Plac główny

- Sensei... Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy ! - Wrzasnął rudzielec do nauczyciela... Cóż chłopak był młodym szlachcicem, i uważał wszytko inne za gówno które powinno składać mu pokłony - I Biebie i Zroiego zaliczał do tego "gówna". - Brać go ! za bardzo nam już utrudnia życie - Wrzasnął i wskazał nożem na Zoriego... Ten stanął już przed tobą - zasłonił Cie.

Pierwszy zaszarżował niski chłopek, co to wyglądał na dosyć silnego.. rozpędził się i zamachnął się aby zadać cios nauczycielowi w brzuch, ten jednak złapał prawą ręką jego pięść, wykręcił ją i odepchnął chłopaka na bok który to jęczał cicho ubolewać nad bólem kończyny. Drugi był wysoki chłopak, rzpędził się z zamiarem kopnięcia z kolanka Zoriego. Nauczyciel mruknął pod nosem - Seki - wysunął prawą dłoń w stronę kolana... cios chłopaka nagle się zatrzymał, zaś chłopca wywalił się w tył i najpewniej nie wiedział co się stało. Tym razem rzucił się na raz rudzielec co chciał ciachnięć nożem po klacie nauczyciela i pucułowaty chłopak. Zori stał nieruchomo, tak jak by czekał na cios... Kiedy ten niemal nadszedł Sensei wykonał krok z bok i... zniknął. znalazł się za rudzielcem, złapał go za głowę prawą eka i pchnął go na na pucołowatego silnie - obaj upadli na ziemię... Po wszystkim szybko się pozbierali i zwiali jęcząc coś.

Tutaj Zori skierował wzrok na Ciebie - oczywiście krzywił się paskudnie - Zacznij nad sobą pracować bo jesteś żałosny... - wymruczał tym swoim zgryźliwym głosem - masz szczeście że wyszedłem się przejść....

- Dziękuję sensei - powiedziałem niechętnie. - Wiem i już jestem w trakcie...
Niechętnie to powiedziałem, ale miałem nadzieję, że się przynajmniej odczepi. W zasadzie nic mnie to nie interesowało. Postanowiłem odwiedzić stołówkę i zjeść solidną porcję. Szybko powiedziałem do widzenia i skierowałem się w stronę stołówki. Byłem potwornie zmęczony i głodny i maiłem wrażenie, że będzie trudno na kolejnych zajęciach... Miałem nadzieję, że jakoś to przetrwam, a potem po prostu padnę i przeczytam te nieszczęsne tomy...

Nauczyciel prychnął coś pod nosem, po czym to zaczął kaszleć naprawdę paskudnie, zupełnie tak jak by miał gruźlice. Sam nie czekał długo, kulejąc ruszył ku bramie wyjściowej z akademii

Czułeś jeszcze ból w szczęce, brzuchu i po bokach, prawdopodobnie nabawiłeś się kilku sporych siniaków, dodatkowo byłeś tak zmachany że ledwie stałeś na nogach, znów kolorowe plamy nawiedziło twoje pole widzenia wyraźnie je ograniczając. Ruszyłeś powolutku ku stołówce, po dłuższej chwili znalazłeś się przed shinigami-kucharką, złożyłeś zamówienie i odebrałeś swoją ogromną porcję. Usiadłeś sobie i zacząłeś mozolnie jeść... Mimo głodu nie miałeś siły by szybko machać pałeczkami. Dostrzegłeś ze gdzieś po boku siedziała twoja ciemnowłosa koleżanka, nie wyglądała na zbyt wesołą... Powoli studenci z twojej klasy w ogóle zaczęli się schodzić

Jednak jadłem w milczeniu. Nie miałem ochoty ani sił z kimś rozmawiać. Żywiłem nadzieję, że jakoś przeżyję kolejną lekcję. Marzyłem, aby jak najszybciej znaleźć się w domu gdzie mógłbym odpocząć. Jak na moje zdolności jedzenia, jadłem zaskakująco wolno. Czułem się przerażająco słabo. Miałem nadzieję na jakiś dzień wolny lecz nawet mój umysł był zmęczony i nie byłem sobie w stanie przypomnieć co dziś za dzień. Gdyby nie taka mała ilość reiatsu... Stwierdziłem, że jedna sprawa jest pewna. Muszę zwiększyć moje umiejętności na kilku płaszczyznach, a przede wszystkim zapas mojego rei... Tylko trzeba znaleźć czas...

