Teren Otwarty za akademią

No tak... jednak drewno ważyło mniej niż stal, co oznaczało iż ręce niemal automatycznie opadły na dół. Poza tym rzecz jasna występowały braki, i to zapewne ogromne niczym sam wielki kanion w Colorado, braki w stylu walki Izdurbala. Rzecz jasna zdawał sobie z tego sprawę. Zabrał się więc za korygowanie wszelakich błędów w swojej postawie. - Łatwiej trzymać miecz jak ktoś nie rzuca w ciebie jabłkami.. wie Sensei? - Iz wciąż zdawał się być zmęczony i znudzony, i jak by nie patrzeć nie zdołał odpocząć całkowicie dzisiaj w nocy. Dodatkowo całkiem zapomniał o śniadaniu, które jak każdy dobrze wie jest najważniejszym posiłkiem dnia.

Irahara nie zmieniając pozycji przegryzł jabłko i starał się zripostować:
- Jeżeli przeszkadza ci rzucanie jabłek, to co dopiero będzie z przeciwnikiem, Pustym albo innym shinigami? Ćwicz dalej i nie marudź.

Dalej nie mówił nic bo znów się zaśmiał rubasznie.Trening tak trwał 20 minut, w końcu nie miałeś siły za bardzo machać mieczem. Włożyłeś miecz z powrotem do pochwy, postawiłeś krok w stronę wyjścia i przypomniało ci się, że u Irahary tak to się nie kończyło...

No nie... co teraz go czeka... bieganie na odległości zdecydowanie zbyt długie dla nóg Iza, czy może unikanie kolczastych, metalowych piłek wyglądających wyjątkowo nieprzyjemnie? Iz w zasadzie miał zadać Sensei'owi jeszcze jedno pytanie, jednak teraz jedynie przełknął głośniej ślinę. Musiało minąć kilka sekund nim w końcu przestał wyobrażać sobie siebie w stanie bardzo ciężkim i dał radę zapytać - Sensei.. można się jakoś dowiedzieć kto wpisał kogoś na listę uczniów akademii? - Może miał mało czasu żeby się dowiedzieć, ale w końcu kiedyś musiał to zrobić.

Nauczyciel zdziwił się tym pytaniem:
- Dziwne pytanie, sam przecież się chyba wpisałeś na listę, co nie? Ochotnik przychodzi na coroczny egzamin, zgłasza się do egzaminu i w zależności od wyniku dostaje się bądź nie. Chyba nie powiesz mi... że nie dostałeś się tutaj inaczej? To prawie niemożliwe.

- Cóż... bardzo dobrze że Sensei dodał "prawie" - Chłopak po raz kolejny wykonał klasyczny i jakże przewidywalny dla jego osoby gest podrapania się po potylicy. Tym razem gest ten wyrażał nie tylko zdziwienie, ale również poważne zamyślenie a wręcz zmartwienie. W końcu on sam nie przypominał sobie żadnego egzaminu kwalifikacyjnego, albo innych takich pierdół. Cholera ta sprawa coraz bardziej przypomina jakiś misterny plan, zaś Izowi w cale nie podobało się bycie pionkiem w grze prowadzonej przez nieznane mu istoty. Nie chciał ryzykować słowa osoby, gdyż nmie był pewny co do człowieczeństwa graczy.

Irahara spojrzał na Ciebie:
- Jest coś co cię trapi? Jak się dostałeś do Akademii?

Trudno było określić czy Irahara sam nie jest zamieszany w sprawę, choć tak nijak to udowodnić, a jeżeli się okaże godny zaufania to może pomóc... kolejny dylemat, który kazał wysilać się twojej głowie.

