Teren Otwarty za akademią

No i za co to wszystko...
- Stwierdził że wszyscy jesteśmy zieloni - mruknałem do Kumiko - jest nadzieja że się tak do reszty nie zbłaźnię.
Tlił się we mnie płomyk nadziei, że nie bedzie tak źle - roznieciły go słowa sensei, iż brutalna siła nic nie znaczy, że liczy się technika. No, ale ja tu gadu-gadu sam ze soba, a facet kaze się rozgrzewac. Najpierw bieg? to nie bedę sprintował jak kretyn - tempo postaram się dostosować do ogólnej średniej, tak aby się zanadto nie zmęczyć.
Gorzej będzie z częścia artystyczną, czyli "sam układasz sobie rozgrzewkę". niby co mam robić? Dobra, spokojnie, jakoś dasz radę. Po prostu po skończonym biegu "przykleję" się do Kumiko i postaram się podchwycić coś od niej. A jesli nas rozdzielą? To wtedy c'est la vie - będę próbował jakiegoś rozciągania się. Czy czegoś.

A myślałem że skoro juz kopnalem w kalendarz gorzej już nie będzie.

Te 10 okrążeń okazało się większym wyzwaniem aniżeli jak się z początku wydawało. Tak zwane harpagany, czyli ludzie świetnie obeznani w wysiłku fizycznym wystrzelili bardzo szybkim tempem naciskając na ambicje ludzi słabszych. Przez to Ci słabsi dawali z siebie wszystko, żeby jakoś nie zostawać z tyłu, natomiast na końcu znajdowała się nie duża grupka, w której byłeś Ty dla której nadążenie za tymi średnimi było porządnym problemem. Tak to wyglądało przez pierwsze 3-4 okrążenia, a później druga i trzecia grupa zaczęły zwalniać, ambicje przestały mieć znaczenia gdy nogi odmawiały takiemu szybkiemu przebieraniu nimi, a płuca nie dawały rady pompować tyle powietrza. Tylko 1 grupa, która z doświadczenia wiedziała jaka tempo może sobie narzucić, by to spokojnie przebiec ciągnęła nadal z początkową prędkością.
- Możecie biec wolno, ale się nie zatrzymywać ani nie przechodzić w marsz! Usłyszałeś gdzieś z boku głos sensei'a. Koło 6 okrążenia zaczęły się dublowania. Z czasem były one coraz częstsze. W bólu zauważyłeś, że nawet 2 grupie udało się prześcignąć Was o jedno kółko. Kumiko z pierwszymi zaczęła już rozgrzewkę. Nie mogłeś, jednak podglądać jakie ćwiczenia stosuje, ponieważ na każdym kroku i oddechu musiałeś się skupić. Co jakiś czas obcierałeś twarz z potu, który spływał Ci do oczu i tworzył nieprzyjemne uczucie. W końcu 10 okrążenie skończone. Mogłeś stanąć i cokolwiek nie chciałeś zrobić najpierw zgiąłeś się w pół oddychając głęboko. Grupa Kumiko skończyła rozgrzewkę, druga była w trakcie, a wy zaczynaliście. Sensei chodził między każdym i przypatrywał się jego ćwiczeniom. Tym co robili pompki często kazał "podnieść dupe do góry", robiących przysiady pouczał by stali na całych stopach, a tych którzy robili brzuszku nauczał by ręce mieli założone za głową. Ty natomiast przeszedłeś do ćwiczeń rozciągających, a że w tej kwestii nie byłeś specem to robiłeś coś co Ci się wydawało słuszne oraz ćwiczenia, która znał po prostu każdy. Zacząłeś od skłonów gdy poczułeś za sobą obecność sensei'a.
- Nogi przy sobie, kolana wyprostowane, otwarte dłonie do ziemi chwile przytrzymać. Powiedział dłońmi naprostowując Twoją sylwetkę, a następnie przytrzymując Cię w pozycji rozciągającej co wytworzyło naprawdę nie fajne uczucie.
- Jak boli to znaczy, że się rozwijasz. Powiedział wręcz "śmiejącym" się tonem.

- Sensei pozwoli że wstrzymam sie z entuzjazmem - burknąlem cicho pod nosem, ale bez gadania zastosowałem się do poprawek przez niego nałożonych. Takie rozciąganie, naciąganie i insze fizyczne duperele kontynuuję, aż zauważę że inni z grupy która została na szarym końcu podczas biegu. Znając socjologię tłumu zaraz zaczie ciągnąć swój do swego, ot choćby żeby podnieść się na duchu mysla "hej, nie ja jeden jestem taki cienki". Klasyka.
Rozciągając moje bezużyteczne, słabe muskuły (Hańba wam! Przepraszamy...) roegladam się po swojej "grupie ofiar wychowania fizycznego" jak zacząlem ich nazywać w myślach.

Sensei albo nie usłyszał Twojego komentarza albo puścił go mimo uszu. Nie mniej Twoje poprawki najwidoczniej mu wystarczyły, bo uśmiechnął się i poszedł dalej na obchód. Po jakimś czasie "pośrednia grupa" skończyła i została grupa ofiar wychowania fizycznego jak to ładnie sam ująłeś. Stąd średnie bywanie mężczyzny przy każdym z Was stawało się znacznie częstsze. Gdy podszedł do Ciebie i zobaczył, że nadal się rozciągasz powiedział:
- Ty nadal rozciąganie? Jakieś ćwiczenia siłowe muszą być. Dajesz po 3 seryjki pompek, brzuszków, przysiadów i będzie dobrze. Większego wyboru nie miałeś także przystąpiłeś do robienia ćwiczeń. Twoje szczęście, że nie były one pozornie skomplikowane i kojarzyłeś je... bo chyba każdy kojarzył. Kiedy robiłeś pompki Shinigami przyczepił się do zbyt nisko ustawionej pupy, zbyt szeroko rozłożonych rąk i zbyt wysokiego kończenia cyklu pompki. W brzuszkach kazał robić szybciej oraz złapać się rękami za szyją, natomiast przy przysiadach o ustawienie stóp tak aby całe stykały się z ziemią.
- Koniec rozgrzewki. Powiedział Sensei. Następnie pokazał Wam worek, który otworzył. Zauważyłeś w nim różnego rodzaju tarcze treningowe jak w karate. Wykonane z miękkiego materiału służyły do tego, aby ktoś mógł tłuc Cię ile wlazło, a Ty nie odczuwałeś tego skutków.
- Pokaże Wam podstawowe uderzenia, które musicie znać i pewnie część już znacie. Następnie będzie trenować w parach. Pamiętajcie uderzamy w środek tarcz, a nie po bokach, żeby przypadkiem nie chybić i nie wybić komuś zęba. Najpierw zbierzcie się w pary.

Pierwsza część za mną, teraz byle do końca - pocieszałem się w myślach.
Słysząc słowa sensei's skupilem na nim swoją uwage. Hej, moge nie cierpieć tych zajęć oraz mieć alergię na wysiłek fizyczny, ale nikt nie powie że nie uważam na zajęciach. Załapać teorię, nadrobic wrodzonym sprytem - zwykle działa. Może i tym razem pozwoli choc do reszty się nie zbłaźnić.

