Teren Otwarty za akademią

Inahara musiał zauważyć, że spustoszenie stanu drzewnego akademii nie zrobiło na Kazue większego wrażenia bowiem zaraz skinął na szarowłosego.
- Inugami Kazue, z was wszystkich zdobył najwyższą liczbę punktów na ostatnich egzaminach. Na pewno też z chęcią będzie mi asystować w małej walce pokazowej.
Mito zajął miejsce w jednym z piaskowym okręgów i wykonał dłonią zapraszający gest w kierunku Kaz'a.
Już raz ze sobą walczyli, chociaż w sumie nie można było nazwać tego pełnoprawnym pojedynkiem. Teraz jednak chłopak miał za sobą kilka lat ciężkiej nauki podczas, której jego umiejętności techniczne, jak i możliwości fizyczne znacznie wzrosły.
- Podczas tego pokazu - Mito zwrócił się do uczniów, którzy ochoczo zaczęli zbierać się wokół pola walki. - Zademonstruję wam praktyczne użycie wiedzy, którą uzyskacie podczas następnych naszych spotkań.
Jeśli szarowłosy przyjąłby wyzwanie, Inahara poleciłby wykonanie kilku ćwiczeń rozciągających, po czym stanęliby na wprost siebie obserwowani uważnie przed pozostałych studentów. Mito nie spieszył się z wykonaniem akcji oddając Inugami'emu inicjatywę.

Zdziwił się, gdy znikąd sensei go wywołał, co zapewne zaowocowało skupieniem uwagi innych na osobie szarowłosego rukończyka. Ten jednak niewiele sobie z tego robił i nadal beznamiętnie wpatrywał się w Mito, cały czas go słuchając. Jeszcze większą niespodzianką była prośba o sparing. Ostatni i zarazem jedyny odbyli... zdaje się, że na pierwszym roku i wtedy Inugami nie był w stanie nic zrobić Inaharze. Chłopak szczerze wątpił, by teraz walka zakończyła się inaczej, tym bardziej, iż w tej chwili nauczyciel chciał zaprezentować jakąś technikę lub ogólnie to co osiągną po tych zajęciach. W każdym razie jak przystało na małomównego w tłumie Kaz'a, kiwnął tylko głową na potwierdzenie. Zgodnie z zaleceniem rozciągnie się chwilę, wykonując kilka skłonów, przysiadów i innych ćwiczeń.
Chłopak wszedł do koła w którym przyszło mu stoczyć już kilka pojedynków. Stanął na wprost Mito i ukłonił się. Teoretycznie najlepszym rozwiązaniem byłoby rozpoznanie przeciwnika, oddając mu inicjatywę, jednak ta została przekazana młodemu adeptowi, a drugą sprawą było to, że Inahara jako nauczyciel zna tyle aspektów, stylów i technik, że nie sposób byłoby poznać je w tak krótką chwilę. Drugim pomysłem Kazuego, było wykorzystanie jego przewagi nad niemal każdym innym uczniem - szybkości. Szybko jednak i ten pomysł został negatywnie oceniony, bowiem w konfrontacji z sensei'em nie miał on żadnej przewagi. Postanowił, że wykona serię trzech szybkich ciosów skierowanych w głowę przeciwnika. Zakładał, że zostaną sparowane lub uniknięte, więc na koniec przygotował kopnięcie z pół obrotu, spodziewając się, że być może nie dane mu będzie nawet wykonanie pierwszych ciosów.

Przeczuwając porażkę Kaz stanął naprzeciw Mito, który ze spokojnym uśmiechem odkłonił się jednemu ze swoich najbardziej utalentowanych uczniów.
Swoją biernością nauczyciel zapraszał do ataku, co też Kazue uczynił. Natarł wyprowadzając ciosy, których szybkość zrobiłaby wrażenie na chyba każdym ze studentów zgromadzonych wokół piaskowego kręgu. Mito był jednak inny. Niby od niechcenie strącił uderzenia jedną dłonią i uczynił to z podobną łatwością jaką wykazał podczas ich pierwszej walki.
Kazue próbował jeszcze dołożyć kopnięcie, ale wtedy ramię Mito wystrzeliło do przodu i ugodziło w pierś chłopaka. Poczuł ostry ból, nie mógł złapać oddechu w wyniku czego zachwiał się i być może upadłby gdyby nie dłoń Inahary, która uchwyciła delikatnie przegub Kaz'a.
- Dziękuje za asystę Kazue-san. - Po nerwowych kilku sekundach szarowłosy odzyskał dech.
Szybko poszło co w sumie było dobre, bo przeciw sensei'owi na obecnym poziomie i tak zapewne nic by nie wskórał.
- Uderzyłem waszego kolegę w splot słoneczny, co na moment uczyniło go bezbronnym... Moment, tyle wystarczy, aby zabić przeciwnika. W zeszłym roku wspomniałem wam nie co o szczególnie wrażliwych punktach na ludzkim ciele, ale teraz zajmiemy się tym na poważnie.
I wtedy stała się rzecz dosyć osobliwa. Zazwyczaj Mito po krótkiej prezentacji zmuszał ich do ciężkich ćwiczeń, a w ten ciepły jesienny poranek polecił im rozsiąść się wokół niego na trawie, po czym zaczął pokazywać im na sobie owe wrażliwe miejsca. Mówił, jak trzeba w nie uderzyć i jakie skutki przyniesie celne trafienie.
Kazue trochę informacji zapamiętał z zeszłego roku gdzie również na zajęciach ju-jitsu został liźnięty temat punktów witalnych. Wyglądało na to, że uderzenie w jedno z nich mogło skończyć się tragicznie dla trafionego. Problem, że ugodzenie kogoś tak szybkiego, jak Mito graniczyło z cudem, ale już wykorzystanie wiedzy w starciu z oponentem będącym w zasięgu dłoni mogło przynieść iście zabójczy wynik.
Koniec końców, gdy lekcja dobiegła kresu wyjątkowo żaden ze studentów nie ociekał potem niczym szczur. Następną lekcją było szkolenie szpiegowskie. Większość uczniów popędziło w stronę zabudowań akademii, chociaż kilku z nich rozmawiało jeszcze z Mito najwyraźniej chcąc otrzymać otrzymać odpowiedzi na pytania, które pojawiły się podczas niespodziewanego wykładu.