Jak na razie nic nie wykazywało na to że odwołają zajęcia w akademii... nikt nie mówił że ty będzie łatwo. Słyszałeś że na pierwszym i drugim roku odpadało najwięcej osób, najgorsze więc było jeszcze najpewniej przed tobą.

Co raz więcej osób pojawiało się na stołówce, uczniowie.. nauczyciele widać powoli zaczynała się przerwa. A ty sobie jadłeś w tym żółwim tempie. Nie byłeś pewien czy dasz radę na kolejnych zajęciach oczywiście miałeś wybór - zastać, iść a może coś innego ?

Powoli kończyłeś swoją monstrualną porcję

Gdyby tylko udało mi się sięgnąć po więcej reiatsu... Jako, że do końca przerwy zostało mi jeszcze trochę czasu zdecydowałem. Poszedłem poszukać jakiegoś dość ustronnego miejsca na terenie akademii. Kiedy już je odnalazłem, usiadłem i zagłębiłem się w medytacji. Byłem zmęczony lecz wmawiałem sobie, że to ma tylko dodać mi motywacji. Zagłębiłem się w swoim świeci i ujrzałem, górę, na którą muszę się wspiąć. Wspinaczka na pewno nie może należeć do łatwych, szczególnie przy takim zmęczeniu. Odetchnąłem kilka razy i poczułem, że znajduję się tam gdzie skończyłem swą ostatnią wspinaczkę, choć może nieco wyżej. W każdym razie do bariery chmur, które w moim przekonaniu stanowiły barierę do kolejnego zapasu mojej energii, była niedaleka droga. Mimo, mojego przekonania, że ze zmęczeniem nic nie zrobię ruszyłem pod górę. Zdecydowałem się, że muszę oczyścić swój umysł ze zbędnych myśli. Uciszyłem pesymistyczną wizję i pozostawiłem w głowie dwie myśli... Pierwsza pod tytułem "Muszę iść", a druga "Co ma być to będzie". Tak więc szedłem powoli i walczyłem z skrajnym zmęczeniem, lecz zadanie jakie postawiłem przed sobą musi zostać wykonane. Czułem się ciężki, lecz mimo wszystko po raz kolejny stawiałem krok, po raz kolejny łapałem się skał i podciągałem wyżej, wyżej, jeszcze wyżej ku barierze chmur i jej przebiciu. Droga przebiegała powoli, lecz nie mogłem sobie odpuścić, wiedziałem, że nie ma sensu przestawać skoro zaszedłem już tak daleko. Nie miałem pojęcia, czy już jestem czy jeszcze nie dotarłem. Ważne było stawianie kolejnych kroków, pięcie się wzwyż, wzwyż swoich możliwości. Miałem wrażenie, że słyszę już kolejny potok mojego reiatsu, ukryty gdzieś głęboko. Miałem także nieodparte wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, jednak pomijałem to wszystko, gdyż ważne było iść do góry. Co prawda gdybym tego nie dokonał nic by się dla mnie nie stało, lecz byłbym zły na siebie, że tak szybko zrezygnowałem. Nic nie miało teraz wielkiego znaczenie, tylko iść wyżej i wyżej ku kolejnym miejscom ukrytym, przed moim wzrokiem. Czułem się coraz słabiej lecz nie dawałem za wygraną. Muszę iść i nie mam zamiaru się poddać nie teraz kiedy jestem tak blisko osiągnięcia celu. Miałem wrażenie, że już niewiele brakuje, abym dotkną chmur, abym przebił ich powierzchnie, abym sięgnął po moc drzemiącą głębiej niż to czym teraz dysponuję. Nie po to znosiłem przez te kilka dni to wszystko, żeby teraz się poddać i przyznać do słabości , nie tego stanowczo nie mogłem zrobić... Jeszcze chwila, jeszcze odrobina wysiłku... Muszę pokazać na co mnie stać, nie światu, który był mi obojętny, lecz samemu sobie. To nie jest ścieżka, z której można zawrócić jakby nic się nie stało. To moja droga i będę podążał nią, aż do końca...