Gdy nadszedł moment dobierania sie w pary, początkowo chciałem iść do Kumiko... ale reszta grupy tych najlepszych by mnie zjadła wzrokiem, poza tym tylko bym ją kompromitował (że już siebie nie wspomnę). Dlatego zacząłem się rozgladać po grupie, w nadziei że kogoś uchwycę wzrokiem i vice versa. Niby mółbym sam się trochę przejść po grupie... tyle że ich tak jakby trochę dużo było. W efekcie nogi uznały że tu się stoi całkiem fajnie - i w tej kwestii były całkiem uparte.

Nie chcąc się zbłaźnić nie pobiegłeś do jedynej osoby wśród studentów którą znałeś co zazwyczaj się robi. No właśnie jest to dość pospolite działanie...
- Ćwiczymy razem Fauściku! usłyszałeś głos Kumiko, która znalazła się obok Ciebie niepostrzeżenie gdy Ty rozglądałeś się za kimś kto rozgląda się za Tobą. Nie mniej chciałeś czy nie chciałeś miałeś pare.
- Dobrze. Powiedział shinigami widząc przed sobą regularnie ustawione dwójki. Następnie kontynuował:
- Dzisiaj będę prawił banały, ponieważ najpierw muszę nauczyć Was banałów. Otóż dzisiaj pokaże Wam jak wykonywać proste uderzenia kończynami górnymi, czyli proste oraz sierpowe. Skupcie się, jednak ponieważ jest to jedna z najważniejszych lekcji jakiej wam kiedykolwiek udzielę. Hakuda, bowiem w praktyce jest sztuką skutecznego użycia dość prostych uderzeń. Wiadomo, że podczas prawdziwej walki nie będziecie używać skomplikowanych kata tylko właśnie w większość najprostszych uderzeń. Następnie odchrząknął znacząco i kontynuował:
- Na początek prosty, zacznijmy od teorii. Jest to uderzenia, w którym skupiamy się na szybkości. Rzadko kiedy nim powalamy rywala, a raczej go wybijamy z rytmu czy obijamy. Kolejną zaletą prostego jest fakt, że można go w bardzo szybki sposób wykonać z gardy. Ataki proste nie wykonujemy cały ciałem, pracuje tylko ręka którą chcemy uderzać. Pokaże Wam to. Najpierw powoli. Ustawił się w pozycji pięściarskiej i powolutku wykonał uderzenie prostując z gardy prawą rękę.
- Ważne, aby dobrze obliczyć naszą odległość od przeciwnika, aby uderzać go w 100% wyprostowaną ręką. Wtedy siła i zasięg jest największa. Teraz szybko. Tutaj było w zasadzie to samo tylko, że ledwie zobaczyłeś co Shinigami zrobił gdy już skończył. Po czym powiedział:
- Teraz wykonajcie powoli z 10 razy to uderzenie, a następnie na zmianę niech jeden trzyma tarczę, a drugi uderza. Do dzieła.

Z uwagą wysłuchałem tego, co mówił nauczyciel, starając się zapamiętać wszystkie wskazówki, by potem się do nich zastosować.
No. To teraz przyszła pora na (i tu proszę sobie zwizualizować jak sie wzrdygam na sama myśl)część praktyczną.
Podszedłem do tarczy, po czym ją chwyciłem.
- Ty wal pierwsza, potem się zmienimy. Chcę odwlec nieuniknione tak bardzo, jak to możliwe.
Gdy Sayako wykona swoje 10 ciosów - i o ile bedę ciagle miał ręce - oddaję jej tarczę treningową, oceniam swoja odleglość od niej (to akurat powinno pójść nieźle), po czym kolejno, raz za razem wyprowadzam 10 prostych, pracując tylko atakujacą ręką.

Wasza lekcja dla przechodnia nie zdającego sobie sprawę mogla wyglądać dość śmiesznie. Dziesiątki uczniów jakoby w zwolnionym czasie machających dłońmi i jeden Shinigami biegający od jednego do drugiego korygując i dając rady. Jako, że tłuczenie nie za bardzo Cię pochłaniało kątem ucha słyszałeś, że Sensei czepia się z reguły do każdego. Nawet Kumiko nie uniknęła krótkiej korekty. Ku ogólnej obojętności Ty nie byłeś wyjątkiem. Shinigami przyczepił się do ustawienia nóg, pracy łokcia oraz barku, sposobu zaciśnięcia pięści. Ogólnie do sporej ilości spraw jak na tak proste ćwiczenie. Przyszedł do Ciebie na końcu, więc poczekał aż chwycisz tarczę... i znowu dostałeś opieprz.
- Jakbyś ją tak trzymał to przyjmując ciosy połamał, byś sobie ręce. Poprawił Cię i kontynuował swój obchód. Kumiko zaczęła uderzać. Widziałeś, że robi to raczej z całej siły, jednak tarcze okazały się naprawdę porządne. Wykonane z miękkiego materiału pochłaniały większość siły uderzenia dziewczyny. Mimo to musiałeś mocno zaprzeć się na nogach, by ta mogła utrzymać prędkość ataków. Twoje ataki natomiast nie robiły za bardzo wrażenia na Twojej koleżance. Przyjmowała je bez potu na czole. W dalszym ciągu lekcji Shinigami pokazał Wam jak robić uderzenie sierpowe oraz powtórzyliście ćwiczenia. Też musieliście robić to powoli atakując powietrze oraz później w tarcze. Przyjmowanie ataków Kumiko tu zrobiło się naprawdę trudne dla Ciebie. Następnie Inahara pokazał Wam najprostszą kombinacje uderzeń 2 proste i sierpowy, po czym przećwiczyliście ją tylko na tarczach. Usłyszeliście dzwonek:
- No to koniec lekcji. Do zobaczenia. Powiedział Shinigami i sobie poszedł.
- Łooo ale ta lekcja była super. Powiedziała Kumiko.

- A weź ty mnie nie denerwuj. Napierdzielanie pięściami w tarczę, zaiste fascynujące - burczałem niezadowolony. Grunt że to już koniec.
Jasne, wiem. Moja niechęć do Hakudy oraz walki bronią była momentami wręcz karykaturalna. Zdawałem sobie dobrze sprawę, że Kumiko słysząc moje narzekania nie raz krecila z dezaprobata glowa. Ale co poradzę?
Akurat z biciam w coś pięściami mam kiepskie wspomnienia.
Przyłożywszy obie dłonie do dolnej części pleców odchyliłem się do tyłu aż chrupnęło.
- No nic. Twórcze tłuczenie przedmiotów nieozywionych dobiegło końca. Co mamy teraz?

