Wewnętrzny świat Tanaki

609

Tanaka przelewał swoje reiatsu w drzwi i z każdą chwilą był pewien, że te drzwi są właśnie rdzeniem. Ognik reagował na każdą choćby najmniejszą porcję energii. Trzeba przyznać, że drzwi miały apetyt. Pochłaniały z zachłannością każdą część reiatsu, chłopak miał wrażenie jakby przelewał swoją moc w studnie bez dna... Ale w końcu jego ręce zostały odepchnięte. Najwyraźniej więcej nie mogły już przyjąć. I dobrze gdyż zaczęło go już ogarniać znużenie. Ognik powoli formował się w znaną mu bardzo dobrze postać. Od razu na jego twarzy zagościł uśmiech, a gdy zanpakutou stanęło przed nim w pełnej okazałości, jego szczęście sięgnęło apogeum.
Dobrze Cię widzieć Kamagani
Powitał się ciepło ze swoją połówką.

Kamagani zdawała się być trochę zagubiona. Najpierw spojrzała na swoje ręce, potem wzrokiem dłuższą chwilę zatrzymała się na drzwiach, aż wreszcie świetliste oczy spoczęły na Tanace.
- Istotnie... również cieszę się na to spotkanie mój mistrzu... - Rozejrzała się raz jeszcze po wnętrzu drzewa. - Czuję... pokonałeś drugiego mnie - stwierdziła ze zdumieniem. - Teraz masz jego moc na swoje usługi, to wielki sukces... - Przekrzywiła głowę. - Lecz na zewnątrz sprawy bardziej skomplikowanie się mają... Służysz teraz potężnej i nieprzewidywalnej istocie.
Oczywiście musiała mówić o Victorze, który wydawał się słynąć zarówno z potęgi, jak i nieprzewidywalności.

610

Kobieta wydawała się być zdezorientowana tym, że właśnie się tutaj znalazła ale po chwili wróciła do normy. Serce radowało mu się z każdą chwilą. W końcu był kompletny. Nie musiał się obawiać wewnętrznego pasożyta (przynajmniej w obecnej chwili) i była wraz z nim Kamagani. Wszystko było na odpowiednim miejscu. Trzeba przyznać, że udało mu się przetrwać ostatnie bardzo złe chwile. Dzięki temu niewątpliwie stał się silniejszy.
Tak pokonałem go. Ale to dzięki Tobie. Gdybyś mnie wtedy nie osłoniła nie byłoby mnie tu teraz. Cieszę się, że mogłem się zrewanżować i uratować Ciebie.
Odparł z nieschodzącym z jego twarzy uśmiechem.
To prawda, Victor jest potężny. Póki nie zdobędę większej mocy, będę musiał mu się podporządkować. Ale czy nie spotkałoby mnie to samo w Seireitei? Jest tak jak kiedyś powiedział Novembre. Trzeba opowiedzieć się za którąś ze stron jeżeli nie ma się wystarczającej siły by pozostać neutralnym. Ale wierzę, że razem damy sobie radę.
Mówił z pełnym przekonaniem w głosie. Faktycznie tak było, on wraz z Kamagani dotarli tak daleko, kilkakrotnie ocierając się o śmierć. Jednak dali radę wyjść z tego cało. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej?
A Ty jak się czujesz? Czeka nas trochę pracy, jeżeli wiesz co mam na myśli.
Chodziło mu o opanowanie siły innera...

- Twoja śmierć oznacza moją śmierć... Jeśli ty żyjesz to i ja żyję. - rzekła Kamagani. Głos miała spokojny, chyba już odzyskała pewność po "wskrzeszeniu".
Gdy Tanaka zaczął mówić o zdobywaniu mocy, zanpakutou spojrzała na drzwi. Jakby w zamyśleniu musnęła palcami złotą stronę wrót. Skierowała na Tanakę promieniste spojrzenie zaraz kiedy skończył mówić.
- Oczywiście. Wiem co musi być teraz zrobione... O mnie się nie martw. Czuję się dobrze, poradzę sobie. - Jakby na udowodnienie tych słów blask Kamagani stał się jaśniejszy, lecz mimo tego nie raził on oczu Tanaki. - Zanim jednak opanujesz pełnię mocy drugiego mnie, najpierw będziesz musiał zdobyć kontrolę nad samym sobą. Nad duszą i umysłem... Oba płomienie złączyć się w jedno muszą, dopiero wtedy twoja siła dojrzeje.
Nasączone światłem Kamagani powietrze stało się rześkie i czyste. Tanaka oddychał pełną piersią i w tej chwili zdawało mu się, że jest w stanie wykonać jakiekolwiek zadanie, które jego towarzyszka przed nim postawi.