Szlag.... głowa Izdurbala nie była przyzwyczajona do pracy na takich obrotach. W zasadzie zwykł najnormalniej w świecie zużywać zasoby szarych komórek do robienia konstruktywnego niczego. Jego twarz jednak wciaż wyrażała znudzenie - Znaczy.. straciłem przytomność i obudziłem się w Akademii.. a później sanitariuszka wysłała mnie do sali wykładowej... - Cóż.. postanowił wybrać wersję którą przedstawił już wcześniej Yoriko. W końcu jakaś obiegowa wersja musiała zaistnieć. Iz z natury nie ufał innym, pewnie ze względu na to iż był w sumie całkiem inteligentny. Niemniej obecnie zaczał tracić nawet te resztki ufności, którymi darzył nauczyciela. Być może nic nie wiedział o tym,. kto go wpisał, ale jeśli coś takiego niemal się nie zdarzało... to nauczyciele raczej powinni o tym plotkować i w ogóle. Coś tu śmierdziało gorzej niż psia kupa położona na hibatchi.

Sensei dość mocno spoważniał:
- to dość poważne uchybienie, fakt iż nikt nie zwrócił na to uwagi i nie doszło oficjalnie do nadużyć budzi jeszcze większe niepokoje... ostatnio w Seiretei zresztą dzieją się różne rzeczy, ale nie są one związane z Tobą...

Przez chwilę intensywnie myślał, po czym powiedział:
- Jeżeli chodzi o mnie postaram się coś dowiedzieć, postaraj się tą sprawę zachować dla siebie i nie chwal się nią. Jeszcze jedna rada: nie wiemy czy masz anioła stróża, nieświadomie jesteś protegowanym czy też na odwrót. Lepiej więc postaraj się jutro na teście, im lepszego oficera dostaniesz tym jesteś bezpieczniejszy.

Wstał i kierował się stronę wyjścia:
- Idź pierwszy, ja wyjdę za parę minut, poszperam tu i ówdzie. Staraj się po sobie nie poznawać, że coś się stało.

- Jutro test? Świetnie... - Podrapał się znowu po potylicy, po czym wyszedł z domku Nauczyciela i skierował się w stronę biblioteki. Musiał przeczytać parę rzeczy. Szukał przede wszystkim jakiegoś poradnika na temat konserwacji mieczy. W końcu stal kiedyś zardzewieje... tak przynajmniej myślał... no w każdym razie nie zaszkodzi troszkę podobać o zabójcę dusz, nawet jeśli nie ulegał korozji. Poza tym przydała by się jakaś księga o kidou - rozprawy fachowe itp. Być może nie zrozumie wszystkiego co będzie tam zapisane, ale wciaż parę rzeczy pewnie by załapał. Nie chodziło mu co prawda o test, gdyż o nim zapomniał niemal od razu, zwyczajnie chciał poczytać coś lekkiego dla odprężenia.

Udałeś się do biblioteki, gdy zbliżałeś się do niej czułeś na sobie jakiś wzrok, ale nie byłeś pewien czy rozmowa z Iraharą po prostu nie zaczęła działać mimowolnie nieco sugestywnie.

Biblioteka

Aki

Dziewczyna ruszyła za tobą, westchnęła cicho i przestałą się uśmiechać. Nie była dziś zbyt gadatliwa.. W sumie raczej nie była gadatliwa w ogóle, ale dziś to szczególnie. Idąc nie spojrzała nawet na Ciebie.

Gdy znaleźliście się już przed akademią, uczniowie z twojej klasy już trenowali, mianowicie pokonywali przeróżne tory przeszkód - od próby przejścia po ściętych bambusach, przez przeskakiwanie z kamienia na kamień, wspinaczki na linach zawieszonych na gałęziach drzew, i tak dalej... To wszytko może nie miało zbyt wiele związanego z walką wręcz... Ale cóż po coś zapewne mieliście to zrobić.

Nauczyciel Hakudy siedział sobie w tym czasie na pniu niedawno ściętego drzewa, i przyglądał się kolejnym uczynią... W pewnym momencie spojrzał na was, westchnął cicho i podrapał się po skroni... Później przywołał was do siebie gestem reki.