- Strasznie płytko na to patrzysz. Hakuda jest jak morderczy taniec, jej uroda, potrzebna technika są piękne. Powiedziała zawiedziona Twoim podejściem Kumiko, która za pewne nadal liczyła na to, że uda jej się zarazić Cię pasją do kendo, hakudy czy innych form spędzania czasu w sposób męczący fizycznie. Dziewczyna nie należała do tych co się szybko podają nie mniej czekało przed nią niezwykle trudne zadanie. Po Twoim pytaniu na twarzy Kumiko pojawiła się zaduma. Oczy dziewczyny powędrowały w lewy górny róg co znaczyło, iż prawie na pewno przeszukuje pamięć. Po chwili wyraz jej twarzy zmienił się na lekko pochmurny.
- Kidou. Powiedziała niezbyt radosna z tego powodu. Zapamiętywanie inkantacji, długie regułki, recytowanie ich nie było ulubionym zajęciem Kumiko choć wydawało Ci się, że siła zniszczenia owych zaklęć budziła respekt dziewczyny.
- Choć zjeść coś. Po czym ruszyliście na teren zielony. Były tu ławeczki, na których mogliście się posadzić. Niektórzy widocznie już przyzwyczajeni do życia w tej szkole nawet przynosili swoje kocyki, by móc się położyć i ogrzać w przyjemnym słońcu. Na przerwach można było się tu poczuć niczym w parku pełnym amatorów pikniku. I tu na pierwszy rzut oka dało się zobaczyć podziały klasowe i nie tylko istniejące w owej niecodziennej akademii. W co starszych klasach widać było, że nieco się owe podziały zamazały, gdyż koleżeństwo wzięło górę. Ludzie siedzieli całymi grupkami na kocach, gdzie na pierwszy rzut oka było widać różnice pieniężną między nimi. Nie mniej Kumiko widać za pewne wiedziała, że nie wziąłeś nic ze sobą do jedzenia wręczyła Ci jedną kule ryżową, a sama zaczęła zasuwać kolejną.
- Faust? Jak myślisz kiedy nasza klasa się zgra tak jak te starsze? Byłoby przyjemnie mieć mase nowych przyjaciół i wogóle...

Na dżwięk slowa "kidou', wyszczerzyłem się tak, że większość drapieżników popadłaby na mój widok w ciężkie kompleksy. No, wreszcie coś na czym się znam! Godzina męki poprzedzała godzinę czystej radochy - balans w naturze zachowany.
- O, dzięki - powiedzialem, przyjmując ryżową kulkę. Spokojnie obserwowałem ludzi spędzających tu przerwę. Gdy Kumiko zadała pytanie, zastanawiałem się chwilę, co odpowiedzieć. Było nie było, za dużego doswiadczenia w tej materii nie mialem.
- Hmmm... może? Większość klas zwykle się ze sobą dogaduje po jakimś czasie. Tutaj pewnie równiez nauczyciele bedą nas namawiać do zacieśniania więzi - kiedyś będziemy siłami obronnymi, dobre kontakty w akademii moga zaowocowac sprawniejszą współpracą poszczególnych oddziałów. Co nie zmienia faktu że często na przeszkodzie stoja tacy "wielcy i najważniejsi" jak ten szlachcic od siedmiu boleści - ugryzłem kulkę - coś czuję że on jeszcze nie raz nam zagra na nerwach. I nie tylko nam. A znając szkolne realia, polowa klasy będzie traktowała go jak bożka, bo ma kasę. Ot, rzeczywistość - dodałem z krzywym uśmieszkiem

- Doprawdy nie rozumiem Twojej fascynacji kidou. Toć każdy wie, że przyjemniej komuś dokopać własnymi rękoma aniżeli jakimś zaklęciem. Skomentowała Twój uśmieszek Kumiko.
- Mam nadzieje, że mało będzie osób tak zamkniętych jak Ty w naszej klasie. Powiedziała ze złośliwym uśmiechem na twarzy dziewczyna po Twoim komentarzu.
- A co do tego szlachcica... mam nadzieje, że chciał się tylko popisać, a w rzeczywistości jest bardziej normalny. Kontynuowała Twoja współlokatorka. Nagle poczuliście obok siebie reiatsu kompletnie odbiegające od tego należącego do uczniów. Poczułeś się słabo. Tuż po tym uczuciu spostrzegłeś koło siebie sylwetkę w czarnym kimono o białym obi. Był to Shinigami. Był to chłopak strzelałeś koło 15 lat, o 170 cm wzrostu i dziecięcej budowie. Ani barczysty, ani zbytnio umięśniony. Jego twarz składała się z łagodnych, młodocianych, chłopięcych rys. Jego brązowe oczy zupełnie odbiegały od tego wizerunku. Były poważne i surowe, a spoglądając na Was czułeś jakby wierciły w Was dziury. Włosy miał barwy czarnej o koło 7 centymetrowej długości opadające swobodnie w każdą stronę głowy. U lewego boku w pochwie zwisało mu wakizashi, które najprawdopodobniej było jego zanpkatou.
- Wiecie może gdzie spotkam senseia Ichiro Kuronomatsukiego? Nauczyciela kidou? W jego głosie czuć było napięcie i pośpiech. Kumiko od razu odpowiedziała:
- Owszem. Sala treningowa do zaklęć nr 3. Po przerwie zaczynamy tam lekcje. I pyk. Jak nagle się pojawił tak nagle zniknął. Shinigami rozwiał się w powietrzu. Facet z jakiegoś powodu desperacko szukał tego Ichiro i bardzo mu zależało, by go spotkać. Dość dziwna sytuacja.

- Ja nie doceniam Hakudy, a ty spłycasz ideę Kidou. Zdolność do kontrolowania swojego Reiatsu w takim stopniu, że można uzyskiwać niemal dowolne pożądane efekty - to dopiero Sztuka!
Po wypowiedzi dziewczyny na mój temat oraz złośliwym uśmiechu, odpowiedziałem jej własnym - wypracowanym przez lata złośliwym wykrzywieniu samych kącików ust, tak że wyglądam jak zadowolona, grzejąca się na słońcu kobra.
- Zostaw, proszę, złośliwe, wredne i cyniczne grymasy zawodowcom. Tobie od nich zrobią się najwyżej zmarszczki - odparłem złośliwością na złośliwość. Nie martwiłem się, że może ja zranić, wszak nie pierwszy raz wsadzamy sobie takie drobne "szpile" w ramach żartów.
Już miałem zamiar odpowiedzieć jej na temat szlachcica, gdy pojawił się czarnowłosy chłopak - choć chłopcem to on najwyżej był z wyglądu. Jego Reiatsu mało nie zwaliło mnie z nóg! Szybko spytał o nauczyciela Kidou, zaś Kumiko odpowiedziała mu zanim zdążyłem zareagować.
- O jasna cholera... - mruknąłem, dotykając dłonią do jednej ze skroni. - Ty tez to poczułaś? Jego Reiatsu? Po natężeniu strzelałbym że to co najmniej oficer któregoś z oddziałów.
Potrząsnąłem głowa, odganiając resztki osłabienia.
- Ciekawe, czego mógł chcieć od senseia Ichiro?