611

Tanaka ucieszył się widząc, że Kamagani wróciła już do siebie razem ze swoją całą mocą.
Tak więc postanowione, skoro już jesteśmy w komplecie to pora trochę zapanować nad mocą hollowa. Nie jestem zbyt szczęśliwy, że będę musiał korzystać z jego sił. Ale mam wrażenie, że jeżeli tego nie zrobię to nie pożyję tutaj zbyt długo...
Odpowiedział z przekąsem nie mogąc nacieszyć obecnością i blaskiem Kamagani.
Oba płomienie w jedno?
Zaczął zastanawiać się nad wskazówką, którą dało mu zanpakutou. Z pewnością nie będzie to proste przypominając sobie jakie uczucia towarzyszyły mu przy spotkaniu z każdym z płomieni... Jeszcze długa droga to poznania wszystkich możliwości Kamagani. Ale czy ktoś powiedział, że to będzie proste i szybkie? Zdecydowanie dojście do stanu nirwany nie będzie takie proste... Najwyraźniej będzie musiał jeszcze sam odrabiać lekcję, gdyż treningi z Novembrre nie zapewnią mu kontroli nad mocą innera. Eh... jakie to wszystko kłopotliwe.
Mam nadzieję, że mi w tym pomożesz, a teraz już pora wracać. Czeka nas sporo pracy.
Przygotowywał się już do wyjścia z drzewa i zatrzymał się na chwilę.
Jeszcze raz, dobrze Cię widzieć.
Uśmiechnął się i wyszedł na zewnątrz.

- Moją rolą jest cię wspierać, mistrzu - rzekła Kamagani, jakby podsumowując istotę partnerstwa łączącą shinigami i zanpakutou.
Bo czy tak nie powinno właśnie być? Wzajemne zaufanie i zrozumienie wiążące ze sobą boga śmierci i jego miecz było niewątpliwie wspaniałą rzeczą. Kamagani była gotowa przyjąć na siebie wiele bólu, aby tylko chronić Tanakę. Pocieszające, że w świecie pełnym podłych istot nie życzących mu dobrze, Yuzuru miał w sobie kogoś, na którego wsparcie mógł zawsze liczyć.
Z tą pozytywną myślą czerwonooki wynurzył się ze swego wewnętrznego świata...

https://bleach.forumpolish.com/t1833-wiea-3-espady

Wszystko było takie jak zapamiętał. Rozłożyste korony drzew mieniły się różem płatków wiśni. Nic nie wskazywało na to, że Kamagani ma kłopoty.
- Tutaj jestem, Yuu! - Nieznany głos dobiegł Tanakę z góry.
Na gałęzi drzewa, pod którym stał, siedziała Kamagani. Ale czy to na pewno była ona?
Jej postać utkana była ze światła pomarańczowego, jak zachodzące słońce, a nie żółtego właściwego do dziennej gwiazdy stojącej najwyżej na niebie. Kamagani zdawała się być również mniejsza niż zwykle.
- Co tak się patrzysz, Yuu? Wyglądasz na strapionego. - Jej głos również brzmiał inaczej. Był żywszy i brzmiał wyżej. Przypominał raczej rozentuzjazmowaną nastolatkę, a nie wyważoną w słowach kobietę jaką była Kamagani, którą znał.

