Park

-No... był dziwny typ, który niby zabijał pustych, ale jak ich lider wziął zakładniczkę, to nie przejął się tym i przeciął dwójkę na pół.
Odpowiedział.

Pewnie lalka jakiegoś Bounto powiedziała najwyraźniej zdenerwowana że ktoś zabił człowieka i to nie był pusty

-Nie wiem, ale jeszcze kiedyś tego pożałuje. Chodźmy do domu.
Mówi i kieruje się w jego stronę.

Dobrze, ale do domu póki co nie wracajmy powiedziała Ryou uśmiechając się

-Dlaczego?
Spytał się, a chwilę po tym dodał.
-To gdzie mamy iść?

No bo jak by to ująć trochę się wygłupiałam z twoimi rodzicami i teraz trzeba posprzątać w domu powiedziała Ryou i domyśliłeś się że ten bałagan musi być ogromny. Twoja koleżanka rozglądnęła się po okolicy i powiedziała nie wiem a po za tym czy w ogóle mamy gdzieś iść przecież tu jest miło

Gdy Ryou przedstawiła mu sytuację stwierdził.
-No faktycznie to lepiej nie wracać.
Zastanawia się, czy jest miejsce, gdzie mogliby się udać.
-To przejdźmy się.
Postanawia pospacerować po parku.

Spacerowaliście po parku a Ryou zobaczyła śmieci na trawie i wtedy zapytała Czemu ludzie śmiecą w takich miejscach, przecież o wiele przyjemniej tu jest gdy jest czysto po tych słowach podniosła kilka papierków i i wyrzuciła je do kosza

-Bo są leniwi.
Odpowiada patrząc, jak sprząta. Siada na ławce w najprzyjemniejszym miejscu w parku i odpoczywa po niedawno stoczonej walce z pustymi.

Lenistwo to ie powód by śmiecić powiedziała zbierając śmieci po czym po chwili dołączyła do ciebie. U nas nie ma takich miejsc, jest tu naprawdę pięknie westchnęła Ryou

-Jak to nie? Kiedy nie chce Ci się wstać by wyrzucić coś do śmietnika, który stoi 10 metrów obok, rzucasz to na ziemię. Lenistwo jest powodem.
Uparł się i wytłumaczył. Siedzi na ławce i nic nie mówi dłuższy czas.

możliwe odpowiedział krótko Ryou i wtedy zaczął wiać zimny wiatr może nie był ona jakiś nadzwyczajnie silny ale zimny i to wystarczyło by na skórze twojej koleżanki pojawiła się gęsia skórka. Ryou lekko się zarumieniła i cicho spytała Mogę się do ciebie przytulić

Roten zaśmiał się, a raczej wybuchł śmiechem. Pytanie o coś takiego było dla niego zaskakujące. Szybko się uspokoiwszy odparł.
-Jasne.
Objął dziewczynę lekko.

Gdy wybuchłeś śmiechem Ryou od razu powiedziała Co cię tak śmieszy zaraz po tych słowach ty ja objąłeś a ona wtuliła się w ciebie mówiąc Ale przyjemnie

Roten siedzi tak milcząc aż Ryou coś powie, coś się stanie albo minie około godziny.

Gdy tak siedzieliście na ławce kilka dziewczyn przechodząc koło was komentowało Jak słodko a wtedy czułeś że Ryou na pewno się czerwieni wtedy też zapytała Czemu nie lubisz rozmawiać z rodzicami

Roten chwilę zastanawiał się pozostawiając pytanie Ryou bez odpowiedzi. W końcu jednak jej udzielił.
-Bo mnie drażnią. Poza tym ostatnio nie lubię się zajmować przyziemnymi sprawami.
Potem wstaje.
-Nie traćmy całego dnia przesiadując w parku. Chodźmy gdzieś. Może do wojskowych hangarów?
Zaproponował z lekkim uśmiechem, bo początkowo brzmiało to jak propozycja rozrywki, zaproszenie do jakiejś restauracji, a to była tylko propozycja treningu.

Ryou jeszcze przez chwile się nad czymś zastanawiała po czym odpowiedziała Jeśli chcesz to chodźmy po tych słowach też wstała z ławki i zaczęła kierować się w stronę waszego miejsca treningowego. Gdy tam dotarliście już panował pół mrok bo noc była co raz bliżej.
______________
pisz tam

Roten,


Poszliście do parku, była ładna pogoda, ludzi prawie w ogóle nie było. Za drzewa, jakieś 50 metrów za wami wyszedł Gonkuro:
- Czego chcesz, Nymys? Mam dla ciebie kilka minut, a i tak to za dużo.