- Tyle, że zanim to reiatsu skontrolujesz to musisz powiedzieć głupi i zbyt długi w rytmie walki wierszyk, a walnąć kogoś w łeb możesz od razu. Odpowiedziała na Twój tekst. Na drugi natomiast nawet nie zdejmując złośliwego uśmiechu z twarzy odbiła piłeczkę mówiąc:
- No i co? Nawet z twarzą pociętą zmarszczkami będę ładniejsza niż Ty. I pokazała Ci język. Po odejściu Shinigami Kumiko wyraźnie odetchnęła oddychając ciężko jakby te 2 zdania wypowiedziane do młodziana były najcięższym wysiłkiem jaki zrobiła w życiu. Widziałeś to, że tłuczenie w tarczę trzymającą przez Ciebie na hakudzie nie było dla niej tak męczące jak te parę sekund, w których stał tutaj ten Shinigami. Twoje pytanie wydało się w obliczu jej zachowania kompletnie retoryczne. Odpowiedziała, jednak niemal porażona ostatnim zdarzeniem:
- Niesamowite. Czułam się jakby powietrze było takie ciężkie, jakbym miała się nim zachłysnąć przy każdym wdechu. To chyba nierozsądne wchodzić do akademii nie umiejąc chociaż troche maskować swoje reiatsu. Szczególnie kiedy ma się go, aż tyle. Powiedziała zdruzgotana i nieco oburzona. Widać, że mocno odbiło się na tym, że nie byłaby w stanie w walce na serio nawet mu przywalić, ba nawet przebywać w jego towarzystwie. Ostatnie pytanie pominęła mówiąc:
- Chodźmy, niedługo zaczyna się lekcja. Możliwe, że powiedziała to dlatego, że rzeczywiście niedługo była lekcja, a możliwym było też, że powodem było to, że wszyscy na zielonym terenie spoglądali na Was. Czy to z powodu Shinigami czy starcia z arystokratą czy też z innego nie miałeś pojęcia. Kumiko wstała i poszła.

Bez chwili zastanowienia udałem się za swoją współlokatorką. Wciąż nieco porażony sama obecnością potężnego Shinigami, usiłowałem ignorować lekkie, irytujące pulsowanie w głowie, jakie po sobie pozostawił.
- Taka mnie nagle naszła myśl... myślisz że kiedyś też tacy będziemy? Jak ten Shinigami? Tak silni, że będziemy powalać maluczkich samą swa obecnością, bo nieopatrznie zapomnieliśmy zamaskować reiatsu? Ha! - uśmiechnąłem się lekko - dopiero byłoby interesująco. Wyobraź to sobie, ty i ja, morderczy szermierz i mistrz Kidou, ramię w ramie odpierający fale Hollowów - przesunąłem powoli dłonią przed swoimi i jej oczami, jakby wskazując niewidoczną wizję.
Zachichotałem cicho z własnej wizji.
- Jeśli tak kiedyś będzie - dodałem - to wojna z Pustymi znacznie się uprości. Będą robić pod siebie na nasz widok. I straszyć małe Pustaczki opowieściami o nas.
Zerknąłem na Kumiko, sprawdzając jej reakcję.
- No, chodźmy, Kidou czeka. A co do wierszyków... widać, że mało wiesz.

CZaras

Natsuo podczas drogi na miejsce szedł za parą uczniów o szkarłatnych niczym krew włosach, z czego jeden z nich był chłopakiem, a drugi dziewczyną.
- Ha! Szkoda, że nie widziałem min tych wszystkich szlachciołków. - Głos chłopaka zdradzał rozbawienie. - Ale muszę przyznać siostro, że masz talent do robienia sobie wrogów.
- Żadni z nich wrogowie - odezwała się oschle dziewczyna. - To tylko sfora salonowych piesków, które szczekają głośno tylko na mniejszych od siebie.
Doszli na miejsce. Wśród soczyście zielonej trawy wybijały się piaskowe kręgi, na których zapewne przyjdzie im przetestować swoje umiejętności na lekcji hakudy. Było tu dosyć sporo miejsca. Natsuo zauważył kilku uczniów zerkających ciekawie w stronę skrytej w cieniu drzewa ławeczki, na której siedział szarowłosy chłopak i mężczyzna o iście niedźwiedziej budowie.
- Hmm, Shihouin Natsuo, prawda? - odezwał się ktoś z tyłu. - Nazywam się Matsu Benjirou, miło mi poznać.
Po spojrzeniu za siebie Natsuo ujrzał uśmiechniętego okularnika wyciągającego w jego kierunku prawicę. Najpewniej chłopak był szlachcicem na co wskazywał pachnący świeżością mundurek oraz lśniące i dobrze ułożone włosy różniące się od niestarannych fryzur rukończyków, które w co bardziej dramatycznych przypadkach przypominały szczotki.
Co prawda Natsuo nie przypominał sobie, aby kiedyś wcześniej słyszał o rodzie Matsu, ale szlacheckich rodzin jest tak wiele... Te największe rody zna każdy, lecz trudno jest zapamiętam te pomniejsze, których jest pewno z kilkadziesiąt.

To bardzo niemiłe co mówią. Jestem arystokratą, a oni generalizują, więc w sumie i mnie nazywają salonowym pieskiem. Jako, że nie za bardzo mu się spodobało co mówili to przyspieszył krok i zbliżył się do nich stosunkowo blisko i powiedział:
- To bardzo nieuprzejme tak o kimś mówić, a generalizowanie to już w ogóle zły zwyczaj. Gdy zwrócił na nich swoją uwagę to powiedział:
- Nazywam się Natsuo i pochodzę z rodu Shihouin, ale w żadnym wypadku nie czuje się z tego powodu salonowym pieskiem. Arystokraci to nie tylko zadufane w sobie gnidy. Warto o tym pamiętać. Powiedział po czym jeszcze przyspieszył kroku, by nie przeciągać tej mało przyjemnej rozmowy, a kierował się na tereny zielone, ponieważ tam miała odbyć się kolejna lekcja. Słysząc głos jakiegoś chłopaka odwrócił się do niego. Pierwsze wrażenie sprawiał niezłe. Ot normalny chłopak. Czyżby pierwszy w zupełności normalny człowiek, którego tu spotkałem? Zadał sobie pytanie w myślach. Chętnie podał mu swoją prawą rękę i powiedział:
- Owszem tak mi na imię. Również mi bardzo miło. Odpowiedział z uprzejmym uśmiechem.

Kiedy słyszał coś co mu się nie podoba, nie mógł siedzieć cicho. Tak i było tym razem, kiedy wtrącił się do rozmowy czerwonowłosej dwójki. Dziewczyna i chłopak, prawdopodobnie blisko spokrewnieni sądząc po widocznym podobieństwie w wyglądzie. Oboje mieli ciemnoniebieskie oczy i miłą dla oka aparycję. Zupełnie inaczej z kolei spoglądali na Natsuo. Dziewczę wzrok miała srogi, brwi ściągnięte i nos zmarszczony, jakby złość odczuwała, że nieproszony do jej rozmowy się wtrącił. Czerwonowłosy młodzieniec z kolei znacznie pogodniejszy się wydawał. Oczy miał lekko zmrużone, a na ustach uśmiech delikatny błąkał się.
- Widzisz siostro? Może jest jeszcze dla naszego psiego stanu jakaś nadzieja - rzekł chłopak wesoło, na co jego towarzyszka szepnęła tylko "naiwny".
Jako, że Natsuo w dalszą drogę już wyruszył, nie miał okazji do podzielenia się dalszymi uwagi ze szkarłatnowłosą parą.
Doszedł na miejsce gdzie zajęcia następne odbyć się miały i tam też wymienił kilka słów z kolegom okularnikiem.
- Widzę, że pogłoski nie kłamały - rzekł z zadowoleniem, poprawiając przy tym okulary. - Wiele słyszałem o gałęzi sławetnego rodu Shihouin, której owoce przejawiają niezwykłą, jak na szlachtę życzliwość wobec nawet tych najbardziej maluczkich. Całkiem intrygująca postawa, nie ma co.
Wyglądało na to, że dzięki osobie ojca nie jeden uczeń wiedział już sporo o Natsuo, lecz w końcu przepływ informacji w dosyć hermetycznym środowisku arystokracji charakteryzował się sporą wartkością.