- Najmocniej przepraszam za spóźnienie. - zwróciłem się do sensei kiedy tylko znalazłem się odpowiednio blisko. - To moja wina, moja koleżanka nie ma z tym nic wspólnego. Spóźniła się, żeby ściągnąć mnie na zajęcia, gdyż coś mnie wstrzymało.
Miałem nadzieję, że przynajmniej nie będzie mi kazał biegać 200 kółek wokół akademii. I tak czułem się strasznie zmęczony i miałem wrażenie, że potrzebuję dnia wolnego. Taaak stanowczo takowy by się przydał. Jestem ciekaw, czy uda mi się samemu odpowiednio wytrenować, aby znosić więcej takich dni, czy też potrzebowałbym pomocy. Wizja poproszenia kogoś o naukę nie należała do kuszących. Mimo wszystko zmusiłem się na skupieniu na reakcji nauczyciela...

Nauczyciel uniósł brwi słuchając twojego wytłumaczenia... wyglądał na co najmniej zdziwionego
- Jere, jare... Czy ja wyglądam aż tak strasznie ? - Podrapał się po skroni, najpewniej w ogóle nie przejął się waszym spóźnieniem, wzruszył tylko ramionami. - No już nie stójcie tak... Zacznijcie stamtąd - wskazał na "pole ściętych bambusów".


(jak mniemam twoja postać chce ćwiczyć ;p)

Pierwsza zaczęła twoja koleżanka (której imienia ciągle zapominam) była zręczna jak kot... Bez problemu przeskakiwała po kolejnych bambusach. Widziałeś jak Mito przygląda się jej, uśmiechnął się mimowolnie lekko pod nosem. Następnie wzrok skierował na Ciebie. Odetchnąłeś cicho.. jednak ruszyłeś kwoczyłeś na pierwszy bambus, później na dragi.. A później zachwiałeś się i upadłeś... Huk jaki temu towarzyszył był całkiem spory, zaś twoje plecy zaczęły boleć... Bardziej.

Nie oszukujmy się nie byłeś szczególnie zręczny... Do tego odczuwałeś dosyć spore zmęczenie.

Mito westchnął cicho.. Wstał ze swojego miejsca, po czym to miedzy bambusami przedarł się w treoim kieruku i podał Ci ręke aby pomóc wstać.

- Dziękuję - powiedziałem i wstałem. Przymierzałem się do ponownego rozpoczęcia trasy lecz wtedy coś się stało. Nagle moje pole widzenia wypełniły czarne kwadraciki, którym towarzyszyła zaburzona równowaga. Nie wiem jak ale jakoś jeszcze stałem, jednak miałem wrażenie, że to się jeszcze powtórzy. Wszystko mnie bolało i nieustannie "protestowało" przeciw wysiłkowi jakim było poruszanie się i ustanie na nogach. Jednakże kiedy tylko moje ciało powróciło do jako takiej normy znów zmierzałem na początek trasy...

Próbowałeś jeszcze wielokrotnie, za każda próbą było ciężej... I nie udało Ci się pokonać wszystkich przeszkód, chyba najgorzej było z linami... To nie wyszło Ci ani razu.

I tak mijała sobie lekcja, która byłą dla ciebie istną katorgą, widziałeś jak kilka osób co jaki czas się z Ciebie chichrało... Cóż, chyba nie tylko ty zauważyłeś że ze zręcznością to u Ciebie raczej cieńkio.

Po lekcji zacząłeś się zbierać, widziałeś jak Mito zaczepił twoją koleżankę i zaczął z nią rozmawiać - miał poważną minę... Dziewczyna zaś wyglądała na mocno speszoną - norma.
Ty zaś ruszyłeś do domku, nogi same się pod tobą uginały.. Byłeś kompletnie obolały, zmęczony i głodny... Marsz utrudniały Ci dwa ciężkie tomy - czasem zastanawiałeś się czy nie wyrzucić ich w cholerę... W końcu jednak trafiłeś, stanąłeś przed drzewami do mieszkanka.