Roten uśmiechnął się, gdy zobaczył Gonkuro, potem spojrzał na Nymysa i czekał na to, co zrobią. *O, więc znają się.* stwierdził, gdy Gonkuro nazwał rogacza po imieniu - w ten sposób on sam też je poznał.

Nymys paskudnie się uśmiechnął i zwrócił w stronę Gonkuro:
- Czemu się oddaliłeś i nie wróciłeś w wyznaczonym terminie? Wiesz, że mieliśmy umowę.
- Twoja umowa nie obejmowała tego, że miałem zabić ludzi! - odparł shinigami z oburzeniem - Ty i twoi ludzie szantażowaliście mnie, nie mam zamiaru już dłużej być na usługach kogoś takiego!
- Eh chłopcze, jeszcze wiele musisz się nauczyć - powiedział pouczającym tonem rogacz - masz chociaż to o co Cię prosiłem ostatnim razem? Dasz mi to i puszczę Cię wolno, serio. Nikt za tobą nie poleci, ale musisz się wywiązać z zadania do końca.

Przez chwilę zapadło milczenie:
- Do czego wam to potrzebne? Widziałem co to potrafi, po co komuś takiemu jak wy taka potężna rzecz? Co wy knujecie?
- Na pewno chcesz wiedzieć? Im mniej wiesz tym przecież lepiej, nie chcesz być w to zamieszany, oddaj i rozejdziemy się w swoje strony.

Gonkuro zawahał się, wyjął jakąś dziwną rzecz, wyglądała dość prosto, jak jakaś tabliczka. Do tego nic nie czułeś z tego:
- Odebrałeś mi to co było dla mnie najceniejsze: dumę z bycia jako shinigami gdy udałem się do was i atakowania zwykłych ludzi oraz miłość gdy zmusiłeś mnie bym zabił ukochaną gdy miała zmienić się w Pustego, teraz ja odbiorę to czego pragniesz, a następnie cię zabiję!

Rzucił tabliczkę do góry i zniszczył ją jakimś zaklęciem, które spowodowało ogięń. Następnie ruszył w waszym kierunku:
- Zejdź z drogi chłopcze, to nie twoja sprawa - powiedział Gonkuro
- Na co czekasz? Ratuj mnie, martwy nic ci nie powiem o tym kogo szukasz - odparował Nymys.

Roten stał sobie obok i słuchał co obaj mają sobie do powiedzenia. Następnie odpowiedział Nymysowi.
- Miałem Ci przyprowadzić Gonkuro martwego lub żywego - przyprowadziłem żywego, ochrona przed nim nie była uwzględniona w umowie. Teraz pospiesz się i powiedz mi co wiesz. Nie ładnie byłoby zginąć - wcześniej nie wywiązując się z umowy.
Stwierdza, on nie wyjął jeszcze zanpakutou, chociaż jest przygotowany do wykonania odpowiedniego, szybkiego ruchu by w razie ataku na niego - obronić się.

Nymys widocznie przestał zgrywać twardego i stracił zimną krew:
- Dobra dobra, Korim Gauron to człowiek, lat 21, wiadomo że pracuje dorywczo na różnych budowach, zmienia je tak często jak może, do tego uczęszcza do klubu Kendo, ostatnio był ranny, bo walczył z pustym. Jego ataki nie są fizyczne, ale mentalne, dokładnie o co chodzi nie wiadomo. To wszystko co wiem, a teraz może zajmij się nim, chyba nie pozwolisz mi tu umrzeć z jego ręki?!

Gonkuro był już tylko kilka metrów i brał zamach.

*Reszta to nie moja sprawa, nie obchodzi mnie, czy któryś z nich zginie. Ja wywiązałem się ze swojej umowy, podobnie Nymys, więc nic do niego nie mam.*
Zastanawił się i powiedział.
- Jak masz mi coś do zaoferowania, to mogę Cię ochronić.
*Może zarobię?* pomyślał i szybko dodał.
- Przyjmuję gotówkę.
Dorzucił chcąc mu zasugerować, że tym czymś może być nawet kasa. Jeśli Nymys poda satysfakcjonującą kwotę - czyli przekraczającą 800 Ryo lub zaoferuje jakiś wartościowy przedmiot, Roten od razu dobywa zanpakutou wyskakując przed Nymysa i osłaniając go, jednocześnie wyzwala shikai.

