydaniu wyczerpującego, jak sądził jego zdaniem, opisu własnych zdolności. Jak się okazało dryblas potrafił uderzyć, miał zbroje i... pocisk. Te dwa udało się Fortalesie pi razy drzwi zrozumieć, ale to ostatnie było totalną tajemnicą. Pocisków można było obmyślić milion pięćset. *Jeny, jeny. Czy on na pewno, jako posiłek się bardziej nie nada? Ejże Martellku nie bądź taki, daj mu szansę!* W myślach kłócił się ze sobą co tu dalej robić z dziwaczną, dość prymitywną istotą na jaką przyszło mu trafić.
- Taka zbroja dobra rzecz, nie ma to jak chronić swój ślepy punkt. - Stwierdził lekko, bo faktycznie warto było kryć miejsce, którego się nie widziało, ale sam Adjuchas był raczej zdania, że lepiej chronić większe połacie ciała, aniżeli taki mały punkt na wielkim ciele Meshera, ale tego już nie powiedział.
- Że ja? W sensie co umiem ta? - Zapytał próbując odszyfrować gest Pustego. To było jak jakieś powalone kalambury, takie zupełnie bardziej na poważnie. Tak czy siak Martell nie czekał na odpowiedź, tylko z góry założył, że zgadł i mówił dalej - Cóż... Część ich już widziałeś. Poza tym umiem powiększać to cacko - tu poklepał po swej kuli (XD) - a także kontrolować podłoże. - O ostatniej zdolności nie chciał mówić. Nie przetestował jej jeszcze w boju, więc pomimo że czuł, iż istnieje nie do końca wiedział co się po niej spodziewać, toteż wolał się nie chwalić.
- Yyy... Byłeś kiedyś w Świecie Żywych albo Soul Society? - Zagaił nie wiedząc jak dalej prowadzić te rozmowę, która łudząco przypominała mu monolog.

Wymiana informacji na temat swoich zdolności mogła w przyszłości okazać się przydatna, gdy obaj będą potrzebowali wzajemnie swojej pomocy. Nie wchodzili w szczegóły swoich umiejętności, Mesher z powodu słownictwa, a Martell nie widział powodu, żeby dokładnie wdawać się w rozważania nad swoimi technikami, skoro ten pierwszy nic więcej nie powiedział. Równa wymiana i Goliat doskonale to rozumiał oraz zaakceptował takie podejście. Są Pustymi i nawet jeśli przez długi czas będą współpracować razem to wystarczy chwila słabości bądź nieuwagi żeby jeden z nich wykorzystał drugiego.
Mesher ruszył również śladami drugiego Hollowa, robiąc duże, aczkolwiek w miarę powolne kroki. Po chwili jednak powinien zrównać się z Młotnikiem i kontynuować swoją przygodę, oddalając się od miejsca ostatniego pojedynku.
-Ż...Y...W...Y...C...H...T...A...K- Potwierdził swoją wyprawę do tego świata. Z jego kamiennej miny nie można tego wywnioskować, aczkolwiek wewnętrznie Mesher nadal miał spory problem z tym, że tak po prostu dał się pokonać przez jakiegoś zwykłego człowieka .
-D...U...S...Z...N...I...E- Zaprzeczył, jakby kiedykolwiek miał przyjemność  być w tym zupełnie innym świecie, który we władaniu mają istoty noszące miano Bogów Śmierci.

Jak się okazało do tej wielkiej, zakutej bani docierały informacje, tyle że czasem z pewnym opóźnieniem. Tak jak w wypadku tego przemieszczania się, gdy Martell musiał go dodatkowo dopytać, a dopiero wówczas sadząc długie susy ruszył za Młotnikiem, który w takim wypadku, również odwrócił się i zaczął ponownie kroczyć w siną dal.
- Nie lubię Świata Żywych. - Stwierdził Adjuchas. Miał ku temu kilka powodów, ale podał ten niezbyt istotny - Jest strasznie jaskrawy. - Poza tym coś było z nim nie tak, bo śmiertelnicy go widzieli, a widzieć nie powinni podobno. Do tego składał się z wielu niezbyt szerokich alei, które ograniczały jego sposób walki. Poza tym poruszały się po nich szybko, duże cosie, których uderzenie mogłoby zaboleć pewno nawet Fortalese. Poza tym stracił tam swego pierwszego kolegę - Foscora, którego zastrzelili jacyś dziwaczni łucznicy. Dranie. Jak stanie się potężny to może tam wróci i uczyni im rzeź, ale jeszcze nie czas był na zemstę. Najpierw musiał opanować głód, pozbyć się tej przeklętej żądzy. Druga wypowiedź wielkoluda go zaskoczyła.
- Duszno Ci? Na pustyni? Dowcipniś z Ciebie. - Odpowiedział wesoło i lekko. Jak wspominałem, nie był zbyt dobry w zgadywanki.
- W ogóle widziałeś kiedyś na pustyni jakiś wielki budynek? Los Nachos? - Zapytał z iskierką drobnej nadziei. Cholerstwa nie było widać na horyzoncie, a Martell nigdy tam nie był. Może, więc to drągal widział kiedyś jego cel, dzięki czemu przypadkiem będzie wielką pomocą służąc mu za drogowskaz.