Wchodzę do środka. Szybko wykonuje wszystkie rutynowe czynności. Kładę się i zapadam w dziwny stan. Pół sen, pół medytacja. W tym dziwnym stanie obserwuje swe zmagania z górą, tylko, że oczami kogoś innego. Nieco dziwnie jest patrzyć na samego siebie, ale cóż począć. Obserwowana przeze mnie postać powoli pięła się ku górze. Była już niebezpiecznie blisko bariery chmur. Poczułem jakieś dziwne wyczekiwanie, tak jakbym czuł czyjeś uczucia. Poczułem się w tej chwili nieco niepewnie. Czułem, że obserwowany przeze mnie osobnik, bardzo chce mimo bólu przebić tę barierę i stać się silniejszy. Nie tylko dla siebie, czy dla jakiś tam wyników, lecz także dla wszystkich których znał. Czułem w nim/sobie, że to nie może być wszystko na co "mnie" stać. Czułem także, że ten ktoś, w którym jestem ma przerażającą ochotę pomóc mi, ale jednocześnie wiedział i powtarzał sobie, że to jeszcze nie czas. W tej chwili, kiedy "ja" byłem już wystarczająco blisko i już miałem przebić warstwę chmur, odwróciłem się mimowolnie i usłyszałem myśl "Jeszcze nie czas, jeszcze nie mogę pozwolić mu się poznać, to jeszcze nie jest dobry moment". Czułem się strasznie dziwnie będąc w tym obcym ciele i słysząc czyjeś myśli. Miałem, wrażenie jakbym zyskiwał nieco na sile.

Przepraszam za spóźnienie ale byłem u lekarza żebym jakoś wyglądał... zacząć biegać z nimi?

Yosuke nie wiedział dokładnie jaka będzie reakcja nauczyciela ale miał nadzieję, że oleje to i pozwoli mu ćwiczyć, zastanawiał się ile będą tak biegać oraz czy nauczyciel da mu jakieś ekstra zadanie za spóźnienie

*Cholera jestem padnięty ale nie chce Sobie odpuszczać błahego powodu jak gips i złamany nos, czas na trening ;]*

Młody Oni musiał ćwiczyć aby pokonać tego chudego szlachcica, nie wiedział z jakiego jest rodu ani czy jest tak naprawdę silny ale zapyta się o to Kiby, zapewne Kiba-san wie więcej niż to się może wydawać skoro jest jednym z kuchikich... uda się tam zaraz na początku przerwy

Inahara spojrzał na Yosuke, po czym uśmiechnął się lekko, nieco krzywo. Dość łatwo było zgadnąć iż stara się ukryć śmiech. W końcu Oni musiał z boku wyglądać nieco... zabawnie. Szczególnie iż na twarzy miał parę dodatkowych barw w miejscach tak taktycznych jak nos. Dodatkowo spóźnienie i wytłumaczenie posiadające w składzie słowa 'jakoś wyglądał" musiały wzmocnić wrażenie. Nauczyciel gestem nakazał Oniemu dołączyć do biegającego peletonu.

Przez następne półtorej godziny Yosuke wraz ze swoją grupą był przeganiani przez kolejne4 ćwiczenia takie jak pompki, brzuszki, przysiady, rozciąganie oraz wiele wiele innych. Sam Oni ledwie wytrzymał ćwiczenia, tym bardziej iż głowa zaczęła go boleć pulsującym bólem, zaś uszkodzenia ciała bolały tym bardziej ze względu na podniesienie się temperatury ciała. oczywiście niektóre z ćwiczeń był dla Yosuke niezwykle trudne, gdyż miał uszkodzony nadgarstek. Starał się jednak jak mógł. Ostatecznie po zakończeniu treningu cała grupa była wykończona, Oni zapewne nawet bardziej.

Gdy chłopak chciał dowlec się na ćwiczenia walki, poczuł na swoim ramieniu czyjaś dłoń. Tym kimś okazał się być sensei, spojrzał na Yosuke z lekkim uśmiechem - Zaczekaj chwilkę co? Musze z tubą chwilę pogadać.

Oni odwrócił się spokojnie jak gdyby nigdy nic i spytał się

o co chodzi sensei?

Yosuke wiedział, że chodzi o jego wygląd, w końcu był to tragi-komizm ale rany się zagoją a on znów będzie mógł dawać z Siebie wszystko, bał się, że wyda się mały sekrecik o którym wie duża część studentów jak nie wszyscy...