To smutne, że ludzie mają tak złe zdanie o warstwach rządzących. Trzeba to zmienić. Arystokracja powinna być postrzegana jako chlebodawcy, dobrodzieje. Ponadto nie tylko powinna być tak postrzegana, ale i taka powinna być. Podziały są nie tylko na bazie majątki, ale i skrajnych uczuć. Arystokraci uważają ludzi z rukongai jako podgatunek, pomiataczy, natomiast rukongai jest święcie przekonana, że arystokraci to zadufane w sobie dupki. To podejście sprawia, że warstwy nie chcą ze sobą pertraktować, a jedynie walczyć. Zamiast zbliżać się oddalają się od siebie. To smutne i jestem pewien, że trzeba to zmienić. Ile, jednak będę potrzebował siły i cierpliwości, żeby to zrobić? Pomyślał w marszu zaintrygowany wypowiedzią owej rozmawiającej pary. Okularnik wydawał mu się znacznie milszy. Może rzeczywiście pierwsza zupełnie normalna osoba, którą spotkałem.
- Bardzo mi miło, że tak wiele dobrego słyszałeś o mojej najbliższej rodzinie mimo, że nie tak blisko jej do trzonu Shihouin. Powiedział uprzejmie. Następnie dodał:
- Wybacz, ale nie do końca zrozumiałeś moją rodzinę. My nie jesteśmy życzliwy dla maluczkich, lecz mamy tylko inny system wartości nie oparty na urodzeniu, majętności czy mocy. Dla nas człowiekiem małych horyzontów są ludzie źli, złośliwi, cwani, egoiści natomiast każdy dobry, życzliwy jest kimś wielkim niezależnie od tego gdzie mieszka i co nosi na sobie. Następnie po tej dość długiej wypowiedzi odkaszlnął dwa razy i spytał:
- Wiesz może jaka lekcja nas teraz czeka? Pytam, bo mi się zapomniało. Przyznał się to zapominalstwa drapiąc się po tyle głowy z życzliwym uśmiechem.

- Fascynujące... twoja rodzina wyznaje zupełnie inne wartości niż większość rodów Seireitei - rzekł entuzjastycznie bez śladu sarkazmu czy złośliwości. Benjirou zdawał się być autentycznie szczęśliwy z poznania kogoś tak wyróżniającego się poglądowo z pysznego i egoistycznego stanu arystokratycznego.
- Ach, lekcja. - Skinął głową w kierunku mężczyzny siedzącego na ławeczce. - Czekają nas zajęcia ogólnosprawnościowe z sensei Inaharą. Słyszałem, że to miły człowiek, który jednak nie ma w zwyczaju popuszczać studentom. Zgaduję więc, że czeka nas trochę trudu.
Benjirou nie wydawał się być tym zafrasowany. Wciąż uśmiechał się i spoglądał na Natsuo z zainteresowaniem. Podczas ich krótkiej rozmowy przybyli pozostali członkowie klasy 1-1.
Nauczyciel podniósł się z ławki i zawołał tubalnie.
- W dwuszeregu zbiórka!
Po chwili zamętu uczniowie ustawili się tak, jak chciał sensei. Mężczyzna stanął przed nimi, oparł potężne dłonie o biodra i uśmiechnął się szeroko.
- Jestem Inahara Mito i zapewne nie raz i nie skrzywicie się na wspomnienie tego nazwiska. Zapewniam jednak, że ci, którzy będą przykładać się na moich zajęciach zyskują umiejętności mogące uratować im życie w przyszłości... Dzisiaj zaczynamy od zajęć ogólnorozwojowych co jest dobrą okazją do spalenia trochę tłuszczyku. - Zatrzymał wzrok na kilku osobach posiadających nie co bardziej obfite kształty. - Gratuluję wszystkim punktualności dzięki czemu ominą was dodatkowe serie pompek, a teraz dzieciarnia... do rozgrzewki!
Ćwiczenia rozciągające i pobudzające organizm, standard. Znacznie ciężej zrobiło się, gdy sensei zagonił ich do biegu wokół budynku wykładowego. To zadanie oddzieliło słabych od silnych. Początkowo Natsuo trzymał tępo, lecz z każdym kolejnym okrążeniem jego dystans do czołówki powiększał się coraz bardziej. W końcu pozostał w tyle wraz z kilkunasto osobową grupą szlachciców, którzy podobnie, jak on, ledwie już powłóczyli nogami. Pot lał się strumieniami, co chwila musiał przecierać czoło. Nogi miał ciężkie i miękkie, a płuca paliły straszliwie. Dyszał ciężko, jak wyjątkowo duży zwierz.
Mito wykrzykiwał coś do nich z ławki, lecz Natsuo tego nie rozumiał. W końcu rozłożył się na trawie gdzie z całych sił musiał walczyć, aby nie wypluć płuc. Dosyć smutny widok. Chłopak padł jako jeden z pierwszych. Zaszedł dalej jedynie od paru uczniów wśród, których znajdowały się osoby puszyste i najmłodsi studenci w klasie.
Nad Natsuo mignął Shiro, który biegł dzielnie dalej, a chwilę później przeskoczyła nad nim całkiem jeszcze świeża Tsukino.
Kilka minut później usłyszał w pobliżu pełne dezaprobaty cmokanie.
- Tragedia... co wyście robili przez swoje życie? Zgaduję, że waszym ulubionym miejscem było łóżko i wygodna kanapa.
Mito dosyć bezlitośnie podsumował grupę outsiderów wśród, których był niestety również Natsuo.
- Przerwa! Doprowadźcie się do porządku przed następnymi zajęciami - zarządził sensei.