No słowa kolegi, że nie przepada on za Światem Żywych, Mesher wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, przez który chciał wyrazić podobne podejście do tej sprawy. Rycerz strzelający elektrycznością do tej pory jest pamiętany przez Goliata jako jedyny przeciwnik, który był w stanie stawić mu czoła. Jakby tego było mało, bez żadnych przeszkód i problemów mały zwykły człowiek z miażdżącą przewagą prowadził całą walkę, a jedynie paniczna ucieczka przez Gargantę pozwoliła zachować maskę oraz żywot w całości. Zemsta będzie musiała się dokonać.
Żartu z dusznością całkowicie nie zrozumiał, tępo wpatrując się w Adjuchasa. Żart był całkiem zabawny, biorąc pod uwagę sposób wypowiadania się wielkiego potwora, jednak jego procesy myślowe nie nadążały za takimi sytuacyjnymi żarcikami.
-L...O...S...N...A...C...H...O...S- Powtórzył nazwę budynku i na chwilę umilkł, ponownie swoją miną niewiele zdradzając. Zastanawiał się jednak o co zapytał Młotnik, gdyż na tej wielkiej pustyni Mesher jedyne co spotykał to innych Pustych, ale o żadnym budynku ani nawet pozostałości po jakimś nie dostrzegł ani śladu.
-C...O...T...O...- Zapytał po chwili, swoim literowaniem wszystkiego połączył dwa słowa w jeden prosty ciąg. Tym razem lekko przechylił głowę na bok, jakby próbując dostosować swoją mowę ciała do wypowiadanych słów. Patrząc przez pryzmat poprzednich wypowiedzi, był to pewien krok milowy. Adaptował się do nowej sytuacji, naśladując część z zauważonych gestów drugiego Hollowa.

Wyglądało na to, że Mesher nie tylko nie widział w życiu pałacu Arrancarów na pustyni, ale nawet nie wiedział o jego istnieniu. Szkoda. Co prawda nadzieja na to, że będzie drogowskazem była mała, ale wciąż zabicie jej spowodowało u Martella westchnięcie zawodu. Trudno się mówi. Nie bardzo w tym obliczu chciało mu się tłumaczyć to co mówił mu Cascara. Nie był pewien czy tak słabo poinformowany i tak niewiele rozumiejący dryblas będzie w stanie to ogarnąć umysłem. Wydawał się być na etapie życia od potrawy do potrawy. Zresztą Młotnik też niedawno taki był. Nowe perspektywy pokazali mu Foscor i właśnie wężowaty. Adjuchas ponownie odczuł boleśnie brak swego ostatniego towarzysza, którego wchłonął podczas ewolucyjnej przemiany. Może powinien był go posłuchać i zamiast zagłosować za udaniem się do Soul Society to wybrać spacer do Los Nachos. Może i jego krok wzwyż w Pustej hierarchii klas, by się opóźnił, ale za to teraz wiedziałby gdzie iść, a nie błądziłby po omacku, jak dziecko we mgle. Niech to szlag.
- To mój cel. - Odpowiedział tylko na pytanie Meshera w krótki i być może dość tajemniczy sposób. W zwyczajnej rozmowie pewnie zapytałby dryblasa na jakie istoty ten wpadł w Świecie Żywych albo jakich Hollow spotkał, by poszerzyć swe horyzonty w temacie możliwych zdolności przeciwników jakich może spotkać, ale zdawał sobie sprawę, że używając pojedynczych słów wypowiedź wielkiego pobratymca nie mogła przynieść w tej kwestii sensownych informacji. Plusem było to, że coś tam zjedli, więc nie byli w desperacji przez co mogli udać się na spacer po pustyni z naiwną nadzieją, że nagle zza jakiejś wydmy pojawi się im jakiś wielki budynek, bo przecież Fortalesa nie miał pojęcia jak wygląda cel jego podróży, albo chociaż potencjalny posiłek. W razie co znajdowali się w o tyle szczęśliwym położeniu, iż Adjuchas był w stanie przenieść ich do Soul Society, które było bardzo zasobne w pożywienie.
- Szkoda, że ten latający postanowił spieprzać. Przydałby się nam. - Powiedział tak naprawdę bardziej do siebie, niż do kolosa Martell. Jednostki latające były wkurzające, jako przeciwnicy, ale jawili się Pustemu, jako nieocenieni sojusznicy. Mogli patrzeć w dal, bardzo daleko, dzięki poruszaniu się wysoko nad głowami, do tego byłby to jakiś element odróżniający ich grupy. Obecnie mieli dwóch Hollow o specyfice czołgu, a po sojuszu z Cascarą Młotnik dojrzał, jak bardzo przydatnym było posiadać towarzysza o innych zdolnościach, z którym można się było dopełniać. Ktoś z umiejętnościami zwiadowczymi, wyczuwania wrogów, oceniania ich, zdecydowanie by się im przydał. Do tego stopnia, że Fortalesa zaczął zastanawiać się czy wychodząc z podziemi wybrał odpowiednią drogę. Czy nie lepiej byłoby dołożyć się do zniszczenia Meshera, a potem spróbować zyskać kompanię tamtej dwójki. Co prawda byli cherlakami, a ten nie wiadomo, ale może byłoby z kim pogadać? No cóż, nie ma co gdybać, teraz już tego nie odkręci.

