Teren Otwarty za akademią

Blisko czterdziestka świeżo upieczonych uczniów akademii Shino, która trafiła do klasy 1-2, czekała niecierpliwie na tyłach głównego budynku wykładowego na rozpoczęcie kolejnych zajęć.
Dzień sprzyjał prowadzeniu lekcji na świeżym powietrzu. Słonecznie, ale też nie za ciepło. Po za tym będą mieć okazję wyprostować kości po trzech godzinach siedzenia na wykładzie z wiedzy o pustych.
Prowadzący, owiany złą sławą Zori, już na starcie obiecał śmierć w męczarniach dla gaduł i spóźnialskich. Potem zaś zaczął zasypywać ich informacjami, które ledwo zdążali przelać na papier. Większość zapewne nie dałaby rady, gdyby Zori łaskawie nie robił im krótkich przerw, podczas których wieszczył bolesną śmierć w paszczy pustego dla obiboków nie przyswajających na bieżąco materiału.
Wykład dłużył się niemiłosiernie, aż w końcu styrane nadgarstki i umysły studentów wybawił dźwięk gongu. Długie siedzenie w jednym miejscu, słuchanie i pisanie, były dla Shirotori'ego czymś nowym. Czy przypadło mu to do gustu? Jeśli nie to będzie mieć problem, bo w planie lekcji znajdowało się jeszcze kilka przedmiotów typowo wykładowych.
Ogółem swą bytność w akademii zaczął wczorajszego dnia, kiedy to wraz ze skromnym dobytkiem zawitał pod drzwi akademika. Pierwszoroczni dostali na przywitanie wykład od obdarzonej wyjątkowo przykrą aparycją (a zapewne także charakterem) dozorczyni. Kobieta z wąsem przedstawiła im kilka tuzinów zakazów i nakazów obowiązujących w akademiku, których nieprzestrzeganie w najlepszym razie mogło skończyć się wyrzuceniem na noc poza budynek, a w najgorszym wydaleniem z samej akademii.
Pokój Shirotori'ego w oczach większości populacji Rukongai zdawałby się wręcz wystawny, chociaż panienka na podobny widok zapewne zmarszczyłaby tylko nosek. W środku znajdowały się trzy miejsca do spania, ale póki co poznał tylko jednego współlokatora. Yamada Ichiro, niewyróżniający się z wyglądu chłopak, zdawał się bardzo zadowolony z faktu zostania studentem. W krótkiej rozmowie zdradził, że pochodzi z ósmego okręgu, gdzie, jak z wyraźną dumą zaznaczył, uczestniczył w inicjatywie okolicznych mieszkańców tworzącej grupę strażników dbających o porządek.
Gdy obudzili się rano okazało się, że jedno z łózek wciąż jest puste. Nie mieli jednak czasu żeby nad tym dumać, bowiem musieli zbierać się na apel na rozpoczęcie roku. Wdziali więc świeżo otrzymane mundurki akademii, zjedli pospieszne śniadanie na stołówce akademika, po czym udali się do głównego budynku akademickiego.
Zobaczyli tam nauczycieli, z którymi przez najbliższe cztery lata mieli się użerać, aczkolwiek wszyscy oni zostali przyćmieni przed dyrektora, który pomimo podeszłego wieku miał na głowie burzę różowo-pomarańczowych dredów. W dodatku podczas przemowy próbował nieudolnie małpować młodzieżowy styl wypowiedzi, co przyniosło dość groteskowy efekt. Groźny Zori i totalnie wyluzowany dyrektor. Pozostawało mieć nadzieję, że reszta grona pedagogicznego będzie bardziej wyważona.
Po przemowie dostali kartkę z planem zajęć i przydziałem do klasy. Shirotori wraz z resztą rukończyków posiadających jakie takie perspektywy trafił do grupy 1-2. Przynajmniej nie będzie musiał się zbytnio użerać ze szlachetnie urodzonymi.
Podczas wykładu szybko wypatrzył różową główkę panienki. A więc tak samo, jak jej mniej utalentowany brat trafiła do słabszej klasy. Pomimo tego rodzina powinna być z niej dumna. Kolejny shinigami szykował się w rodzinie.
