Sala nr.12

- Beeee...
Westchnęła kózka. Nie mogła wyczarować jedzenia, ani żadnego nie było pod ręką. Mogła dalej marudzić, albo... Uszy Sanko podniosły się. Głośno przełknęła ślinę oraz otarła usta. Odzyskawszy motywację Sanko wybiła się z podłogi na równe nogi. Oraz poszła za koleżanką, jak na grzeczne zwierzątko domowe przystało.
- Dziemkuję Furukawa-san, jesteś najlepsza.
Wymamrotała przysuwając się do dziewczyny, byle być najbliżej jedzenia. Ktoś podniósł głos. Wystraszona kózka podskoczyła. Odwróciła się i pokazała język.
- Za chwilę! Muszę się najeść. Pfe.
Odpowiedziała rozeźlona, po czym wróciła do śniadania Furukawy.
- Ile mogę zjeść?

- Dziemguję. Smaczne- Ej!
Krzyknęła Sanko za niemiłą koleżanką, odwróciwszy się. Widząc, że zaczęła pochłaniać jej, nie, jedzenie Furukawy, zacisnęła usta, aż te wygięły się w podkuwkę. Zaciskając pieści wydała z siebie przeciągły dźwięk tłumionej frustracji. Ugięła nogi w kolanach. Da koleżance jedyne i ostatnie ostrzeżenie.
- Żebym ja ciebie nie zjadła! Oddaj jedzenie, albo! Albo... Będziemy się siłować!

Sanko nie skończyła przedstawiać swojego ultimatum, gdy koleżanka przechyliła pudełko do ust i wchłonęła jego zawartość.
- Ej, to nie było dla ciebie! - Furukawa odzyskała już równowagę i teraz wygrażała piąstkami. Tanaka jednak nic sobie z tego nie robiła i dalej bezczelnie spoglądała na Sanko.
- Yhhmm, hmm mghll, hhaa. - Niemożliwym było jej zrozumienie. Z ustami wypełnionymi, policzkami wypchanymi smakowitościami, które prawnie powinny trafić do brzuszka kozy.
- To co? Możemy chyba zaczynać zakłady.
- Tylko niech się pospieszą nim przerwa się skończy - komentowali dalej widzowie.

Tego było dla kozy za wiele. Będąc już na ugiętych nogach wyskoczyła w stronę, już nie koleżanki, a wroga. Chciała złapać dziewczynę za ramiona, podciągnąć się oraz przytrzymawszy nogam wokół jej taliii, zdzielić ją z byczka. Czy w tym przypadku z kozy.