Rozmowa na temat budynku skończyła się szybciej niż rozpoczęła. Mesher nie mając pojęcia o co dokładnie został zapytany wysilił się na pytanie, nie wiedząc czy tym razem zostanie zrozumiany. Najwyraźniej dodanie do wymawianych słów nieco gestów poprawiło ich "czytelność". To jednak nie wystarczyło, a odpowiedź była równie zagadkowa co samo pytanie. Zamknęło to jednak temat dyskusji o wielkim budynku, a szkoda, bo mogła to być cenna wiedza, która w przyszłości przy odpowiednim wykorzystaniu, dałaby wiele korzyści.
Rozważania na temat przydatności latającego sojusznika również nie były zbyt długie. Goliat zauważył jednak dziwny sposób zachowania, którego do tej pory nigdy nie praktykował. Adjuchas zdawał się planować wiele rzeczy daleko naprzód, a nie tylko i wyłącznie najbliższe polowanie. Jakby tego było mało, jego częste rozważania na temat przydatnych umiejętności i kolejnych sojuszników były jeszcze bardziej niebywałe. Owszem, zdarzało się Goliatowi spotkać na swojej drodze parę Hollowów, zwykle jednak ich współpraca wynikała ze słabości. Martell był silny i spokojnie poradziłby sobie w pojedynkę, a jednak jego zachowanie pokazywało, że zbierał popleczników. Warta zapamiętania lekcja.
-M...A...Ł...Y...- Powiedział, przejmując nieco inicjatywę prowadzenia rozmowy. Wskazał również palcem na swojego kolegę, chcąc mu uzmysłowić, że to o wzroście Młotnika miał na myśli. Zrobił również krótką przerwę, aby zaakcentować kolejne słowo.
-S...I...L...N...Y- Kontynuował przelewanie swoich myśli na słowa. Znów zrobił krótką przerwę po czym dodał -J...A...K-. Podobnie do wcześniejszego pytania o Las Noches, tak i tym razem delikatnie przechylił głowę patrząc na Martella.