Obecnie panienka siedziała na ławeczce skrytej w brzozowym cieniu. Rozmawiała z jasnowłosą dziewczyną i pozornie wydawała się w pogodnym nastroju, aczkolwiek Shirotori wiedział, że to tylko dobra mina do złej gry. Nami z pewnością wolała chodzić na zajęcia wraz z najlepszą klasą.
Panienkę oraz jej towarzyszkę obserwowała grupka chłopaków zebranych nieopodal wśród których był i Ichiro. Dwóch innych chłopców nie mogąc doczekać się przybycia nauczyciela weszło na jedno z owalnych pól twardo ubitej ziemi i zaczęło się mocować.  
Spojrzenie Shirotori'ego przykuło jeszcze kilka osób. Wśród nich byli stojąca na uboczu dwójka chłopaków. Jeden szczycił się imponującym, czarnym irokezem o końcówkach zabarwionych na czerwono, podczas gdy drugi miał oczy obwiązane kawałkiem tkaniny. Sporo uwagi, zwłaszcza wśród męskiej części klasy, trafiało do biuściastej brunetki, której przerobiony mundurek odsłaniał sporo ciała. Wyglądała jakby dopiero co skończyła zmianę w rukońskim zamtuzie.  Inna dziewczyna siedziała samotnie pod drzewem obejmując ramionami kolana.
Przerwa miała trwać jeszcze kilka minut. Shirotori miał czas, aby trochę jeszcze poobserwować tudzież spróbować nawiązać pierwsze relacje.

Ichiro szybko wypatrzył współlokatora, który stanął w pobliżu.
- Ej, Shirotori. Co tak samemu stoisz? Chodź zapoznasz się z nowymi kolegami - powiedział głośno machając przy tym zachęcająco ręką.
Ichiro rzucał się w oczy znacznie mniej niż Shirotori. Krótkie brązowe włosy, szare oczy i parę piegów pod nimi. Twarz podłużna, nieco końska jak mógłby określić ją ktoś złośliwy. Jedyne co w Ichiro imponowało to wzrost. Chłopak przerastał wysokiego przecież Shirotori'ego o dobre pół głowy.
W kółeczku oprócz niego stało jeszcze trzech studentów. Największe wrażenie robił ciemnowłosy młodzian o smagłej cerze i intensywnie niebieskich oczach. Szeroka szczęka nosiła kilkudniowy zarost, a wargi kryły zadziwiająco białe i równe uzębienie, które zdaje się chętnie pokazywał.
- Skoro mamy się użerać przez najbliższe cztery lata, to dobrze będzie choć trochę się poznać. Jestem Nakahara Koji i pochodzę z dwudziestego ósmego południowego okręgu. - Wyciągnął ku Shirotori'ego prawicę błyskając przy tym zębami.
- Stawiam dziesięć ryo, że za rok z naszej grupy odpadnie większość osób, a pewno nie więcej niż tuzin dotrwa do samego końca.
Pesymista miał chytrą twarz o wydatnym, ostro zakończonym podbródku i długim nosie. Włosy barwy ciemnego granatu cofnęły się już znacznie tworząc wyraźne zakola.
- E tam, będzie dobrze. Grunt to znaleźć sobie ładną i mądrą dziewczynę, która robi dobre notatki. Tylko wiecie... ta dziewczyna musi być naprawdę mądra, a nie taka jak ta z tego dowcipu. Znacie może? Nie? To wam opowiem. A więc rzecz dzieje się w dworku arystokracji. Szlachcianka woła na swojego ogrodnika żeby kwiaty podlał, a ten się głośno dziwi, bo przecież pada deszcz, na co łebska szlachcianka mówi, że może przecież wciąć parasol!
Kawalarz uśmiechnął się szeroko czekając na reakcję kolegów. Ten z całego towarzystwa sprawiał najprzyjemniejsze wrażenie. Miał gęstą czarną czuprynę i żywe brązowe oczy osadzone w chłopięcej twarzy. Ze wszystkich chłopców był najniższy.  