Zgodnie z przeczuciem walka była jednostronna i Kaz nie był jej wiodącą postacią. W chwili otrzymania ciosu wszystko stało się rozmyte, a wzięcie kolejnego oddechu stało się niemożliwe. Już myślał, że dojdzie do upadku, jednak sensei go poratował przyjacielską ręką. Kaz chwycił się jej, a odruchowo lewa dłoń rukończyka powędrowała w kierunku gardła. Na szczęście po chwili oddychanie nie stanowiło już problemu i Inugami mógł wybełkotać:
- Zawsze służę pomocą sensei - wypowiedź przerwało odkaszlnięcie. Następnie udał się na swoje miejsce, gdzie w skupieniu słuchał wykładu. Ta forma zajęć była kompletną nowością co odbiło się zdziwieniem zapewne nie tylko u Kaz'a, ale też u reszty uczniów. Po skończeniu zajęć dość dziwnie wychodziło się będąc całkiem wypoczętym, bez kropli potu na sobie po nieludzkim wręcz wysiłku. Inugami spokojnie spakował swoje manatki i wyruszył w drogę na kolejne zajęcia - szkolenie szpiegowskie. Był zaciekawiony jaki charakter zajęcia przybiorą w tym roku oraz ile chętnych będzie na nie uczęszczało. Za kilka minut sprawa powinna się już wyjaśnić.

Kazue od razu ruszył pod salę wskazaną w planie lekcji. Kogo tam ujrzał? Z początku nikogo jako, że większość osób wolała powłóczyć się po korytarzach ze znajomymi tudzież przysiąść na zewnątrz i nacieszyć się jednym z ostatnich ciepłych dni tego roku. Kaz jako jeden z nielicznych pędził pod klasę, aby przeczekać obok drzwi całą przerwę. Po kilku minutach jednak nie był już samotny, chociaż towarzystwo nie należało do najprzyjemniejszych. Okazało się bowiem, że szpiegostwo będzie mieć razem ze Benjirou i szczurkiem. Potem przywlokło się jeszcze paru ponurych chłopców z innej klasy oraz dosyć ładna dziewczyna nosząca szal. Na koniec zaś przybył Sorata. Czerwonowłosy raczej nie tryskał humorem.
- Mówię ci za dużo na siebie wziąłem - rzekł podchodząc do Kazuego. - Że też przy wyborze tych zajęć naszedł mnie nagły przypływ ambicji... - Ze zbolałą miną pomasował kark.

Brak wielkiego ruchu przed salą nie dziwił, wszak lekcje te przydadzą się prawie wyłącznie członkom drugiego oddziału, więc frekwencja nie może być za wysoka. Szarowłosy w pewnym momencie pomyślał, że tylko jemu przyjdzie uczestniczyć w tych zajęciach, co byłoby dość osobliwym wydarzeniem. Ta dość dobra myśl dla chłopaka jednak nie sprawdziła się, a uczniowie którzy mieli mu towarzyszyć na zajęciach nie okazali się tymi ulubionymi.
Płomiennowłosy Sorata okazał się jedynym wyjątkiem wśród wszystkich zgromadzonych przed salą.
- I to cię tak dręczy? Bo nie wyglądasz na zbyt uradowanego, a nie słyszałem byś miał jakieś nowe problemy ze swoją rodzinką. - odpowiedział długowłosy. - Ja też obawiam się czy dam sobie na wszystkim radę, ale teraz już po wszystkim, trzeba chodzić tam gdzie się zapisaliśmy. A właśnie... co wybrałeś za przedmioty? I gdzie masz zamiar iść po skończeniu nauki? - dopytywał.

Na wspomnienie o rodzinie Sorata zaśmiał się, aż owi chłopcy z innej klasy spojrzeli na jego podejrzliwie.
- Och tak, to cud, że przetrwałem tyle lat żyjąc pod jednym dachem z takimi ludźmi. Ale cóż... ostatnio siostra rzeczywiście nie ostrzyła swojego pięknego asauchi o moje plecy - rzekł zbolałym tonem, tak, że nie znający dobrze Soraty mogliby wziąć jego słowa na poważnie. - A nie wiem czym się przejmujesz. Dla takiego pracusia, jak ty te kilka zajęć to ryż z mlekiem. Ja nie mam tak dobrze. - Zgarbił się i przybrał wyjątkowo udręczony wyraz twarzy. - Sześć dodatkowych zajęć spadło na moje styrane plecy, ale tak to jest, jak się nie potrafi dokonać wyboru. Wciąż jeszcze waham się nad XIII i VIII dywizją. No cóż, ale skoro chodzę i na hakudę i na zanjutsu dla szczególnie uzdolnionych to mniemam, że w przyszłości będę kroić hollowy, jak świeży chleb. - Zaśmiał się raz jeszcze rezygnując ze swojej pozy znękanego życiem studenta. - Tak, tak. Przyszłość zapowiada się ciekawie.