Rogacz zdążył wykrzyczeć:
- Co tylko ze...

i zamilkł, bo ostrze zjechało po nim zostawiając wielką szramę, ciało padło, a oczy wywróciły się do tyłu. Gonkuro zamachnął mieczem strzepując krew:
- Nie jestem twoim przyjacielem, ale twoje materialistyczne podejście nie robi dobrego wrażenia, mam nadzieję, że to zrozumiesz kiedyś.

Schował katanę i wyciągnął dłoń. Wymamrotał jakieś zaklęcie i całe ciało Nymysa stanęło w płomieniach doszczętnie spalając się. Nim zdołałeś cokolwiek powiedzieć on już ci to wyjaśnił:
- To zmodyfikowana dusza, nawet gdybym pokroił ciało na plasterki nic by się nie stało dopóki jego pigułka się nie uszkodzi. A teraz żegnaj.

I zwrócił się w kierunku plaży wolnym krokiem.

- Materialistyczne podejście?
Roten zaśmiał się i powiedział.
- Rycerz może pomóc złemu baronowi, jeśli dzięki zbroi, którą kupi za jego pieniądze uratuje więcej istnień.
Była to przenośnia, która obrazowała jego podejście do sprawy - zrobić coś nie do końca dobrego, aby stać się silniejszym, a wtedy uratować więcej ludzi, niż byłoby się w stanie uratować bez tej mocy. Roten również zgadzał się z tezą "cel uświęca środki", bo była według niego logiczna. Na przykład: dlaczego ma nie zabić 2 niewinnych ludzi, jeśli tylko tym sposobem może uratować 5 niewinnych? Taki był jego sposób rozumowania. Chłopak westchnął, zawiedziony, że nie udało mu się zarobić - po czym udał się z lekkim uśmiechem na twarzy z powrotem do sklepu Katriny z nowymi informacjami.

Udałeś się spacerem prosto do domu Katriny przed którym Todo zamiatał miotłą podwórko przed wejściem:
- O przyszedł uczeń, siemka!

<piszemy w Sklepie Katriny>

<Przygoda Pastela>

W świecie ludzi panowała właśnie wiosna i ciepłe słoneczko zapędziło wielu śmiertelnych do parku. Pastel wylądował na zielonej trawce jakieś trzy metry od pięcioosobowej rodziny (rodzice+dwie córki+syn), która wygodnie rozparta na kraciastym kocu raczyła się rozmaitymi łakociami. Pusty mógł robić cokolwiek, w końcu to on był tu drapieżnikiem!

<Wybacz, naprawdę musiałem się spieszyć z tym opisem>

Pastelek wcześniej podziękował koledze wielkim uśmiechem, po czym skaczył do garganty... I zalazł się gdzieś. Nie wiedział gdzie, ale było tu fajnie, słonecznie i było dużo słodyczy. Z chęcią by się teraz wyciągnął na tej polance i poleżał na fajnym słoneczku, ale jako że potrzeba wzywa, a sam i tak ma ochote wreszcie coś zjeść, to postanowił zapolować. Pochodził sobie po polance, gdzie trawka tak śmiesznie łaskotała mu łapki. To było przyjemne, mógłby sobie tutaj zamieszkać. A i mama by była zadowolona! A nie te zimne piaski Hueco Mundo... Wry... No nic, przysiadł sobie na chwilke, przymknął swe piękne oczęta i postarał się wyczuć grupke osób która miała większą ilość rei. Gdy takową znalazł, wyruszył na polowanie. A jeśli nie, to się zadowala pobliskimi ludziami.

Sami ludzie byli tak zwyczajni, że aż nudni a ich dusze wydawały się mieć zbyt małą wartość odżywczą, by stanowić zbilansowany posiłek, którego potrzebuje każdy grzeczny chłopiec. Głupie ludziki zajmowały się swoimi nudnymi, płytkimi sprawami zupełnie nie zdając sobie sprawy z istnienia Pastela i jego mamy...cóż za ignorancja! W pewnej chwili nozdrza Synalka wypełniły się niebiańskim aromatem, który mógł oznaczać tylko jedno-duszę o nieprzeciętnym reiatsu! Wygłodzony chłopiec niemal odruchowo zwrócił łebek w stronę, z której nadlatywał smakowity zapach. Dostrzegł tam wysokiego mężczyznę ubranego w niknące w wojskowych butach spodnie moro i czarny podkoszulek na ramiączkach. Jegomość był postawny, miał krótko obcięte, siwawe już włosy i pooraną bruzdami zmarszczek oraz nierównościami blizn twarz. Nieznajomy uniósł zdobione skomplikowanym tatuażem ramię, po czym wykonał nim zapraszający wymach wyraźnie kierowany do Pastela...samobójca, czy co?