Po żarcie pojawiło się kilka niepewnych uśmiechów i wymienionych spojrzeń. Tylko Shirotori się odezwał, ale ton w jakim to zrobił, sprawił, że nie dowcipniś nie wyglądał na zbyt ukontentowanego reakcją tłumu. Przynajmniej na początku wydawał się zawiedziony brakiem salwy śmiechu, aczkolwiek zaraz potem uśmiechnął się radośnie.
- Ej, patrzcie tylko. Mamy tu kujona dobrze będzie się z nim zakolegować! Nazywam się Shu jakbyś szukał mnie kiedyś po akademiku żeby pożyczyć mi notatki.
"Pan pesymista" również uznał, że wypadałoby się przedstawić i zdradził, iż nazywa się Usaka Satoshi, który poinformował zaraz co ich czeka w następnej kolejności.
- Dwie jednostki zajęć ogólnorozwojowych, a potem jeszcze dwie hakudy - rzekł dość ponuro, jakby nie uśmiechała mu się perspektywa wysiłku fizycznego.
- Słyszałem, że prowadzący te zajęcia jest w porządku człowiekiem - wtrącił Ichiro.
- Zupełnie inny niż Zori. - Uśmiechnął się Koji. - Ten to jest żyleta, co? Ale nie psujmy sobie humoru gadaniem o tym zgredzie. Właśnie rozmawialiśmy o pewnej legendzie posłyszanej z akademika.
Shirotori zauważył, że wszyscy poweseleli. Wszyscy, poza Ichiro, który nastroszył brwi.
- Bo wiesz... tak się składa, że w pokoju, który dostałem - kontynuował Koji - mieszkał jeszcze niedawno najprawdziwszy szlachcic! I to z wyższego rodu! W naszym akademiku! - Koji zrobił minę jakby ujrzał stwórcę schodzącego z niebios. - Ale rzecz rozchodzi się o to co ten szlachcic... Shihouin zdaje się? - Satoshi potwierdził kiwnięciem głowy. - Tak, to był Shihouin. No więc pewnego razu postrzelił innego studenta kidou, podobno poszło o butelkę sake którą Shihouin chciał przemycić na teren akademika, a gdy wylądował na dywaniku u dyrektora to zamiast tarzać się przed jego biurkiem, to jeszcze naskoczył na dyrka i zagroził, że zrówna z ziemią całą akademię, a jego samego obedrze ze skóry i powiesi w klatce przed gruzami na postrach wszystkich głupców. No i potem ten Shihouin zwiał z Seireitei. Podobno przez jakiś czas obracał się w szemranym towarzystwie. Wiecie, zbiry, dziwki i takie tam, ale w końcu słudzy jego ojca go wyłapali. No i ten ojciec w zastępstwie za synalka tarzał się przed dyrem. Dosłownie, a miał utrudnione zadanie, bo podobno jest kaleką. Połowę swojego majątku podarował akademii i w końcu dyrektor po starej znajomości postanowił przywrócić tego małego Shihouin'a z powrotem do akademii. - Koji plasnął dłonią w czoło. - Wyobrażacie sobie? Nawet gdyby mi za to  zapłacili nie chciałbym dołączyć do pierwszej klasy, żeby musieć użerać się z podobnymi temu Shihouin'owi szlachciurami.
Ichiro, aż poczerwieniał z oburzenia.
- Zgadzam się. Tacy jak ten Shihouin nigdy nie powinni zostać shinigami. Na miejscu dyrektora wsadziłbym go do gniazda larw żeby przemyślał sobie swoje zachowanie.

- Szlachciurki mogą mi naskoczył - odrzekł butnie Koji.
- Mimo wszystko lepiej powstrzymać się od podobnych opowieści przy niepewnym towarzystwie - zauważył cicho Satoshi spoglądając po osobach z kręgu rozmówców.
Pytanie o pustych ożywiło nieco towarzystwo.
- Prawdę mówiąc nie miałem jeszcze tej okazji - odezwał się Koji - a szkoda, bo dobrze byłoby chociaż zobaczyć swojego wroga.