- Zawsze mógłbyś się wyprowadzić... taki Shihouin postanowił sobie pomieszkiwać w akademiku i chyba nie żyje mu się tam tak źle. Ale skoro mówisz, że siostra dała Ci spokój... - wyznał Inugami. 
Przysłuchiwał się Soracie mając cały czas ten sam neutralny wyraz twarzy. W głębi ducha zdziwił się, że chłopak wziął na siebie tyle zajęć. Sam szarowłosy nie wiedział czy da radę z czterema, a ten mówi o sześciu.
- Sześć? Ty tak na poważnie? Ja nie wiem czy poradzę sobie na czterech, a ty gadasz o takiej liczbie. Ja nie miałem takiego problemu, bo wiem, że dwójka jest jedynym właściwym wyborem dla mnie. Ósemka... teraz przynajmniej wiem, czemu zdecydowałeś się chodzić na te zajęcia. - spojrzał na innych wokół - Jak zapewne cała reszta tych ludzi. Dasz wiarę, że byłem jedyną osobą na rozmowie w drugim oddziale? Sam jeden, więc dane mi było rozmawiać z samą kapitan. Okropne przeżycie.

- Akademik? Daj spokój, to nie dla mnie. Mają tam wspólne prysznice, a nie wiadomo jacy odchyleńcy mogli przybyć tam z rukonu. Poza tym słyszałem, że tamtejsza dozorczyni jest bardzo przykrą kobietą. No i muszą sami przygotować sobie jedzenie... musiałbym komuś za to płacić bo umarłym z głodu. - Poklepał się po brzuchu, z którego doleciało smętne burczenie. - No, ale faktycznie dziwne, że tylko ty w tym roku zgłosiłeś się do dwójki. Oczywiście nie jest to tak popularna dywizja wśród świeżaków, jak trójka czy siódemka, niemniej co roku zawsze kilku się do niej zgłaszało. - Uśmiechnął się lekko. - A co do kapitan to słyszałem, że ciekawe z niej kobieta... I mówisz, że było tak strasznie? Wolę nie wiedzieć co ci robiła.
Zza Soraty powoli wyłoniła się postać, w której Kazue rozpoznał Benjirou.
- Prawda. Podobno Shihouin Aisaka wcale nie jest kobietą.
Czerwonowłosy wzdrygnął się i cofnął szybko, lecz zaraz wybuchnął pogodnym śmiechem.
- Ty chyba nie musisz chodzić na te zajęcia. Mógłbyś zaskoczyć orła w jego własnym gnieździe.

- Ja jestem z rukonu, a mimo tego dbam o swoją higienę codziennie. - odparł z groźnym wzrokiem. - Choć pewnie masz rację. Nie wiadomo kogo tam można spotkać. - dodał od razu chłodnym jak zwykle głosem. - Daj spokój, kilka tygodni w samotności i nauczyłbyś się gotować. Nigdy nie wiadomo czy Ci się w przyszłości nie przyda taka podstawowa wiedza.
- Mnie to po części nawet na rękę, bo nie będę musiał widywać niektórych osób, które tutaj są codziennie. Co do kapitan... nie zrobiła nic. Ale nie można powiedzieć by była zbyt przyjazna. Poza tym odniosłem wrażenie, że wiedzę ma większą niż nasz Benjirou.- odpowiedział zanim jeszcze wspomniany okularnik się pojawił.
- Racja. - zgodził się z Soratą - Ciebie mogli by do takiej dwójki przyjąć niemal od ręki, musiałbyś tylko popracować nad szybkością. A skąd u Ciebie takowe informacje o pani Shihouin?

Widząc nieco wrogie spojrzenie Kaz'a Sorata poklepał go po ramieniu.
- Spokojnie, nie chodzi mi tu o higienę, tylko... nagi pośród grupy zupełnie nieznanych chłopców. Dosyć ryzykowne nie sądzisz?
Jeśli zaś chodziło o dalsze pytanie skierowane w stronę Benjirou, to okularnik uśmiechnął się tajemniczo, jak miał w zwyczaju zresztą często czynić.
- Cóż, podobno Shihouin Aisaka, nazywał się kiedyś Aiori, ale stwierdził, że źle czuje się w męskim ciele. Takie rzeczy się zdarzają, wiem to z książek. - Pokiwał głową z ważną miną człowieka uczonego.
- Póki dobrze wypełnia swoje obowiązki może być nawet grającą na bębnach modliszką. - Sorata wzruszył ramionami. - Chociaż Shihouin to dosyć dziwny ród i nie zdziwiłbym się gdyby i coś takiego nosiło ich nazwisko.
Wtem drzwi od sali otworzyły się powoli. Stojący najbliżej Benjirou zajrzał do środka.
- Nikogo nie ma
Okularnik już robił krok, aby wejść do sali i wtedy Kaz zauważył lśnienie. Ledwo widzialna gołym okiem żyła przecinała wejście na wysokości kolan Ben'a. Jeszcze sekunda, a o nią zawadzi.

- Ach, czyli obawiasz się, że chłopcy z rukonu by Ci się nie spodobali? - odpowiedział zdaję się całkiem poważnie, jednak chwilę potem zaśmiał się . - Jesteś już na tyle duży, że chyba dałbyś sobie radę. - dodał po chwili.
- Tak tak... a Zori nie jest naprawdę człowiekiem, tylko robotem, którym steruje dyrektor. A, albo lepiej! Sam kapitan głównodowodzący. Daj spokój Ben, wyjmij czasem nos z książek.- rzekł Kaz z kpiną. Domniemania Benjirou były dla niego odrobinę zabawne, ale przecież nie można dać się ponieść fantazji.
- Ta, o wypełnianie obowiązków to ja się nie boje, ma zapewne więcej informacji niż każdy w soul society. - skomentował wypowiedź o pani kapitan.
Lśniąca nitka zauważalna była tylko przez chwilę i Inugami niemal ją przeoczył. Jednak poddany szkoleniu wzrok nie dał się zwieść. Dla Kaz'a lepsze byłoby gdyby przepuścił Ben'a bez niczego, a ten dostałby nauczkę. Wiedział jednak, że lepiej byłoby mu pomóc, w końcu w przyszłości trzeba będzie się wspierać i ramię w ramię z innymi walczyć ze wspólnymi wrogami. 
Szybkim ruchem ręki rukończyk chwycił za ramię okularnika i powstrzymał go przed kolejnym krokiem.
- Patrz czasem pod nogi, a nie tylko na czubek własnego nosa.- po czym wskazał mu cienką żyłę w przejściu.