- Bardzo mi miło, że tak wysoko oceniasz poglądy wprowadzone przez mojego ojca, który zaszczepił je w za równo młodszym jak i starszym pokoleniu mojego rodu. Powiedział szczerze i uprzejmie uśmiechnięty Natsuo. Odpowiedź na pytanie, które zadał młody Shihouin odbiła się na jego twarzy. Wygięła się ona w kwaśnym grymasie niezadowolenia i lekkiego przerażenia. Ojj źle, źle, źle. Zawsze jakoś mniej przykładałem się do ćwiczeń kondycyjnych. Miejcie trochę litości i odwołajcie tę lekcje. Błagam! Mimo próśb Natsuo jakie by nie były uniżone to zajęcia i tak się odbyły. Początek chłopak nie miał zły. Te wszystkie rozciągania szły mu może nie najlepiej w grupie, ale nie odstawał jakoś w tył. Problemy zaczęły się gdy rozpoczęło się bieganie. Najpierw znowu bez tragedii. Przeciętniak ot co. Natsuo liczył, że utrzyma się w średniej grupie lub tuż pod nią do końca tego biegu. Z każdym kolejnym okrążeniem te marzenia zostawały mu w brutalny sposób wybijane z głowy. W końcu czuł, że łydki go parzą jakby ktoś przykładał do nich rozgrzane żelazo, a płuca nie dostarczają wystarczającej ilości tlenu. Pot zalewał mu oczy, który szczypały go niemiłosiernie. Natsuo powoli nie skupiał się na trasie, ani na dobrym stawianiu kroków. Teraz skupiał się na walce o życie, niczym innym. Każdy wdech był dziki jakby miał być ostatnim w życiu, podobnie kroki. Kompletnie nieprzemyślane, czasem się potykał. Ręce na ślepo podlatywały do oczu i czoła starając się zmniejszyć pieczenie. W końcu poległ. Nie mógł więcej. Czuł się jakby od 1 roku życia palił ziele tytoniowe, a jego płuca miały barwę czarną. Na ziemii leżał łapiąc powietrze niczym ktoś kto został wyciągnięty na brzeg po tonięciu. Łydki mu pulsowały, jednak ulga następowała. Dopiero po wypowiedzi Mito poczuł coś innego niż ból, znacznie gorszego. Było to upokorzenie. Wstyd, którego w takich ilościach Natsuo jeszcze w swoim życiu nie odczuł. Czuł, że zawiódł, że jest pośmiewiskiem, że wszyscy będą mówić "syn wielkiego Tadei'ego Shihouin jest miernotą najgorszą w klasie". Gdyby mógł zakopałby się pod ziemię. Jak mogłem tak zlewać trening kondycyjny? Jak mogłem być tak głupi? Co za wstyd... wybacz ojcze. W tej chwili położył się na ziemi, zamknął oczy i modlił się, że nikt do niego nie podejdzie. Przerwa pewnie będzie trwała koło 10 minut, więc ze 2-3 może poleżeć bez ruchu, a później zawinąć się na kolejną lekcję.

Jak dobrze było leżeć sobie na tej miękkiej trawie. Najchętniej chłopak pozostałby na niej jeszcze wiele minut, niestety lekcja zaczęła się stanowczo zbyt szybko dla zmęczonego Natsuo.
- Dzisiaj przyjrzę się tylko waszym umiejętnością. Zobaczę czy któryś z was zdechlaków posiada chociaż trochę więcej finezji od pijaczka spod baru z sake - oznajmił Mito wyciągając woreczek, w którym, jak się po chwili okazało znajdywały się karteczki z numerkami.
Uczniowie po kolei sięgali do niego przez co na ślepo decydowali o tym z kim będą walczyć. Gdy nadeszła kolej Natsuo, chłopak pogmerał chwilę w woreczku i wyciągnął skrawek papieru z numerem 17. Szybko okazało się, że przeciwnikiem młodego Shihouin będzie ów okularnik Benjirou, którego zdążył już poznać.
Gdy już wszyscy zostali "ponumerowani", sensei podzielił ich na dwie grupy. Na szczęście dla Natsuo, chłopak znalazł się w tej drugiej, która miała walczyć. W spokoju więc odszedł na bok gdzie mógł oglądać walczących studentów, którzy parami ustawili się już w przeznaczonych do sparingów piaskowych okręgach.
- Walczycie używając wyłącznie waszych rąk i nóg. Żadnych kidou i palców w oku, wszystko jasne? Ten kto przekroczy linię kręgu zostaje uznany za pokonanego - rzekł głośno Mito.
I tak pierwsza grupa rozpoczęła swoje pojedynki. Oglądanie walk kolegów było całkiem ekscytujące i pozostawał tylko problem z tym, na której potyczce się skupić. Blisko Natsuo potykał się Shiro z barczystym, ciemnowłosym chłopakiem. Trzeba było przyznać, że rukończyk nieźle sobie radził. Był szybki i widać było, że posiada pewną technikę. Nie co dalej z dziewczyną o zielonych włosach mierzyła Misaki Kasumi ouji. Obie całkiem dobrze sobie radziły i ich wyrównany pojedynek mógł się podobać. Jeszcze dalej czerwonowłosa młódka od "piesków salonowych" mierzyła się z szarowłosym chłopakiem. Nawet udało się jej wywalczyć pewną przewagę, ale wtedy młodzian zastosował nie do końca czysty chwyt z sypnięciem piaskiem w oczy, przez co szkarłatnowłosa została ostatecznie powalona i pokonana.
Te trzy pojedynki należały do najciekawszych. Reszta uczniów albo nieporadnie naparzała się po buziach, albo różnica w poziomie była tak duża, że walki rozstrzygały się po chwili. Tak stało się w przypadku, kiedy szlachcic, który siedział obok Kazue na rozpoczęciu roku, po dosłownie kilku sekundach wyrzucił zza krąg swojego rywala. Mito krążył między piaskowymi kołami i uważnie przyglądał się walczącym.
W końcu jednak wszystkie potyczki zakończyły się i nadeszła pora na Natsuo, któremu udało się zregenerować choć trochę sił. Stanął naprzeciwko Benjirou, który odłożył na bok okulary i teraz uśmiechał się nie co niepewnie do Natsuo.
- Do walki! - zarządził Mito.
Benjirou ukłonił się krótko, po czym przyjął pozycję. Widać postanowił oddać inicjatywę Natsuo.