Pozostali również zaprzeczyli, a Ichiro dodał jeszcze, że na pewno ktoś jeszcze będzie z nimi mieszkać, chociaż nie miał pojęcia gdzie się zagubiony współlokator podziewał.
- A ty Shirotori-san? - zapytał na koniec współlokator. - Widziałeś kiedyś którąś z tych bestii?
- Grupa w dwuszereg zbiórka! - Tubalny głos rozbrzmiał zanim białowłosy zdążył udzielić odpowiedzi. Wygląda na to, że przybył oczekiwany przez niego nauczyciel.

Spoiler:

Wielki, groźnie wyglądający mężczyzna powiódł srogim spojrzeniem po uczniach, lecz twarz zaraz rozpogodził uśmiech.
- No i jak tam mija pierwszy dzień w akademii? Jakby nie było to moje zajęcia uczynią go znacznie lepszym. Nazywam się Inahara Mito i będę dla was prowadzić zajęcia ogólnorozwojowe i hakudę. A skoro mamy teraz ogólnorozwojówkę to na ziemię i po dwadzieścia pompek!
Shirotori zdołał zrobić tylko osiemnaście i potem wcale nie szło lepiej. W kolejnych ćwiczeniach również nie był wstanie wykonać liczby powtórzeń zażądanej przez nauczyciela.
Gdy już parował potem i wydawał odgłosy miecha, Mito krzycząc zagonił ich do robienia kółeczek wokół pól treningowych.
Ciało Shitori'ego odmawiało posłuszeństwa. Minął już kilku upadłych studentów, ale Mito nieubłaganie nie pozwalał im choćby chwilę przerwy. W końcu Shirotori sam załatwił sobie odpoczynek wywalając się na trawę.
Z trudem podniósł głowę. Zobaczył, że Inahara gratuluje czterem osobom, które osiągnęły metę.
Jednym z nich był Koji, drugą duży chłopak, który uśmiechał się nieprzytomnie, trzecia osoba zdążyła już paść, a czwartą była niesamowita dziewczyna z puszystym wiewiórczym ogonem wyrastającym tuż nad miejscem gdzie plecy traciły swą szlachetną nazwę.
Krótko potem rozległ się gong na przerwę i jakim cudem Shirotori przetrwał drugą jednostkę zajęć, to nawet on sam nie wiedział. Na szczęście przed hakudą czekała ich dłuższa przerwa obiadowa, więc chodź trochę mogli dojść do siebie, a czy białowłosy miał zamiar jeść w samotności czy też może przyłączyć się do kogoś, to już zależało tylko od niego.

Zachodząc do stołówki Shirotori odebrał kolejną lekcję życia w akademii. Mianowicie, gdy rozbrzmiewa gong na obiad należy jak najszybciej ruszyć ku ladzie gdzie starsze panie wydawały jedzenie. W przeciwnym razie groziło to, że połowę przerwy spędzi się w kolejce.
Shirotori nie wyszedł tak źle, bo gdy ruszył ku stołowi z tacą minęło dopiero jakieś 1/3 czasu przeznaczonego na spożycie posiłku. Przyczaił się nieopodal Nami i jej koleżanki. Różowowłosa zerknęła na swego "opiekuna", po czym do końca przerwy nie zwracała już na niego najmniejszej uwagi.
Przynajmniej mógł przyjrzeć się bliżej innym uczniom. Nieopodal siedziała niecodzienna para - irokez i chusta na oczach. Być może odbywał jakiś trening polegający na wyłączeniu najważniejszego dla człowieka zmysłu, bo trudno wyobrazić sobie, aby do akademii przyjęto ślepca.
Kolejny stół zajmowały same dziewczyny. Drobna okularnica patrzyła tępo na posiłek. Wyglądała jakby nie doszła jeszcze do siebie, bo zajęciach Inahary. Znacznie żywiej zachowywała się dziewczyn wiewiórka, która od czasu do czasu wyskubywała z tacki koleżanki co smaczniejszy kąsek. Doprawdy niezwykłe. Oprócz puszystego ogona spod brązowych włosów wyrastał jeszcze jeden zwierzęcy atrybut - włochate uszka. Dziewczyna miała złociste oczy i buzię ozdobioną kawałkami spożywanego posiłku. Trzecią panna przy stoliku posiadała włosy o barwie lawendy, które wiązała w warkocz ozdobiony czerwoną wstążką. Siedziała plecami do Shirotori'ego, więc wiele więcej o niej powiedzieć nie mógł.