Benjirou zatrzymał się i spojrzał ze zdumieniem na linkę, którą dopiero teraz zobaczył. Słaba spostrzegawczość, jak na kogoś kto zbierał takie dobre oceny ze zwiadu.
- Doskonale. - Usłyszeli głos. Obok biurka nauczycielskiego buchnęły kłęby siwego dymu, z których wyłonił się mężczyzna odziany w czarny strój ninja odsłaniający jedynie brązowe oczy i skrawek skóry między nimi. U jego pasa wisiała pochwa z wakizashi.
- A teraz zapraszam do środka.
Ben poprawił na nosie okulary. Zmrużył oczy, po czym rozszerzył je w zdumieniu. Kazue również to widział. Całą salę przecinały ledwo widoczne, przejrzyste żyłki. Było ich mnóstwo. Rozpięte na różnej wysokości, w ukosie, poziomie, a nawet pionie. Wydawało się jednak, że nie było ich wokół ławek i krzeseł tak, że uczniowie pokonawszy ten labirynt mogli swobodnie usiąść.

Pochwała ucieszyła Kaz'a, w szczególności, że nikt inny nie zauważył rozstawionej w drzwiach zyłki. Zajęcia z zeszłego roku oraz trochę szczęścia zdecydowały o tym, że chłopak był w stanie uprzedzić Ben'a.
Postać wyłaniająca się z dymu zaskoczyła chyba nie tylko Kaz'a, ale i resztę uczniów. Przylegający strój ninja, ta nitka oraz te nagłe pojawienie się sugerowały, że na szpiegostwie to akurat on się zna. Ogólnie rzecz biorąc, to właśnie takiego nauczyciela można by się spodziewać. Do uszu wszystkich dobiegło już zaproszenie ubranego na czarno shinigami. Jeśli będą chętni to szarowłosy poczeka aż inni przebrną przez ten labirynt. Kaz zwiąże włosy rzemykiem by nie przeszkadzały mu w tej drodze. Natomiast jeśli nikt nie będzie się wyrywał do sprawdzenia swoich umiejętności to zrobi to on sam. Przeskoczy ostrożnie nad pierwszą żyłką w drzwiach i delikatnie wyląduje, a przynajmniej postara się to tak wykonać. Następnie przyjrzy się dalszej drodze i dostosuje kolejne ruchy do rozstawienia żyłek, tak by przejść bez zahaczenia o żadną z nich.

Sensei patrzył na nich wyczekująco, jednak nikt nie rwał się do wejścia do klasy, w której pięło się być może i setki linek. Nie wiadomo było co też mogło się stać jeśli nieuważnie się taką trąci.
Wydawało się, że nikt nie podejmie ryzyka i Kazue sam będzie musiał się natrudzić, lecz wtedy u drzwi stanął Sorata. Na twarzy miał zawadiacki uśmiech.
- Zajmuję ostatnią ławkę - rzekł, po czym ostrożnie przeszedł nad żyłką wiszącą w progu.
Zaczął posuwać się wgłąb klasy, powoli i z uwagą. Trzeba przyznać, że Sorata wprawnie wyginał swoje ciało, aby uniknąć zetknięcia z linkami. Dzięki temu udało mu się dotrzeć na miejsce i zasiąść za ławką.
Ośmielony tym wyczynem dalej poszedł Benjirou. Również i on dał radę chociaż uczynił to trochę mniej zgrabnie. Dalej ruszył jeden z chłopców z innej klasy. Niski i ciemnawy. Początkowo całkiem nieźle sobie radził co musiało sprawić, że poczuł się zbyt pewnie w wyniku czego będąc już prawie u celu drasnął ramieniem o linkę. Wybałuszył oczy, wziął rozpaczliwy oddech i znieruchomiał.
Zamarł niczym posąg i tylko jego oczy miotały dookoła przerażonymi spojrzeniami.
- Szybciej... Bo tym, którzy tu nie wejdą nie zaliczę obecności. - Znudzony sensei-ninja poganiał ich.

Inugami już miał ruszać do sali, gdy jego miejsce zajął płomiennowłosy. Kaz dokładnie przyglądał się ruchom wykonywanym przez jego kolegę. Starał się zapamiętać rozkład linek i to jak porusza się Sorata. Przypatrywał się też czy aby nie dotknął żadnej z nici, ot chciał zobaczyć czy dany im jest jakiś margines błędu. Ten okazał się być zerowy, co zaobserwował dopiero, gdy trzecia osoba przechodziła przez labirynt ninja. Zdaje się, że skutki dotknięcia żyły nie są ciekawe. Pewnie były nasączone jakaś trucizną, która paraliżuje kompletnie ciało.
Szarowłosy zdobył się na odwagę i ruszył do przodu. Uważnie przyjrzał się drodze i określił położenie tych nitek które mogą okazać się najcięższe do pokonania. Kazue wziął głęboki oddech i przeszedł ponad pierwszą z nici, pozostając maksymalnie skoncentrowanym. Później płynnym ruchem przeszedł do pokonywania kolejnych przeszkód starając się maksymalnie uważać na paraliżujące liny. Każdy ruch, krok był przemyślany i stawiany roztropnie, z niesamowitą uwagą.