*Cholera będzie trzeba spławić jakoś Inahare-san bo mogą z tego wyniknąć nieprzyjemności... bójka + użycie kidou i prowokacja to nie jest dobre połączenie ale cóż takie życie*

- No powiedz... o co poszło - Inahara odezwał się dość cicho gdy większość rozeszła się, a przynajmniej odwlekła kawałek. Jak się zdawało nauczyciel nie miał większych trudności z domyśleniem się co się stało, albo może widział całe zajście? W każdym razie nie wydawał się być zły, a raczej nieco poważniejszy.

*Pieprzyć to i tak widać, że się tłukłem...*

- Ehhh... czyli nie zadziała jak powiem, że spadłem ze schodów? poszło za Mój miecz przy pasie podczas treningów, jak wyzdrowieje będzie czas żeby się odegrać...

*Zobaczymy czy wygada innym nauczycielom...*

- Odgrywać na Daichiro? Odradzam... może nie jest najmilszym facetem z akademii, ale wiesz, jest bardzo utalentowany i pochodzi z rodu Kuchiki... to w zasadzie najważniejsza rodzina w seireitei. - Inahara odsunął się o kilka kroków i najwyraźniej skierował w swoją własną stronę. Nie spieszył się nigdzie, najwyraźniej był już sam wolny, albo też miał nieco wolnego czasu - Trzymaj się, i myśl

*Pieprze to z jakiego jest rodu... widać naprawdę muszę się postarać żeby go pokonać... nie odpuszczę Sobie tak łatwo po słowach które wypowiedziałem*

Młody Oni zaczął w tym momencie zmierzać na zajęcia z kendo, jego przedmiot dodatkowy... był wykończony całym tym dniem ale wiedział, że to nie będzie kwestia dnia, musiał stać się szybko silny i nie do końca wiedział do kogo ma się zwrócić, Zori już raz mu odmówił aby ćwiczył go Kiba musiałby być zręczniejszy i szybszy ale pozostała jeszcze jedna osoba ta sama która prowadzi Kendo Abarai-san... w końcu nawet sam Zaraki Kenpachi musiał skorzystać z Kendo aby pokonać Espade...

(piszemy w https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/sala-nauk-kendo-t731.htm )

Spacerowałeś przez akademię rozmyślając, nie wiedziałeś nawet kiedy znalazłeś się przed murami, w miejscu gdzie odbywały się treningi ogólnosprawnościowe, uczniowie trenowali ciężko, za najciężej chyba twoja koleżanka, Sesnei wymyślał żeby przeniosła miskę ryżu bez straty ziarenka przez niektóre przeszkody.

Sensei siedział całkiem niedaleko ciebie na ściętym pniaku i bacznie obserwował kolejne osoby, mimowolnie uśmiechał się lekko, chyba lubił swoją robotę... Albo po prostu pomyślał o czymś miłym.

To chyba jakiś pozytyw, że znalazł się tak miły nauczyciel. Chociaż tak naprawdę nie znam Zori-sensei, ale mógłby zatrzymywać swoje uczucia w sobie. Ehhh trudno. Podszedłem nieco i bacznie obserwowałem kolejnych uczniów. Nie chciałem rozpraszać nauczyciela hakudy. Sam zająłem się rozmyślaniem nad wszystkim aspektami czekającej mnie nauki. Musiałem jeszcze dzisiaj pójść do biblioteki i wypożyczyć materiały do nauki. Nie uśmiechało mi się robić żabki dookoła seireitei... W pewnym momencie wśród natłoku myśli straciłem kontakt z rzeczywistością...

Wyłączyłeś się i byłeś w swoim prywatnym świecie, tam nikt nie mógł Cie zgnoić, żaden Zori i żaden rudy szlachcic... Siedziałeś tak rozmarzony, kiedy to powoli zaczęła kończyć się lekcja, twoja znajoma przyszła się z tobą pożegnać, ty zaś ruszyłeś do biblioteki po swoje książki a potem do domu. Ciężko Ci się taszczyło kolejne wielkie tomisko, zwłaszcza że byłeś zmęczony, no ale co poradzić ?

(następną turke napisz w domu)