Nikogo więcej ze swojej klasy nie dostrzegł, albo też ich nie rozpoznał. W końcu to dopiero pierwszy dzień i jeszcze nie opatrzył się z nowymi twarzami. W pewnym momencie na horyzoncie pojawili się bracia panienki, którzy zaraz przysiadli się do siostry. Pogadali chwilę o wrażeniach z rozpoczęcia roku, po czym udali się dalej w swoją stronę. Zauważyli wszakże Shirotori'ego i młodszy z nich znacząco spojrzał na białowłosego, a następnie przeniósł wzrok na panienkę, aby na koniec uśmiechnąć się. Przekaz jasny - nasz bohater miał mieć na oku najmłodszą Akiyamę.
Obiad smakował całkiem dobrze, chociaż miso była nieco za słona. Nikt się do Shirotori'ego nie przysiadł, więc w spokoju mógł nacieszyć się posiłkiem. Gdy zabił gong czuł się umiarkowanie dobrze, chociaż i tak zamiast na hakudę wolałby iść do łóżka.
Słońce zaszło za chmurami. Grupa 2-1 ustawiła się w półkolu przed Mito, który przyniósł ze sobą woreczek.
- Wpierw chcę zobaczyć co umiecie. Podchodźcie po kolei, po numerek.
Okazało się, że woreczek jest wypełniony piłeczkami z namalowanymi nań liczbami. Shirotori wylosował numer 10. Już wcześniej bliźniaczą piłkę wylosowała okularnica, którą widział podczas obiadu. Cóż, jeśli liczył na wyzwanie to mógł czuć się zawiedziony. Dziewczyna była chuda i o dobrą głowę niższa od niego. Zerkała nieco lękliwie na Shirotori'ego. Chyba wolała, aby los sparował ją z kimś innym.
Nim białowłosy stanął do boju obejrzał dziewięć walk, z których najciekawszy był chyba pojedynek Ichiro z wiewiórczą dziewczyną. Tak sprytnie machała swoim ogonem, że współlokator praktycznie sam wypadł z okręgu, co oznaczało jego porażkę. Czerwony na twarzy wycofał się do grona widzów, którzy zdawali się nieźle rozbawieni pojedynkiem.
W końcu nadszedł czas, aby zmierzyły się z sobą dziesiątki. Dziewczyna oddała okulary lawendowłosej koleżance, po czym na sztywnych nogach weszła z krąg ubitej ziemi.
Pokłoniła się jak dobry obyczaj nakazywał, po czym stanęła w pozycji bojowej, chociaż wyraźnie nie spieszyło się jej z podjęciem akcji.
Czarne włosy miała spięte w kok, a brązowe oczy spoglądały z napięciem, ale i z szczyptą strachu na Shirotori'ego.

Na pierwszy rzut oka wylosował chyba jedną z najprostszych do pokonania przeciwniczek. Zdecydowanie nie wyglądała na bojowo usposobioną w czym jednak mógł kryć się podstęp.
Shirotori postanowił jednak wykorzystać zaproszenie do ataku jakim była bierność dziewczyny i ruszył do przodu. Zmyłka przyniosła efekt. Oponentka zasłoniła głowę rękoma pozostawiając resztę ciała bez ochrony. Reszta stała się formalnością, gdyż nietrudno było przewrócić taką drobinkę.
Oddech niespokojny, serce szybko bijące. Nie blefowała z tą przestraszoną miną, ale i nie zamierzała się poddać.
Wierzgnęła nogą trafiając w lewe kolano Shirotori'ego, na którym nie zrobiło to jednak wrażenia. Jej wygląd również nie okazał się zmyłką, bowiem nic nie wskazywało, aby w drobnym ciele kryły się znaczniejsze pokłady siły.