Lepiej teraz niż później, kiedy mogło się zdarzyć, że drogę oprócz linek drogę będą blokować żywe posągi spoglądające prosząco na mijających je studentów. Ze spiętymi rzemieniem włosami, Kazue wkroczył do sali, które zamieniła się w miejsce gdzie przemyśleć należało najmniejszy ruch.
W wykonaniu Soraty zdawało się to być o wiele łatwiejsze. Inugami musiał cały czas wytężać wzrok, bowiem jedynie delikatne lśnienie zdradzało pozycję linek.
Schylił się unikają przeszkody zawieszonej na wysokości szyi. Przeszedł bokiem pomiędzy dwoma żyłkami układającymi się w literę V. Następnie musiał jednakowo zniżyć głowę, jak i wysoko podnieść nogi, a obok lśniła jeszcze pionowo osadzona linka. Temu wyzwaniu już nie podołał. Niósł się za wysoko, głową dotknęła tego czego dotknąć nie powinna. Władza nad ciałem została Kazowi odebrała. Choćby nie wiadomo, jak się starał jego mięśnie pozostawały nieczułe na impulsy przesyłane z mózgu. Jedynie oczy były pod jego kontrolą.
Widział Soratę, który z nieszczęśliwą miną wzruszył ramionami. Na domiar złego szarowłosy utknął w dosyć niekomfortowej pozycji. Zgarbiony z nogami między żyłką. Wyglądał teraz niczym złodziej z ilustracji bajek dla dzieci teatralnie skradający się w stronę cudzej własności.
Zaczęli wchodzić inni. Czarnowłosa dziewczyna z twarzą otuloną szalem zwinnie niczym kot minęła Kaz'a i powędrowała do ławki. Jeden z nieznajomych studentów również przemknął obok szarowłosego, ale chwilę potem szczęście go opuściło i zamarł blokując Inugami'emu widok na Soratę.
Zajęło trochę czasu, aż klasa podzieliła się na żywe posągi i zadowolonych uczniów siedzących we ławkach. Wtedy też nauczyciel rozpoczął zajęcia nie zważając na paraliż części grupy.
Standardowo mówił o programie zajęć, z którego wynikało, że nauczą się otwierać zamki przy pomocy wytrychów, sposobów ukrywania wiadomości i ich potajemnego przekazywania. Nie zabraknie również wykładu poświęconego sztuce kłamania oraz rozszyfrowania ludzkich myśli na podstawie drobnych, często nieświadomych znaków wysyłanych przez ich ciała.
Odbyć się również miały zajęcia czysto praktyczne, które podobnie, jak to było na sztuce zwiadu miały się skupić na nauce cichego poruszania i unikania niebezpieczeństw (takich, jak paraliżujące linki).
Gdy zadzwonił dzwonek ścierpnięty Kaz powoli odzyskiwał władzę nad ciałem. Z początku mógł poruszyć palcem, potem całe kończyny zaczęły go słuchać, a w końcu mógł się wyprostować i odetchnąć, kiedy znów stał się panem swej cielesnej powłoki. Linki zniknęły i nawet nie zauważył, kiedy to się stało. Z tyłu doleciały go smugi jasnego dymu. Sensei zniknął w ten sam sposób w jakim się pojawił
Do szarowłosego podszedł uśmiechnięty Sorata.
- Byłaby z ciebie całkiem ładna rzeźba, gdybyś jeszcze był powiedzmy z alabastru.
Inni pechowcy również dochodzili do siebie. Rozmasowywali karki i spoglądali wokół ponuro.

Niestety mimo rozpatrywania każdego ruchu i wykonywania ich bardzo uważnie, zadanie okazało się zbyt ciężkie i Inugami mu nie podołał, co go wielce zasmuciło. Uczucie pozbawienia kontroli nad swoim ciałem było okropne i ciężkie do zniesienia, jednak nie było innego wyjścia. Szczerze mówiąc, to Kaz spodziewał się jakiejś kary za niepodołanie zadaniu, lecz na szczęście nauczyciel uznał, że samo sterczenie podczas całego wykładu wystarczy. Plan zajęć o którym mówił sensei, którego, nawiasem mówiąc, imienia nie dosłyszał, wydawał się być całkiem interesujący. Prezentował przydatny wachlarz umiejętności które rukończyk powinien nabyć by odpowiednio służyć w drugim oddziale.
Wraz z końcem zajęć nadzieje na odzyskanie pełni władzy w ciele, zostały spełnione i po kolei chłopak mógł się cieszyć normalnym poruszaniem każdą częścia ciała.
- Dzięki, ale jakoś mi się nie uśmiecha takie stanie jak posąg na każdych zajęciach - odparł masując szczękę, która mu w tym czasie odrobinę zdrętwiała.