Martell zamrugał kilka razy. Z początku nie był pewny czy ten dryblas go opisuje czy też wymyślił mu ksywę per "mały". Druga z opcji nie byłaby miła. Po chwili się wyjaśniło, a prosta logika Meshera wywołała u Pustego wybuch śmiechu. Wyglądało na to, że temu się w głowie nie mieściło, że ktoś przeszło dwukrotnie mniejszy od niego, jest odeń również silniejszy. Dopiero, by zbaraniał jakby Młotnik pokazał mu Gillian i powiedział, że stoi wyżej w ewolucji od mierzących kilkadziesiąt metrów kolosów. Postanowił tym razem odpowiedzieć mu bardziej wyczerpująco, niż w wypadku Los Nachos.
- Chyba nikt Ci o tym nie mówił, ale Hollow dzielą się na kilka rodzajów. Bo jesteśmy Hollow, wiesz o tym, no nie? No, ale wracając. Są tacy jak, z tego co zgaduje, Ty, czyli szeregowi Puści. To pierwszy stopień rozwoju, który cechuje się ogromną różnorodnością. Są w nim takie kolosy jak Ty, zresztą ja też byłem wówczas dość spory, ale również mniejsze osobniki jak tamtej jeleniowaty, którego pożarliśmy lub ten ze skrzydłami. Drugim etapem ewolucji są Gilliani, dość często spotykani w podziemiach, z których wyszedłem, więc póki co nie radzę Ci się tam szwendać. Przeważnie są do siebie dość podobni, to wielkie kolosy, coś jakbyś postawił jeszcze pięciu takich jak Ty jeden na drugim... Może sześciu. Może Cię to zaskoczy, ale kolejny stopień rozwoju, czyli Adjuchas charakteryzuje się sporym skurczeniem. Ja do nich należę i chyba przeważnie są mojego wzrostu, albo mniejsi. Teges... Chyba był jeszcze jakiś etap wyżej, ale nie mogę sobie przypomnieć. W każdym razie radziłbym Ci zaprzestać oceniania Pustych po rozmiarze, bo można się na tym nieźle przejechać. W wypadku naszego gatunku zaś czasem wychodzi, ze im mniejszy, tym silniejszy. - Opowiedział, wciąż poszukując wspomnień. Po przemianie czasem dalej mieszało mu się to co przeżył do tej pory. Tak, również teraz poszukiwał w głowie momentu, w którym opowiadał mu o tym wszystkim Cascara, zastanawiając się czy jeszcze o jakimś poziomie ewolucji Hollow ten wspominał. Ostatecznie na tę chwilę mu się to nie udało, pewnie jeśli mu się przypomni to w jakimś momencie, w którym mu się to na nic nie zda.
- W każdym razie jestem bardzo młodym Adjuchas, więc pewno większość pozostałych jest ode mnie silniejsza, toteż zbieram silnych Hollow, by mi towarzyszyli w walce... I nie tylko. - Powiedział ponownie tutaj bardziej do siebie, niż do Meshera. Coś mu mówiło, wręcz instynktownie, że jeśli chce dalej się rozwijać to musi polować nie na szeregowców, czy nawet Gillian, ale właśnie na innych Adjuchasów. Do tej pory przyzwyczajony był, że na swym poziomie rozwoju raczej wystawał ponad przeciętną, zdawało mu się zaś, że to dobiegło końca, że teraz to raczej musiał gonić przeciętność. Dzięki temu pojawiało się dla Fortalesy kolejny czynnik za złożeniem własnego stada, poza marzeniem posiadania takowego, za które gotów byłby walczyć do ostatniego tchu. Zwyczajnie bez tego może mieć problem wytrwać tu na dłuższą metę. Szczególnie jeśli nie osiągnie jakiegoś przełomu w poszukiwaniu pałacu Arrancarów.

Odpowiedź, jaką otrzymał byłą niesamowicie rozbudowana. Aspekt rozmiarów poszczególnych przeciwników nie dawało mu jednak spokoju. Do tej pory uznawał się za najsilniejszego, a przez większość czasu jego podróż tylko go utwierdzała w takim przekonaniu. Walka w Świecie Żywych, z małym człowiekiem rozpoczęła pewien proces zmian w podejściu do określania sił przeciwnika. Bez żadnych problemów Rycerz nawet przy pomocy swoich kopnięć był w stanie walczyć z mierzącym wiele metrów Pustym. Teraz ten Młotnik, który przewyższał potęgą Goliata wielokrotnie, a wzrostem był o połowę mniejszy. Proces ewolucji, o którym wspomniał Martell miał tutaj istotne znaczenie. Choć duma bardzo go zabolała, to musiał przyznać, że zawsze miałten sam wygląd, dlatego jakiekolwiek jego przemiany nigdy nie miał miejsca. To także wyjaśniało, dlaczego do tej pory zwykle natrafiał na podobnych sobie. Silniejsi Menosi byli w zupełnie innej części Hueco Mundo, a Adjuchasów było stosunkowo niewielu. Są więc małe szanse na spotkanie takich na swojej drodze.
Wyjaśnienie, dlaczego zbiera on armie popleczników, również miało pewien sens. Mesher nie do końca byłpewien czy takie rozwiązanie ma sens, ale byli na zupełnie różnym stadium rozwoju. Z czasem może takie łączenie się w grupy nabierze więcej sensu, obecnie dużo prościej po prostu pożreć słabszych i wzmocnić siebie, niż każdego kolejnego dołączać do stada, aby na końcu musieć dzielić się każdym łupem. Marnowanie zasobów na jednostki niewystarczająco silne. Goliat w swoich rozważaniach całkowicie pomijał aspekt, że dla Adjuchasa to właśnie Mesher jest takim słabym towarzyszem. Przyznanie, że był na tyle słaby, żeby robić za pożywienie, nie docierało do jego głowy, a on usilnie odrzucał taką ewentualność.
Na tym chyba ich rozmowa powoli dobiegała końca, wstępny etap znajomości mieli już za sobą, a na większe wyznania nie mieli ochoty. Mesher w milczeniu szedł przed siebie i rozglądał się w poszukiwaniu przeciwników. Głód wrócił już jakiś czas temu i był niesamowicie denerwujący. Czym prędzej trzeba znaleźć jakiś cel. Zjedzenie Młotnika nie wchodziło w grę. W otwartej walce nigdy z nim nie wygra, a podstęp to nie jest metoda na udowadnianie swoich możliwości. Pozostaje więc liczyć na to, że kilka Pustych pokaże się na ich drodze.