640

Tanaka ostrożnie dotknął ostrza zanpakutou i stwierdził, że go wręcz parzy. Coś zdecydowanie było nie tak, dlatego od razu po nie udanej próbie komunikacji z duszą swojego miecza, wkroczył do wewnętrznego świata, który go wręcz wciągnął do siebie. Świat sam w sobie nie w ogóle się nie zmienił, wszystko było na swoim miejscu. Spodziewał się czego innego, nawet jakiegoś pożaru, który powodowałby gorąco bijące od ostrza. W pewnej chwili odezwał się do niego głos, z góry. Gdy spojrzał nad siebie, dostrzegł pomarańczową sylwetkę siedzącą na gałęziach sakury. Chłopak po raz pierwszy widział tę postać. Czy była to aby na pewno Kamagani? Miała inny blask, była mniejsza i jej sposób zachowywania zupełnie się różnił. Czy jego zanpakutou przeszło jakieś zmiany, czy może to ktoś inny? Musiał się tego dowiedzieć.
Kamagani?
Zapytał gdy tylko podniósł głowę nad siebie.
Czy wszystko w porządku? Zachowujesz się jakoś inaczej...
Odpowiedział na jej kolejne pytanie. Zdecydowanie był zaniepokojony. Miał nadzieję, że ta pomarańczowa postać rozwieje jego wątpliwości...

Pomarańczowa Kamagani przekrzywiła głowę ze zdziwienia.
- Hmm? Inaczej? To ty Yuu wydajesz się być inny. Taki... mizerny.
Zeskoczyła z gałęzi i wylądowała obok Tanaki. Teraz widział dokładnie to, że jest drobniejsza. Była od niego mniejsza o dobrą głowę, a żółta Kamagani mierzyła parę cali więcej.
- Może to przez obecną sytuację? Ktoś taki jak ty nie powinien znajdować się na usługach pustych. To jest wręcz... obrzydliwe i jeśli coś z tym nie zrobisz to ja będę musiała zainterweniować. A dobrze wiesz co może się stać, kiedy nikt nade mną nie panuje. Oj, król byłby z takiego rozwoju zdarzeń wielce nierad.
Zaczęła przechadzał się wokół Tanaki.
- Taak... ale wiesz co? Jestem też głodna... bo to chyba jest głód. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam tego uczucia i muszę powiedzieć, że nie jest one najprzyjemniejsze. Może dasz mi coś zjeść? Na przykład jednego z tych arrancarów? Wydają się całkiem smaczne...

641

Ta persona zdecydowanie inaczej zachowywała się od jego zanpakutou. Nie wiedział, za bardzo jak miałby z nią rozmawiać. W końcu zawsze Kamagani mówiła, że będzie go wspierać i pomagać, żeby nie ogarnęła go rozpacz.Coś zdecydowanie było nie tak i Yuzu musiał koniecznie się dowiedzieć co się dzieje.
Martwię się po prostu o Ciebie.
Odpowiedział z nutką przejęcia w głosie i kontynuował.
Wiesz dobrze, że muszę najpierw zdobyć siłę, żeby móc się uniezależnić. Ja też nie czuje się z tym dobrze, że muszę służyć Victorowi. Nie mniej jednak, dzięki niemu udało nam się powstrzymać "jego". Z resztą ja nie chciałem nad Tobą zapanować tylko współpracować.
Kolejne jej słowa jeszcze bardziej go zadziwiły. Czy aby na pewno czułą głód? A może to było łaknienie krwi? Czuł, że za wiele się od niej nie dowie i będzie musiał wejść jeszcze głębiej.
Czy aby na pewno czujesz się dobrze?
Zapytał jeszcze się upewniając. Jeżeli nic więcej z niej nie wyciągnie to Tanaka skieruje się do głównego drzewa. Może gdy porozmawia oddzielnie z każdą, z połówek Kamagani to dowie się czegoś więcej...

Kamagani prychnęła słysząc słowa Tanaki.
- Siłę? My już mamy siłę i to większą niż ktokolwiek z nich mógłby sobie wyobrazić. Oni nie zdają sobie sprawy z naszego potencjału, a my wybrani, nie możemy być u nich na posyłki.
Zrobiła się nerwowa. Jej światło zaczęło pulsować szybciej, a Yuzuru poczuł, że powietrze staje się cieplejsze.
- Nie, nie czuję się dobrze! - Wybuchnęła z gniewem. - Przecież mówię, że jestem głodna.
Gdy Tanaka zaczął zmierzać ku głównemu drzewu, rozbłysło przed nim pomarańczowe światło i zmaterializowała się Kamagani, która zagrodziła mu drogę.
- A ty dokąd, Yuu? Nie mamy czasy na spacery. One tam walczą, a ja muszę coś zjeść. Jeśli mnie nie nakarmisz, to sama będę musiała się obsłużyć.
Yuzuru zaczął się pocić. Zrobiło się parno. Korony drzew szeleściły cicho mimo, iż nie było choćby lekkiego wiatru.