- Czemu nie? Dzięki temu wykazalibyście stoicki spokój i nie groziłaby wam żadna uwaga za złe zachowanie. A teraz przestań się dąsać i chodźmy na obiad, bo słowo daję mój żołądek zaczyna sam siebie zjadać.
Podążyli do stołówki gdzie przysiadł się jeszcze do nich Katsu. Sorata stwierdził, że jego siostra pewno siedzi w bibliotece. Ciągle się teraz uczyła jako, że wzięła na siebie jeszcze więcej niż on.
Chłopcy gawędzili sobie nad posiłkiem o błahych sprawach nie wymagających frasunku.
Dzisiaj mieli jeszcze tylko wykład z wiedzy o zanpakuto, na który podążyli wraz z końcem przerwy.
Tematem wykładu była kwalifikacja żniwiarzy dusz pod względem źródła ich mocy. Najczęściej spotykane były zanpakuto wspomagające swoich właścicieli w walce w zwarciu oraz te władające potęgą konkretnego żywiołu. Popularne były również egzemplarze dysponujące technikami podobnymi do kidou.
Wynikało z tego, że duża część osób siedzących na wykładzie przytrafi się oręż o takich właściwościach (oczywiście najpierw będzie trzeba odkryć jego potencjał co nie miało być łatwe).
Być może paru studentów trafi się zanpakuto o trującej specyfice, albo też potrafiący wywoływać iluzje w umysłach wrogów. Najrzadsze były ponoć miecze manipulujące czasem bądź oddziałujące w różny sposób na inne zanpakuto. Takie perełki trafiały się raz na sto lat, albo nawet rzadziej i dziwnym trafem ich posiadacze rzadko, kiedy robili z nich dobry użytek.
-... wystarczy wspomnieć czyny Yori Honōgēto sprzed trzystu laty - mówił wykładowca. - Był porucznikiem III oddziału i spadkobiercą jednego z najpotężniejszych ówcześnie rodów Soul society. Jego zanpakuto dysponowało unikatową zdolnością kopiowania mocy innych mieczy. Zamiast wykorzystać swe talenty do wspierania Gotei, Yori wszczął rebelię przeciw radzie czterdziestu sześciu co pochłonęło życie wielu shinigami... Pamiętajcie, czym potężniejszym zanpakuto będziecie dysponować tym bardziej będzie was kusić, aby nadużyć jego mocy. Mam nadzieję, że wyjdziecie z tej próby zwycięsko... A teraz dziękuje za spotkanie. Do zobaczenia za dwa dni, a zainteresowanych dzisiejszym tematem polecam przeczytać rozdział szósty i siódmy
Dzwonek zagłuszył odgłosy wstających uczniów zbierających swoje zeszyty i książki. Na dziś koniec zajęć.
- Och tak, z tego całego Yori było niezłe ziółko. - Zaśmiał się Sorata, gdy wyszli z klasy. - Gdyby nie on nasz ród byłby teraz potęgą i musielibyście się mi wszyscy kłaniać w pół.
Przechodząca obok Sorami zgromiła wzrokiem brata.
- Phi, jakie marzenia - parsknął Katsuo. - Patrz Kaz! Wielki panicz chce żebyśmy mu się kłaniali. Chyba ktoś za wysoko nosi makówkę.
- W przeciwieństwie do ciebie, konusie. - Zripostował szybko czerwonowłosy. - Ty ledwo odrastasz od ziemi.
Z tymi dwoma osobnikami zawsze było dużo śmiechu. Dlatego też zapewne cieszyli się powszechną sympatią wśród innych studentów. Tak był skonstruowany świat, że weseli i optymistycznie spoglądający ludzie byli bardziej lubiani od ponurych mruków.

- Tak, to dobry pomysł - rzekł na wspomnienie o obiedzie. - Nie wiem jak reszta, ale ja umiem się zachować na lekcji. Zresztą zajęcia u Zori'ego chyba wszystkich tego nauczyły. - dodał nawiązując do lekcji bycia posągiem.
Podczas jedzenia odrobinę się wyłączył z rozmowy Katsu i Soraty dając im chwilę dla siebie. Sam złapał się na tym, że rozmyśla o jego zielonowłosej sąsiadce. Zastanawiał się co może teraz robić, jak jej minął pierwszy dzień rozszerzonych zajęć oraz jak to ogólnie się mówi 'co też u niej słychać'.
Następnie udał się powoli na ostatni z dzisiejszych wykładów, mianowicie na wiedzę o zanpakutou. Zajęcia obejmowały ciekawy temat, który zainteresował Inugami'ego. Choć część z informacji, które były omawiane na lekcji, można było zasłyszeć z róznych historii opowiadanych nie tylko wśród uczniów, ale nawet pospolitych ludzi, tak zawsze lepiej, gdy mówi o nich ktoś kompetentny, kto nie zacznie nam opowiadać kłamstw. Poza tym zawsze miło wiedzieć, czego można się spodziewać po swoim przyszłym zanpakutou.
Gdy wyszli z klasy to Kazue nie skupiał się na tym co mówili jego koledzy. Jednym uchem informacje wlatywały, drugim wylatywały.
- Skoro chce, żeby mu się kłaniali, to może niech spróbuje u pierwszaków. Tam mogliby go posłuchać. - powiedział beznamiętnie i szedł dalej zamyślony zmierzając do domu.

Koledzy nie zwracali uwagi na milczącego Kaz'a. Zdążyli się już przyzwyczaić do jego małomówności i zamiłowania do samotności. Przyzwyczaili się i zaakceptowali. Nie próbowali go na siłę wciągać w rozmowę.
Pożegnali się u dołu schodów akademii. Sorata i Katsuo podążyli drogą prowadzącą do szlacheckich posiadłości, podczas, gdy Kaz szedł prosto ulicą otoczoną przez małe domki studenckie.
Słońce świeciło mocno, ale było kwestią czasu, aż jego blask osłabnie i nie będzie już w stanie ocieplać chłodnego jesiennego powietrza. Potem wraz z ciemnymi chmurami przyjdą deszcze, a dni będą coraz krótsze. Idealna pora roku dla ponuraków i melancholików.
Od domu dzieliło Kazuego kilkanaście metrów, kiedy wychwycił ledwo słyszalny głosik, który z początku wziął za osobliwy szmer wiatru. Po przysłuchaniu się mógł wyłowić poszczególne słowa.
- Pomóż mi! Pomóż mi!
Nikogo w pobliżu nie dostrzegł, a głosik wciąż nawoływał. Wtem poczuł ucisk na stopie. Spojrzał w dół i ujrzał jasnoróżową kuleczkę lśniącą niczym cukierek, która właśnie skakała po jego sandałach.
- Pomóż mi! Pomóż mi!