Mimo tego, że uznawał ludzi których poznał za nieco dziwnych to kibicował im po cichu. No może poza generalizującą dziewczyną o czerwonych włosach. Jej nie polubił. Resztę uznał za oryginalną, lecz sympatyczną. Jego trafienie natomiast nie wydawało się złe. Chłopak był niższy od Natsuo, a do tego podobnej postury. Shihouin miał, więc przewagę jeśli chodzi o parametry ciała. Niedobrze. Miałem nadzieje, że on mnie zaatakuje. Moim atutem jest zręczność i anatomia. Liczyłem raczej na zakończenie walki kontratakiem. Moja ani szybkość ani siła nie należą do przybijających, dzięki którym silnym i stanowczym natarciem powinienem zakończyć bitwę. Znam podstawy samoobrony, ale to coś co większość ludzi szlachetnie urodzonych umie. Mogę, więc asekuracyjnie założyć, że i ten okularnik, który stoi przede mną potrafi się bronić. Zadaje sobie pytanie jak z jego wadą wzroku. Pewnie jest na tyle mała, że spokojnie może bez okularów walczyć, w innym przypadku zostawiłby je na nosie. Pytanie czy ma krótkowzroczność czy dalekowzroczność. Gdyby nie widział tego co jest jego blisko byłoby lepiej dla mnie. Ciekawe czy może używać reiatsu do poprawy swoich osiągów. W końcu to nie jest kidou. Przez czas, który miał Natsuo w myślach przeanalizował swojego rywala. Gdy już stanął w kole lekko ukłonił się, by okazać szacunek Benjirou. Shihouin wiedział, że nie jest na tyle silny, by bezmyślną siłą i szybkością zmiażdżyć przeciwnika. Potrzebował pomysłu na walkę, która od początku nie układała się pomyślnie dla niego. Musiał zaatakować rywala, bo ten ustawił się obronnie i czekał. Chciał, jednak jak najwcześniej sprowokować rywala do kontry wtedy gdy on będzie na nią przygotowany, by sam mógł uniknąć i wykorzystać wiedzę anatomiczną, by trafić tam gdzie rywala zaboli. Stąd postanowił stawić na prostotę i ruszył na rywala. Starał się tak ustawić w biegu by zahamować gdy jego lewa noga będzie z przodu, a prawa z tyłu, a odległość między lewym barkiem Natsuo, a polikiem Benjirou będzie trochę krótsza niż długość ramienia młodego Shihouin. Chłopak zamierzał wykonać lewy prosty na polik rywala. Było to proste uderzenie, ale szybkie, z którego można było wcześnie wrócić do gardy. Podstawa podstawy. Po tym uderzeniu były dwa scenariusze albo trafi bezpośrednio oponenta czego w swojej taktyce nie zakładał, albo Benjirou tego uniknie. W pierwszym przypadku Natsuo kontynuował serię kolejnym lewym prostym, by zamroczyć rywala, a następnie prawym sierpowym, by zakończyć pojedynek. Przy prawym sierpowym wykonał krok prawą nogą do przodu, by wykonać atak całym ciałem, a co za tym idzie zwiększyć impet uderzenia. Jeśli zaś rywal uniknął/zablokował pierwszy lewy prosty to Natsuo wrócił do gardy i starał się upozorować zawahanie. Jakby nie wiedział co ma teraz zrobić, zgubił się między dwoma opcjami. Takie wrażenie chciał odegrać, by sprowokować rywala to wyprowadzenia momentalnej kontry, do której się przygotowywał. Udając zawahanie bacznie obserwował Benjirou, by zobaczyć czy jego rywal połknął haczyk i jak chce zaatakować. Gdy był mniej więcej gotowy na atak mógł go sparować lub uniknąć w wygodny na siebie sposób wy wykonać krok do przodu uniemożliwiając unik poza odskokiem do tyłu i z dołu zaciśniętą prawą pięścią uderzyć w splot słoneczny rywala. Przy odpowiednim trafieniu Benjirou powinien zostać odcięty od powietrza na pare cennych sekund co Natsuo zamierzał wykorzystać wypychając go poza krąg. Odcięcie od powietrza powinno go tak zdziwić, że aż sparaliżować i teoretycznie powinien jak lalka wylecieć poza krąg.

Natsuo myślał i myślał nad doborem najlepszej taktyki mającej wspomóc go w odniesieniu zwycięstwa. Przydałoby się zmazać niekorzystne wrażenie po zajęciach ogólnosprawnościowych. W końcu młody Shihouin nie chciał być kojarzony z petentem, który ubiegł tylko kilka kroków dalej od dzieci. Bez strachu natarł na Benjirou i wymierzył siarczystego sierpa, który jednak został przez okularnika bez większych problemów zablokowany przedramieniem. Okularnik nie czekał i od razu kontratakował sierpem z drugiej strony. Zaskoczony szybkością ataku Natsuo nie zdążył się pochylić i poczuł nieprzyjemne ciepło wykwitające na policzku, kiedy rąbnęła w niego pięść okularnika. Umiejętne, podręcznikowe wręcz uderzenie przyprawiło Natsuo o zawrót głowy [-7PŻ].
Banjirou nie miał zamiaru na tym poprzestawał, bowiem od razu wyprowadził lewy prosty prosto na nos Natsuo. Tym razem jednak chłopak instynktownie wręcz zdołał uderzenia uniknąć poprzez zwykłe cofnięcie się w tył.
Póki co Benjirou dawał kłam twierdzeniu, że okularnicy są słabi i ciamajdowaci.

Szybki jest! Pomyślał od razu po trafieniu Benjirou chłopak. Zastanawiał się czy niepewność, która jeszcze przed chwilą gościła na twarzy rywala była udawana czy szczera. Jeśli to pierwsze to niezły był z niego aktor, jeśli to drugie to Natsuo domyślał się, że ta akcja skutecznie podbudowała samoocenę Benjirou. Sęk był w tym, by nie pozwolić na dalsze postępowanie tego procesu. Jego rywal zaczął lepiej i co do tego nie ma żadnych wątpliwości, a teraz należy przerwać dobrą passę oponenta swoją udaną akcją. Postanowił pozostać przy swojej taktyce prowokacji i kombinowania tak, aby samemu móc kontrować, a nie nacierać. Tym razem postanowił skorzystać bezpośrednio w ataku ze swoich nóg. Miały one parę minusów w tym fakt, że nie za bardzo można było wykonywać w biegu bez uprzedniego wyskoku, który był niebezpieczny. Natsuo, jednak był blisko rywala, więc ten problem znika. Przy kopniakach jest też ryzyko chwycenia nogi przez rywala co naturalnie musiało się źle skończyć. Młody Shihouin, jednak planował wykonać tzw. low kicka na łydkę oponenta, więc możliwość przechwytu była minimalna. Ponadto Natsuo prowokując nogą cały czas mógł mieć zawiązaną gardę i przygotowywać się do parowania uderzenia. Dodatkowo młody Shihouin był wyższy od swojego oponenta, więc powinien mieć dłuższą nogę, a co za tym idzie większy zasięg. Kopniaki wydawały się też doskonałym wyborem do działań zaczepnych były mało sygnalizowane, a ponadto całkiem szybkie i silne. Natsuo zrobił krok do przodu lewą nogą tak aby prawą móc wygodnie kopnąć w łydkę Benjirou wyciągniętą bliżej do chłopaka. Noga po wykonanej akcji miała od razu miała wrócić na pierwotne miejsce. Już przy pierwszym kroku Natsuo ustawił gardę. Zakładał, że nim jego noga wróci na miejsce, rywal już zacznie wyprowadzać kontre, więc czasu na unik nie będzie. Jedynym co pozostaje to dobrze sparować uderzenie oponenta i uderzyć w najczulsze miejsce ciała, które zostanie odsłonięte (nos czy ucho na twarzy, splot słoneczny na tułowiu), a następnie wypchnąć Benjirou poza scenę.

Atak rękami się nie udał, więc może nogi będą mieć więcej szczęścia? Natsuo wyprowadził kopnięcie w tym samym momencie, kiedy druga noga Benjirou oderwała się od ziemi w celu wykonania podobnego manewru. Tyle, że to atak Natsuo dosięgnął celu pierwszy, a w dodatku był na tyle celny i silny, aby zburzyć równowagę przeciwnika i posłać go na ziemię. Benjirou niezbyt wdzięcznie runął na ziemię, lecz zanim Shihouin zdołał to wykorzystać, okularnik przytomnie odtoczył się po za zasięg nóg rywala. Problem, że musiał jeszcze jakoś wstać co dawało Natsuo idealną okazję na atak. Po marnym początku przypominanym mu przez pulsujący nieprzyjemnie policzek, teraz jego sytuacja znacznie się poprawiła. Kto wie? Może nawet uda mu się wygrać.