642

Atmosfera robiła się coraz mniej przyjemna...
Uspokój się, to jest tylko okresowe. Nie możemy przecież też działać pochopnie. Obiecuję, że jeśli tylko dowiem się jaką oni siłą dysponują i faktycznie będziemy silniejsi to więcej nie będziemy nikomu służyć. Zgoda?
Starał się jak najbardziej załagodzić sytuację. To z pewnością nie była Kamagani. Czy to możliwe, że inner ma z tym coś wspólnego?
Nie denerwuj się, tutaj czas płynie nieco inaczej, a one tak szybko swojej walki nie zakończą, pozwól mi tylko coś sprawdzić, zrobię to w chwilę, a obiecuję, że Cię nakarmię dobrze?
Był w sytuacji podbramkowej i musiał w jakiś sposób wyjść z tej sytuacji. Tym bardziej, że miał bardzo złe przeczucia...

Wydawało się, że Tanaka zdołał udobruchać zanpakuto. Jej blask przygasł nieco, a i gorąca atmosfera ochłodziła się.
- Cóż... Yuudai-kun- zaczęła łagodnie. - Skoro tak stawiasz sprawy to nie pozostaje mi nic innego, jak... wziąć to w swoje ręce!
Ręka Kamagani przebiła pierś Tanaki. Nie poczuł bólu, tylko gorąco rozlewające się po ciele. Zaczął odpływać i jedyne co widział to gorejące pomarańczowy blaskiem oczy swojego zanpakuto.

***

Wstała i podniosła zanpakuto. Był gotowy do użycia, ale moc zbyt niestabilna, aby ją wykorzystać. Lepiej nie ryzykować, bo niechcący przeprowadzi jeszcze egzekucję...
Czuła smakowitą energię trzaskającą raźno za domem...
Przemieściła się. Arrancar jej nie zauważyła. Zanim się spostrzegła przebiła ją od tyłu...
Energia zaczęła płynąć... Głód był zły, ale jego zaspokajanie to coś zupełnie innego...
Została jeszcze jedna, ale już się najadła... Po za tym Yuudai-kun chyba ją lubi...

https://bleach.forumpolish.com/t679p450-ponocna-pustynia

W przeciwieństwie do niedawnej wizyty, teraz w świecie Tanaki panowała umiarkowana temperatura.
Wszystko zdawało się być na swoim miejscu, a gdy kilka metrów przed nim pojawiła się żółta Kamagami poczuł się naprawdę, jak w domu.
- Czym mogę ci służyć, mój mistrzu? - Przemówiła swym naturalnym spokojnym głosem.

646

W kilka chwil bez problemów wszedł do Alei Sakury. Gdzie panowała już umiarkowana temperatura. Chociaż tak samo było ostatnio, dopóki pomarańczowa nie uległa negatywnym emocjom. Po kilku krokach pojawiła się przed nimi Kamagani. Od razu zrobiło mu się lżej na sercu i podszedł do niej jeszcze bliżej. No ale nie mógł zapomnieć po co tutaj przyszedł.
Witaj Kamagani
Uśmiechnął się ciepło będąc rad, że ją widzi.
Chciałbym wiedzieć, czy umiesz wytłumaczyć co się stało tutaj ostatnim razem. Nie wiem nawet czy to na pewno byłaś Ty...
Zrobił krótką pauzę i kontynuował.
Była tutaj inna postać o pomarańczowym blasku i była praktycznie Twoim przeciwieństwem.
Wtedy go olśniło. Yin i Yang... Spokój i gniew. To wydawało się logiczne. Może Kamagani miała dwie formy...
Czy to byłaś Ty?
Zapytał wprost.