Jak miało się okazać byłeś tak wykończony że w trakcie medytacji zaznałeś... I zapewne spał byś tak długo gdyby nie to że w pewnym momencie ktoś islnie potrząsnął twoim ramieniem - Aki... Aki ? Dobrze się czujesz... Dziś jesteś jakiś... dziwny - był to głos twojej znajomej.

Gdy otworzyłeś oczy dostrzegłeś swoją ją



- Swoja koleżankę z którą podpadłeś u Zoriego... wydawało Się że jest o wiele za blisko...
Dziewczyna zaczerwieniła się szybko, i odeszła krok w tył. - Za raz... Zajęcia...

- Ohhhh, naprawdę? Dziękuję - powiedziałem. Wstałem, czułem się strasznie zmęczony, ale stwierdziłem, że muszę iść. - Nie nic nie jest nie martw się, po prostu jestem troszkę zmęczony
Uśmiechnąłem się do niej i wstałem. Poczułem nagle zalewającą mnie falę zmęczenia. Mimo to skierowałem się w stronę miejsca lekcji...
- Idziesz?
Przyspieszyłem nieco i dość szybko znalazłem się w odpowiednim miejscu. Chyba zajęcia się jeszcze nie zaczęły i miałem nadzieję, że jakoś dożyję powrotu do domu... Tachanie tych tomików cały czas ze sobą to też nie jest prosta sprawa... Ale cóż poradzić wiedza kosztuje...

https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/teren-otwarty-za-akademi-t295-210.htm#22999

piszemy tu

Zerwałem się szybko-Co jest!?- zdziwiony Hikai krzyknął przestraszony -Gdzie ja jestem!?- Ponownie. Chwilę się po rozglądał i spojrzał na dziewczynkę... Szybko zauważył iż jest zmartwiona-Coś się stało?- Szybko także Salvatore przypomniał sobie, że miał przyjść do Zoriego na długiej przerwie, jak na razie zachował to dla siebie.

Dziewczynka niemal odskoczyła przestraszona widząc twoje nagłe poruszania, dała jednak radę, odetchneła, sięgnęła do kieszeni i podała Ci cukierka - Zemdlałeś, przytachałam Cie tu... Uhhh... martwię się o Ciebie - odrapała drapiąc się lekko po głowie, uśmiechnęła się po chwili - Ale widzę że nic Ci nie jest Salv-chan !

Ciebie zaś bolały mięśnie i chciało Ci się pić... Jak diabli, no właśnie jak diabli. Było ci raczej słabo i odczuwałeś zawroty głowy.

-Udało mi się?- nie chciał martwić małej dziewczynki, przyjął od niej cukierka, opakował powoli i wrzucił to ust.
-Musimy iść na zajęcia, a yyy gdzie ten chłopak o chłodnym spojrzeniu?- Salvatore wiedział, że przez to mogą być tylko następne komplikacje.

- Uhh... Trochę Ci zabrakło, ale było nieźle - Uśmiechnęła się wesoło zeskakując z ławeczki, zerknęła na Ciebie wkładając swoje małe dłonie do kieszeni - Poszedł na zajęcia od razu jak skończył ćwiczenia, Shozo-chan jest bardzo niecierpliwy ! - Wzruszyła wąskimi ramionami, aż trudno było powedzieć gdzie w tak chudym i kruchym ciele kryło się tyle siły. - W sumie teraz zaczyna się przerwa

-Wielkie dzięki, a więc chodźmy do naszego nauczyciela, chciałbym z nim pomówić-Salvatore uśmiechnął się delikatnie, po czym wolnym krokiem wyruszył w stronę sali, ny spotkać się z Zorim.