Pożegnał się z Soratą i Katsu, a następnie spokojnym krokiem ruszył w swoją stronę. Nie spieszyło mu się bardzo do domu, toteż szedł powoli by nacieszyć się słońcem, które zapewne za kilka tygodni będzie gościło na nieboskłonie o wiele rzadziej i będzie świecić mniej intensywnie. Trzymając ręce w kieszeniach układał sobie plan do końca tego dnia. Wypadałoby chyba zainteresować się zadanym materiałem z wiedzy o zanpakutou. Co jak co, ale w tym roku należałoby się przypilnować względem teorii. Potem chyba zrobi sobie wolne i kontynuuje rysunek lub sporządzi coś nowego.
Odprężający wieczór w ogrodzie z ołówkiem, kartką papieru i sake. O tak, tego mi trzeba. Mam tylko nadzieję, że ostało się troche sake. zamyślił się młody rukończyk.
Kaz odrzucił włosy do tyłu, bowiem przeszkadzały już w dostrzeganiu drogi. Nagle usłyszał dziwny dźwięk, coś co przypominało wiatr. Z początku za niego go uznał i szedł dalej jak gdyby nigdy nic. Dźwięk się jednak powtarzał co go odrobinę zirytowało i rozejrzał się dookoła. Żadnej żywej duszy nie zastał, co go zadziwiło. Po spojrzeniu w dół ujrzał natomiast dziwaczną istostę. Skrzywił się na jej widok, a po krótkim zastanowieniu się, czy czasem nie jest idiotą mówiąc do dziwacznego cukierka, powiedział:
- To ty gadasz? - wskazał palcem. - Czego chcesz i czym w ogóle jesteś?

Kuleczka zaczęła kręcić kółka wokół Kaz'a.
- Porwał ją! Porwał! Zdrajca porwał panienkę, a ja zła opiekunka jej nie dopilnowałam i za karę pan ojciec panienki zdezintegruje biedną Kamome!
Piszczała rozpaczliwie kręcąc się coraz szybciej, aż wzbiła kurz, który zawirował wokół Kaz'a. Zdawała się nie panować nad sobą, lecz nagle wyhamowała gwałtownie. Ponownie stała przed chłopakiem, na którego sandały opadł pył.
- Ty wielki i masz miecz. Jak mi pomożesz to... eee... dostaniesz wielką nagrodę! Naprawdę wspaniały dar! Rodzina panienki bardzo bogata jest i odwdzięczy się! Tak to wiem! - Zapewniała gorliwie.
Kazue nie miał do czynienia z podobnym "czymś". Nawet w snach nie nawiedziła go gadająca kulka, więc trudno było się spodziewać do czego może go to zaprowadzić.

Czy naprawdę jestem na tyle samotny i głupi by wysłuchiwać teraz skaczącej i gadającej kulki? W dodatku mówi o jakichś porwaniach... co to ma być do cholery? jakiś dowcip kogoś z technologicznego? Złapałbym takiego najchętniej i... hmm, dobra, prawdziwa czy nie to może się zabawimy.
Widok skaczącej kuli i kurzu który wzburzyła był trochę komiczny, aczkolwiek szarowłosy darował sobie komentarze na ten temat.
- Załóżmy, że byłbym skłonny Ci pomóc... jednak powiedz, co miałoby mnie powstrzymać przed zdeptaniem Cię teraz i udaniem się na zasłużony odpoczynek? Co to za nagroda na którą mogę liczyć? - dopytywał dziwne stworzenie

Na słowa o wdeptaniu kuleczka podskoczyła i cofnęła się szybko poza zasięg stóp Kaz'a.
- Emm... dużo złota, taka nagroda! I zaszczyty! Zaszczyty za uratowanie córki pana! A zresztą... ty student, tak? A potem shinigami, tak? A shinigami powinni bronić bezbronnych, a panienka bardzo bezbronna, bo ją porwano.
Najwyraźniej gdyby samo wspomnienie o nagrodzie nie wystarczyło, kulka postanowiła dodatkowo odnieść się do poczucia obowiązku Kaz'a jako przyszłego shinigami.

Odwoływanie się do powinności shinigami nie było nawet konieczne, bowiem Kaz i tak już podjął decyzję o wplątaniu się w to grę czy czymkolwiek była ta prośba o pomoc.
- Taa to się dowiedziałem... dobra, nie ma co, poważny student ganiający za wyimaginowanymi kulkami, tylko tego brakowało. - w głowie Kazuego ciągle kłębiły się takie myśli i w sumie nie wiedział czemu pomaga temu czemuś.
- Dobra to co miałbym zrobić... czym ty właściwie jesteś?

[Przepraszam za długość, ale nic więcej raczej z tego nie wycisnę]

- Juhu! - Kulka pisnęła radośnie i podskoczyła kilka razy. - Opłaci ci się to, zobaczysz! Ty nagrodę dostaniesz, a ja nie zostanę zdezintegrowana! - Zdawała się nie mieć trudności z błyskawicznym przechodzeniem przez różne stany emocjonalne. Raz wystraszona i zdenerwowana, a sekundę później tryskająca radością. - Ja nazywam się Kamone i jestem zmodyfikowanym konstruktem duchowym - ciągnęła. - Spacerowałam z panienką, kiedy on na nas napadł... podły odszczepieniec i zdrajca! Zdezintegrował moją humanoidalną powłokę i porwał panienkę. Ale, ha! Nie jestem byle jaka! Stworzono mnie specjalnie do ochrony panienki i potrafię wyczuć jej reiatsu! Tak ją znajdziemy, ty swoim mieczem zabijesz zdrajcę, a ja uratuję panienkę i wszyscy będziemy szczęśliwi!
Kaz nigdy nie słyszał o czymś takim, jak konstrukt duchowy. Może coś by wiedział gdyby odbyło się więcej wykładów ze świata duchowego, ale tak musiał wierzyć kulce na słowo.