Kamagani nie od razu odpowiedziała na pytania. Była istotą stworzoną ze światła, przez co trudno było określić jakie emocje nią targają. Nie miała przecież cielesnej twarzy, z mimiki, której łatwo dałoby się odczytać jej nastrój. Mimo tego Tanaka podświadomie czuł w jakim stanie jest jego zanpakuto. W tej chwili zdawało się być zakłopotane, a nawet zagubione.
- To... trudno powiedzieć - zaczęła ostrożnie. - To ja i nie ja. Blask ten sam, ale jednocześnie inny. Nie wiem skąd się wziął. Nie wiem dlaczego się teraz pojawił.
Wyglądało na to, że nie otrzyma zadowalającej odpowiedzi nawet od swojego zanpakuto, które zdawało się być równie zdezorientowane sytuacją, jak on sam.

647

Długa cisza powodowała u Tanaki lekkie zaniepokojenie. To wskazywało na to, że jednak Kamagani ma problemy z odpowiedzią na to pytanie. Nawet ton jej wypowiedzi wskazywał na to, że jego zanpakutou nie bardzo wie jak ma odpowiedzieć. Niestety nie otrzymał jasnej odpowiedzi co powodowało, że będzie musiał jeszcze pogłówkować nad tą zagadką.
Ale czy to Ty zmieniłaś blask, czy ta postać tutaj przybyła? I przede wszystkim czy powinienem się obawiać tej postaci, czy ma ona coś wspólnego z naszym innerem?
Zapytał wprost. Jeżeli będzie wiedział, ze nie musi się obawiać tej formy, że nie ma ona nic wspólnego z hollowem tzn., że tak naprawdę niczego nie musi się obawiać. Następnym razem będzie wiedział, czy może dzierżyć klingę swojego miecza pomimo, szczęk ze stalowych zębów... Być może Kamagani przechodzi jakieś przeobrażenie. A jakieś zmiany w jego zanpakutou nie powinny wpływać korzystnie na innera. Wręcz przeciwnie, jeżeli zanpakutou budzi w sobie jakąś moc, to może to być korzystne dla Tanaki.

Kamagani pokręciła głową z rezygnacją.
- Nie wiem. Coś się ze mną dzieje, ale nie umiem określić co jest tego przyczyną. Przykro mi, mistrzu.Mogę tylko powiedzieć, że ta istota była mną... Teraz pamiętam tylko urywki wspomnień z tamtego okresu... i jeszcze uczucie głodu. Je też pamiętam
Najpierw to Tanaka musiał się mierzyć z innerem, a teraz jego zanpakuto było dręczone przez coś zupełnie nowego.

648

Hmm... Kamagani raczej wiedziałaby, że inner próbuje w jakiś sposób na nią wpłynąć. Także o hollowa nie powinien się w tym wypadku martwić. Trzeba będzie pozostawić to Kamagani, chyba że będzie mógł w jakiś sposób jej w tym pomóc to oczywiście to zrobi.
No cóż, nie musisz mnie przepraszać, wiem dobrze jak coś zaczyna się w sobie zmieniać.
Kto jak kto, ale Tanaka jak najbardziej wiedział o co chodzi. Jestem tego doskonałym przykładem...
Powiedz mi, pamiętasz może jak się czułaś i co się stało gdy zaspokoiłaś już swój głód?
To chyba już jedyna informacja jaką mógłbym uzyskać od swojego zanpakutou. Może odpowiedź na to pytanie uchyli rąbek tajemnicy związanej z przemianą Kamagani.

Kamagani milczała chwilę, aż odpowiedziała z wahaniem.
- Poczułam... przyjemność. Tak, zaspokojenie głodu sprawiło mi przyjemność. Stałam się wtedy bardziej ożywiona i jakby... silniejsza. - Zanpakuto zasmuciło się. - Nie powinnam się tak czuć. Plugawe istoty mroku pożerają innych, aby wzrastać w siłę. Ja zaś jestem inna, a może... już nie?
Dezorientacja Kamagani narastała. Oboje przeżyli już wiele, lecz ich problemom nie było widać końca.
Yuzuru już w łonie matki został naznaczony przez okrutny eksperyment Aiby, a teraz również jego zanpakuto zmieniało się w niechciany sposób.

649

A w jaki sposób zaspokoiłaś głód? Pochłonęłaś reiatsu tamtej arrancar? I czy po tym szybko wróciłaś do siebie?
Zapytał podchodząc bliżej Kamagani. Po czym położył swoją dłoń na jej policzku, patrząc na nią z pokrzepiającym uśmiechem na twarzy.
Nie smuć się, nie jesteś z tym sama. Razem na pewno uda nam się rozwiązać te zagadkę.
po tych słowach przytulił ją do siebie. Teraz to on musiał być dla niej podparciem, tak jak ona była wcześniej dla niego. Trzeba przyznać, że nie mieli łatwo. Cały czas miały miejsce w ich życiu drastyczne zmiany. No ale chyba dzięki temu, że razem siebie wspierali nawzajem do tej pory, udało im się tak wiele znieść...