- Hmmm Oni-san jest straszny, wole iść na obiad niż do jego sali - Blondynka wzruszyła lekko ramionami, najpewniej nie widziało się jej widnie z nauczycielem o ile nie było to potrzebne - Ale odprowadzę Cie kawałek - Uśmiechnęła się wesoło i miło, uśmiech bardzo pasował do jej dziecięcej twarzy

Wstałeś z ławeczki, twój świat gwałtownie zawirował, oparłeś się o ściankę altanki i westchnęłaś cicho, nie czułeś się najlepiej, nogi miałeś jak z waty, zaś twoją wizję nawiedzało sporo jasnych, kolorowych kropeczek, otrząsnąłeś się i ruszyłeś z dziewczynką do akademii, jak się okazało wejście na plac było zaledwie kilka kroków od cichej i spokojnej altanki.

Przeszliście przez korytarz który był pełen uczniów, niektórych rozpoznawałeś z widzenia, z kilkoma wymieniłeś się zwykłymi "cześć". Chwile później zatrzymaliście się przed drzwiami do sali 12, twoja młoda koleżanka podrapała się po głowie - To ja lecę... Trzy aj się Salv-chan, do zobaczenia na kidou ! - Po tych słowach ruszyła skocznym krokiem ku jadalni.

Ty zaś stałeś przed rozsuwaną ścianką do sali... Ciekawe czy Zori tam był ?

(pisz w salki 12 w akdemi jak coś)

Yosuke Zapakował jedzenie po czym ruszył na plac główny, był strasznie podekscytowany jak na człowieka który był w świecie realnym ostatni raz podczas swojej śmierci.

Kiedy doszedł na plac starał znaleźć się Reiko, w końcu to jego koleżanka i będzie mu tam raźniej. Yosuke zaczął zastanawiać się jaki cel mają te zajęcia? oraz czego tam teraz doświadczy, Być może będzie to walka z jakimś hollowem w końcu w jakimś celu musieli wziąć swoje Zanpaktou. Rozejrzał się potem ilu ludzi wchodzi w ich grupę oraz czy któregoś z nich zna choćby z widzenia oraz kto będzie prowadził zajęcia.

Gdy Yosuke pojawił się na placu, do samego wymarszu pozostał jeszcze około kwadrans. Niemniej na miejscu już czekało dziewięć osób, w tym Reiko. Dziewczyna siedziała spokojnie pod drzewem ukrywając się w cieniu rzucanym przez konary. Miała zamknięte oczy, przez co raczej nie spostrzegła jeszcze Oniego. Grupa ogólnie była raczej podzielona i zajęta rozmowami między sobą, tudzież siedzeniem w milczeniu. Yosuke rozpoznał kilka osób, które znał raczej z widzenia. Wszyscy byli z jego roczniku na akademii.

Yosuke podszedł do Reiko i zaczął z nią rozmawiać o różnych pierdołach, o tym ja jest podniecony oraz o tym, że ma nadzieję iż znajdą jakiegoś hollowa do odesłania. Ogółem im bliżej było przejścia przez bramę świata tym większą czuł podnietę.

Rozejrzał się jeszcze czy gdzieś w pobliżu nie ma Daichiro, który zapewne coś by tam odwalił po czym zapytał się Reiko o jej uczucia związane z podróżą.

Tak w ogóle to urodziłaś się tutaj czy w prawdziwym świecie??

Dziewczyna otwarła oczy dość powoli, zaś widząc że to Yosuke do niej mówi zamknęła je. Wyglądała na raczej niewyspaną. Była za to najpewniej dobrze przygotowana. Poza prostą kataną która obecnie leżała obok niej na ziemi, miała przy sobie jeszcze całkiem poręczny pakunek. Zapewne świetnie nadawał się by przewiesić go przez pasek na dolną cześć pleców.

Reiko uśmiechnęła się lekko, jednak nawet poprzez sposób w jaki mówiła można było zauważyć iż jest wyraźnie zmęczona. - Urodziłam... urodziłam się tutaj, w Seireirei. - Dziewczyna podrapała się po potylicy nie otwierając oczu.

Ostatecznie na placu zebrało się (wraz z Yosuke) dwanaście osób które rozglądały się najwyraźniej czekając na jakakolwiek wskazówkę co do samego zadania. Osoby organizujące spóźniały się chyba jednak, gdyż właśnie wybiła umówiona godzina, zaś żadna wskazówka co dalej nie nadeszła.

