Północna pustynia

Nic, nie potrafisz tego zrobić.

Szukam jakiegoś wzniesienia aby rozejrzeć się po okolicy.

Wzniesień jest masa, ale przeważnie są to wydmy. Jednak, obok nie ma żadnych wzniesień, są oddalone o jakieś 10-15 minut drogi od miejsca z którego stoisz.

Sprawdzam czy chodząc dookoła miejsca gdzie się ukryliśmy nie wyczuwam reatsu.

Nie wyczuwasz nic, krążysz tylko nad tunelem w dół z którego wyszłeś.

Wracam do tunelu i pytam się koleżanki z klasy gdzie pokonali nas Puści.

-Nas nie pokonali puści, są zbyt silni więc się wycofaliśmy- Nadal opatrywała rany, nawet dość ciężkie co u nie których
-Musimy jak na razie zregenerować siły- Odpowiedziała spokojnie-A gdzie krążysz samotnie?Takie wypady mogą osłabić nas, nawet gdy tracimy jednego człowieka- Widocznie, przejęła dowództwo nad waszą grupą.

- To co robimy? - pytam ją.

-Zbieramy siły- Przerwała gdyż jej pacjent przez chwilę zaczął jeńczeć z bólu-Może byś się czymś zajął a ty ciągle stoisz?- Zapytała trochę nie cierpliwym tonem.
Nadal pozostaje wam znaleźć pani nauczyciel z grupą uczniów, nie wiecie gdzie oni są, a komunikatorów nie posiadacie.

- Ilu jest nas tutaj? - pytam.

-Pięciu, nie licząc Ciebie, czyli w sumie sześciu-Jak zwykle odpowiedziała z opanowaniem-Znajdź sobie jakieś zajęcie, ja na razie jestem zajęta- Widocznie nie ma czasu na rozmowę.

Rozglądam się po tunelach w których się znajdujemy.

Nic tam nie ma, w samych tunelach nie jesteś w stanie nic zobaczyć, gdyż jest tam zbyt Ciemno. Nic nie przykuło twojej uwagi. I jesteś w punkcie wyjścia, czyli w pomieszczeniu głównym.

Zastanawiam się co robić dalej.

Wszystko wyglądało na to, że jesteście w dramatycznej sytuacji. Nawet nie wiecie gdzie się znajdujecie, nie posiadacie żadnych informacji o przeciwniku, a tu wydają się silni, a może na ogół tacy są? W każdym bądź razie, ostatnim przeciwnikom nie zrobiliście żadnych szkód, za to wy oberwaliście dosyć, aby unieruchomić 2 osoby.

- Niedługo wrócę... - mówię bez przekonania do niej, wychodzę pierwszymi lepszymi drzwiami i idę przed siebie.

Już ledwo co widzisz jaskinię w której się ukrywacie. Dziewczyna Shinigami próbowała Cię zatrzymać, mówiąc że idziesz na pewną śmierć, a jednak jej nie posłuchałeś.
L:ecz nikogo nie ma, nikogo nie widzisz. Hueco Mudno to wielki świat...

Idę aż na coś się natknę.

Odszedłeś bardzo daleko, od miejsca w którym się urywają Shinigami. Napotkała Cię burza piaskowa- nie za duża, a le wystarczająca by przyćmić Ci obraz. W oddali słyszysz wyki przynajmniej 3 hollowów.

Nasłuchuję skąd nadchodzą i idę tam.

Domyślałeś się tylko, z którego kierunku mogą uderzyć. Jednak lekka burza piaskowa zrobiła swoje. Nie widziałeś kiedy się zbliżył, nie widziałeś jak i kiedy. Ale wbiłeś się w ziemię. Dopiero po chwili, poczułeś gdzie było wymierzone te uderzenie- są to twoje plecy. Cios nie był na tyle mocny by Cię zranić, a miękki piasek zamortyzował upadek. Przez przypadek połknąłeś trochę piasku (tj. wpadł Ci do ust).

Szybko wstaję i się odwracam.

Nic nie ma. Ale znowu oberwałeś i znowu w plecy. Jednak przeciwnik się z Tobą droczy, bo nie wyrządza Ci szkód.

Znowu się odwracam. Używam techniki #30 - Senkou saikoro (Błysk śmierci).

-30PR
Nie zauważyłeś żeby jakiś przeciwnik padł, może tak było- a może nie trafiłeś lub nie wysządziłeś żadnych szkód. W każdym bądź razie, uspokoiło się, burza nadal trwa.

Szybko wracam do miejsca z którego wyszedłem.

drogi juz nie pamietasz, a jeszcze ta mgielka piasku unoszaca sie w powietrzu...
w dodatku jestes jeszcze troche oszolomiony.

sorry za bledy, ale jestem w stanie pisac jedna reka...

Myślę sobie że wiele nie zdziałam tak osłabiony, więc szukam miejsca gdzie można by odpocząć.

Szukałeś miejsca, znalazłeś nawet jakiś dołek. Ale nadal czuleś że coś za Tobą podąrza... nie mogłeś tego uczucia wyeliminować, nie wiedziałeś czxy to ze zmęczenia czy to rzeczywistość. Czujnie przykucłeś w wgłebieniu, czekałeś aż burza zastopuje, a ty będziesz widział coś więcej.

Siadam w dołku i odpoczywam nie tracąc czujności.