- Chyba tak...Po tym istotnie odzyskałam prawdziwą siebie.
Kamagani nie zareagowała na pocieszające słowa Tanaki, a gdy chłopak podszedł ją przytulić, stało się coś dziwnego. Poczuł, że ciało zanpakuto staje się cieplejsze i żółty blask pociemniał przybierając oranżową barwę.
Kamagani przeistoczyła się w kulę światła, która wyślizgnęła się z objęć Yuzuru.
- Ha! Co się stało, Yuu? Nigdy wcześniej nie bawiłeś się w takie czułostki.
Pomarańczowa Kamagani stała kilka metrów za nim. Czuł bijącą od niej radość i ekscytację rozgrzewającą powietrze wokoło.

650

Przez myśl przeszło mu jeszcze to, że w czasie walk często zatracał siebie. Może te szaleńcze uczucie i reiatsu, które w tamtych chwilach z niego wypływało miało wpływ na zmianę Kamagani. Jednakże, zaraz te teorię obalił fakt, że Kamagani przybrała pomarańczowy blask. A w tamtej chwili był jak najbardziej spokojny. Na jego twarzy przez chwilę malował zdziwienie, że w tak nieoczekiwanym momencie pojawiła się ta postać. Jednak po chwili zdziwiony wyraz twarzy zniknął, wracając do normalnego stanu. W końcu ma możliwość zamienić na spokojnie kilka słów z drugą postacią swojego zanpakutou.
Ła, nie spodziewałem się tak szybko mieć okazję z Tobą zobaczyć.
Odpowiedział odwracając się do niej.
Ostatnio nie dałaś mi nic się dowiedzieć na Twój temat. A co nie lubisz jak Cię przytulają?
Uśmiechnął się, starając rozpocząć konwersację. Kto wie, może dowie się czegoś ciekawego.

Kamagani zachichotała zasłaniając dłonią oranżowe usta.
- Nie jestem ludzką panną co ją się przytula. Jestem świetlistą stalą tnącą ciała wrogów. Jestem toporem króla skazującą zbrodniarzy na niebyt. Czyżbyś o tym zapomniał, Yuu? Tak... zapomniałeś. Mijające wieki pokryły twoje wspomnienia bielą. Ale to nieważne.
Blask wokół niej stał się jaśniejszy.
- Ważne żebyś odzyskał dawną siłę, byś nie musiał być psem pustych. To takie niegodne, Yuu - rzekła z wyrzutem. - Powinniśmy ich zabić, a nie wypełniać ich polecenia.

651

Tanaka z uwagę przyglądał się Kamagani i wsłuchiwał się w jej słowa. Opisywała się jedynie jako narzędzie i miała wyrzuty o to, że Yuzu nie traktuje jej w ten sposób. Było to dla niego trudno do zrozumienia w sposób ludzki. Z jego punktu widzenia bycie traktowanym jak narzędzie jest poniżające.
Czyli uważasz się jedynie za narzędzie?
Zapytał wprost, poważnym tonem.
Twierdzisz, że jesteś jedynie świetlistą stalą, co by znaczyło, że nie masz emocji. Jednak jesteś zła na mnie, za to, że służę arrancarom, którzy nie są do końca pustymi. Tzn, że masz uczucia co jest sprzeczne ze stwierdzeniem, że jesteś tylko narzędziem. Czy przypadkiem nie boisz się tych uczuć i uciekasz przed nimi bo nie potrafisz ich zrozumieć? Dlatego chcesz być tylko narzędziem bo jest to wygodniejsze. Czy nie raniło by Cię to, jeżeli byś była tylko traktowana jako narzędzie i nic więcej? Czy służenie nie uwłaczałoby Tobie?
Zasypał ją pytaniami. Obawiał się tego, że ucieknie przed odpowiedzią na nie. Po czym zadał kolejne pytanie.
Chcesz bym traktował Cię jedynie jak narzędzie?