-widzę, że po zarwanej nocce jesteś?? co robiłaś? Ja urodziłem się w tamtym świecie ale nie rozpamiętuje swojego dzieciństwa zbyt dobrze...

Yosuke czekał zniecierpliwiony na nauczycieli prowadzących, będąc w realnym świecie miał nadzieję, że trafią do miasta ponieważ chciał zakosić jakąś mp3 i kilka płyt, w SS brakowało mu muzyki. Spojrzał jeszcze na zmarnowaną Reiko i począł zastanawiać się co robiła tamte w nocy. Będąc podekscytowanym Yosuke sprawdził jeszcze raz czy wziął prowiant i czekał na wskazówki co do zadania cały czas mając nadzieję na odesłanie jakiegoś hollowa.

Reiko machnęła ręką, i najwyraźniej miała zamiar zacząć tłumaczyć jak to nie robiła w nocy "nic takiego", jednakże w tym momencie wśród grupki zapanowało poruszenie. Na placu pojawiła się grupa trzech osób. Cała trójka była shinigami, przynajmniej na to wskazywały mundury. Grupa składała się z dwójki kobiet, i mężczyzny.

Pierwsza z shinigami była wysoka i szczupła. Pośród długich blond włosów wyróżniało się jedno czerwone pasemko. Dość ostre, choć przyjemne dla oka, rysy twarzy świadczyły zapewne o stanowczości kobiety. Ubrana była mundur, jednakże w miejscu lewego rękawa znajdował się dłuższy fragment materiału, zwisający dość luźno, i zakrywający rękę. Katanę nosiła przytroczoną do pasa, po prawej stronie. Pochwa miała barwę czarną, jednak zdobiona była złożonym, srebrnym wzorem.

Kolejna przedstawicielka płci pięknej była raczej niskiego wzrostu i lekkiej postury. Wyglądała przez to niemal jak jedenasto, dwunastoletnia dziewczynka. Po budowie twarzy można było jednak mieć pewność iż jest starsza. Czarne włosy sięgające do ramion opadały prosto na dół przypominając nieco hełm. Jedynie grzywka była przystrzyżona na tyle, by włosy nie zasłaniały oczu. Oczy zaś dziewczyna miała ogromne, a do tego nosiła wielkie okulary. Katanę standardowych rozmiarów, choć wyglądającą przy samej użytkowniczce na ogromna, nosiła na plecach. Tsuba wystawała nad jej prawym ramieniem, i była jedynym elementem który faktycznie był znacznie większy niż w klasycznej broni tego typu.

Ostatni z trójki był mężczyzną niezwykle przystojnym. Jasne, niemal białe, włosy luźno zwieszały się w dół sięgając niemal do połowy pleców. Harmonijna budowa ciała, oraz wzrost około 180 cm sprawiał iż wyglądał niemal jak posąg starożytnych rzeźbiarzy. Jego mundur był nienagannie ułożony i jedynie ozdoby wyróżniały go pośród innych. Na lewym ramieniu miał bowiem wąską, srebrną bransoletkę, zaś na szyi wisiał amulet w kształcie dwóch przeplatających się trójkątów. Jego miecz ukryty był w czarnej pochwie z pojedynczym, srebrnym obramowaniem. Sama tsuba była zaś srebrna, i owinięta była jakoby posrebrzaną skórą. Zasłona miecza także była srebrna.

Shinigami ustawili się nieopodal grupki uczniów, zaś blondynka zaczęła przywoływać ich gestem. Studenci natomiast posłusznie zaczęli zbiegać się przy bogach śmierci. - Nooo, chodźcie tu szybko! Musimy sprawdzić obecność a i tak jesteśmy spóźnieni! - Zakrzyknęła melodyjnym głosem blondynka, przy słowie "spóźnieni" spoglądając nieco krzywo na swojego męskiego towarzysza.

Yosuke pomógł wstać Reiko i podszedł z nią do Shinigami, czekał spokojnie na swoją kolej po czym potwierdził swoją obecność, nie mógł się doczekać wytycznych misji oraz przyglądał się całej trójcę nauczycieli, nigdy wcześniej ich nie widział więc czemu to oni mają ich tam przeprowadzić...