[Spokojnie. Wiem, że nie zawsze jest możliwość pisania elaboratów ;p]

- Coś czuję, że jeszcze tego wszystkiego pożałuję. To, że jestem świr to już wcześniej pewnie mówili, a teraz? Nie wiem... mnie samemu epitetów by zabrakło. Pal licho zresztą innych, kto by się nimi przejmował. Gorzej jak to wyjdzie na coś takiego, że będę miał przechlapane u nauczycieli lub co gorsza, w oddziałach. - Kaz odrobinę się obawiał co z tego wszystkiego może wyniknąć, jednak mimo wszystko postanowił pomóc... powiedzmy, że osobie w potrzebie.
Swoją drogą to Kaz będzie musiał się dopytać kiedyś o ten cały konstrukt duchowy. A może i w przyszłości przyda się taka wiedza? Kto wie...
- Dobra, w takim razie aktywuj te swoje czary mary, poszukaj reiatsu zaginionej i chodźmy już. A jeśli możesz to wyjaśnij mi w ogóle czym konkretniej jesteś i dlaczego miałby ktoś porywać tę całą panienkę.

Kulka zwana Kamone zaczęła drżeć, po czym podskoczyła nisko i zaczęła się toczyć szybko oddalając się od Kaz'a.
- Prędzej, prędzej! Za mną! - poganiała.
Kiedy jednak stanęli przed domem Kaz'a zatrzymała się. Zakręciła wkoło własnej osi i wystrzeliła ku chłopakowi znikając za pazuchą kimona.
- Ja zmęczona. Bez ciała trudno się przemieszczać. Będę cię prowadzić, a przy okazji odpowiadać na pytania.
I tak prowadzony prze cienki głosik Kaz dotarł do szerokiego traktu wschodniego, który ciągnął się od wewnętrznego muru Seireitei do bramy w kierunku, której się udali.
Po drodze kulka trajkotała nieustannie.
- On porwał panienkę! Wyrzutek pełen usterek. Też jest konstruktem duchowym, ale zepsutym i miał zostać zdezintegrowany. Zamiast poddać się temu, jak każdy przyzwoity konstrukt, on uciekł. Służba pana go szukała, ale gdzieś się zaszył i dopiero teraz się pokazał porywając panienkę. Oj, nikczemnik mścić się chce, ale nic z tego bo my go znaleźć i zdezintegrować! A... jak ty móc, to nie mów nikomu o porwaniu, bo jak pan się dowie, że Kamone zawiodła to ją też zechce zdezintegrować. A ja nie chcę być zdezintegrowana! O tak, czuję. Idź dalej prosto.
Stanęli przed bramą prowadzącą do Rukongai. Oczywiście była zamknięta, a pilnujący ją strażnik olbrzym drzemał obok, rozłożony na olbrzymim materacu. Nie był to problem bowiem w bramie zamontowano małe drzwi przez, które swobodnie mogli przechodzić mieszkańcy Seireitei. Bez nich biedni strażnicy musieliby podnosić bramę za każdym razem, kiedy student z rukonu chciał odwiedzić swoją rodzinę. W sumie i tak czasem ją podnosili, ale podobno tylko po by nie wyjść z formy.
- Za bramą! - zajęczała kuleczka. - On wziął panienkę za bramę!

Kaz'owi kompletnie nie podobało się to poganianie przez kulkę, która mówiła o sobie Kamone. Pozwolił jej na przebywanie za pazuchą kimono, a w sumie to nie miał innego wyjścia. Istota ta była na tyle mała, że nie powinna w żadnym wypadku przeszkadzać.
Cała ta historia opowiedziana przez mały kolorowy cukierek była dość... niewiarygodna, zresztą jak cała sytuacja. Inugami prowadzony wschodnim traktem stawiał  kolejne kroki dość szybko, jednak daleki był od biegu, bowiem nie chciał się za bardzo zmęczyć. W trakcie podróży przysłuchiwał się cały czas Kamone i starał się ją dopytywać o kolejne szczegóły.
- Dobra, jak na razie wszystko zrozumiałem, mimo tego, że ta sytuacja jest mało wiarygodna. Skoro ta panienka jest taka ważna to dlaczego tylko ty jej pilnowałaś? Nie powinna mieć grupy strażników czy coś w ten deseń? -  dopytywał chłopak. Te szczegóły mogą się okazać bardzo ważne i dzięki nim będzie mógł ocenić prawdziwość tej całej historii.
-Druga sprawa... Nie uważasz, że znalezienie, jak i walka z czymś tak małym jak ty...cóż, może stanowić pewne wyzwanie?
Za bramą... ta informacja zaniepokoiła szarowłosego. Jakiś dziwny konstrukt dopada go, prosi o pomoc, a potem już w rukonie napada na niego banda złodziei lub innych niezbyt miłych osobników. Nie chodziło o to, że Kaz bał się dostać solidne lanie, jednak taka rzecz nie pozostanie niezauważona wśród nauczycieli lub innych przedstawicieli Gotei. Ale... kto wie, może ta sprawa jest naprawdę jakaś ważna, a on może dzięki temu uzyskać jakieś informacje albo uznanie. W takim wypadku Kazue postanowił przejść do rukongai. W razie czego powinno mu się udać uciec, w końcu nie był byle biegaczem z ostatnich okręgów, a wyróżniającym się studentem. Rukończyk podszedł do bramy i otworzył mniejsze drzwi by móc dalej przejść na poszukiwania.
- Właściwie... kim jest ta panienka? Jakieś dane, imię chociażby?