Kamagani przekrzywiła głowę.
- Hę? Nie znasz się na przenośniach, co? Po za tym mówisz stanowczo za dużo, aż głowa zaczęła mnie boleć. - Dotknęła palcami skroni i wykonała chwiejny krok do tyłu.
Tanaka poczuł drapanie w przełyku. Ciepłe powietrze wysuszyło mu usta.
- No, ale ja odpowiem pytaniem na pytanie. - Kamagani spojrzała na Tanakę. Wykrzywiła usta w uśmiechu. - Czy ty chcesz żebym traktowała cię jako mojego mistrza?

652

Mówię dużo bo nie wiem kiedy znowu będę mógł z Tobą pogadać.
Odparł nie zwracając uwagi na teatralne zachowanie pomarańczowej. Przez to, że tyle mówił i przez Kamagani zaschło mu już mocno w gardle. Chętnie napiły się szklanki zimnej wody...
Po czym usłyszał pytanie. W sumie nie zdziwiło go. Znał na nie odpowiedź. Lecz, możliwe, że nie przypadnie jej do gustu.
Chciałbym byś traktowała mnie jak swojego kompana i współpracowała ze mną użyczając mi swojej mocy. Zawsze myślałem, że zanpakutou czują jak my dlatego dążyłem do współpracy. Jeżeli jestem jednak w błędzie to powiedz. A przestanę na Ciebie patrzeć jak na towarzyszkę, a jedynie jak na broń, która słucha poleceń swojego mistrza.

- Błędnie myślisz. - Kamagani wycelowała w Tanakę palcem. - Zanpakuto jest jak łowczy ogar, co wypełnia polecenia swojego pana i pomaga mu wytropić, a następnie zabić zwierzynę. Jest wierne panu, lecz, gdy ten jest słaby z coraz większą niechęcią go słucha, aż nadejdzie moment, gdy ugryzie pańską rękę. Chcesz zrobić ze mnie narzędzie? Proszę bardzo, ale musisz mieć silną rękę, aby zdobyć sobie mój posłuch. Tymczasem twoje ramię, Yuu, jest słabe i miękkie.
Kamagani uniosła głowę i zaśmiała się kpiąco.
- Słabiusieńkie, jak nigdy wcześniej. - Naigrywała się z niego. - Zostałam podarowana silnemu panu, więc muszę pomyśleć co zrobić teraz, gdy stał się marny niczym pchła.

653

Dziwne myślenie.
Skomentował krótko jej zdanie, ale szanował je i postanowił że niech tak się stanie. Tanaka przestanie się z nią spoufalać i będzie trzymał ją krótko. Widać pewnie nie raz będzie miał jeszcze z nią problemy. Druga jej strona jest uległa, więc nie powinno być problemu. Aczkolwiek trudno będzie mu tak szybko zmienić nastawienie do swojego zanpakutou. Jeżeli jednak nie ma wyboru to będzie musiał pokazać, że nie można sobie z nim pogrywać.
Pff... Myślisz, że mnie sprowokujesz? Takie rzeczy mnie nie ruszają i zapamiętaj sobie. Byłem silny, jestem i będę jeszcze potężniejszy. To ja jestem królem i nie kwestionuj moich decyzji. Nie będę już taki milutki...
Odparł szorstko na jej drwiny.

- Prowokacja? To tylko szczera prawda. - Westchnęła Kamagani. - Ty nawet nie wiesz, jak ze mnie prawidłowo korzystać. Dziwne, że w ogóle wiesz, którym końcem powinieneś mnie trzymać, a którym razić wrogów. Heh, król co to na własny miecz się nadział - powiedziała śpiewnie, po czym rozbłysła i zamieniła się w kulę pomarańczowego światła.
Wzleciała na najwyższą gałąź jednego z drzew, gdzie powróciła do swojej humanoidalnej postaci.
Gałąź była cienka, ale Kamagani musiała ważyć tyle co światło, z którego była stworzona.
- To co? Masz do mnie jeszcze jakąś sprawę? Bo ta konwersacja zaczyna mi się pomału dłużyć - rzekła ze znużeniem spoglądając z góry na Tanakę, którego ostrzeżenie zdawało się nie robić na niej najmniejszego wrażenia.