Opuszczony budynek

Yuzuru Tanaka

Novembree uniósł dłoń w uspokajającym geście.
- Spokojnie, Yuzu, Nie masz co się tak jeżyć. Nie przyszedłem tutaj, aby cię odprowadzić do Victora. Wręcz miałeś sporo szczęścia, że znalazłem się tutaj, abym mógł za ciebie poręczyć.
Tanaka poczuł za sobą czyjaś obecność. Odwrócił się i ujrzał górujące nad nim mężczyznę, który bez słowa minął Yuzuru, aby usiąść na jednym z foteli. Płomień świecy odkrył postać odzianą w kimono.

Spoiler:

- Należę do organizacji Bellato zrzeszającej vizardów - przemówił nieznajomy. - To ze mną chciałeś się widzieć.
Ton jego głosu, a także rysy twarzy przywodziły Tanace na myśl szlachcica.  Łączyły ich za to oczy o takiej samej krwawej barwie.

- Na pewno bardzo chciałby z nimi współpracować. - Novembree wydawał się rozbawiony pytaniem.
Sofa wyrzuciła w powietrze tuman kurzu, gdy Tanaka usiadł. Siedział teraz na przeciw nieznajomego vizarda, od którego rozchodził się delikatny zapach lawendy całkowicie niepasujący do woni ponurego budynku.
- Ja zaś zwę się Himura Hyuu. - Skinął głową. - Novembree opowiedział nam twoją historię. Potrzebujesz pomocy i my możemy ci jej udzielić w zamian oczekując posłuszeństwa i wierności. Nie musisz się jednak obawiać. - Światło świeczki odbijało się od krwawych tęczówek Hyuu. - W naszej organizacji nie występuje relacja pan i sługa, czego musiałeś doświadczyć w Las Noches. Vizardzi są dla siebie towarzyszami. Młodsi uczniami, starsi mistrzami. Pragniemy, abyś rozwinął swą moc i zdobył siłę dzięki której będziesz mógł całkowicie zapanować nad demonem żyjącym wewnątrz ciebie.
Hyuu przemawiał spokojnym, wręcz uspokajającym tonem.

- Już wykonałem swoje zadanie tutaj. - Ukryty w pół cieniu Novembree uśmiechnął się delikatnie. - Victor nie zabronił mi odwiedzenia starych znajomych po pracy.
- Jak mówiłem jesteśmy towarzyszami - oznajmił Himura. - I dopóki będziesz dla nas towarzyszem ze swoim wolnym czasem będziesz mógł robić co tylko zechcesz... W zdrowych granicach oczywiście.
Gdy Tanaka zaakceptował propozycję, twarz Hyuu pozostała niewzruszona. Wręcz wydawała się wykuta z jasnego marmuru i tylko szkarłatne oczy lśniły na niej życiem.
- Doskonale więc. Liczę, że obie strony uzyskają same korzyści z zawartego między nami porozumienia.
- Jeszcze jedna rzecz, Yuzu - wtrącił się Novembree. - Co zrobiłeś z Felicią?

Hyuu po raz pierwszy się uśmiechnął, bo tak Tanaka zinterpretował nieznaczne podniesienie się kącików ust.
- O członkostwo dopiero będziesz się starać. Najpierw będziesz musiał naprostować pewne sprawy. Podobno masz problemy ze swoim zanpakuto. Dopóki nie dojdziecie ze sobą do ładu niebezpieczne dla ciebie będzie używanie mocy pustego.
Novembree skwitował odpowiedź Tanaki wzruszeniem ramion. Zdawał się niezbyt przejmować losem towarzyszki arrancarki.
- W końcu odnajdzie drogę powrotną. Chociaż z jej orientacją pewnie trochę to zajmie.

- Wewnętrzni puści zazwyczaj są bardzo podstępni - oznajmił Hyuu. - Chwytają się różnych sposobów, aby przejąć władzę nad naszymi ciałami. Niemniej... nie spotkaliśmy się z podobnym do twojego przypadkiem, aczkolwiek w większości sytuacji najlepsze skutki przynosi głęboka medytacja w świecie naszych dusz.
- Yuzu jest twardy - stwierdził Novembree. - Poradzi sobie.
Himura wstał. Otrzepał tył kimona.
- Być może. Póki co jednak wygląda na zmęczonego. Pokój dalej znajduje się łózko, na którym będziesz mógł wypocząć. Jutro przyjrzymy się twojej sprawie.
- W takim razie na mnie już pora. - Novembree wyłonił się z cienia. Spojrzał na Yuzuru ciepło. - Prawdę mówiąc twój bunt i trafienie w ręce Bellato jest sprzyjającą okolicznością. Gdyby nie Victor patrzący mi na ręce sam odesłałbym ciebie tutaj.