[Zabawne, że przeciwnicy moich graczy tak często wykulają "1" ;p]

Powinienem iść wysłać los w lotto?
----------------------------------------------------------
Natsuo głęboko się zdziwił. Nawet nie spodziewał się, że low kick może zadziałać tak efektywnie i przynieść takie profity. Gdy przeciwnik leżał na ziemi młody Shihouin miał nieograniczone możliwości kopania go. Mógł uderzać we wszystko. Sytuacja była dobra. Chłopak od razu zdecydował się co zrobi dalej. Wybacz Benjirou, ale jeśli mi się uda to Cię to zaboli. Natsuo miał teraz trochę miejsca na rozbieg, przeciwnika, który ma minimalne szansę na unik. Teraz musiał tylko podbiec stanąć na lewej nodze w odpowiednim miejscu wykonując wielki zamach i wykonać potężne kopnięcie prawą nogą. Uderzenie o takie sile było nie do złapania, a nawet w przypadku zablokowania rękami musiało boleć. Natsuo celował swoim kopnięciem między pas, a bark, czyli w kierunku brzucha i żeber. Zdawał sobie sprawę, że kopiąc tak Benjirou więcej razy może połamać mu żebra, a taki cel nie przyświecał młodemu Shihouin. Kopnięcie to miało sprawić, aby po pierwsze oponent położył się na plecach na glebie, a po drugie aby ból dosłownie na chwilkę przyćmił mu umysł i zmysły. Ten moment chłopak chciał również wykorzystać. Gdy to się udało od razu siadał na klatce piersiowej rywala tak aby kolanami zablokować ręce. Natomiast palce Natsuo obwinęły się wokół szyi Benjirou dając mu znak, że jeśli ten się nie podda to zacisną się one odcinając go od tlenu.
- Poddaj się Benjirou-san! Powiedział zaaferowany tą całą sytuacją, nabuzowany adrenaliną.

Natsuo nie stracił głowy i od razu poszedł za ciosem. Doskoczył do Benjirou i wyprowadził kopnięcie zanim ten zdołał stanąć na równe nogi. Co prawda chłopak zdążył zasłonić się ramieniem, ale tak, jak przewidział Shihouin, siła uderzenia była zbyt duża i zdołało one powalić okularnika z powrotem na ziemię. W takiej sytuacji pozostało tylko "dosiąść" oponenta. Ramiona zostały zablokowane, ale Benjirou starał się dosięgnąć nogami siedzącego na nim Natsuo, który jednak szybko zacisnął palce na gardle rywala. Okularnik kręcił się jeszcze przez chwilę, po czym zamarł stwierdzając najwyraźniej, że tego pojedynku już nie wygra.
- Całkiem nieźle, jak na zdechlaka - skomentował pogodnie Mito, który wyrósł nagle obok nich. 
Natsuo mógł świętować swoją pierwszą wygraną. Benjirou całkiem nieźle zniósł porażkę, bowiem zaraz, gdy tylko podniósł się z ziemi podziękował z uśmiechem za walkę, po czym ruszył po swoje okulary.
Minęło kilka chwil, kiedy ostatnie pojedynki zostały rozstrzygnięte. Wtedy Mito zwołał wszystkich do siebie.
- No młodzieży, dzisiejsza lekcja była bardzo pouczająca. Widzę, że niektórzy z was mają już podstawy, to dobrze. - Uśmiechnął się łaskawie do kilku osób, które szczególnie wyróżniły się na lekcji. - Następne zajęcia będą miały już standardowy przebieg, ale szczegółów dowiedzie się za kilka dni. A teraz, rozejść się!
W ten oto sposób zakończył się pierwszy dzień w akademii. Od usypiających wykładów, po mordercze biegi, aż do wygranego pojedynku, po którym jednak pozostała Natsuo nieprzyjemna pamiątka w postaci dosyć silnie bolącego policzka. Uczniowie powoli ruszali w swoje strony. Niektórzy w grupkach, inni samotnie. Humory raczej dopisywały, a przynajmniej tym, którzy zwyciężyli swoje potyczki na ostatniej lekcji.

Jest sukces. Kozak, rehabilitacja. Pierwszy sukces w akademii. Wygrana techniki na wytrzymałością. Widzisz góro mięcha? Nie trzeba biegać dziesiątek kilometrów, żeby sobie ładnie poradzić! Mówił do siebie w myślach Natsuo radosny ze zwycięstwa. Gdy Benjirou poddał się ten wstał i podał mu rękę, by pomóc i mu powstać z ziemi.
- Dzięki za walkę. To był naprawdę dobry sparing. - Powiedział z uprzejmym i co ważniejsze szczerym uśmiechem na twarzy. Szybko okazało się, że Mito-sensei widział wyczyn młodego Shihouin i dał mu dość niecodzienny komplement.
- yyy... dzięki. - powiedział chłopak nadal nie do końca pewny czy traktować to jako docinkę czy uprzejmość. Ostatecznie postanowił zostać przy tym drugim, bo wielki nauczyciel wydawał się naprawdę miłym i sympatycznym facetem, a tacy pedagodzy to skarb, u którego szacunek należałoby zdobyć. Młody Shihouin z góry nie planował dołączać do żadnej grupki po zajęciach. No, a przynajmniej póki co. Nie przyszedł do akademii z nikim znajomym, więc nie miał nikogo kogo naprawdę zna od podszewki stąd potrzebował troche czasu, aby dowiedzieć się, którzy ludzie są tymi, których będzie chciał w przyszłości nazywać przyjaciółmi, a którzy mają zostać kolegami i koleżankami. Natsuo skierował, więc swoje kroki do akademika. Jeśli ktoś się do niego przyłączył to nie wzgadził towarzystwem, lecz sam specjalnie nie poszukiwał. Był ogromnie ciekaw z kim będzie w pokoju. Mimo wszystko po drodze rozglądał się za jakimiś ciekawymi osobami, widokami, sytuacjami, czymkolwiek wzbudzającym zainteresowanie.

Do młodego Shihouin nikt bynajmniej nie podszedł. Kółka wzajemnej adoracji raczej niechętnie przyjmowały nowych członków, chociaż kątem oka szlachcic zauważył, że część z nich zerka na niego dosyć intensywnie. Cóż, należał wszak do jednego z największych rodów w całej Seireitei. Może i do bocznej gałęzi, ale liczyło się nazwisko. Jasna sprawa, że u wielu wzbudzał zainteresowanie.
Zresztą i wyglądem dosyć się wyróżniał. Bynajmniej jednak nie tak bardzo, jak potężny chłopak przypominający goryla, za którym niektórzy rzucali drwiące spojrzenia. Takiemu zapewne trudno będzie w klasie pełnej szlachciców.
Z ciekawszych widoków Natsuo mógł podziwiać jeszcze co ładniejsze koleżanki. Niedaleko Tsukino szła zygzakiem i najwyraźniej zmierzała w stronę akademika, jak i zresztą reszta rukończyków z klasy młodego szlachcica.
Arystokracja podążała za to po za teren akademii, gdzie czekały na nich lektyki przysłane z domu.
Jedynie Natsuo się wyróżniał i wraz z uboższymi kolegami przekraczał drzwi całkiem sporego budynku akademika...

https://bleach.forumpolish.com/t1860-akademik-pokoj-natsuo-shihouin-i-jego-wspolokatorow