Jedyne na co teraz czekał Yosuke to przejście przez bramę senkai, spotkać jakiegoś hollowa i sprawdzić swoje umiejętności, chciał pokonać jakiegoś z nich i poczuć znowu ten wewnętrzny głos, jakby krzyk nawołujący do zabijania, krwi, może było to jakeiś spaczenie ale Yosuke spodobało się to

- Świetnie. - Westchnęła cicho blondynka kończąc sprawdzanie obecności. - No, to teraz słuchajcie uważnie, bo to będzie ważne. Wasz trening przypominać ma walkę w prawdziwych warunkach. Tam gdzie się udamy będziecie musieli wyeliminowanym tylu pustych ilu tylko zdołacie. Technikę walki wybieracie sami. Ewentualne zespoły wybieracie sami. W razie zagrożenia z którym nie będziecie potrafić sobie poradzić, wysłać w niebo Buyakurai albo inne proste kidou. Nie wolno wam opuszczać terenu wyznaczonego błękitną, duchowa barierą. Jakieś pytania?

Podczas gdy blondynka przemawiała, pozostała dwójka zabrała się za otwieranie przejścia pomiędzy światem żywych a soul society. Brama Senkai wyglądała niemal zupełnie jak drzwi wejściowe do sporego, japońskiego domu. Kolejne skrzydła wykonane z papieru i drewna rozsuwały się powoli.

Yosuke lekko drżał czekał aż przejdą przez bramę świata. Miał zamiar wybić tyle hollowów ile tylko zdoła i chce to zrobić samemu, wtedy walka przyniesie mu najwięcej przyjemności, spojrzał jeszcze na resztę grupy, na Reiko oraz nauczycieli aby zobaczyć ich reakcję na wytyczne zadania...

*Dziwna ta brama... ciekawe jak będzie wyglądała podróż przez nią...*

Cała grupa wyglądała na dość poddenerwowaną, albo podekscytowaną. Jedynie Reiko wyglądała an raczej zmęczoną, niż przejęta sytuacja. Patrzyła w większości pod swoje nogi, i zupełnie bez entuzjazmu ruszyła w stronę bramy.

Jak Yosuke mógł się szybko przekonać, samo przejście miedzy wymiarami nie było zbyt intrygujące. Czarno-fioletowe ściany ciemnego tunelu nie budził ani trochę sympatii. Droga dłużyła się przy tym, zapewne dla tego iż Oni z niecierpliwością oczekiwał samego treningu. Transport zaś opóźniał moment gdy zacznie się walka.

(piszemy w https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/stara-fabryka-zabawek-t907-90.htm#28714 )

Salvatore przybył na plac z pustką w głowie, i mieszaniną uczuć wewnątrz siebie. Nawet dokładnie nie wiedział gdzie się teraz znajduje, ani co robi. Odruchowo samodzielnie przemieścił się na plac. Stał osłupiony.

(praszam że tak mało i słabo pisze ostatnio ale umieram... Od środy będę żywa)

Obok chłopaka całkiem szybko pojawiła się młoda, jasnowłosa przedstawicielka klanu Shiba, dziewczyna jak zawsze szczerzyła się radośnie, w twoją stronę wyciągnęła dłoń z ziemskim colowym cukierkiem musującym - I jak tam Salv-chan ? Walczyłam z Mito-sensi... Silny jest - Uznała całkiem szybko zerkając gdzieś przed siebie - W ogóle... Nie chce mi się iść do domu - mruknęła uśmiech o dziwo spełzł z jej twarzy - A ty co teraz robisz ?

-Ja akurat z nikim nie walczyłem...- Salvatore nadal pozostał zamyślony, i wpatrywał się ciągle w niebo.
-A, przepraszam, zamyśliłem się- Odebrał Cukierka od dziewczynki-Dzięki- Uśmiechnął się lekko
-A co ja teraz robię? Sam nie wiem, poszukałbym czegoś do roboty- Myślał, gdzie i czego można by było poszukać, i co dalej robić.