Himura wyglądał na kogoś, komu nie obce są urządzone z przepychem posiadłości. Tym bardziej mogło dziwić, że tak szykownie wyglądający człowiek zaoferował Tanace sen na starym materacu pokrytym podejrzanymi plamami. Za okrycie miał cuchnący mokrym psem koc, który jednak trudno było odrzucić, jako że w pomieszczeniu wiało chłodem. Tanaka miał wręcz wrażenie, że czuje zimny powiew dochodzący z ukrytej w mroku dziury w ścianie.
Jabłko Katriny powstrzymało głód doraźnie i teraz Yuzuru znów czuł nieprzyjemne ssanie w żołądku. Przydałoby się też zmienić przemoczone ubrania i wziąć kąpiel. W dodatku rany na udzie i plecach nie dawały o sobie zapomnieć. Połączenie wszystkich tych niedogodności miało sprawić, że noc nie będzie należała do najprzyjemniejszych.
Tanaka mógł się pocieszać jedynie tym, że w końcu pojawiła się szansa, iż ktoś naprawdę pomoże mu rozwiązać problemy nie eksperymentując przy tym na nim. Gdyby jeszcze słowa Hyuu o towarzyszach okazały się prawdą, to niewygoda tej nocy szybko zostałaby zapomniana.
Póki co jednak Tanaka musiał się pomęczyć.

***
Dlaczego Yuu... Jak mogłeś zbratać się właśnie z nim? Przecież to on... TO ON NAS ZABIŁ!
Unosił się nad ogromnym kraterem, w środku, którego stały dwie osoby. Jeden z nich słaniał się na nogach. Młodzian w zniszczonym stroju shinigami. Wokół niego leżały szczątki zniszczonych łańcuchów. Naprzeciw niego stał srebrnowłosy demon. Ziemia pękała pod naporem jego gniewu. W dłoni trzymał zabrane trupowi zanpakuto. Dla dobra wielkiej harmonii, Soul society i Króla dusz, demon musiał zostać zgładzony. Bankai

***

- Bogowie... ile można spać? Wstajemy!
Promień światła padły na twarz ocucił Yuzuru. Otworzył oczy. Zobaczył mężczyznę wiążącego zasłony.
- Noo, i to ja rozumiem. W końcu mamy słoneczny dzień.
Nieznajomy odwrócił się. Zza płaszcza wystawała pochwa katany.

Spoiler:

- Cześć. Jestem Wakahisa Jun. Mam ci powiedzieć co i jak - powiedział raźno gestykulując przy tym rękoma.
Wydawał się bardzo energiczny - w przeciwieństwie do Tanaki. Brzuch zdawał się przemienić w dziurę pustego, a obrazy z niepokojącego snu i echo gniewnego głosu Kamagami wciąż przebrzmiewały echem w głowie.


[+22 PŻ +14 PR]

Ziołowa maść praktycznie wyeliminowała jedno ze źródeł bólu. Tanaka wciąż nie bardzo mógł spać na plecach, ale po obu bokach mógł się już przewracać.

[+26 PŻ]

***

- Głodnyś? To dobrze się składa, bo mam zamiar zabrać cię do niezłego baru sushi, ale najpierw będziemy musieli odbyć małe szkolenie.
Jun pochylił się i otworzył małą skrzynkę, którą musiał zabrać ze sobą. Znajdowały się w niej zabawki, a przynajmniej takie Tanaka odniósł wrażenie na widok kolorowych zwierzęcych łepków ustawionych obok siebie. Znajdowała się też tam osobna przegródka, w której leżało kilka kulek.
Jun wziął dwie z nich z czego Tanace rzucił jedną.
- Dobra, koleś. Teraz patrz i słuchaj uważnie. Te maleństwa to nadmuchiwane gigai. Czuję, że kiepsko radzisz sobie z ukrywaniem reiatsu, a nie chcemy żeby wyczuł cię jakiś bandzior. Gigai ukryje twoją energię jak do niego wejdzie, no i będziesz mógł korzystać ze wszystkich uroków tego świata. - Uśmiechnął się, po czym przyłożył kulkę do ust i zaczął dmuchać. Kulka zaczęła szybko rosnąć i gdy przerosła już głowę Jun'a rozległo się pyknięcie, wykwitł biały dym, a gdy zniknął Tanaka ujrzał, że mężczyzna trzyma nieprzytomnego bruneta ubranego dokładnie tak samo, jak Jun.
- No i mamy gigai. Teraz sprawa najtrudniejsza żeby się do niego dostać, co wymaga trochę wprawy. Najlepiej jest po prostu położyć gigai. - Co powiedział to uczynił. - Po czym położyć się na nim.
Jun wniknął w bruneta, który zaraz otworzył oczy i wstał.
- A teraz powtórz wszystko kolego - powiedział nieco zmienionym głosem.