Dziewczyna leżała na plecach wciąż zasłaniając głowę ramionami.


[-3 PŻ]

Z podobną oponentką Shirotori raczej nie miał możliwości sprezentowania nauczycielowi i kolegom pełni swoich możliwości. Równie dobrze mógłby wyzwać na pojedynek pierwszą lepszą panienkę spacerującą ulicami Seireitei. Wynik takiego starcia byłby zapewne podobny, bo oto białowłosy podźwignął dziewczynę, która chyba wiedziała co się święci, ale brakło jej środków, aby to powstrzymać. Shirotori zaciskając zęby zmobilizował wszystkie swe siły i wyrzucił przeciwniczkę poza obręb koła.
Reakcja publiczności była raczej senna. Ktoś parsknął, ale zdecydowana większość przyglądała się spektaklowi z pustym wzrokiem, jakby daleko wędrując myślami.
Czerwona na twarzy dziewczyna podniosła się szybko, ukłoniła pospiesznie Shirotori'emu, po czym czmychnęła między studentów.
- Hmm, nie najgorzej. - Zawyrokował łaskawie Inahara sensei. - Shirotori-kun prawda? Wracaj na widownię, bo teraz czas na jedenastki.
Obie jedenastki zdążył już poznać. Koji męczył się ze Shu tylko trochę dłużej niż Shirotori z okularnicą.
Bardziej zajmujący miał się okazać pojedynek dwunastek, jako że jedną z nich była panienka Nami. Za rywalkę miała dziewczynę, która dotąd trzymała się z boku. Blada i chuda, wyglądała na niezbyt dobrego zdrowia. Długie, czarne włosy zakrywające częściowo twarz sprawiały, że wyglądała nieco jak upiór. Jak się jednak okazało nie posiadała upiornej siły, szybkości ani nic z tych rzeczy.
Panienka Nami dominowała od początku do końca i jak Shirotori ją znał, to doskonale widział, że próbuje się pokazać przed nauczycielem i kolegami z jak najlepszej strony, chociaż w pewnym momencie pojawiło się zagrożenie, gdyż przeciwniczka rzuciła się na nią z iście zwierzęcą zajadłością. Nami jednak szybko uporała się z zagrożeniem i nie przedłużając walki zadała ostateczny cios.
Z całej plejady sparingów ostatecznie najciekawszy okazał się ostatni. Nie dlatego, że uczestniczący w nim wykazywali się nieosiągalnym dla innych kunsztem, ale dlatego, iż jeden z nich był ślepy. Inugami Kenshin, bo takiego nazwiska użył Mito wzywając na pojedynek, zdawał się mocno onieśmielać swego przeciwnika, który nie bardzo wiedział jak się do walki z kaleką zabrać. Wykoncypował ostatecznie, że najłatwiej będzie go po prostu wyrzucić za koło, ale wtedy dostał cios prosto w twarz, a potem Kenshin zadziwiająco sprawnie założył dźwignie na nogę i chwilę później Inahara zakończył pojedynek.
Dalsze pojedynki utwierdzały w przekonaniu, że w klasie znajduje się dość sporo "ulicznych wojowników", a parę osób pokazało nawet zręby porządniejszej techniki. Ogółem jednak brakło rewelacji i aż trudno było sobie wyobrazić jaki poziom musiała prezentować najgorsza klasa 1-3.
Na koniec Inahara podzielił się spostrzeżeniami na temat poziomu prezentowanego przez grupę i zapowiedział, że od następnych zajęć rozpoczynają ostrą naukę hakudy. Póki co jednak mogli udać się na zasłużony odpoczynek.
Pierwszy dzień nauki właśnie się skończył. Shirotori był zmęczony. Nie pachniał zbyt świeżo i na dodatek chyba będzie mieć siniaka pod kolanem. Cóż, pocieszające, że w przypadku poważniejszego przeciwnika mógłby mieć kłopot z samodzielnym dostaniem się do akademika, chociaż pewno Mito wkroczyłby gdyby istniało zagrożenie poważniejszego uszczerbku na zdrowiu. W końcu musieli mieć siły na kolejne dni nauki.