- Zasmakuje ci - przekonywał Jun.
Tanaka wziął się za dmuchanie. Kulka urosła szybko i podobnie jak wcześniej uwolniła z siebie kłębowisko dymu. Coś zwaliło się na Yuzuru i gdy widoczność powróciła do normy vizard ujrzał, że trzyma w ramionach chłopaka, który w żadnym razie nie przypominał Tanaki.
Niewysoki i chudy, o niewyróżniającej się twarzy usianej kilkoma wypryskami. Miał czarną grzywkę niemalże wchodzącą do oczu. Ubrany w czarne spodnie, czarną koszulę z nadrukiem białej czaszki z przodu, oraz popielatą bluzę z kapturem. Ciało wyglądało na kilka lat młodsze od samego Tanaki. Cóż, przynajmniej jego gigai nie okazało się kobietą, chociaż niewątpliwie byłoby to ciekawe doświadczenie.
Yuzuru położył się na gigai, które dosłownie go wciągnęło. Przez ułamek sekundy nic nie widział, co zmieniło się gdy otworzył nienależące do siebie oczy. Czuł się mocno nieswojo.
- No i jak? Fajny bajer, co? - Jun pochylił się nad nim. Pomógł Tanace wstać. - Teraz druga część szkolenia. W razie gdybyś musiał ewakuować się z gigai będziesz musiał skorzystać z gikonu. To taka sztuczna dusza, która zajmie się twoim gigai jak będziesz załatwiać swoje sprawy. No wiesz, gdybyś postanowił zawalczyć z pustym, to pustym gigai mogliby zainteresować się ludzie. Jeszcze by ci je w karawanie na cmentarz zawieźli!
Jun wziął skrzynkę i podetknął ją Tanace pod nos.
- No wybierz sobie jeden z dozowników.
Zapewne miał na myśli zwierzęce łebki. Znajdował się tam radośnie uśmiechnięty królik, najzwyklejsza w świecie kaczka, pies z wywieszonym językiem noszącym śmieszną kwadratową czapkę z pędzelkiem, groźna kobra, kruk, panda z cygarem w ustach, chytrze uśmiechnięty kot, małpa ze zmartwiałym wyrazem twarzy oraz żaba z czerwonymi policzkami.

- Gdzie ty masz oczy, kolego? Wcale moje gigai nie jest podobne do prawdziwego ja.
Jun miał tylko połowiczną rację. Owszem, gigai miało inny kolor włosów i brak zarostu, lecz rysy twarzy miało już całkiem podobne. Nie mówiąc o identycznym ubraniu. Widząc jednocześnie Juna i jego gigai Tanaka nie nazwałby ich bliźniakami, a racze kuzynami mającymi ten sam gust modowy. Jeśli zaś chodziło o Yuzuru i gigai w jakim się znajdował to cóż... niebo a ziemia.
- To byłoby strasznie głupie gdyby gigai i duchowe ciała byłyby identyczne. - Jun podrapał się po głowie. - My to tajniacy jesteśmy i w gigai możemy czuć się w miarę bezpieczni, że nikt nas nie rozpozna. Zresztą wystarczy popatrzeć po tobie, kolego. Takich uszu jak ty to nikt tu nie ma, a w gigai wyglądasz jak połowa licealistów z tego miasta.
Yuzuru nie bardzo wiedział kim są ci licealiści, ale jeśli byli do niego teraz podobni to raczej nie należeli do szczególnie niebezpiecznych typów.
- No to leziemy na wyżerkę.  
Jun zamknął mieszkanie i ruszyli do miejsca gdzie można było zjeść sushi.
- Podobno miałeś okazję poznać Aibę? - Sądząc po ponurej minie, jaka gościła na twarzy Juna już od kilku chwil, jakiś czas zbierał się, aby zadać do pytanie. - Jaki on jest?